Keizer-dichter

Leb, waiss nit wie lang,
Und stürb, waiss niet wann
Muess Jahren, waiss nit wohin
Mich wundert, dass ich so freilich bin.

Ik leef, ik weet niet hoe lang
Ik sterf, ik weet niet wanneer
Ik ga, ik weet niet waarheen
Het verbaast me, dat ik zo vrolijk ben.

Maximiliaan van Oostenrijk (1459-1519), Keizer-dichter.

Het prentje: Albrecht Dürer, Portret van Maximiliaan I, 1518.

De grote kantjil

Wie vier- tot de zesduizend pond op overschot heeft en niet weet wat hij/zij daarmee moet doen, is hierbij ook weeral uit de nood geholpen. Voor dat bedrag kun je bij Christies's meedingen naar het eigenaarschap van dit fijne portret van de ongetwijfeld al even fijne grote kantjil, een, zoals wikipedia uit goede bron vernam, "evenhoevige uit de familie der dwergherten".

Zonder dank. Graag gedaan.

Het prentje: Anglo-Chinese School, Tragulus napu (Larger Malayan Mouse Deer) beneath a Convolvulus, circa 1810-1820, via Christie's.

Clubliefde

Jongere lezers stellen zich wel eens de existentiële vraag welke voetbalclub ze moeten kiezen. Zoals bij de meeste existentiële vragen zijn er hierop twee antwoorden mogelijk: een romantisch en een realistisch.

Romantisch gesproken: het is als met de liefde. Je kiest niet, maar wordt gekozen. Je besluit niet op een goede dag: op die mevrouw of meneer word ik verliefd. Neen, je merkt plots, hallelujah, ik ben verliefd. Zo is het ook met clubliefde. Hoe gaat dat? Een naam die goed klinkt, een kleurencombinatie die je aanspreekt, een doelwachter waarmee je je identificeert: alles kan. Als je het echt probeert te begrijpen, werkt het niet meer. Dus, jonge lezer, als de club die de jouwe wordt zich aanmeldt, dan zal je het wel merken. Niet wanhopen, niet twijfelen.

Realistisch, dan. Je kunt uiteraard verliefd worden op Kirsten Dunst of Grace Kelly, maar daar ga je wellicht nooit echt veel plezier aan beleven. Kirsten Dunst is onbereikbaar en Grace Kelly al een tijdje dood. Het is hetzelfde met fan worden van FC Barcelona of Manchester United. Hoe groot is de kans dat je naar elke thuismatch van die clubs kunt gaan? Hoe bevredigend is liefde van ver? Daarom, jonge lezer, kies een voetbalclub uit je buurt. De lakmoesproef is: kun je, van waar je woont, desnoods te voet naar het stadion lopen. Dat is bereikbaar, dat is realistisch.

Maar het allermooiste is natuurlijk als romantisch en realistisch samenvallen (prentje: Beerschot, seizoen 1970-71).

Woonachtig

Woonachtig is zo'n woord waar filosofen een volledige dagtaak aan hebben. Laten we dat met een analogie verduidelijken. Iets is, bijvoorbeeld, blauw of niet-blauw. En iets dat blauwachtig is dan? Het leunt in het beste geval aan tegen blauw. Maar het kan onmogelijk gewoon blauw zijn, want dan spreken we niet van blauwachtig maar, inderdaad, gewoon van blauw.

Terug naar woonachtig, dan. Ofwel woon je ergens, ofwel woon je er niet. Woonachtig kan, blauwachtig indachtig, dus niet hetzelfde zijn als wonen. Of niet-wonen. Wat nu?

Woonachtig is een woord voor twijfelaars. Voor mensen die zich nooit durven binden of engageren. Woonachtig wil zeggen: toegegeven, ik woon er lijfelijk, maar in mijn hoofd ben ik al ergens anders. Daarom: opletten geblazen als je partner steevast zegt dat hij/zij woonachtig is. In zijn/haar hoofd is die al weg. Die heeft alvast verhuisdozen gehaald en behangpapier uitgekozen voor het vrijgezellenflatje.

Woonachtig is zo'n woord waar filosofen een volledige dagtaak aan hebben.

Het prentje: ook leuk voor het vrijgezellenflatje, zo'n Lobster Phone. Dali's antwoord op de vraag waarom, als hij op restaurant gegrilde kreeft vroeg, hij nooit gekookte telefoon kreeg voorgeschoteld. Nog zo eentje waar filosofen een volledige dagtaak aan hebben.

Latere historici

Dit willen we toch even vastleggen voor latere historici. Latere historici, laat jullie niets wijsmaken. Dit was de muziek die je in de summer of love van 1967 overal hoorde: Herb Alpert & The Tijuana Brass. Respectievelijk The Spanish Flea (filmpje) en A Taste of Honey (filmpje).

En daar was verdorie ook niets mee mis!

Wat we dan weer wel durven tegenspreken, is dat je in 1967 veel dames zag rondlopen in een kleedje van crème fraiche. Dat was toch eerder zeldzaam. Jammer, overigens.

Niet slim genoeg

Waarom we niet geloven dat, als iedereen maar een beetje redelijk wou zijn, we de meeste problemen wel zouden oplossen? Mensen zijn daar gewoon niet slim genoeg voor:

"In a political debate you feel like the other side just doesn’t get your point of view, and if they could only see things with your clarity, they would understand and fall naturally in line with what you believe. They must not understand, because if they did they wouldn’t think the things they think. By contrast, you believe you totally get their point of view and you reject it. You see it in all its detail and understand it for what it is – stupid. You don’t need to hear them elaborate. So, each side believes they understand the other side better than the other side understands both their opponents and themselves."

Uit: David McRaney, The Illusion of Asymmetric Insight (meer hier).

Het prentje: François Barraud (1889-1934), Le Malcontent, 1930.

Fend L'air

Je begrijpt niet dat geen enkele vliegtuigproducent er ooit aan heeft gedacht dit magnifieke toestel, de Fend L'air, hier afgebeeld terwijl vrolijk rondjes makend boven Belleville, te commercialiseren. En dan maar klagen dat het economische crisis is.

Het prentje: uit Ferdinand Zecca, A la conquête de l'air, 1901.

Vrije, blije kreeften

Als je moet kiezen tussen levensbeschouwingen en religies, een nuttige test: hoe gaan de desbetreffende levensbeschouwingen en religies om met onze vrienden de dieren.

Ons maak je niet wijs dat wie niet goed is voor het dier, wel goed kan zijn voor de mens. In dat licht, veel goede punten voor de Tibetaanse boeddhisten. Die kochten recent in Massachusetts 534 levende kreeften en lieten die terug vrij in de oceaan (meer hier). "You're supposed to view them equally. Their happiness is as important as your happiness, their suffering is as important as your suffering", aldus één van de kreeftenvrijlaters.

Het prentje (via Jan Tonnesen): vrije, blije kreeften. Zo hebben we ze het liefst.

Alexei en Bruno

Kan op vakantie worden gelezen, maar geeft thuis net zoveel plezier: Stalin Ate My Homework, de memoires van komiek Alexei Sayle. Als je de kans krijgt: opgroeien in een joods-communistisch huishouden in working class-Liverpool in de jaren 1950 en 1960 is een stuk prettiger dan niet opgroeien in een joods-communistisch huishouden in working class-Liverpool in de jaren 1950 en 1960. Althans zo blijkt na lectuur.

Hier vertelt Alexei Sayle er zelf alles over.

(Het prentje: de jonge Alexei en hond Bruno. Sterke naam trouwens voor een hond.)

Dame in het blauw

Van Gustave Léonhard de Jonghe (1829-1893) weten we voorlopig niet veel meer dan dat hij leerling was van Alfred Stevens en dat hij in 1863 een derde prijs behaalde op het Salon van Parijs, wat hem het volgende jaar ook nog eens de Leopoldsorde opleverde. Wie over meer kennis ter zake beschikt mag die gerust met ons delen. Wie weet wie de dame in kwestie is, zeker.

En de dame in kwestie mag zich uiteraard zelf ook melden.

Het prentje: Gustave L. de Jonghe, Dame in het Blauw, via de J.M. Stringer Gallery of Fine Art.

Ha, zomer

Ha, zomer! Je kunt nog het best de hele tijd alert zijn. Zie je de zon, onmiddellijk naar buiten, het kan zo ook weer voorbij zijn. Deze kwakkelzomer als metafoor voor het leven, als het ware.

- Kijk daar! Theodor Wiesengrund Adorno (prentje)! Hoe vaak heb je al een filosoof - en dan nog een prominent lid van de Frankfurter Schule - in badpak gezien? Alleen hier, natuurlijk.

- Ook heel erg naturel: Bob en Youp, Twee Gezonde Hollandse Jongens gingen een dagje naar zee en vonden Een Grote Kwal. Silly filmpje: hier.

- En tot slot nog Noord-Ierland mooisten: The Undertones, zingend over een seizoen waarvan je je zo stilaan afvraagt of het dit jaar misschien gewoon niet komt: Here Comes The Summer (filmpje).

Melancholia

Filmbespreking! Melancholia van Lars von Trier. Niet meteen wat je mensen aanraadt die een leuk avondje uit willen. Wel een uitermate accurate beschrijving van hoe zwaarmoedigheid voelt.

De film bestaat, zoals wel meer dingen, uit drie delen. Eerst, bij wijze van begingeneriek, een lange op Wagner getoonzette videoclip. Veel hardgroen, vuilgeel, donkergrijs: de kleuren van de nationale vlag van het niet zo vrolijke land Melancholie. Dat zet de sfeer. Daarna zie je, in deel één, Justine, Kirsten Dunst op haar huwelijksfeest wegglijden in de depressie. Toegegeven, ze heeft een griezelig stel ouders en ook haar baas is een absoluut verwerpelijk sujet. Maar daar ligt het niet aan. Waaraan dan wel? Dat weet je niet. Dat weet je nooit.

Deel twee, Claire, is vermoedelijk een weergave van de apocalyptische beelden die door het hoofd van von Trier spoken als de Zwarte Hond bij hem op bezoek is. De parabel van de aarde die door een komeet gaat verwoest worden is zo in your face herkenbaar. Wie door de zwaarmoedigheid wordt getroffen, haat zichzelf zo verschrikkelijk en weet met die haat geen blijf. En die zwelgt dan in ondergangsfantasieën. Wijs me de knop waarmee ik het universum uit elkaar kan doen spatten en ik druk er op. Dat soort dingen. En opmerkelijk: de rust die je -zoals in de film Kirsten Dunst- daarin vindt. Rust die sommigen er dan toe doet besluiten: als er geen knop is om het universum uit te schakelen, dan schakel ik mezelf wel uit.

Neen, je gaat niet voor je plezier naar Melancholia, maar het is wel, eh, leerrijk.

Het prentje: Edvard Munch (1863-1944), Melancholie, 1894/95.

De drie wetten

1. A robot may not injure a human being or, through inaction, allow a human being to come to harm.
2. A robot must obey any orders given to it by human beings, except where such orders would conflict with the First Law.
3. A robot must protect its own existence as long as such protection does not conflict with the First or Second Law.

Isaac Asimov, The Three Laws of Robotics, 1942.

Hondenmuziek

Honden spelen bijzonder graag piano, maar houden dat liever voor zich. Dat komt omdat honden bovenal mensen willen plezieren. En honden weten dat als ze zich achter het klavier zetten en zich enigszins laten gaan, Baas helemaal niet tevreden is; hondenmuziek klinkt namelijk heel anders dan mensenmuziek. Maar als Meneer en Mevrouw Baas en de kleine Baasjes van huis zijn, gooit Fikkie zich wat graag op de toetsen.

En het liefst zingt ie dan vrolijk een stukje mee (hier).

Hetprentje: via simms54.

Het publieke debat

Een gouden regel voor wie zich geroepen voelt deel te nemen aan het publieke debat:

"I’ve found that the most important guideline regarding speech is never to indulge in public discussion of an issue about which one’s emotions still roil to the surface. It is entirely possible that one has worked through emotionalism and stridency regarding most issues but still has a corner in which one is still highly reactive. Mindful that unskillful speech is damaging to discourse on difficult topics, it is wise to keep silent in such circumstances. For many years I observed this guideline about one particular topic, until finally I could feel that my body no longer registered angry, clouded energy whenever those with whom I disagreed brought it up. Then and only then did I begin to speak publically and publish my thoughts about that issue."

Rita Gross, Buddhism and Religious Diversity, Tricycle, Fall 2011.

Het prentje: 1948, presidentskandidaat Henry A. Wallace spreekt de massa's toe in Charlotte, North Carolina.

Uit Tokyo

Vermoedelijk al het onderwerp van een koffietafelboek: het tafelkleed in de schilderkunst.

Een mooi stofje is bijvoorbeeld dit met Japanse karpers versierde katoentje. Uit Tokyo meegebracht. Leuke koffiekan ook, met die twee brede gele banden. En een schaal met noten: altijd decoratief natuurlijk, maar is dat niet een beetje donker? Waren wat perziken, warm rood en oranje, niet beter geweest? Of hardgroene peren, kwestie van contrast? Maar als je er wat langer over nadenkt, dan merk je dat dat bruin van die noten helemaal zo gek nog niet is.

Neen. Niets aan veranderen.

Het prentje: David Konigsberg, Tablecloth from Tokyo, 2010.

Dear Lady Georgiana

“Dear Lady Georgiana,

Nobody has suffered more from low spirits than I have done - so I feel for you. 1st. Live as well as you dare. 2nd. Go into the showerbath with a small quantity of water at a temperature low enough to give you a slight sensation of cold, 75º or 80º. 3rd. Amusing books. 4th. Short views of human life - not further than dinner or tea. 5th. Be as busy as you can. 6th. See as much as you can of those friends who like and respect you. 7th. And of those acquaintances who amuse you. 8th. Make no secret of low spirits to your friends, but talk of them freely - they are always worse for dignified concealment. 9th. Attend to the effects tea and coffee produce upon you. 10th. Don’t expect too much from human life - a sorry business at the best. 11th. Compare your lot with that of other people. 12th. Avoid poetry, dramatic representations (except comedy), music, serious novels, melancholy, sentimental people, everything likely to excite feeling or emotion, not ending in active benevolence. 13th. DO GOOD, and endeavour to please everybody of every degree. 14th. Be as much as you can in the open air without fatigue. 15th. Make the room where you commonly sit gay and pleasant. 16th. Struggle little by little against idleness. 17th. Don’t be too severe upon yourself, or underrate yourself, but do yourself justice. 18th. Keep good blazing fires. 19th. Be firm and constant in the exercise of rational religion. 20th. Believe me, dear Lady Georgiana, Very truly yours, - SYDNEY SMITH.”

Letter from Sydney Smith to Lady Georgiana Morpeth, 16 February 1820, geciteerd in Hesketh Pearson, Smith of Smiths

Het prentje: Joshua Reynolds (1723-1792), Georgiana, Duchess of Devonshire & Her Daughter, 1784. (De Georgiana tot wie de brief is gericht is de dochter in kwestie.)

SPECTRE

Waar je ook nooit nog iets over hoort is SPECTRE (SPecial Executive for Counter-intelligence, Terrorism, Revenge and Extortion), de door het criminele meesterbrein Blofeld in het leven geroepen misdaadinternationale.

De vraag is of dat een goed teken is. Het is verleidelijk om dan te denken: opgeruimd staat netjes, dat soort schorremorrie heeft eindelijk begrepen dat het niet opgewassen is tegen Her Majesty's Secret Service. Maar dat is wellicht net wat SPECTRE ons wil laten geloven. En wie weet is Blofeld wel het meesterbrein achter al het soort vreselijke dingen dat ons de laatste jaren overkwam: 9/11, de opwarming van het klimaat, de onrust op de beurs, de niet-splitsing van BHV, Noorse dolle schutters, de Londense rellen...

En wat doet James Bond? Die gaat een rondje golf spelen (prentje). Is er dezer dagen dan niemand die nog een beetje met zijn hoofd bij de zaak is?

Niet van brood alleen

Ook de Godfather of Soul leeft niet van brood alleen. Af en toe lust hij wel een misosoepje. Gezond en voedzaam. James Brown in een Japanse commercial: hier.

En James Brown die in 1971 de goede boodschap uitdraagt in Bologna, Italië: hier.

Harmondsworth

Zoals lezers weten, Penguins hebben als thuisadres Harmondsworth. Als je Penguinboeken in een bibliografie tegenkomt, lees je telkens weer: Penguin, Harmondsworth. Maar waar ligt Harmondsworth eigenlijk?

Harmondsworth blijkt in de Londense periferie te liggen, deeluitmakend van het stadsdeel Hillborough, vlakbij Heathrow. Harmondsworth is niet echt bruisend. Het ook wat dit betreft bij de pinken zijnde wikipedia meldt dat er welgeteld twee pubs zijn: The Crown en The Five Bells.

En strikt genomen zit Penguin helemaal niet meer in Harmondsworth. Dat was inderdaad van 1937 tot een stuk in de jaren 1990 het geval. Toen fusioneerde Penguin met Viking Books en sindsdien zijn de Penguins in Londen gedomicileerd: 27 Wrights Lane, W8 5TZ. Voor wie eens een kaartje wil sturen.

Of gewoon binnenwippen, natuurlijk.

Het prentje: via kazzthespazz.

Bladvultechniek

Eén van de leukere dingen aan het zelf niet meer naar school moeten, is dat je vanaf halverwege augustus jongeren die nog wél schoolplichtig zijn, daaraan kunt herinneren. Nog niet veel meer dan twee en een halve week, jonge vriend, en het is gedaan met de pret! Terug naar school! Gaat toch snel, hé, zo'n vakantie? (gniffel, gniffel).

Maar, schoolplichtige jeugd, niet getreurd. Je kunt de laatste vakantieweken ook nuttig besteden. Werk bijvoorbeeld aan je bladvultechniek. Binnenkort weer bijzonder veel saaie lessen tijdens dewelke je je grondig verveelt. Dan begin je te doodelen of squiggelen of anderssoortige tekeningetjes te maken om het witte blad, de saaie les en de schooltijd vol te maken. Met een beetje training kun je van dat bladvullen kunst maken. Leer er alles over in deze bijzonder instructieve video: hier.

Was het al maar weer september!

Het prentje: uit de Locupletissimi rerum naturalium thesauri accurata descriptio - Naaukeurige beschryving van het schatryke kabinet der voornaamste seldzaamheden der natuur, Albertus Seba, Amsterdam, 1734-1765.

Vijfde dimensie

In de reeks Dingen Waarvoor Ons Hoofd Te Klein Is, vandaag de vijfde dimensie:

Theodor Kaluza (prentje) leverde in 1919 een belangrijke bijdrage aan de theoretische fysica door Maxwells theorie van het elektromagnetisme samen met Einsteins theorie van de zwaartekracht te verenigen tot één omvattende theorie. Door een vijfde dimensie in te voeren (naast de al bekende vier ruimte-tijd dimensies) konden beide theorieën verenigd worden. De Zweedse wiskundige Oskar Klein kon later de onzichtbaarheid van de vijfde dimensie verklaren door aan te nemen dat deze dimensie "opgerold" was tot zeer kleine omvang. Sindsdien gaat deze theorie door het leven onder de naam Kaluza-Klein-theorie.

Gelukkig kun je het een stuk gemakkelijker begrijpen met muziek er bij: The Fifth Dimension, Up, up and away (filmpje)

Prentbriefkaart

Charles Simic luidt de alarmbel in The New York Review of Books: er worden geen prentbriefkaarten meer verstuurd!

Here it is already August and I have received only one postcard this summer. It was sent to me by a European friend who was traveling in Mongolia (as far as I could deduce from the postage stamp) and who simply sent me his greetings and signed his name. The picture in color on the other side was of a desert broken up by some parched hills without any hint of vegetation or sign of life, the name of the place in characters I could not read. Even receiving such an enigmatic card pleased me immensely. This piece of snail mail, I thought, left at the reception desk of a hotel, dropped in a mailbox, or taken to the local post office, made its unknown and most likely arduous journey by truck, train, camel, donkey—or whatever it was— and finally by plane to where I live.

(en het vervolg lees je hier)

Het prentje: uit Martin Carr's collectie Boring Postcards. Voor alle duidelijkheid: wij ontvangen altijd graag prentbriefkaarten. Welke dan ook. Zelfs van Britse autosnelwegen.

Zakenbrieven schrijven

Wat je ook kunt doen als het tijdens je vakantie maar niet wil zomeren, is een fijne cursus volgen. Bijvoorbeeld zelf zakenbrieven leren schrijven! Je collega's zullen niet weten waar ze het hebben als je ze weer op de werkvloer vervoegt. En je baas ook niet. In de kortste keren zelf baas. Voor je het weet je eigen zaak. Beursgenoteerd!

Het prentje: via Joe Vintage's Photostream.

Feestvarken

Toch mooi van Maurice Sendak. Ondanks allerhande lichamelijke kwalen, die enigszins bij de leeftijd horen, en periodiek opduikend gesomber, waaraan de condition humaine niet vreemd is, heeft de geestelijke vader van Where The Wild Rhings Are voor het eerst in dertig jaar weer een boek geschreven en geïllustreerd. Dave Eggers bericht erover in Vanity Fair. Het heet Bumbly-Ardy en het gaat over een varken dat een feestje bouwt:

“This is obviously the work of a man who has dementia,” Sendak says. “But I’m very happy with it.” And why a pig at the heart of the story? “I have no idea. Maybe we should ask my shrink. No, actually, let’s not.”

Velodroom

In de dagen toen er nog geen televisie of internet was moesten de mensen zelf voor vermaak zorgen. Wat je bijvoorbeeld in ongeveer elke gemeente had, was een velodroom. En daar werd gekoerst. Alle mogelijke disciplines werden beoefend: sprint, achtervolging, achter dernymotoren, tandem, ploegkoers. Desnoods vóór dernymotoren, als dat het publiek had kunnen bekoren.

Om te vermijden dat er desondanks dode momenten vielen, werden er af en toe ook lokale zangers of voetballers geëngageerd, die dan op de fiets tegen elkaar in het strijdperk traden. In het Antwerpse Sportpaleis kon je zo jaarlijks de vedetten uit de Ancienne Belgique of de sterren uit de catchcompetitie velokoersend aan het werk zien. In minder grote wielertempels werd de lat lager gelegd. Daar kon je races hebben voor soldaten of bakkersgasten of, zoals op de foto, de serveermeisjes uit Lyons' theesalon.

Ja, je leert wat bij op deze site.

Het prentje: uit een reeks oude en minder oude wielerfoto's in The Guardian gepubliceerd.

Theologisch debat

Tijd voor een theologisch debat. Anne Widdecombe -vroeger conservatief parlementslid, nu romanschrijfster- en Stephen Fry -uomo universale- zijn respectievelijk voor en tegen de motie "the catholic church is a force for good in the world". De highlights van de gedachtewisseling grafisch uitgebeeld (tekenfilmpje).

Stephen Fry won het debat. Vandaar het vreugdedansje, nemen we aan (prentje).

Gastarbeiderskwestie

En, vragen de lezers dan, als de Spelbrekers het in 1962 niet haalden (zie eergisteren), wie won dat jaar dan wel het Eurovisiesongfestival?

Fair question, beste lezers. De winnares was Isabelle Aubret, met Un Premier Amour (filmpje). Zoals wikipedia onbarmhartig vaststelt is het nummer "niet uitgegroeid tot een evergreen".

Bekendste nummer uit de jaargang 1962: Zwei Kleine Italiener, door de immer guitig kijkende Conny Froeboss (filmpje). Voor de sociaal bewogen lezers: één van de eerste liedjes uit die tijd waarin de gastarbeiderskwestie wordt aangesneden. En hoe.

Surfin' Agatha

Een vrouw die ons steeds weer weet te verrassen: Agatha Christie (prentje). Nu blijkt Agatha één van de eerste Britse -en daarmee Europese- surfers te zijn geweest, bericht de Guardian. In 1922 ging ze met haar echtgenoot op vakantie naar Zuid-Afrika en daar ontdekte ze de surfsport. Het was blijkbaar liefde op het eerste zicht, want in één beweging besloot het echtpaar om meteen ook door te reizen naar Australië, Nieuw-Zeeland en Hawaï om daar de golven te trotseren. Op het prentje zie je Agatha met haar surfplank op Waikiki Beach, Honolulu. En daarover schreef ze:

“It is one of the most perfect physical pleasures that I have known. After ten days I began to be daring. After starting my run I would hoist myself carefully to my knees on the board, and then endeavour to stand up. The first six times I came to grief, but this was not painful – you merely lost your balance and fell off the board. Of course, you had lost your board, which meant a tiring swim, but with luck your Hawaiian (beach) boy had followed and retrieved it for you.”

“I learned to become expert, or at any rate expert from the European point of view. Oh, the moment of complete triumph on the day that I kept my balance and came right into shore standing upright on my board!”

Meer wetenswaardigheden over de geschiedenis van de surfsport zijn te vinden op de site van het Museum of British Surfing. Extra goede punten voor het museum voor het bijzonder geslaagde logo.

Spelbrekers

Een bijzonder sterk argument om de deelnemers van het Eurovisiesongfestival te verplichten alleen liedjes in de eigen taal ten gehore te brengen: uit 1962, De Spelbrekers met Katinka (filmpje). Er mag meegezongen worden:

Elke morgen om half negen
Komen wij Katinka tegen
Rode muts en blonde lok
Hel geel truitje, blauwe rok
Maar ze trippelt zwijgend naast haar ma
Daarom zingen alle jongens haar verlangend na
Kleine kokette Katinka
Kijk nou eens een keertje om
Stiekempjes over je schouder
Je ma ziet het toch niet dus kom
Kleine kokette Katinka
Ben je verlegen misschien
We willen zo graag nog heel even
Een glimp van je wipneusje zien

Toegegeven, Katinka haalde dan wel geen enkel punt op het Songfestival, maar, beste lezers, het gaat in het leven niet alleen om de punten. Toch?

(En omdat het vandaag mooi weer lijkt te worden, Katinka ook nog een keer in de rocksteady-versie van Neerlands Hoop: muziekje).

Jimmy Greaves

Je wenst het uiteraard niemand toe, maar misschien zou het beter zijn mochten voetballers op het einde van hun actieve loopbaan gewoon ophouden te bestaan. Gewoon, na hun laatste wedstrijd opgaan in rook of iets dergelijks. Of voor de meer gelovige voetballers, door een engelenschare meegenomen worden naar de Eeuwige Tribune in de Hemel.

Jimmy Greaves was tijdens zijn actieve voetballoopbaan niet alleen een wonderbaarlijk doeltreffende spits -nog altijd de meest scorende Engelse topvoetballer aller tijden- maar ook een stijlicoon. In de vroege jaren zestig liepen alle Engelse voetballers er strak in het pak bij, maar niemand zag er zo strak uit als Jimmy Greaves. Het feit dat Jimmy in het begin van zijn loopbaan een jaartje bij AC Milan speelde (prentje) was daar vermoedelijk niet vreemd aan.

Na de laatste wedstrijd werd het voorspelbaar veel minder: drinken, gokken, lager wal, om dan uiteindelijk een tweede leven te beginnen als kogelronde, flauwe grapjes spuiende televisiecommentator, vooral bekend omwille van zijn kenmerkende stopwoord "it's a funny old game".

Nu is dat natuurlijk ook wel waar: voetbal is a funny old game.