Rotdagen

Wat ze je vergeten te vertellen op school: al die geweldige mensen, die fabuleuze levens leiden, die geschiedenis maken, die tot in de eeuwigheid herinnerd zullen worden, ja ook die mensen hebben dagen dat het gewoon allemaal maar niets is. Rotdagen, waarop ze klagen en zeuren en zich afvragen wat het allemaal voor zin heeft en of er ook maar iets is dat enigszins de moeite waard is. Ook Charles Darwin had dat soort dagen. Eén van die dagen was 1 oktober 1861, toen hij een brief aan aan de geoloog Charles Lyell afsloot met de woorden:

I am very poorly today & very stupid & hate everybody & everything. One lives only to make blunders.– I am going to write a little Book for Murray on orchids & today I hate them worse than everything.

Rotdagen: het hoort er gewoon bij. Niets om je zorgen over te maken. 

Het prentje: Darwin's studeerkamer, naar een gravure van Axel Haig. Het orchideeënboek waar Darwin in de bovenvermelde brief weinig enthousiasme voor aan de dag lijkt te leggen verscheen in 1862, onder de vermoedelijk niet door de afdeling marketing van de uitgeversfirma John Murray bedachte titel: On the various contrivances by which British and foreign orchids are fertilised by insects and the good effects of intercrossing. 

De oudere Jezus

Wat niet zoveel mensen weten: de oudere Jezus is de jongere niet. "Ik was", vertrouwde Hij onze reporter toe, "toch wel een beetje een hippie toen ik jonger was. Als dat love & peace-gedoe: man, waar was ik met mijn gedachten?". Maar moeten we elkaar dan niet 'de andere wang toekeren' (Lucas 6:29)?  "Ik mag er niet aan denken. Wie mij voor de voeten loopt kan een flink pak kletsen verwachten, ja". En die passages in de Heilige Schrift dan over 'zwaarden omsmeden tot ploegscharen' (Jesaja 2:4) of  'wie naar het zwaard grijpt zal door het zwaard vergaan' (Mattheüs 26:52)? "Dat zijn weer typisch voorbeelden van mensen die maar half luisteren als je ze een boodschap probeert mee te geven. Wat Mijn Vader en Ikzelf bedoelden was: de tijd van de zwaarden is voorbij, koop je een geweer. Je maakt op niemand nog indruk door zo'n beetje te staan zwaaien met een puntig stuk metaal. Haal zo spoedig mogelijk zo'n Winchester in huis bijvoorbeeld" (zie prentje).

Bof, de jongere Jezus was toch een stuk sympathieker dan de oudere Jezus.

Armsteunetiquette

Een onoplosbaar probleem: het gebruik van gedeelde armleuningen. In vliegtuig, trein of bioscoop deel je één en soms twee armleuningen met buurman of -vrouw. Vaak gaat dat goed, soms niet. Soms heb je mensen die de hele tijd het volledige gebruik van één of beide armleuningen opeisen (zie de man in het midden op beide prentjes). Dan kun je je daar ofwel in schikken, ofwel een soort ellebogengevecht aangaan. In de twee gevallen is het resultaat hetzelfde: de sterkste en/of de onbeschaamdste haalt het. Niets aan te doen?

Om twee redenen niet: één, het bepalen van een verdelingsregel, twee, het opleggen en handhaven daarvan. Een regel bedenken lijkt op het eerste gezicht niet zo moeilijk. Je neemt het aantal beschikbare armleuningen en verdeelt dat in functie van het aantal mensen. Maar mensen zijn notoir verschillend wat betreft hun zitgewoonten. De ene kan lang stilzitten, de andere wil dan eens links leunen, dan weer rechts. De ene leunt graag op beide armen, de andere wisselt graag af of heeft een favoriete leunarm. Het op het eerste gezicht eenvoudige verdelingsprobleem blijkt in de praktijk hels complex.

En stel dat je toch een goede verdelingsregel bedenkt, dan moet je die ook nog eens kunnen opleggen en afdwingen. Je kunt je bijvoorbeeld moeilijk een systeem voorstellen waarbij, bijvoorbeeld in de bioscoop, voor de film begint op het scherm de boodschap wordt meegegeven dat het eerste kwartier iedereen leunt op zijn/haar linkerarmsteun en er vervolgens collectief van houding wordt gewisseld en toeverlaat wordt gezocht bij de rechterarmleuning. Moeilijk realiseerbaar in een vrij land. Want dan veronderstel je ook een armleuninginspecteur en armleuningpolitie die de naleving van de regel controleert en desgevallend sanctioneert. Niet erg realistisch allemaal.

En dus zijn we terug bij af: het gebruik van gedeelde armleuningen is een onoplosbaar probleem.

Indianola

Puristen waren niet onverdeeld gelukkig toen B.B. King in 1970 uitpakte met een elpee met strijkers en soul-achtergrondkoortjes. Werd Hier De Ziel Van De Blues Niet Aan De Commercie Verkocht? Dat werd er niet beter op toen de plaat ook nog bijzonder goed bleek te lopen en drie singles de hogere regionen van de hitparade bereikten. Ojee, als dat nog maar goed kwam.

Dat deed het gelukkig. Goed veertig jaar later is Indianola Mississippi Seeds ontegensprekelijk een klassiek album. Om enigszins in de sfeer te geraken, één van de bovenvermelde hits: Chains and Things (muziekje).

Indianola, Mississippi is, voor wie alles wil weten, B.B. Kings geboorteplaats. Elk jaar komt B.B. op bezoek voor het naar hem genoemde bluesfestival. En op regenachtige dagen bezoekt hij, nemen we aan, met de kleinkinderen het B.B. King Museum. Nogal wat straten in Indianola kregen overigens de naam van liedjes van B.B. Enigszins bijzonder is Lucille Street, genoemd naar B.B.'s gitaar.

Twee blijvertjes

Uit de catalogus van de Ohio Electric Works, de vier belangrijkste elektrische nieuwigheden voor het jaar 1897. Tafellamp en fietslicht zijn blijvertjes gebleken, de lichtgevende plastron heeft het om totaal onbegrijpelijke redenen nooit gemaakt. De vierde in het rijtje -de dollar motor- is enigszins een raadsel. Doet het toestel iets als je er een dollar instopt, en zo ja wat? Komen er dollars uit als je het in het stopcontact steekt? Kan je er zelf dollars mee munten? Is het een elektrisch motortje dat je voor van alles en nog wat kan gebruiken dat, in dit geval, precies een dollar kost? Iemand een idee?

Het prentje: via Captain Spaulding.

Sodom en Gomorra

Een momentopname uit de vroege jaren zestig die bijzonder nauwkeurig weergeeft hoe de wereld toen kantelde. De door fotograaf Henk Blansjaar op het prentje vastgelegde jongedame heeft uiterlijk nog vrijwel alles van een Braaf Meisje. Maar, laten we wel wezen, welk Braaf Meisje gaat zo maar uitnodigend zitten poseren op de motorkap van een geparkeerde wagen? En ja hoor, zo snel gaat het dan: achter haar schouder liggen Sodom en Gomorra al op de loer.

De jaren zestig: het begon altijd redelijk onschuldig.

Corbu maakt koffie

Nog tot half december in Parijs te zien: de bijzonder mooie collectie portretten die fotograaf Willy Rizzo van Le Corbusier maakte (meer: hier). Corbu aan het werk, Corbu ontspannend of, zoals op dit prentje, ergens in de schemerzone tussen werk en ontspanning: Corbu maakt koffie.

Tussen werk en ontspanning: altijd de leukste momenten.

Potje tennis

Kijk daar: Bob Dylan speelt een potje tennis! En wie mag dan wel de tegenstander zijn?

Kom dat tegen: George Harrison! Aan inzet lijkt het onze vrienden duidelijk niet te ontbreken, maar technisch kan het vermoedelijk nog wel iets verfijnder. Dat kan je met wat slechte wil trouwens ook zeggen van deze versie van If Not For You: de beide heren repeterend voor het Concert for Bangladesh (filmpje). Maar slechte wil, daar doen wij niet aan mee.

Goed geregeld

Waar we in deze ontkerkelijkende tijden niet meer bij stilstaan: hoe goed de Allerhoogste zijn zaakjes wel heeft geregeld. Neem nu bijvoorbeeld de dierenwereld:

"Camels, observed a preacher in 1696, had been sensibly allotted to Arabia, where there was no water, and savage beasts 'sent to deserts, where they may do less harm'. It was a sign of God's providence that fierce animals were less prolific than domestic ones and that they lived in dens by day, usually coming out only at night, when we were in bed. Moreover, whereas members of wild species all looked alike, cows, horses and other domestic animals had been conveniently variegated in colour and shape, in order 'that mankind may the more readily distinguish and claim their respective property'. The physician George Cheyne in 1705 explained that the Creator made the horse's excrement smell sweet, because he knew that men would often be in its vicinity."

Keith Thomas, Man and the Natural World. Changing attitudes in England 1500-1800, Penguin, Harmondsworth, 1983.

Het prentje: Henri Rousseau, Le repas du lapin, 1908. Nog zoiets: als er geen konijnen waren, wie zou dan al die wortelen en sla eten? Goed geregeld!

Oorthuys in Brussel

Het kan in het algemeen geen kwaad om wel eens vaker het huis te verlaten en Brussel te bezoeken. Voor wie alsnog een goede reden zoekt: nog tot 31 december kan je in het Museum van de Stad Brussel de foto's bekijken die Cas Oorthuys tussen 1946 en 1956 van onze hoofdstad maakte.

Brussel op zijn hoogtepunt: de oude stad van de bloemenverkoopsters, statige cafés, obers met gesteven schort en met mannetjes die met paard en kar langs de straten lopen, wordt in evenwicht gehouden door de nieuwe stad van de stijlvolle Packards en Citroëns, van chroom en modernistische architectuur, van grootwarenhuizen en brede lanen. Brussel is nooit meer zo mooi geweest. Goed dat Oorthuys dat hoogtepunt voor altijd heeft vastgelegd.

(Er is ook een heel fraaie tentoonstellingscatalogus, uitgegeven bij Plaizier.)

Het prentje: Cas Oorthuys, Cafés-filtres sur les boulevards, Brussel 1952. Het terras van de Metropole, nemen we aan.

Alaska, 1965

In de reeks Opa, Vertel Nog Eens, Wat Deden De Mensen Toen Er Nog Geen TV Of Internet Bestond, vandaag: een mooie dag in Alaska, 1965.

Opmerkelijk hoe je het hierboven afgebeelde gebruik in zeer verschillende culturen tegenkomt: met z'n allen neem je een stevig laken of doek ter hand, één iemand wordt op dat laken of doek gezet en vervolgens, door laken of doek aan te spannen en krachtig opwaarts te bewegen, in de lucht geworpen. En dan vraag je je af: hebben we dat gebruik onafhankelijk van elkaar steeds weer opnieuw uitgevonden, of zag de ene stam dat van de andere af, tot ze overal ter wereld -in die dagen toen er nog geen televisie of internet was- bij wijze van vermaak en vrijetijdsbesteding af en toe besloten iemand op laken of doek te zetten en omhoog te gooien.

Goede vraag, toch?

Generatiegegeven

Nog een reden waarom je geweldig moet opletten met het interpreteren van schilderijen -of andere kunstuitingen- vanuit de tijdsgeest. In de jaren 1930 zie je inderdaad in de Italiaanse schilderkunst een ontwikkeling naar een meer cerebrale, meer afstandelijke stijl. Die ontwikkeling zie je op dat moment in heel Europa. Overal laten nogal wat schilders de post-impressionistische exuberantie achter zich en kiezen voor een klassieker, koeler, soberder idioom: vandaar de Nieuwe Zakelijkheid en het Surrealisme. De tijdsgeest?

Misschien is het minder ingewikkeld. In de schilderkunst is het niet anders dan in andere sferen. Een nieuwe generatie staat op en wil alles vooral anders dan hoe de voorgangers het tot dan toe deden. Als je opbotst tegen expressionisten die je de hele tijd bezweren je diepste innerlijke uit te drukken, dan kies je van de weeromstuit voor distantie en formalisme. De cerebrale, afstandelijke stijl van de jaren 1930 is misschien meer een generatiegegeven dan een tijdsgeestfenomeen.

Het prentje: Antonio Donghi (1897-1963), Prima della canzone, 1923.

De tijdsgeest

In Firenze loopt nog tot januari een tentoonstelling over de Italiaanse schilderkunst in de jaren 1930 (hier: een filmpje). Als je de verslagen in de buitenlandse kranten leest, gaat het steevast over de esthetische levensloosheid van het afgebeelde (zie prentje) en vervolgens wordt dan het verband gelegd met onderdrukking, censuur, oorlogsdreiging, dat soort dingen.

Als kunsthistorici het ook niet meer weten, dan verwijzen ze naar de tijdsgeest: de schilder als spiegel van zijn tijd. Dat klinkt heel slim en valt niet te weerleggen. Maar dat zegt ook heel weinig. Als je schilderijen neemt uit de jaren 1910 of 1950, dan vind je daarin met wat goede wil vermoedelijk ook een afspiegeling van die tekenen des tijds die typisch lijken voor de schilderkunst van de jaren 1930. Ook in die vroegere of latere schilderijen vind je wel iets dat je in verband kunt brengen met onderdrukking, oorlogsdreiging en censuur. De tijdgeest lijkt toch vooral een stoplap te zijn. Iets waarmee je de gaatjes in elke redenering kunt opvullen.

Het prentje: Antonio Donghi (1897-1963), Vrouw in een café, 1932.

Benny en Charlie

Eigenlijk ook wel eens aan herontdekking en herwaardering toe: Benny Hill. Charlie Chaplin was fan en vermeide zich thuis wat graag bij zijn ruime collectie Benny Hill-filmpjes. Dan kunnen onze lezers natuurlijk niet achterblijven. Omdat het zaterdag is: alle klassieke Benny Hill-ingrediënten in net geen vier minuten samengebracht: (filmpje).

Jarig zijn

Jarig zijn! De eerste vijftien jaar van je leven is dat ongeveer het allerleukste dat er is. Daarom dat honden ook zelden ouder worden dan vijftien: wat heb je nog aan het leven als je je niet meer kunt verlekkeren op het vooruitzicht van weer een nieuwe verjaardag?

(Verhip, dat is toeval. Vandaag zijn wij jarig! Straks pannenkoeken en daar lekker glaasjes cider bij. Waarmee meteen is bewezen dat we mentaal gesproken wel altijd vijftien zullen blijven.)

Oxymoron

Een oxymoron is een stijlfiguur waarbij twee woorden die elkaar tegenspreken worden gecombineerd tot één begrip: Duitse humor, Nederlandse gastronomie, Franse rock. Dat laatste is, zoals dit plaatje van Jacques Dutronc uit 1969 illustreert, overigens een bijzonder slecht voorbeeld: Le Responsable (filmpje)!

Jacques Dutronc: zo cool dat hij een hoedje moest opzetten om niet te smelten in volle zon.

Relationeel

Wat opvalt is hoezeer de samenstellende leden van koppels na verloop van tijd op elkaar gaan lijken. Je wilt ze bijvoorbeeld niet de kost geven, de stellen die deels of zelfs geheel identiek gekleed gaan. De vraag is dan: schuilt daar één of ander relationeel mechanisme achter of is het gewoon luiaardij? Als je één lelijke fleece-vest kunt kopen kan je er inderdaad net zo goed twee kopen.

Fotograaf George Maas -over diens burgerlijke stand is niets geweten- verbaast zich ook over die koppels die zich op identieke wijze uitdossen. Op zijn site vind je een opmerkelijke collectie fotografisch bewijsmateriaal.

Het prentje: het kan dus ook anders. Het is veel leuker, één, voor de medemensen en, twee, voor het gelukkige stel zelf, als iedereen vestimentair gesproken zo'n beetje zijn of haar gang gaat.

Money Jungle

Waardig ouder worden: na zijn zestigste maakte Ellington muziek met de jongere generatie. Uit de samenwerking met Mingus en Roach kwam in 1963 Money Jungle voort: een plaat die tezelfdertijd klassiek Ellingtoniaans en verbazend modern klinkt. Zo bijvoorbeeld Fleurette Africaine (muziekje).

Ellington schreef daarna vooral meer symfonisch werk: de Sacred Concerts, The Far East Suite, The New Orleans Suite en The Afro-Eurasian Eclipse. Maar dat is, in alle eerlijkheid, toch veeleer andermans kopje thee.

Schoenconsulent

Jonge mensen en bezorgde ouders vragen zich wel eens af welk beroep nog zekerheid biedt op de snel veranderende arbeidsmarkt. Het antwoord ligt voor de hand: schoenconsulent. Twee eenvoudige sociologische observaties maken zulks duidelijk. Eén, mensen zullen altijd schoenen dragen. Twee, mensen besteden steeds meer dingen die ze vroeger gewoon zelf deden -kinderen opvoeden, aardappeltjes kweken, het huis poetsen, stoelen en tafels timmeren- uit aan deskundigen of professionals. Die twee observaties aan elkaar knopend kom je tot een even vanzelfsprekende als onweerlegbare conclusie: mensen zullen eerstdaags ook voor het uitkiezen en dragen van schoeisel te rade gaan bij wie daar voor heeft doorgeleerd.

Dus, jong mens of bezorgde ouder: niet twijfelen. Schoenconsulent. Het beroep.van de toekomst.

Heilige Cantona

Dit is de periode waarin voetbalclubs radeloos worden. Nu worden de verliezende trainers de laan uitgestuurd en bereiden teleurgestelde voorzitters de wintertransfers voor: als we maar een nieuwe centrale verdediger, een controlerende middenvelder en een scorende spits in huis halen, dan komt alles alsnog goed...

Ervaren supporters maak je niets wijs: dat zijn illusies. Een nieuwe trainer, een bataljon nieuwe aankopen: dikwijls maakt het de miserie alleen nog groter. Wat vaak nog het meest helpt zijn hoop, geloof en liefde. Hoop doet leven, geloof verzet bergen en liefde overwint alles. Als supporter van een zieltogende club heb je meer aan dat trio dan aan een snel gekochte Nigeriaanse spits, een bij een andere club mislukt jeugdtalent of een routinier die, in ruil voor een dik contract, nog wat komt uitbollen .
Hoop, geloof en liefde. En op een goed blaadje staan bij de voetbalgoeden natuurlijk. Daartoe helpt af en toe een schietgebedje tot de Heilige Cantona, patroon van de hopeloze voetbalzaken (filmpje).

Het prentje: Michael J. Browne, The Art of the Game, 1997.

Goedgezind

Altijd graag goed geïnformeerd, laat Django zich hier de hand lezen. Wat heeft de toekomst voor hem in petto? We slaan er alvast even de horoscoop op na. Django Reinhardt -geboren op 23 januari- heeft als sterrenbeeld Waterman. Wat kunnen de Watermannen deze maand verwachten?

November maakt je goedgezind, Waterman, en staat volledig in het teken van de vriendschap. Je voelt je gezegend omwille van een handvol trouwe vrienden. Intussen leg je nieuwe contact met enkele toffe mensen die gaandeweg een vaste plaats in je leven zullen veroveren. Single? Je maakt nieuwe vrienden of vriendinnen bij wie het goed toeven is. Eén van hen kan al snel meer gaan betekenen voor jou. Opvallend veel mensen, zowel familie, vrienden, kinderen als collega’s, doen nu een beroep doen op jou. Bied steun waar nodig.

November maakte je goedgezind! Klinkt als muziek in de orde. Net als deze: The Sheik of Araby (muziekje).

Bazooka Joe

De enige reden waarom je een Bazooka uit de automaat draaide was omdat je er vrij indrukwekkende kauwgombellen mee kon blazen. Voor de rest was alles aan Bazooka immers redelijk tegenvallend. Het rechthoekige kauwgomtablet zag er zelfs naar jongensmaatstaven ongezond roze uit, de structuur was veeleer brokkelig en kreeg pas na veel kauwen de voor het blazen benodigde soepelheid, de smaak was verwant aan die van vloeipapier. (Elke schooljongen wist destijds hoe vloeipapier smaakte: de beste proppen -die, zoals de bedoeling was, tegen muur of plafond van klaslokaal bleven kleven- kauwde je op basis van vloeipapier. Vandaar)

Alles viel dus tegen aan Bazooka: zelfs de bij de kauwgom geleverde Bazooka Joe prentjes -in vieren geplooid, gedrukt op een soort boterhammenpapier- leken nergens op. Niet mooi getekend, slecht gedrukt, lelijke kleuren, geen duidelijk verhaaltje vertellend, geen herkenbare grap, gewoon stom.

Honderd jaar later krijg je per toeval die Bazooka Joe-prentjes opnieuw onder ogen. Die eertijds stomme prentjes geven nu blijk van een soort absurde humor waarmee je zelfs vandaag nog onder de mensen kunt komen. Bazooka Joe: welgemeende excuses.

Batfluit

Wat eigenlijk een goed bewaard geheim is: soms heeft ook Batman nood aan een beetje tijd voor zichzelf. Op die momenten speelt hij bij voorkeur meditatief een deuntje op de panfluit.

Moet kunnen, Batman. Niets om je voor te schamen.

Accordeonmisdaad

Ja, er is nog veel onrecht in de wereld. En in het bijzonder in de Verenigde Staten. Als nietsvermoedend accordeonist kun je daar blijkbaar op sommige plekken zomaar in de gevangenis worden gegooid. Obama, doe daar tijdens je nieuwe ambtstermijn wat aan!

(Nog meer prentjes betreffende deze schandelijke onrechtvaardigheid? Hier en hier, bijvoorbeeld.)

Zo lang het nog kan: Ry Cooder en Flaco Jimenez in He'll Have To Go (filmpje), uit het legendarische album Chicken Skin Music.

President Ringo

Ringo for President. En wel hierom, bijvoorbeeld (filmpje).

President Gillespie

Dizzy Gillespie for President. En wel hierom, bijvoorbeeld: filmpje.

Hamvraag

Ja, de hamvraag. Maar vanwaar komt die uitdrukking eigenlijk? Onwillekeurig denk je dan aan iets uit een verre traditie, uit de sfeer van koekhappen en zaklopen en dergelijke. Half goed. Enerzijds blijkt het woord merkwaardig modern, anderzijds blijkt het inderdaad uit de koekhap- en zakloopsfeer te komen:

De hamvraag was de laatste in een reeks van vijf vragen bij het radiospel Mastklimmen; degene die het antwoord wist op die laatste vraag, was de winnaar en won een ham. Het programma werd gepresenteerd door Johan Bodegraven en was vanaf 1953 vier seizoenen lang bij de NCRV op de radio te volgen, (via Etymologiebank).

Het prentje: ook een mooie ham. Paul Gauguin (1848-1903), Le Jambon, 1889.

Slimme beesten

Er is binnen de dierwetenschap dezer dagen veel te doen over pratende walvissen en Koreaans sprekende olifanten. Vrolijk kwebbelende olifanten en walvissen: dat opent ongetwijfeld fijne perspectieven. We moeten echter niet naïef zijn. Meer intelligente diersoorten kunnen hun vermogen om de menselijke taal na te bootsen ook voor minder onschuldige doeleinden gebruiken.

Neem nu de kat. Het zou ons niet verbazen als mensen die meenden engelen of de stem van god te hebben gehoord, eigenlijk gewoon werden misleid door katten die zich van de menselijke taal bedienden. Mensen zijn, vanuit het oogpunt van katten, als honden. Honden hebben een baasje nodig dat ze zegt wat ze moeten doen, anders loopt het fout. Mensen ook, menen katten. Als mensen voor zichzelf beginnen te denken zouden ze er bijvoorbeeld wel eens achter kunnen komen dat katten, dankzij de mens, een erg gemakkelijk leventje leiden. Daarom vonden de katten god uit. Om de mens te vertellen wat hij moet doen. En daardoor de positie van de katten te bestendigen.

Slimme beesten, katten. Daar niet van.

Het prentje: Tsuguharu Foujita (1886-1968), Chat Blanc, Fond Rouge, 1926.

Bescheidenheid

Er is iets vreemd aan de hand met de bescheidenheid. In theorie is iedereen voor. In de praktijk vinden we er blijkbaar niets aan. Bescheidenheid is hetzij vals en dus niet gemeend, hetzij niet echt nodig en dus overdreven of overbodig. En in die gevallen waar bescheidenheid terecht is en dus op haar plaats is het evenmin goed, want dan is de logische gevolgtrekking dat de betrokkene niet geweldig veel in zijn/haar mars heeft. Bescheidenheid: het is niet eenvoudig.

Wie geen last heeft van bescheidenheid, is onze vriend Morrissey: All You Need Is Me (filmpje).

Het prentje: Morrissey, door Renaut Montfourny.

Bewegend

Ook één van de meer wonderbaarlijke uitvindingen van de jaren 1960: de bewegende prentbriefkaart. Door de geribbelde opdruk zie je afhankelijk van de hoek waaronder je kijkt een ander beeld verschijnen. Het allerleukst als er blote dames in het spel zijn. Zo zie je mevrouw slechts van de bovenkant. Zo zie je mevrouw helemaal. Bovenkant. Helemaal. Bovenkant. Helemaal.

Het prentje: via If Charlie Parker..