donderdag 31 mei 2012

Oude man en zee



Ernest Hemingway legt uit, ten behoeve van jonge lezers die nog snel een boekbespreking moeten maken, hoe je "The Old Man and The Sea" vooral niet moet lezen:
"The sea is the sea. The old man is an old man. The boy is a boy and the fish is a fish. The sharks are all sharks no better and no worse. All the symbolism that people say is shit."
Bedankt Ernest, dat is duidelijk.

(Uit: Larry W. Phillips, Ernest Hemingway on Writing, Scribner, New York, 1999.)

woensdag 30 mei 2012

Over de woede


"Ik moest denken aan Seneca's Over de Woede, een verhandeling die de Romeinse senator had geschreven ten behoeve van keizer Nero, en vooral aan zijn stelling dat aan woede eerst en vooral hoop ten grondslag ligt. We worden kwaad doordat we al te optimistisch zijn en niet voldoende voorbereid op de frustraties die onlosmakelijk met het bestaan zijn verbonden. Iemand die het telkens weer uitschreeuwt wanneer hij zijn sleutels heeft verloren of wordt weggestuurd op de luchthaven geeft blijk van een ontroerend maar onverbeterlijk naïef geloof in een wereld waar sleutels nooit zoek raken en onze reisplannen gegarandeerd worden verwezenlijkt."
Alain de Botton, Een week op de luchthaven, Atlas, Amsterdam, 2009

dinsdag 29 mei 2012

Het gedrukte woord



Bovenstaand prentje komt uit de in meerdere betekenissen fantastische film Blade Runner. In Ridley Scott's, op Philip K. Dicks' Do Androïds Dream of Electric Sheep gebaseerde werkstuk, kun je zijdelings ook vaststellen dat, in tegenstelling tot wat je vaak hoort, er best wel een toekomst is voor het gedrukte woord. Krantenstalletjes zat in de toekomst. Maar jammer genoeg kun je niet echt goed zien wat er in die toekomst zo al op de markt zal zijn. Dat is nu verholpen. Hier zie je de tentoongestelde waar in haar volle glorie:
Periodicals of note include Krotch (going for $29 a copy!), Zord (at $30), Moni, Bash, Creative Evolution, and Droid. Horn, the "skin mag" of the future, had a cover which offered articles such as "The Cosmic Orgasm" and "Hot Lust in Space." Kill (whose logo was "All the News That's Fit to Kill") sported cover stories like "Multiple Murders - Reader's Own Photos."
Sommige van die boekjes zouden ook nu al best goed verkopen. Of kun je nu zelfs al kopen.

maandag 28 mei 2012

Sunflower Sutra


“We’re all golden sunflowers inside.”
Uit: Allen Ginsberg (1926-1997), Sunflower Sutra (hier hoor je Ginsberg de volledige Sutra voordragen).
Het prentje: via The Pie Shops.

zondag 27 mei 2012

Undershaw



Meelezende miljonairs krijgen de kans om de mensheid een grote dienst te bewijzen: ze kunnen het huis van Sir Arthur Conan Doyle (prentje) kopen en daar vervolgens een museum of iets anders volksverheffends van maken. Undershaw, zo heet het optrekje waar Conan Doyle onder meer The Hound of the Baskervilles schreef, staat te koop. En de verkoper wil het pand nog het liefst opdelen in een woning of acht, dat brengt meer op (meer: hier).

Literaire en andere celebriteiten als Stephen Fry, Julian Barnes en Ian Rankin verzetten zich tegen de geplande verkoop. En zelf zijn we er ook niet blij mee. Meelezende miljonairs: doe er iets aan. Dank u.

zaterdag 26 mei 2012

Reisadvies



Ongeveer het beste reisadvies dat je mensen kunt geven: altijd zorgen dat je goed van boeken bent voorzien. En nooit bestemmingen kiezen waar je niet op wandelafstand een boekhandel kunt vinden.

vrijdag 25 mei 2012

Calevoet



Deze week wordt hier en daar herdacht dat gitarist Dirk Van Esbroeck vijf jaar geleden overleed. Een goede gelegenheid om het boek van Dree Peremans, Dirk Van Esbroeck. Reiziger, te lezen. Bijzonder is ook de CD die bij het boek hoort, waarop je nummers vindt die de hele carrière van Van Esbroeck overspannen: de pioniersjaren van de folk, de periode met Rum, de tango's met Juan Masondo, de Patagonische verhalen, de op muziek gezette gedichten van Jan Slauerhoff en Jan van Nijlen.

Eentje uit die laatste reeks: Het nutteloos station van Calevoetmuziekje.

Het prentje: het stationnetje in kwestie, Ukkel Kalevoet - Uccle CalevoetHier vind je een fijne reeks oude foto's van het destijds volstrekt landelijke Ukkel, waar Brusselaars op vakantie gingen om van de gezonde lucht te genieten.

donderdag 24 mei 2012

Van twee kanten



Niets tegen giraffen, hoor. Maar je zult er maar naast wonen. Om de haverklap komt er wel eentje bellen of ie dit of dat kan lenen. Terugbrengen? Dat kennen ze dan blijkbaar weer niet in het girafs. En als je er iets van zegt ben je meteen een speciesist.

Het moet wel een beetje van twee kanten komen. Toch?

Het prentje: uit de reeks Kenya: wildife and landscapes van fotograaf Robin Moore.

woensdag 23 mei 2012

Paul Simonon



Paul Simonon is bij de oudere jongeren bekend als de bassist van The Clash. The Clash, voor wie er niet bij was, waren poseurs. Rijkeluiszoontjes. Art school studentjes die punk speelden. Sneersneer. Ja, het luisterde nauw destijds.

Maar het feit dat Simonon ooit kunstonderwijs genoot werpt nu zijn vruchten af. Simonon heeft zich herschoold tot schilder en doet dat niet onaardig. Opmerkelijk klassiek, voor een oude punk. Maar, zoals gezegd, die van de Clash waren altijd al wat verdacht.

Hier (filmpje): vertelt Simonon over zijn nieuwe hobby. Hier: Simonon's stadszichten van Londen. En hierboven: een vrij overtuigende pan spek met eieren, eveneens van zijn hand. Smakelijk.

dinsdag 22 mei 2012

Lachen met Miles



In 1987, he was invited to a White House dinner by Ronald Reagan. Few of the guests appeared to know who he was. During dinner, Nancy Reagan turned to him and asked what he'd done with his life to merit an invitation. Straight-faced, Davis replied: "Well, I've changed the course of music five or six times. What have you done except fuck the president?" (The Guardian, 28.9.2011)

Het prentje: Miles Davis in 1965, gefotografeerd door Tom Palumbo.

maandag 21 mei 2012

West Auckland FC



De allereerste Champions League-finale ging door in 1908. Toen organiseerde het Italiaanse sportblad La Stampa Sportiva een internationaal tornooi met Juventus en Torino (Italië), US Parisienne (Frankrijk), Freiburger FC (Duitsland) en Servette FC uit Zwitserland. De Zwitsers wonnen de finale van Torino met 3-1. Dat Torneo Internazionale Stampa Sportiva was evenwel een eenmalige gebeurtenis.

Het volgende jaar werd de fakkel overgenomen door de Sir Thomas Lipton Trophy. Zowel in 1909 als in 1911 werd een tornooi georganiseerd met deelnemers uit Italië (een team samengesteld uit de spelers van Juventus en Torino), Zwitserland (FC Winterthur), Duitsland (Stuttgarter Sportfreunde) en Engeland (West Auckland FC). De Engelsen wonnen telkens de finale.

West Auckland FC (prentje), een mijnwerkersploeg uit County Durham die in de lagere afdelingen speelde, was zelf enigszins verrast toen het team werd uitgenodigd voor het internationale toernooi. Volgens de overlevering was er sprake van een misverstand. Organisator Sir Thomas Lipton had eigenlijk het in eerste afdeling spelende Woolwich Arsenal in gedachten. De instructie aan zijn secretaris "contact W.A." werd verkeerd begrepen en de mijnwerkersploeg met dezelfde initialen kreeg een brief in de bus. Nadat die enthousiast had toegezegd kon Lipton ook niet meer terug.

Alleszins, West-Auckland, dat vandaag in de negende Engelse afdeling speelt, won twee keer op rij de beker. En over die beker valt ook nog iets te vertellen. In 1914 dreigde de club failliet te gaan. De inboedel werd verkocht:
The club kept the trophy-but unfortunately financial problems forced them to pawn it to the landlady of a local pub. It wasn't until 1960 that a local village appeal raised the funds necessary to return the cup to the football club. But sadly in 1994 (and like the FA Cup and the World Cup), the cup was stolen and, despite offering £2,000 as a reward for recovering it, the Sir Thomas Lipton Trophy was never recovered. A replica is on display in the West Auckland Working Men’s Club, (meer hier).

zondag 20 mei 2012

Vasthouden



Attachment is the very opposite of love. Love says, “I want you to be happy.” Attachment says, “I want you to make me happy.”

Jetsunma Tenzin Palmo, Tricycle, Winter 2009.

zaterdag 19 mei 2012

Huilende wolf


Uitermate geschikt voor voorlopig nog te koude lenteavonden: Cadillac Records, de film over het legendarische Chess-platenlabel (hier de trailer). Niets spectaculairs of wereldschokkend: gewoon een onderhoudende biografische film met -en dat maakt het nog het meest de moeite waard- veel goede muziek. Weliswaar geen originele Muddy Waters, Little Walter, Howlin' Wolf (prentje), Chuck Berry en Etta James, maar knappe studiemuzikanten en een puike cover van I'd Rather Go Blind door Beyonce Knowles (filmpje).

Hier ook de echte Howlin' Wolf (filmpje), live in 1964, op tournee in Engeland Smokestack Lightning vertolkend. In Cadillac Records wordt dat nummer redelijk indrukwekkend gecoverd door Eamonn Walker, die onderwijl ook nog eens multitaskend bezig is Muddy Waters' lief af te pakken (filmpje).

vrijdag 18 mei 2012

Vijfentachtig



Dat het er vandaag vergelijkenderwijze in Europa vreedzaam aan toegaat, wordt perfect geïllustreerd door onderstaande cijferreeks uit Der Spiegel. De Duitse politie vuurde het afgelopen jaar zeggen en schrijven vijfentachtig kogels af. Vijfentachtig. Over heel Duitsland:
85 Patronen verfeuerten Polizeibeamte in Deutschland im Jahr 2011 bundesweit auf der Jagd nach Verbrechern, 49 davon waren Warnschüsse. 36-mal gaben die Polizisten gezielte Schüsse ab. Dabei wurden 15 Personen verletzt und sechs getötet, wie aus einer Statistik der Deutschen Hochschule der Polizei im westfälischen Münster hervorgeht, (Der Spiegel, 08.05.2012).
Het prentje: En wat doen Duitse agenten nu er nauwelijks nog wat te schieten valt? Controleren of je je niet met losse veters op straat begeeft, bijvoorbeeld. En als je veters niet fatsoenlijk gestrikt zijn legt Oom Agent er zelf een knoop in. Een dubbele, die je vrijwel niet meer los krijgt.

donderdag 17 mei 2012

Boyce Brown



Rerum Novarum! Vandaag speciaal voor onze katholieke lezers: Boyce Brown, een jazzmuzikant die in het klooster trad.

Altsaxofonist Boyce Brown (1910-1959) speelde in de jaren 1930 in Chicago in verschillende big bands en maakte een klein maar gewaardeerd aantal plaatopnames. (Hier in China Boy en Jazz Me Blues met het orkest van Jimmy McPartland). Maar Boyce hoorde de Heer -andere bronnen beweren dat Boyce, redelijk partial to marihuana, zich dermate suf had gerookt dat het niet zo abnormaal was dat hij stemmen begon te horen- en ging in het klooster. In de jaren 1950 maakte Boyce, dan als Brother Matthew, nog een comebackelpee met Eddie Condon (zie prentje).

En volgens sommigen is jazz trouwens gewoon een katholieke uitvinding: meer hier en hier.

woensdag 16 mei 2012

Abstract/Figuratief



Een perfect nageschilderd abstract doek als achtergrond op een figuratief stilleven. Wat meteen de vraag oproept: is dit nageschilderde abstracte doek nu zelf figuratief geworden ("artwork clearly derived from real object sources, and therefore by definition representational") of is het nog steeds een abstract werk ("a composition which may exist with a degree of independence from visual references in the world'). Iemand een idee?

Het prentje: Johan de FreHomage to Piet Mondriaan, z.j.. (De beschrijvingen van abstracte en figuratieve kunst komen uit wiki.)

dinsdag 15 mei 2012

Onmetafysisch



Diep in het Amazonewoud wonen de Pirahas. Ze zijn met ongeveer vierhonderd en leven verspreid over enkele tientallen nederzettingen aan de oevers van de Madeira, een zijstroom van de Amazone. De Pirahas zijn het minst metafysische volk ter wereld. Hun taal kent nauwelijks abstracties. Piraha geloven alleen in de dingen die ze zien. Dus niet in goden. Maar ook bijvoorbeeld niet in telwoorden of in termen voor kleuren. Immers, geen twee dingen zijn identiek. Hoe kun je die dan optellen of zeggen dat ze hetzelfde zijn? De Piraha kennen de algemene termen links en rechts niet. Wel iets als "stroomopwaarts" en "stroomafwaarts". Die termen gebruiken ze in het dagelijkse leven waar wij links en rechts zouden gebruiken. Maar die terminologie geldt alleen met hun specifieke rivier als referentiepunt. Neem een Piraha weg uit zijn wereld en hij is niet alleen zijn weg kwijt, maar zelfs de woorden om die weg te vragen.

En zonder al die metafysica, met alleen oog en oor voor wat concreet is, blijkt het ook te gaan. In driehonderd jaar hebben ze geen Piraha kunnen bekeren of blijvend uit zijn dorp weten te halen. Dat is, alleszins in het wereldbeeld van de Piraha's, een bewijs dat hun manier van leven de beste is. Waar is wat werkt. Meer uitleg behoeft dat niet.

Een fascinerend volk. Daniel Everett bracht een groot deel van zijn leven bij de Piraha door. Eerst als missionaris, tot hij zijn geloof verloor toen hij merkte dat je, zoals de Pirahas, gerust kon leven zonder hel en vagevuur. Vervolgens als linguïst. En daarover gaat Don't Sleep There Are Snakes. Life and Language in the Amazonian Jungle. Een fijn boek.

Het prentje: fotograaf Martin Schoeller maakte voor The New Yorker bovenstaande portretten van enkele Piraha-mannen.

maandag 14 mei 2012

Hoedendoders



Een vraag die ons al langer bezighoudt: wat heeft hoeden en petten de das omgedaan? Tot zo ongeveer de jaren 1960 droeg elke opgroeiende jongen en man buitenshuis een hoofddeksel. Een  hoed, een pet. Waarom zijn ze daarmee opgehouden? Omwille van de eventueel veranderende mode? Dat is niet zo waarschijnlijk. Mannen doen nauwelijks of niet aan mode. En toen zeker niet.

Waarom dan wel? Eindelijk een plausibel klinkend antwoord: omdat mensen zijn beginnen autorijden. Ten eerste zaten ze daardoor droog en warm en konden ze zonder hoed. Ten tweede heb je in de meeste auto's niet echt veel bovenruimte op overschot als je een hoed draagt. Dus: toen de auto kwam, ging de hoed. (Meer? Hier.)

Aan de lange lijst van dingen die auto's op hun geweten hebben kan dus worden toegevoegd: hoedendoders.

(Een interessante test: in de caravan is bovenruimte genoeg. Dus kan je daar eventueel nog wel hoedendragers tegenkomen, zoals het prentje -via What Makes The Pie Shops Tick- bewijst.)

zondag 13 mei 2012

Onuitstaanbaarheid


Onuitstaanbaar gezelschap worden: niet langer een onbereikbaar ideaal. Dankzij Benjamin Franklin's (prentje) uitermate praktische conversatieregels lopen voortaan zelfs de meest tolerante en geduldige mensen een blokje om als ze je in het vizier krijgen. Helemaal uit 1750, maar nog zo goed als nieuw:

1. If possible engross the whole Discourse; and when other Matter fails, talk much of your-self, your Education, your Knowledge, your Circumstances, your Successes in Business, your Victories in Disputes, your own wise Sayings and Observations on particular Occasions, &c. &c. &c.;
2. If when you are out of Breath, one of the Company should seize the Opportunity of saying something; watch his Words, and, if possible, find somewhat either in his Sentiment or Expression, immediately to contradict and raise a Dispute upon. Rather than fail, criticise even his Grammar.
3. If another should be saying an indisputably good Thing; either give no Attention to it; or interrupt him; or draw away the Attention of others; or, if you can guess what he would be at, be quick and say it before him; or, if he gets it said, and you perceive the Company pleas’d with it, own it to be a good Thing, and withal remark that it had been said by Bacon, Locke, Bayle, or some other eminent Writer; thus you deprive him of the Reputation he might have gain’d by it, and gain some yourself, as you hereby show your great Reading and Memory.
4. When modest Men have been thus treated by you a few times, they will chuse ever after to be silent in your Company; then you may shine on without Fear of a Rival; rallying them at the same time for their Dullness, which will be to you a new Fund of Wit.

zaterdag 12 mei 2012

Gulden regel



Eigenlijk ook een variant op de gulden regel, maar een stuk meer aangepast aan de echte wereld:
"I won't be wronged. I won't be insulted, and I won't be laid a hands on. I don't do these things to other people and I expect the same from them."
John Wayne als John Bernard Books (prentje) in The Shootist.

vrijdag 11 mei 2012

Oude meesters



Wat je die oude meesters moet nageven is dat ze hun vak beheersten. Ga maar na: heb je net decoratief twee perziken, wat druiven en een bloem op een schaal geschikt, komt daar toch wel een libel aangevlogen zeker? Een buitenkans! Maar, probeer maar eens: tegen de tijd dat je je fototoestel hebt gevonden en het kapje van de lens gehaald is die libel natuurlijk al twee straten verder. Neen, dan Willem van Aelst: de koelbloedigheid zelve, razendsnel penseel en verf grijpen en, hopla, de libel staat op het doek. En in de gauwte ook nog een vlieg geportretteerd die even verpozing zocht op het marmeren tafelblad.

Oude meesters: nooit onderschatten.

Het prentje: Willem van Aelst (1625-1683), Stilleven met twee perziken en druiven, 1664.

donderdag 10 mei 2012

Geld verdienen



Opgroeiende jongeren en zich zorgen makende ouders van die opgroeiende jongeren: een gouden tip. Laat die hogescholen en universiteiten voor wat ze zijn. Leer gewoon fijn accordeon spelen. En verdien vervolgens goed je kost, onderwijl vreugde en blijdschap onder de mensheid verspreidend. Daar kan geen hoger onderwijs tegen op.

woensdag 9 mei 2012

Draagbaar



Alles is al wel eens eerder geweest: de draagbare GPS-bijvoorbeeld. In de jaren 1920 konden onze geautomobiliseerde voorouders de weg vinden van, bijvoorbeeld, Londen naar Guildford, met behulp van het op het prentje getoonde apparaat, de Plus Fours Routefinder:

‘The Plus Fours Routefinder was designed to be worn on the wrist, and the “maps” were printed on wooden rollers which were turned manually while driving. The device was intended to allow drivers to navigate around the UK, but with so few cars on the roads it never really took off.’

(Via NaviGadget, waar je nog uit andere modellen kunt kiezen)

dinsdag 8 mei 2012

Grapjassen



Het kon niet elke dag relativiteitstheorie zijn. Soms sloeg Einstein er ook gewoon met zijn pet naar. Zo bijvoorbeeld deze, Einsteins verklaring waarom er zoiets als tijd is:
The only reason for time is so that everything doesn't happen at once.
En ruimte is er omdat anders alles op dezelfde plaats zou gebeuren, zeker? Ja, ja. Doe ons dan ook maar een Nobelprijs natuurkunde.

Het prentje: Albert Einstein samen met die andere grapjes, Charlie Chaplin.

maandag 7 mei 2012

Monument



Zo klein dat je ze eigenlijk van op de begane grond niet kunt zien: twee op ware grootte gebeeldhouwde kaasknabbelende muizen, tegen de gevel van een huis in Philpot Lane, Londen.

Het verhaal gaat dat, ergens tussen 1671 en 1677, toen werkmannen in de buurt het Monument voor de Grote Brand van Londen van 1666 bouwden, er op een middag twee van hen, na een ruzie over wie met de kaas tussen de boterhammen van de andere was gaan lopen, van op grote hoogte te pletter stortten. Morsdood. En bij wijze van eerbetoon brachten de collega's toen die twee gebeeldhouwde muizen aan op een nabij gelegen pand.

Het hele verhaal én een foto van de gevel waarop zich het Kleinste Londense Monument bevindt: hier.

zondag 6 mei 2012

Bibliotheekvrees



Waar boekenlezende opgroeiende jongens en meisjes 's nachts van wakker liggen: de gedachte een bibliotheekboek zoek te hebben gemaakt. Niet alleen de schande of de te verwachten boete of straf, maar vooral en veel erger: de vrees dat je dan mogelijk nooit meer boeken zal mogen ontlenen.

Bibliotheekvrees: de medische wetenschap staat vooralsnog machteloos.

Het prentje: via John Mc Nab.

zaterdag 5 mei 2012

Cleveland Rosenblums



In het begin van de vorige eeuw domineerden in nogal wat Amerikaanse sporten mensen van joodse komaf. Dat was zo in baseball, boksen en, inderdaad, basketball. Zo werden de Philadelphia Sphas (South Philadelphia Hebrew Association) tien keer landskampioen in de periode 1925-1945. En de Cleveland Rosenblums, waarvan op het prentje een deel is te zien, veroverden tussen 1925-1930 ook nog eens drie keer de Amerikaanse titel.

De geschiedenis is, althans in deze zin, voorspelbaar. Neem een willekeurige bevolkingsgroep. Maak het die groep moeilijk om zich via de klassieke wegen maatschappelijk te verbeteren en, ziet, die bevolkingsgroep zal dat in de kortste keren via minder klassieke manieren doen, zoals de muziek, de georganiseerde misdaad of de sport. En dat roept dan uiteraard verzet op: zo vond de gevestigde pers dat maar niets, al die Joodse sportkampioenen. Maar ja, wat wil je ook, schreef The New York Daily News"basketball appeals to the Hebrew with his Oriental background because the game places a premium on an alert, scheming mind and flashy trickiness, artful dodging and general smartalecness." 

(Er staan geweldig veel van dit soort boeiende weetjes in Thadeus Russells bijzonder goed meevallende A Renegade History of the United States, over hoe in de Amerikaanse samenleving vrijheid en vooruitgang meestal het werk waren van zootjes ongeregeld aan de rand van de samenleving, steevast tot ongenoegen van het weldenkende deel van de natie.)

vrijdag 4 mei 2012

Niet altijd



In tegenstelling tot wat landrotten wel eens denken is het leven aan boord niet altijd een lolletje. Niet altijd. Maar wel vaak.

donderdag 3 mei 2012

Dylan denkt



Dylan denkt, concludeer je onwillekeurig als je bovenstaand prentje ziet. Maar dat is, als je een nieuw boek over creativiteit - Jonah Lehrer, How Creativity Works (een uittreksel hier) - mag geloven, nu net niet het geval. Als het er op aan komt, denkt Dylan niet. Want: creativiteit komt niet als je het vraagt. En nadenken helpt daarbij al helemaal niet.

In 1965 zat Dylan in een creatieve impasse. Hoe nadrukkelijker hij nieuwe nummers probeerde te schrijven, hoe minder die kwamen. Dylan trok zich terug in een hutje in Woodstock, New York, en besloot vooral op te houden te proberen het soort Belangrijke Songs te componeren waarvan hij meende dat ze van hem werd verwacht. En toen hij die gedachte losliet kwam het en was het ook niet meer te stoppen: hoe minder Dylan de creatieve stroom probeerde te sturen, hoe beter het bleek te gaan. Dylan schreef in één geut Like A Rolling Stone (muziekje) en was van zijn mentale blokkering bevrijd:
The story of Like A Rolling Stone is a story of creative insight. It took only a few seconds before a mental block became a work of art. In a 1966 interview with Playboy, Dylan assessed the impact of the sudden breakthrough on his music. "Last spring, I guess I was going to quit singing," he said. "But Like A Rolling Stone changed it all: I didn't care any more about writing books or poems or whatever. I mean, here was something that I myself could dig."
What Dylan dug was the strangeness of the song, the way it sounded like nothing else on the radio. In that lonely cabin, he found a way to fully express himself, to transform the fragments of art in his head into a new kind of song. He wasn't just writing a pop single – he was rewriting the possibilities of music.
(Het heeft, begrijpen we, iets met de twee helften van het brein te maken. In het ene deel nemen we de dingen letterlijk, in het andere nemen we met dat letterlijk nemen een loopje. Soms moet je, in plaats van heel erg rationeel en analytisch te zijn, de dingen dus gewoon loslaten en dan neemt de meer anarchistische hersenhelft het over en komen er, hopla, nieuwe gedachten vrij. Si non è vero, ...)

woensdag 2 mei 2012

Collega's fietsers



Collega's fietsers, zullen we met elkaar iets afspreken? Een jaar of tien geleden zijn sommigen onder ons begonnen met fluo-hesjes te dragen op de fiets. Niet alleen bij valavond of op slecht verlichte landwegen: neen, de hele tijd. Omwille van de veiligheid, heette het. Daarna begon het helmdragen. Niet omdat er aan competitiefietsen werd gedaan: neen, weerom, de veiligheid. En omdat iedereen elkaar de hele tijd bang maakt, word je tegenwoordig als onverantwoordelijk beschouwd als je zonder fluo-uitrusting en blootshoofds op de fiets stapt. De veiligheid!

Collega's fietsers, laten we wel wezen. Als je de hele tijd op het allerergste moet voorbereid zijn, waarom dan meteen ook niet een zwemband om het middel, voor als je in het kanaal sukkelt? Of een pijltjesgeweer over de schouder, om loslopende honden mee te verdoven. Collega's fietsers, we zijn aan het overdrijven en daar bewijzen we onszelf en de anderen geen dienst mee. Door al die bangmakerij geven we mensen een excuus om te zeggen: neen, ik waag me niet op de fiets, veel te gevaarlijk, doe mij maar de auto. En zo bereiken we net het omgekeerde van wat we bedoelden: meer onveiligheid.

Maar, omdat we begrijpen dat sommige fietsers het gewoon ook leuk vinden om zich helemaal te verkleden, telkens ze op de fiets stappen, een suggestie. Kunnen die verkleedgrage collega's fietsers zich in plaats van dat lelijke fluo niet in fraaie Schotse ruiten (zie prentje) hullen? De aantrekkingskracht van het fietsen zal alleen maar groter worden en bovendien zien ze je op die wijze ook van ver komen. Veiligheid voor alles, natuurlijk!

dinsdag 1 mei 2012

"Mezz" Mezzrow



Milton "Mezz" Mezzrow (prentje) speelde als klarinettist en saxofonist met de allergrootsten: Louis Armstrong, Sidney Bechet, Fats Waller. Maar Mezzrow ging vooral de geschiedenis in als dealer. Hij voorzag in de periode tussen de twee wereldoorlogen zo ongeveer de hele jazz-spelende populatie van New York van marihuana. Mezzrow, van huis uit joods, ging ook nogal ver in zijn identificatie met de zwarte muziek. In de jaren 1930 stelde hij zichzelf voor als "voluntary nigger" en "bad nigger".

In 1939 bewees hij dat hij het meende. Hij werd opgepakt voor marihunanabezit en naar de gevangenis afgevoerd. Mezzrow verzekerde de cipiers dat hij zwart was en vroeg om in de zwarte vleugel van de gevangenis te worden geplaatst. Mezzrow vertelt zelf hoe dat ging:
"Just as we were having our pictures taken for the rogues' gallery, along came Mr. Slattery the deputy and I nailed him and began to talk fast. 'Mr. Slattery,' I said, 'I'm colored, even if I don't look it, and I don't think I'd get along in the white blocks, and besides, there might be some friends of mine in Block Six and they'd keep me out of trouble'. Mr. Slattery jumped back, astounded, and studied my features real hard. He seemed a little relieved when he saw my nappy head. 'I guess we can arrange that,' he said. 'Well, well, so you're Mezzrow. I read about you in the papers long ago and I've been wondering when you'd get here. We need a good leader for our band and I think you're just the man for the job'. He slipped me a card with 'Block Six' written on it. I felt like I'd got a reprieve."
Speciaal voor 1 Mei: Milton "Mezz" Mezzrow in Revolutionary Blues (hier).