Batman verbouwt

Verbouwen? Batman weet er alles van. In de afgelopen jaren is hij blijven breken en metsen en timmeren aan de Batcave (meer: hier). Batman, dat is een goed bewaard geheim, is ook een enthousiast doe-het-zelver. Als het weekend wordt tref je hem altijd wel aan in Gamma of Brico. Robin vraagt zich soms wel eens af waar het allemaal voor nodig is. Ze hebben het toch gezellig zo met hun tweetjes? Veel hebben ze toch niet nodig? Bovendien: er komt toch nooit iemand op bezoek? Waarom dan al dat gedoe?

Batman zegt nooit veel als Robin weer eens zo'n bui heeft. Net dan begint Batman aan nieuwe verbouwingen te denken. Wat als we die trap nu eens verplaatsen en de opslagruimte groter maken en eindelijk eens werk maken van een ondergrondse trein...

Invloed

Invloed zn. Gevormd als leenvertaling van middeleeuws Latijn influentia, afleiding van klassiek Latijn īnfluere ‘binnendringen’, gevormd uit in- ‘in-’, zie → in- 3, en fluere ‘vloeien’, zie →fluctueren. Influentia duidde oorspr. de inwerking van de sterren op de mens aan en werd in mystieke teksten een omschrijving voor ‘het binnenstromen van de Heilige Geest’ (Bernardus van Clairvaux).

Bron: etymologiebank.nl.

Het prentje: onze voorouders dachten dat ze zich aan de inwerking van de sterren konden onttrekken door zich schuin achteroverleunend voort te bewegen. Ook het dragen van bolhoeden ontstond in die context, vanuit de veronderstelling dat de invloed van sterren en planeten zou afketsen op het strak gespannen canvas van het desbetreffende hoofddeksel. (Voorouders! Een wonder dat het met ons nog goed gekomen is.)

Sint Guinefort

Niet zoveel honden schopten het tot heilige. Ene Guinefort deed dat in de dertiende eeuw wel. Guinefort, een greyhound, eigendom van een ridder uit de buurt van Lyon, kwam op een dag op zijn meester toegelopen met een snuit vol bloed. De ridder constateerde vervolgens dat de kribbe waarin zoonlief lag te slapen omgevallen was en concludeerde daarop -overhaast zoals zou blijken- dat de viervoeter het kind had aangevallen en hakte Guinefort het hoofd af (zie prentje).

Maar! Dat was, zoals aangegeven, enigszins overhaast. Wat bleek? De goede Guinefort had net een slang doodgebeten die het kind bedreigde. Ojee. De ridder kwam tot inkeer en richtte een mooie grafsteen op voor Guinefort. In de kortste keren ontstond er een pelgrimage naar het monument. Mensen kwamen bescherming voor hun kindjes vragen aan de brave hond, die ze van langsom meer als Saint-Guinefort aanriepen.

De kerk kon daar niet mee lachen en probeerde de cultus de kop in te drukken. Maar volksgeloof is taai: nog in de jaren 1930 vond men in Frankrijk sporen van de verering van Sint Guinefort. Meer? Hier.

Buffalo Frans

In de reeks Broers Van Beroemde Cowboys, vandaag: Buffalo Frans.

Frans had volgens kenners alles om het te maken in de cowboywereld, ware het niet dat hij uitermate verlegen is (zie prentje), iets waar broer Bill dan weer geenszins last van heeft, integendeel zelfs. Frans is altijd vrijgezel gebleven en woont nog thuis, bij Buffalo Moeder. "Zo'n brave jongen", vertrouwde die onze reporter toe, "De meisjes weten niet wat ze missen."

Ja, de cowboywereld is een harde wereld.

Koek en berkenroede

Goethe was van vele markten thuis. Dus kon er af en toe ook wel een sociologische observatie af:

"Dat kinderen niet weten wat ze drijft, daar zijn geleerde schoolmeesters en huisonderwijzers het over eens; maar dat volwassenen ook als kinderen op deze aardbodem ronddartelen en evenmin tot een duidelijk doeleinde handelen, evenzeer door biscuit en koek en berkenroede worden geregeerd, dat wil niemand graag aannemen, terwijl je het, dunkt me, tastbaar voor je ziet."

Johann Wolfgang Goethe, Het lijden van de jonge Werther, 1774.

Koek en berkenroede doen de wereld draaien.

Het prentje: Andy Warhol, Goethe, 1982.

Modderpoel

De Stichting Wakker Dier maakte bekend waar dit jaar de mooiste modderpoel van Nederland ligt: op het erf van de familie Van Leeuwen in Buren (meer hier en filmpje). Opmerkelijk: je verneemt van boer Van Leeuwen dat de varkens eigenlijk zelf zo'n beetje verantwoordelijk zijn voor de aanleg van de poel. De boer begon met, wat hij omschrijft als, een "gaatje te maken" en jaar na jaar maken de dieren de poel naar eigen goeddunken groter en dieper.

Uiteraard sneu dat de varkens uiteindelijk toch als sudderlap of kotelet eindigen, maar wel goed voor ze dat ze minstens bij warme dagen als deze fijn in de modder kunnen spelen. Boer Van Leeuwen: goed gedaan.

Het prentje: Michaël Sowa, Köhler's varken, 1996. Een tip voor Van Leeuwen: voorzie de modderpoel van een springplank. Vooral jonge varkens vinden dat wel wat.

Wortelen

"The carrot of familiar reddish orange hue (a native of Afghanistan) appeared in the eastern Mediterranean circa the eight to tenth centuries, the initial period of Arabic-Islamic expansion. Carrots were established in Andalusia by the early twelfth century; in France, the Netherlands, and Germany in the fourteenth century; and after 1400 or so in Engeland - a rather leisurely rate of diffusion."

Susan Pinkard, A Revolution in Taste. The rise of French cuisine, 1600-1800, Cambridge, 2009.

Het prentje: Gerrit Dou (1613-1675), Vrouw die wortelen schraapt, tweede helft 17de eeuw.

Baardfetisjisme

Vermoedelijk toch veeleer een onderwerp voor een select publiek: baardfetisjisme in vroeg-modern Engeland. Nochtans belangt het ons allemaal aan, als je de uitgever mag geloven:

Focusing on representations of beards in English Renaissance culture, this study elucidates how fetish objects validate ideological systems of power by materializing complex value in multiple registers. Providing detailed discussions of not only bearded men but also beardless boys, bearded women, and half-bearded hermaphrodites, author Mark Albert Johnston argues that attending closely to early modern English culture's treatment of the beard as a fetish object ultimately exposes the contingency of categories like sex, gender, age, race, and sexuality.

Misschien toch maar wachten op de verfilming.

Roepvaas

Japanners zijn met veel en wonen dicht op elkaar in kleine woninkjes met dunne muren. Bovendien zijn Japanners nogal nadrukkelijk goed gemanierd en is het allerlaatste wat ze willen de buren overlast bezorgen. Maar soms wordt het ook de Japanners te veel en willen ze gewoon heel hard roepen en vloeken en tieren. Dat gaat een stuk gemakkelijker als je geïsoleerd in de bergen woont of te midden de velden. Dat gaat voor veel Japanners dus niet.

Maar voor alles is een oplossing: zo is er nu de roepvaas (zie prentje en meer hier). Een speciaal ontworpen siervaas waarvan de trechter helemaal de mondhoeken omsluit. Je kunt er in roepen en vloeken en tieren. Er ontsnapt niet veel meer dan een fluistertoon. Wel slim.

Maar nog beter is natuurlijk niet roepen en vloeken en tieren. Er is, als je er over nadenkt, vrijwel niets in het leven dat het waard is om je tot roepen en vloeken en tieren te bewegen. Nadenken helpt.

Alan W. Watts

Het is een vrij land. Ieder het zijne/hare. Sommige mensen krijgen puistjes van boeken over zen en taoïsme en dat soort dingen. So be it. In dat geval is de remedie overigens redelijk voor de hand liggend: probeer je vooral ver te houden van dergelijke literatuur. Boeken genoeg in de wereld. Vrijheid, blijheid.

Voor wie niet allergisch is, een tip: Alan W. Watts. Vermoedelijk inderdaad wel een showman en, wie weet, zelfs een beetje een charlatan, maar Watts slaagde er niettemin toch maar mooi in het door en door square Amerika van de jaren 1950 nieuwsgierig te maken naar de wijsheden uit het Oosten. Watts schreef heel erg bevattelijk: Tao: The Watercourse Way, The Way of Zen en The Wisdom of Insecurity zijn ook vandaag nog meer dan leesbare inleidingen in de materie.

Watts (prentje) was ook een gevierd spreker. Nogal wat van zijn radiopraatjes werden opgenomen en destijds op elpee uitgebracht. Leuk is dat de mannen van South Park sommige van die praatjes tot een soort van tekenfilmpjes hebben gemaakt. Zullen we er eentje tonen? Vooruit dan: (hier). Wie klaar is voor meer: een documentaire uit 1960 waarin Watts uitlegt wat mediteren is (hier).

 Nogmaals: vrij land, niemand hoeft te kijken. Even goede vrienden.

Nergens naar toe

Echt hippe mensen gaan nergens naar toe, lees je in de kranten. Staycation is het nieuwe Bali of Toscane. Gewoon drie weken in je eigen huis, koffiekoeken halen bij de vertrouwde bakker, af en toe naar een museum in de buurt en 's avonds met een leuke dvd voor je eigen televisietoestel. En het weer? Ja, dat kan op exotische oorden ook tegenvallen.

Nog een voordeel van een staycation: je weet zeker dat je het slechter had kunnen treffen. Drie weken Caldwell, Idaho bijvoorbeeld.

Het prentje: via What Makes The Pie Shops Tick.

Hugh en Isaiah

Vandaag een tribute aan twee van onze intellectuele helden: Hugh Trevor-Roper (links) en Isaiah Berlin (rechts). In More Intelligent Life -het meer wereldse broertje van The Economist- worden ze samen geportretteerd (hier). Wat onze vrienden onder meer zo bijzonder maakt, is dat ze tijdens hun leven notoire niet-publiceerders waren, maar dat na hun dood blijkbaar het ene na het andere boek van hun hand van de persen rolt.

Hugh en Isaiah -we veroorloven ons na al die jaren enige familiariteit- wisten nagenoeg alles over alles en hadden ook vrijwel alles gelezen. Maar als je zoveel weet, ben je je ook pijnlijk bewust van wat je allemaal nog niet weet. En dus hadden ze altijd de indruk dat wat ze zelf schreven ver beneden de kritische standaarden viel die ze hanteerden. Zo verdwenen afgewerkte teksten en soms hele boeken dan maar weer in de schuif. Want er was nog zoveel te lezen.

En dat is ook gewoon waar: er is nog zoveel te lezen. Als daar bijvoorbeeld zijn: de na hun dood dan alsnog uitgegeven manuscripten van Hugh en Isaiah.

Batman danst

Wat niet zoveel mensen weten: vroeger begaf Batman zich ook wel eens op de dansvloer. En hoe! Maar, zoals uit volgend fragment blijkt, er zijn goede redenen waarom hij dat tegenwoordig niet meer doet: filmpje! (via BoingBoing)

You shake a pretty mean cape, Batman! 

Multiculturele zegel

Onze Duitse vrienden hebben een primeur. Een waarlijk multiculturele postzegel, met daarop een vermoedelijk realistische weergave van een belbord voor een flatgebouw in een willekeurige Duitse stad: drie traditioneel Duitse namen, één Poolse, één Turkse en één Nederlandse naam.

„Briefmarken sind Botschafter eines Landes. Die neue Sonderbriefmarke macht den Menschen in aller Welt und bei uns deutlich: Deutschland ist ein weltoffenes und tolerantes Land“, liet de regeringswoordvoerder bij de persvoorstelling weten.

Mooi zo.

Strandschoentje

Het strand en passend schoeisel: mogelijk net iets minder ingewikkeld dan de relativiteitstheorie, maar desalniettemin niet eenvoudig. Op een werkelijk warme dag is het niet prettig met je blote voeten op het bloedhete zand te lopen. Nog moeilijker: een keienstrand. Hoe begeef je je in het water, zonder meteen averij aan de voeten op te lopen? Albert Einstein toont hier wat dit jaar all the rage wordt: een uitermate bekoorlijk strandschoentje, waarmee je zowel het blakerende zandstrand als de venijnige keitjes kunt trotseren.

Mannen die onzeker zijn over hun mannelijke identiteit denken wellicht dat zo'n strandschoentje mogelijk iets te vrouwelijk oogt. Zij dwalen.

Leven en laten leven

Ene KPress maakt in een online commentaar bij een artikel van Jonathan Haidt (Reason, mei 2012) -over de persoonlijkheidskenmerken die aan de grondslag zouden liggen van ideologische posities- volgende bedenking:

"As far as I can tell, there are three options for approaches to civic life:
1. Live and let live
2. All for one and one for all
3. In God we trust
It really is that simple."

En als je er over nadenkt: dat klopt gewoon. Alle ideologische stellingnamen vormen inderdaad een variatie op die drie grondthema's. Eén, twee of drie: zo eenvoudig is politiek.

Het prentje: omdat er dus verder niet zoveel te vertellen valt over politiek, dan maar kunst. Sara Vanderbeek, Otis, Ike, Werner & Lu, 2009.  En dat zien er ook meer voorstanders uit van het leven en laten leven-principe. Gelijk hebben ze.

Islington Twins

Wie in de vroege jaren 1980 enigszins bij de zaak was, kent bovenstaand prentje: de Islington Twins, aka. Chet en Joe Okonkwo, de twee vermoedelijk meest afgebeelde neo-mods van dat decennium. Stijliconen, de gezichten van de ska-rage. Mooi is dat ze zich vele jaren later bij de Guardian afvroegen wat er van het tweetal was geworden. En dat leverde een fijn sfeerstuk op (hier), uitermate geschikt voor een druilerige zondag.

Maatschappelijk gesproken werden de jongens, die destijds met allerlei later wel beroemd geworden generatiegenoten optrokken, geen succes:

They still dress identically; they are still the last to leave a party; they still read voraciously and their interests are as eclectic as ever. To this day they have never had a full-time job, qualifications remain elusive and their living situation is extremely precarious.

Maar de broers vinden dat geen probleem. Een job, de gewone routine, niets voor hen:

"That," they say, "would have meant we would not be as free as we are to think what we want, read what we want, say what we want. We would never have wanted that."

Daar valt bijzonder weinig tegen in te brengen.

Het prentje: Janette Beckman, Mods - The Islington Twins, 1979. Meer foto's uit die tijd: hier.

Aan u de zege

In 1880 reisde de Franse archeoloog en antropoloog Ernest Chantre door de Kaukasus. Hij maakte er ook foto's. Die kan je bekijken via Poemas del rio Wang. Veel woest ogende krijgers met snorren en schapenmutsen. Wat dat betreft is er niet zoveel veranderd. Zeer indrukwekkend is ook bovenstaande amfoor, bestemd om Georgische wijn te herbergen.

Georgische wijn. Volgens archeologen is het daar allemaal begonnen, in Georgië, de wijnbouw, zo'n zevenduizend jaar geleden. Vandaag wordt in Georgië wijn in roestvrije stalen tanks opgeslagen. Daar zullen ze wel goede redenen voor hebben. Maar of ze in stalen tanks of stenen amforen worden bewaard, ze blijven net zo exotisch klinken, de Georgische wijnsoorten: de Saperavi's, Kindzmarauli's, Napareuli's, Mukuzani's, Mtsvane's, Tsinandali's, Hereti's en Tvishi's.

Ook mooi: Georgiërs verlagen zich niet tot platte heildronken als "schol" of "dat we ze nog lang mogen mogen". Georgiërs heffen het glas met een waardig gaumardjos, of "de zege is aan u". Dat, lezer, is cultuur, dat is traditie.

Ook in 1964

Ook in 1964 was de zomer niet veel soeps. Op 21 juni vroor het 's nachts in Rochefort en Virton. Op 18 juli werd in Ukkel een windstoot van 133 km/uur waargenomen. Op 12 augustus viel er overvloedig veel neerslag: 57 mm per vierkante meter op de Baraque Michel, 80 mm in Thiminster en liefst 85 mm -dat is achteneenhalve centimeter- in Gouvy.

En, zoals Sophia Loren op het prentje illustreert, de mensen lieten het toen desondanks niet aan hun hart komen.

(Deze uitermate nuttige statistische gegevens komen uit het onvolprezen, door Van Halewyck voor het KMI uitgegeven, Weer of geen weer. Een eeuw natuurgeweld in België. Niets helpt zo goed bij het relativeren dan de door feiten gestaafde gedachte dat het altijd nog erger kan.)

Soloschaak

Een fenomeen dat, vanaf het moment dat je er over begint na te denken, uitermate fundamentele filosofische vragen oproept: soloschaak. Bijvoorbeeld: als je tegen jezelf speelt, wie wint er dan en wie verliest? Is het eigenlijk wel mogelijk om vals te spelen tegen jezelf? Kun je jezelf dermate compartimenteren dat, bij wijze van spreken, wit niet weet welke strategische hoogstandjes zwart voorbereidt? Kan zwart, als die merkt dat wit een domme zet in gedachten heeft, dat voor wit verborgen houden?

Soloschaak: niet voor filosofisch onbevoegden.

Orwell lezen

Wat literatuur vermag: ene Dylan Nice -je hoopt dat het geen pseudoniem is, zo'n naam- groeide op als fundamentalistisch christen en militant Republikein. Tot hij op de universiteit Orwell las, Shooting an Elephant om precies te zijn:

Nothing changed for me immediately. I’d still vote for George W. Bush later that fall; still accuse democrats of being secret communists. But the subtlety of Orwell’s perception, his ability to recognize contradiction, irony, absurdity, had dug in somewhere deep and given me an intellectual inferiority complex. The writing was incisive, devastating without being pretentious or alienating. I trusted his telling of it, his voice.

Meer? Hier. En dan kun je best in één beweging ook Orwell zelf lezen: hier.

Het Gerucht

Het Gerucht laat weten niet langer, zoals in de geijkte uitdrukking, te gaan ("het gerucht gaat..."). Het Gerucht neemt tegenwoordig steeds vaker de fiets. Maar nog niet alles staat bij dat fietsen op punt, zo blijkt. Geen helm, bijvoorbeeld (zie prentje). Dat is geen goed voorbeeld voor de jeugd. Dat kan beter!

Het prentje: J.H. Moesman, Het Gerucht, 1941.

In Tibet

De Dalaï Lama leest een boek. Een klassieker, uiteraard. Tibet duikt wel vaker op in stripverhalen. Best geslaagd in het genre zijn vermoedelijk de reeks Jonathan en het album De Azuren Boeddha van de Zwitser Bernard Cosey. Maar, little known fact, er bestaat ook een Suske en Wiske die helemaal in de Tibetaanse sfeer zit: De Parel in de Lotusbloem. Sus en Wis geraken dan wel niet verder dan Nepal, maar ze ontmoeten alleszins toch maar mooi hoogstpersoonlijk de Dalaï Lama.

De Parel in de Lotusbloem is overigens ook in het Tibetaans vertaald als Padma i-na.n-gi-mu-tig. Maar dat moet je niet kennen voor het examen.

Tijdreizen

Laten we er maar van uitgaan dat het niets wordt met tijdreizen. Want als het er in de toekomst ooit van zou komen, dan hadden we er nu al iets van gemerkt. Dan kwam je wel eens mensen tegen uit 2063 of 12063, bijvoorbeeld. Gezellig een dagje er tussenuit naar 2012, dachten die. Niet dus. Conclusie: tijdreizen komt er niet.

Tenzij. Tenzij dat het in de toekomst ooit wel heeft bestaan, maar dat men het inmiddels aan banden heeft gelegd als zijnde te ingewikkeld en te gevaarlijk. Dan heb je immers de hele tijd mensen die terugreizen om het verleden naar hun hand te gaan zetten. Snel even naar 1960 en ter plekke de iPad en de gsm en het internet uitvinden. Om dan te constateren dat er al één is geweest uit een toekomst na jou die snel naar 1959 is geweest en je voor was. Voor je het weet eindig je met skateboardende holbewoners. Of met Julius Caesar die gauw nog even naar de zonnebank fietst voor hij Gallië verovert, om daar aangekomen te constateren dat de Gallische bommenwerpers klaar staan om Rome met kernwapens plat te leggen. Dat soort dingen. Ingewikkeld en gevaarlijk.

Andere mogelijkheid: tijdreizen bestaat wel. De hele tijd komen er mensen uit de toekomst op bezoek, maar die hebben, vooraleer ze in de tijdmachine stapten, plechtig uiterste discretie moeten beloven. Ze moeten zich, op straffe van ter plekke te worden ontbonden in factoren, onthouden van elk contact met ons en mogen nergens aankomen.

Of wat overigens natuurlijk ook kan is dat ze hier gewoon de hele tijd zijn, maar dat ze in de toekomst iets hebben uitgevonden waarmee ze ons dat, telkens wanneer we zo'n toekomstmens ontmoeten, doen vergeten.

Misschien iets met Higgs-bosondeeltjes of zo.

Het prentje: hier woonde in 2063 Jacob Von Hogflume (1864-1909). Wie? Inderdaad, Jacob Von Hogflume.

De zwijgzaamheid

Eer maakt men lakens wit met inkt,

Eer speelt men schaak met bezemstelen,
Eer vindt men nog een roos die stinkt,
Eer ruilt men stenen voor juwelen,

Eer breekt men ijzer met zijn handen,
Eer zal men stijgen in valleien,
Eer legt men een garnaal aan banden,
Eer leert men geiten kousen breien,

Eer plant men bomen op de weg,
Eer zal men kakken in zijn hoed,
Dan dat ik u mijn ziel blootleg
En zeg wat ik thans lijden moet.

Gerrit Komrij, "De Zwijgzaamheid", in: Alle gedichten tot gisteren, De Arbeiderspers, 1999.

Handen schudden

Vooral dat lichtjes buigen verdient navolging. Een buiging, niet omdat het moet of omdat je de ander in zijn of haar superioriteit meent te moeten bevestigen. Neen, ietwat buigen uit respect, dat is een mooie gewoonte. Maar als dat te hoog gegrepen lijkt voor het dagelijkse verkeer, dan maar handen schudden. Ook al iets.

Deskundig geduid

In plaats van van allerhande experts aan het woord te laten, die geacht worden achtergrond en duiding te verschaffen, maar die meestal niet meer doen dan navertellen wat ze die dag in de krant hebben gevonden, zouden ze op het journaal gewoon beter voorlezen uit de klassiekers. Wat bijvoorbeeld de evolutie van de Arabische Lente betreft, geeft Rousseau deze scherpe analyse:

"Als volkeren eenmaal gewend zijn aan meesters, kunnen ze weldra niet meer buiten hen. Als ze proberen het juk af te schudden, verwijderen ze zich daarmee alleen nog maar meer van de vrijheid. Ze zien de vrijheid als een teugelloze ongebondenheid, zodat de omwentelingen die ze teweegbrengen hen bijna altijd uitleveren aan verleiders die hen in nóg zwaardere boeien slaan."

Jean-Jacques Rousseau, Vertoog Over de Ongelijkheid, 1755.

Voila. Deskundig geduid. Over naar de studio.

Dit land

Aan al onze Amerikaanse lezers: een fijne Fourth of July. En hoe kunnen we die dag beter in de verf zetten dan met Woody Guthrie's This Land is Your Land. Geschreven in een boze bui, meer in het bijzonder naar aanleiding van Irving Berlin's nogal zelfgenoegzame God Bless America. Guthrie's ode aan Amerika is in vergelijking daarmee nadrukkelijk down to earth: Amerika is niet het uitverkoren, door God speciaal in de watten gelegde land. Amerika is het land van de mensen die er wonen is en die mensen maken het land wat het is, warts and all.

Nogal ironisch dat net dat uit boosheid ontstane lied later meestal in erg brave nepfolkversies werd uitgevoerd. Daarom: de allerbeste versie ooit, van Sharon Jones en de Dap-Kings. Twee keer zelfs: de studioversie (muziekje) en een live-versie (filmpje).

Kattenmoordenaar

Vermoedelijk een moeilijke jeugd en dat soort dingen. Maar in 1924 telde dat nog niet. Pep, een zwarte labrador retriever (prentje) beet de kat dood van de vrouw van Gifford Pinchot, gouverneur van de Amerikaanse staat Pennsylvania. En die maakte daarop van zijn bijzondere machten gebruik om Pep te veroordelen tot levenslange gevangenisstraf. Op 12 augustus 1924 werd Pep tot het einde zijner dagen opgesloten in de Eastern State Penitentiary, dezelfde gevangenis waar ze ook Al Capone achter de tralies hielden.

Feest in Lviv

Nu het voorlopig even gedaan is met voetballen, wat moeten ze daar nu in Oekraïne? Tja, er is bijvoorbeeld het grote klezmerfestival -Klezfest- dat eind juli in Lviv wordt georganiseerd. Lviv? Dat is de Oekraïense naam van de stad die in het Russisch Lvov heet, in het Pools Lwów, in het Jiddisch Lemberik, in het Latijn Leopolis en in het Duits Lemberg. Die veelheid aan namen geeft al aan dat er hier wel wat verschillende bevolkingsgroepen door elkaar leven of hebben geleefd. Vermits voor de Tweede Wereldoorlog ongeveer een kwart van de bevolking joods was en dat deel van de bevolking vrijwel in zijn geheel werd gedeporteerd en vermoord, is het alleszins opmerkelijk dat de stad zich vandaag met een klezmerfestival op de kaart zet.

Om er zich enigszins een voorstelling te kunnen maken: een stukje van vorig jaar. De Klezmasters, uit Moskou, spelen ten dans (filmpje). Moet kunnen.

Stijlicoon

Waaraan ouder wordende mannen troost kunnen ontlenen: het is inderdaad zo dat sommigen onder ons er bij het wassen der jaren beter beginnen uit te zien. Vooral de meer nerd-achtige mannen lijken hun voordeel te doen bij het rijper worden. Denk aan Woody Allen, denk voortaan ook aan Robert Crumb. Die zag er altijd uit alsof hij, eh, de vieze man was uit de tekeningen die hij maakte, maar blijkt inmiddels een stijlvolle senior te zijn geworden. Alles aan de outfit op het prentje klopt: de grote bril met hoornen montuur, de tas schrijlings over de schouder, de tweeden pet, het eenvoudige donkere jasje, het gestreepte button-down hemd met daaronder een witte t-shirt, de donkerblauwe werkmansbroek, de stevige en tijdloze broeksriem.

Robert Crumb: stijlicoon.

Het prentje: via Jeff Newelt. En wat leest Robert? Het nieuwe en ook laatste album van Harvey Pekar, Cleveland.