Boslowits

De broertjes van het Reve groeiden op in de communistische zuil. Volgens Gerard bestond dat wereldje vooral uit bultenaren, horrelvoeten, astma- en teringlijders, bezetenen en querulanten. Broer Karel vond het allemaal heel aardige en redelijke mensen. Kleurrijk en interessant waren ze zeker. Dat vindt ook Igor Cornelissen die er vroeger in Vrij Nederland en nu, na zijn pensioen, in De Parelduiker, regelmatig over schrijft.

In 1946 verscheen Gerard Reve's eerste gepubliceerde novelle De ondergang van de familie Boslowits (prentje). Igor Cornelissen zocht uit wie die Boslowitsen, die duidelijk gemodelleerd waren op kennissen uit het ouderlijke milieu van de Reve's, precies waren. In een meesterlijk klein boekje wordt het hele verhaal verteld. Vader Alphons Bobrownitzki  was officieel zakenman, maar achter de schermen één van de centrale figuren in het Nederlandse communistische wereldje. En beide Reve's hadden gelijk: veel uitermate bizarre figuren, veel verstandig volk ook. Eigenschappen die elkaar uiteraard niet hoeven uit te sluiten.

Wie was Hans Boslowits? Misschien toch vooral voor de liefhebbers, maar wel een uitermate fijn boekje.

De hel

Beeld uit het verleden

Ik mocht haar handen kussen, sprakeloos.
Mijn handen slopen langs haar slanke voeten.
Zij zag mij aan, daar was in dat ontmoeten
van onze blikken iets genadeloos.

Haar blik zei neen: met zekerheid, niet boos -
haar mondje lachte wijl ze mij deed boeten
mijn overmoed, en 't was een wreed verzoeten
van een heel lange en even bittre poos.

Toen zei ze: “Zeg eens wat!” en 'tgeen ze zweeg
was “mooiprater”, als een knap strateeg.
En 'k vond en sprak dit buitenaards gefemel:

“De Hel is een heel oude, en domme straf.
Zend iemand in het vagevuur, met af
en toe een kleine wandling in de hemel.”

E. du Perron (1899-1940), Beeld uit het verleden, in: Parlando, 1930.

Het prentje: du Perron in Tjitjoeroeg, Nederlands-Indië. 

De hemel

Everyone is trying to get to the bar

The name of the bar, the bar is called heaven
The band in heaven, they play my favourite song
Play it one more time, play it all night long
Heaven, heaven is a place, a place where nothing, nothing ever happens
Heaven, heaven is a place, a place where nothing, nothing ever happens
There is a party, everyone is there
Everyone will leave at exactly the same time
When this party's over, it will start again
It will not be any different, it will be exactly the same
Heaven, heaven is a place, a place where nothing, nothing ever happens
When this kiss is over it will start again
It will not be any different, it will be exactly the same
It's hard to imagine that nothing at all could be so exciting, could be this much fun
Heaven, heaven is a place, a place where nothing, nothing ever happens
Heaven, heaven is a place, a place where nothing, nothing ever happens

Talking Heads, Heaven. In de versie uit 1984 uit Jonathan Demme's concertfilm Stop Making Sense klinkt dat zo (filmpje). De oorspronkelijke cd-versie uit 1979 hebben we ook (hier).

Tuinameublement

Tuinieren met Vanessa Bell: zelfs een voor de rest niet om over naar huis te schrijven tuintje krijgt dankzij die tegen het tuinhok aanleunende roze balk een uitermate prettige uitstraling. Nu blijkt dat ook lui tuinieren te hoog gegrepen is, misschien dan maar de verfborstel ter hand nemen en hier en daar een verloren stuk tuinameublement inkleuren.

Tuinieren: het is gewoon niet iedereen gegeven.

Het prentje: Vanessa Bell (1879-1961), Garden at Hampstead, 1947.

Schietkraam

Aandoenlijk: ook Jean-Paul Sartre en Simonne de Beauvoir gingen wel eens naar de kermis en, ja hoor, dan was ook voor ons olijke duo een halte aan de schietkraam onontbeerlijk.

Dan wil je natuurlijk ook weten: gingen ze in de botsautootjes en probeerde één van beide dan de zogeheten floche te bemachtigen, om zodoende nog een extra rondje te verzekeren? Kochten ze oliebollen? Gingen ze 's avonds naar huis met een grote pluche beer op de arm? Om niet geheel duidelijke redenen vertellen ze je dat soort dingen niet in de lessen filosofie. Jammer toch.

In bed

Het mooiste moment van de dag: het geleidelijk aan wakker worden in een bed dat gezellig je lichaamstemperatuur heeft aangenomen. Nog leuker als er nog iemand mee in bed ligt. Is ie al wakker? Kan ik al voorzichtig een handje uitsteken naar diens deel van het bed? Maar vooral nog niets zeggen, niets doen dat het wonderlijke evenwicht tussen waken en slapen verstoort. En dan zelf ook weer even wegdommelen. Waarop de ander denkt: is ie al wakker, zal ik al voorzichtig een handje uitsteken naar diens deel van het bed?

Het mooiste moment van de dag.

Henri de Toulouse Lautrec (1864-1901), In bed, 1892.

Rockox Huis

Fijne kleine musea: Orhan Pamuk geeft zijn geheime tips in The New York Times (hier). Naast het Anne Frank Huis, het Gustave Moreau Huis en het Mario Praz Museum, bijvoorbeeld ook het Antwerpse Rockox Huis. In dat Rockox Huis, nog tot 13 april te bezoeken, Het Gulden Cabinet. Eén van de mooiste tentoonstellingen van de afgelopen jaren: de reconstructie van een kunstkamer uit de Gouden Eeuw, met onder meer werk van Van der Weyden, Memling, Van Eyck, Rubens en Van Dyck.

Het prentje: Frans Snyders (1579-1657), Het concert der vogels, ca.1630,

Paarden

Omwille van deze prachtige foto van Robert Mapplethorpe en omdat het album in kwestie van zo'n ontregelende schoonheid is, deze keer maar geen melige ongein. Gewoon Horses, uit de gelijknamige elpee.

Patti Smith, in 1976 live op The Old Grey Whistle Test (filmpje). En in één beweging krijgen we er ook nog Hey Joe bij.

Olympisch

Het moet geleden zijn van 1920, tijdens de ongetwijfeld geweldig spannende finale van het touwtrekken (prentje), dat het Olympisch Stadion op het Antwerpse Kiel een met gisterenavond vergelijkbaar feestelijke aanblik bood. Onze favoriete club kroonde zich tot kampioen en deed dat met de nodige glans: de bezoekers werden op forfaitcijfers getrakteerd.

Het was een wonderbaarlijk jaar. De kans bestaat uiteraard dat het nooit meer zo mooi wordt. Maar dat jaar nemen ze ons alleszins niet meer af.

Het prentje: de, eh, ontknoping op het Olympische touwtrektoernooi van 1920. Het Britse team, bestaande uit flink besnorde Londense politieagenten, zet zich schrap om de Nederlanders over de streep te trekken. Groot-Brittannië behaalde goud, Nederland zilver en België brons. Na 1920 werd touwtrekken afgevoerd als Olympische discipline. Natuurlijk volledig ten onrechte. De partij die zich bereid verklaart te ijveren voor het ongedaan maken van deze blamage, maakt een goede kans onze stem binnen te halen.

Monotheïsme

Net nu we dachten zeker te zijn dat als er dan toch goden moeten zijn, dan liever meer dan minder, dit toch ook wel sterke argument voor  het monotheïsme.

If one were obliged to list the contributions Judaism had made to the advancement of civilization, it’s likely that an early entry on the list would have addressed the astonishing drive to abandon the worldview that assigned each realm of human events its own deity and replace it with one God—face unseen, will unknown—in whose image all were created and to whose service all are called. The consequences of such a move, naturally, are immense; at the very least, it advocates a form of communitarian life, in which disagreements are encouraged and debate is lively but the overall loyalty is awarded to the laws that bind us all.

Such a worldview, sadly, has fallen into disrepair among our thinking classes. We’ve surrounded the Enlightenment’s blessed championing of individual rights with bulwarks of divergence: Whether we read a novel or attempt to understand a distant conflict or study the ways in which humans intertwine, we do so mainly to mine that which sets us apart. What ensues isn’t debate; it’s a battle of particularities, each struggling to carve its difference into—or, better yet, out of—the collective whole.

Uit: Liel Leibovitz, 'The Real Problem With Academia', Tablet, 21.03.2014 (hier)

Wat dan mogelijk de zaak weer iets makkelijker maakt voor ongelovigen: het maakt vermoedelijk niet uit of je nu niet gelooft in één god of niet in meerdere goden. (Maar zeker weet je dat niet, voegt de agnost er aarzelend aan toe.)

William T. Wiley

Artiesten die geen label hebben zijn geen echte artiesten, bedachten mensen die hun brood verdienen met uit te leggen waarin een echte artiest zich van een onechte onderscheidt . En dus werd de term Funk Art bedacht voor kunstenaars als William T. Wiley. Leuk voor Wiley die zelf ook altijd fijne namen verzint voor zijn werk. (Meer Wiley hier.)

Het prentje: William T. Wiley, Alchemical Lyon Tortured With Abstraction, 2005

Mensvrezend

"Notably free from fearing God, he was basically afraid of the human race."

Walter Allen over fantasy-schrijver en schrijver van dierenboeken T.H. White.

Het prentje: T.H. White met hond Brownie.

Bibliotheek

Boeken lezen en -verzamelen is weliswaar geen bezigheid voor doetjes, maar om dan meteen je boekenleeskamer in tinten van hard groen en metaalblauw in te richten, zoals Annika Connors getuige dit schilderij doet, is er misschien een beetje over.

Anderzijds: nergens lees je beter dan in wachtzalen of treincompartimenten, waar je door neonlichten bij de les wordt gehouden. Misschien is het iets voor nog meer gevorderde lezers, zo'n bibliotheek in confronterend groen en blauw. Wij zijn er duidelijk nog niet klaar voor.

Het prentje: Annika Connor, Library, z.j.

Manchester

Een groot gemis: de teloorgang van de stevige werkkledij. Tot niet zo erg lang geleden had je in elke fatsoenlijke stad wel een aantal zaken waar je voor weinig geld klassieke werkkledij kon kopen. Dat was vóór de tijd dat ze arbeiders in fluopakken staken en er op werkbroeken knieversterkers werden genaaid, alsof je je klaarmaakte voor een partijtje rolschaatsen. Vroeger kon je werkkledij kopen in traditionele stoffen als velours. "Manchester" heette die stof, naar de gelijknamige Engelse stad waar ooit de textielfabrieken de wereld van werkmanskleding voorzagen. Wat zo geweldig was aan die werkmanskleding van vroeger, is dat je er mee onder de mensen kon komen. Als je afbeeldingen van artiesten ziet, zo tot ongeveer de jaren 1960, dan dragen ze steevast werkmansbroeken in grove linnen stof en jasjes in velours, al dan niet verstevigd met leren elleboog- of schouderstukken. Zo bijvoorbeeld de hierboven, in een zelfportret uit 1912 afgebeelde, Otto Dix.

Een mens zou wat geven voor de terugkeer van de klassieke manchester werkmansjasjes.

PS: Wie enig gevoel voor de juiste verhoudingen heeft, weigert consequent het woord "corduroy" in de mond te nemen. Dat is de term die marketingmannen in de jaren 1970 bedachten om manchester of velours trendy te maken bij het jongere bevolkingsdeel. Daar is veel kwaad mee aangericht.

Lord Kitchener

Lang geleden dat we nog eens een muziekje hebben gespeeld. Dat maken we goed: Lord Kitchener (1922-2000) met London is the place for me (muziekje). En omdat er geen filmpje bij het liedje hoort, een filmpje erbij zonder liedje: een kleurenfilm uit 1926: The Open Road, Londen zoals het er toen op straat aan toeging.

Er mag overigens meegezongen worden met Lord Kitchener en wel op deze manier:

London is the place for me London this lovely city 
You can go to France or America, India, Asia or Australia 
But you must come back to London city 
Well believe me I am speaking broadmindedly 
I am glad to know my Mother Country 
I have been travelling to countries years ago 
But this is the place I wanted to know 
London that is the place for me 
  To live in London you are really comfortable 
Because the English people are very much sociable 
They take you here and they take you there 
And they make you feel like a millionaire 
London that’s the place for me 
At night when you have nothing to do 
You can take a walk down Shaftesbury Avenue 
There you will laugh and talk and enjoy the breeze 
And admire the beautiful scenery 
Of London that’s the place for me 
Yes, I cannot complain of the time I have spent 
I mean my life in London is really magnificent 
I have every comfort and every sport 
And my residence is Hampton Court 
So London, that’s the place for me.

Frans Breziers

Zonder Frans Breziers, geen witloof. Wiki legt uit hoe dat kwam:

Frans Breziers (? - ?) is een Belgische hovenier. Hij wordt beschouwd als de uitvinder van witloof. Hij was actief als cultuuroverste van de Plantentuin in Brussel en in 1850-1851 wist hij kropvorming op de wortelen van de cichoreiplant te ontwikkelen. Hij ondervond dat duisternis, warmte en vochtigheid onontbeerlijk waren voor witlof. De witte bladeren ontstaan doordat het licht de plant niet kan bereiken. Zonder daglicht produceert de plant geen chlorofyl, de groene kleurstof. Het 'wit loof' werd voor het eerst in 1867 op de Brusselse markt verkocht en in de Parijse Hallen in 1883. De kroppen werden mettertijd groter en vaster door verbetering van de teelttechniek en door veredeling.

Nog een strijdpunt voor de komende verkiezingen: eerbetoon aan Frans Breziers en wel liever vandaag dan morgen. Dat ze de partijen daar maar eens over aan de tand voelen!

Het prentje: James Gillick, Chicory, Truffle and Balsamic Vinegar, z.j.

Oude moedertje

Het is vermoedelijk met familieleden als met opgroeiende kinderen: op een bepaald moment moet je de wijsheid ontwikkelen om door te hebben dat je ze fundamenteel niet meer gaat veranderen. Eens je dat punt hebt bereikt, wordt het een stuk makkelijker. Voor alle betrokkenen, meestal.

Het prentje: übercool en toch altijd goed zorg dragend voor zijn oude moedertje, Michaël Caine. Een voorbeeld voor ons allemaal.

Xue Mo

Zo geweldig veel weten we niet van Xue Mo, een kunstenares uit Binnen-Mongolië die schildert in de traditie van de Renaissance. Wel mooi, zo'n schilderij in de traditie van de Renaissance. Is er eigenlijk een reden waarom een kunstenares uit Binnen-Mongolië niet zou mogen schilderen in de traditie van de Renaissance? Alsof iemand waarvan de wieg per toeval in West-Europa stond, meer recht zou hebben te schilderen in de traditie van de Renaissance. Alsof alleen wie de Renaissance hoogst persoonlijk meemaakte het recht zou hebben schilderen in de traditie van de Renaissance.

Meteen weer een punt voor de zich stilaan op gang trekkende kiescampagne: iedereen het recht te schilderen in de traditie van de Renaissance! Partijen, neem stelling!

Het prentje: Xue Mo, Portrait of Miss Tuya, 2006.

Kerouac weet het

The world you see is just a movie in your mind.

Rocks dont see it.
Bless and sit down.
Forgive and forget.
Practice kindness all day to everybody
and you will realize you’re already
in heaven now.
That’s the story.
That’s the message.
Nobody understands it,
nobody listens, they’re
all running around like chickens with heads cut
off. I will try to teach it but it will
be in vain, s’why I’ll
end up in a shack
praying and being
cool and singing
by my woodstove
making pancakes.

Jack Kerouac (1922-1969), 'Letter to Edie Kerouac Parker', 1957, in The Portable Jack Kerouac.

1967-68

Het gaat niet zo best met het hoofdstedelijke paars-wit. Dat is bijzonder sneu voor de betrokkenen: bij Anderlecht hoor je gewoon voor de titel te spelen, zoals bijvoorbeeld in het seizoen 1967-68, toen Anderlecht met all time kleppers als Georges Heylens, Jean Plaskie, Julien Kialunda, Pummy Bergholz, Jan Mulder, Paul Van Himst, Jef Jurion en Jean Trappeniers voor de vijfde keer op rij kampioen werd.

Enkele reeksen lager zit dat andere paars-wit, onze favoriete club, wel volledig op schema. Twaalf punten voor en vijf wedstrijden te gaan. Vorig jaar omtrent deze tijd waren we lang zo vrolijk niet gestemd en toen moest het ergste zelfs nog komen (meer hier). Maar daarna beleefden we zo ongeveer het allermooiste jaar uit de clubgeschiedenis. Ons hoor je dan ook niet klagen. Komaan mauve en wit!

Twintig frank

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat je vroeger meer plezier had van je geld. Niet zozeer omdat er al dan niet meer koopkracht tegenover stond. Gewoon omdat de oude Belgische bankbriefjes-met-prentjes-er-op meer tot de verbeelding spraken dan de van elke vonk van inspiratie ontdane afbeeldingen die een commissie van .ambtenaren uitkoos om op de eurobiljetten te zetten.

Zo kon je aan de hand van een briefje van twintig frank claimen dat Elvis Costello koning van België was of, omgekeerd dat Boudewijn na zijn uren een bandje had, The Attractions, waarvan hij onder het pseudoniem Elvis Costello de voorman was.

Er was ook nog deze handige toepassing. (Minderjarige lezers worden nu verzocht naar een andere site te surfen.) Daarvoor had je twee briefjes van twintig nodig. Vervolgens nam je de ze één voor één, met de afbeelding van de koning op de voorzijde, en plooide de linkerbovenhoek om en wel zo dat de plooi halverwege de haarlijn van onze majesteit liep. Dan legde je de twee briefjes met de plooi tegenover elkaar en vroeg je "wat is dit?" Je zag dan onze vorst met tegen zijn hoofd gekleefd een tweede vorst. Het antwoord luidde daarop: een Siamese tweeling. En dan vervolgde je met de vraag: en "weet je vanwaar die komt" en je draaide beide briefjes om zodanig dat ze nog steeds tegen elkaar geplooid bleven en riep "Hieruit!". Aan de keerzijde van de hoofden zag je dan de twee omgeplooide stukjes hoofdhaar die, althans in de verbeelding van minderjarige jongens, verbazend leken op het vrouwelijke geslachtsorgaan.

Vroeger had je gewoon meer plezier van je geld.

Kieswijzer

Het moet wel makkelijk zijn als politicoloog in Noord-Korea. Als je daar gevraagd wordt de uitslag te voorspellen, dan moet je al heel erg dom zijn om die verkeerd te prognosticeren. Even kijken, wint De Partij met 100% van de stemmen of met 100%? Tja... Meer hier.

Ook leuk: een Kieswijzer maken in Noord-Korea. Vraag 1: Is onze Leider de allergrootste leider? Antwoordmogelijkheden: ja en ja. Vraag 2: Moet onze Leider ook leider blijven? Antwoordmogelijkheden: ja en ja. Vraag 3: Leven wij, dankzij onze Leider, in het allergeweldigste land ter wereld? Antwoordmogelijkheden: ja en ja. Stemadvies: wie drie keer ja koos, stem voor De Partij.

Geen gezeur ook met al die kleine partijtjes die per se ook in de Kieswijzer willen worden opgenomen. Gewoon alleen De Partij, nog zo makkelijk. Voor wie evenwel niet in dat fabuleuze land van de Leider en De Partij woont, is er dit onvolprezen instrument om voortaan de keuze te vergemakkelijken: de SpeldWijzer. Meer hier.

Voetballes

Dezer dagen kan je je het verstripte levensverhaal van Johan Cruijff aanschaffen (meer hier). Maar diep in de vorige eeuw, in 1984 om precies te zijn, was er dit uitermate begerenswaardige hebbedingetje: Johan Cruijff Geeft Voetballes. En daarin legde Johan met uitermate gesofistikeerde plannetjes en tekeningen op zijn eigen onnavolgbare manier de geheimen van het voetbalspel uit. Als je dat boekje uit hebt, heeft het voetbalspel geen geheimen meer voor je.

Ooit voor geen geld in, of all places Hasselt gekocht bij de inmiddels ter ziele gegane Markies van Carrabas. Nu veel geld waard zeggen kenners. Geweldig rijk worden we als het zo doorgaat.

Peterschap

Het peterschap en meterschap is in de Rooms Katholieke Kerk nauwkeurig omschreven en aan voorwaarden verbonden. Het kerkelijk wetboek van de R.K. Kerk omschrijft het in Hoofdstuk IV (CIC C. IV) als volgt:

Can. 872 - Voor zover het kan, dient aan de dopeling een peetouder gegeven te worden, aan wie het toekomt de volwassen dopeling in de christelijke initiatie bij te staan en, als de dopeling een kind is, hem samen met de ouders ten doop te houden, en eveneens mee te helpen opdat de dopeling een christelijk leven leidt in overeenstemming met zijn doopsel en de verplichtingen die eraan verbonden zijn getrouw vervult.

Het prentje: en anders volstaat het vermoedelijk gewoon ook als de peter zijn petekind leert gekke bekken trekken en fopsigaren roken, zoals Groucho en Melinda Marx hier demonstreren. Onze trouwe lezers DK en BDH weten meteen waaraan ze zijn begonnen toen ze steller dezes onnoemelijk gelukkig maakten met hem het peterschap aan te bieden over hun jongste spruit.

Oesters

I had rather be an oyster than a man, the most stupid and senseless of animals.

George Berkeley (1685-1753), Iers filosoof en bisschop van Cloyne.

Het prentje: Eliot Hodgkin (1905-1987), Five Oyster Shells, 1961.

Pech gehad

Het kan natuurlijk ook gewoon zo eindigen: we boren ergens in de toendra een diepe put en maken een virus wakker dat daar al tienduizenden jaren lag te overwinteren (meer hier). En vervolgens sterft de volledige menselijke soort uit. Pech gehad.

Het prentje: The Blob, een visionaire film uit 1958.

Vooruitgang

Wie wel eens twijfelt of al die vooruitgang eigenlijk wel goed is voor de mensen, kan best eens vaker dit aan Caravaggio toegeschreven schilderij bekijken. Vooruitgang is bijvoorbeeld ook dat we dankzij de moderne tandheelkunde bespaard blijven van dit soort primitieve publieke tandentrekkerij.

(Twijfelaars werpen nu tegen: ja, maar je ziet dat toch dat er ook veel gezelligheid verloren is gegaan dankzij die moderne tandheelkunde. Vroeger was je mooi het centrum van openbaar vermaak als je met tandproblemen zat, nu wordt je in eenzaamheid in een tandartsenkabinet gemarteld. Twijfelaars hebben vermoedelijk nog niet zo vaak tandpijn gehad.)

Het prentje: De tandentrekker, ca. 1607.

Techniek

Inderdaad altijd een slecht teken: wanneer het in een kunstvorm of wetenschappelijke discipline meer gaat over de vorm of de discipline dan over de kunst of de wetenschap, is het tijd om afstand te houden en terug te keren naar de klassiekers.

Zowel in kunst, als in wetenschap: de klassiekers, altijd prijs, altijd gewonnen.

Hindoekoe

Modefotograaf Tony Meneguzzo wil ook wel eens wat anders en haalt tegenwoordig Indische koeien voor zijn lens (hier). "Hindoekoeien", preciseert de fotograaf. Of hij die koeien wel naar hun geloofsovertuigingen heeft gevraagd is evenwel niet duidelijk. Nu, als koe zou je vermoedelijk wel gek zijn als je je niet tot het hindoeïsme bekeerde (meer hier).

Interessante denkvraag overigens. Als dieren een geloof konden kiezen, wat zou de keuze van de verschillende soorten dan zijn? Dieren die door anderen worden gegeten zullen vermoedelijk een godsdienst uitzoeken die het vegetarisme bepleit. Roofdieren zullen wellicht meer heil zien in godsdiensten die dierenoffers gunstig gezind zijn. Zouden er ook ongelovige dieren zijn of dieren die voor de georganiseerde vrijzinnigheid kiezen? We staan open voor suggesties van de lezers.

Cafépraat

"The girl with the stringy blond hear over her shoulders and the trading beads and the black turleneck and Levi's and the half-filled water glass of domestic wine in fornt of her on the bar said, 'Do you like sex?'
Ryan hesitated. He said, 'Sure'
The girl said, 'You like to travel?'
Ryan said, 'Yeah, I guess so'
The girl said,'Then why don't you fuck off'?"

Elmore Leonard, Unknown Man n°89, 1977.

PS: Bijna verfilmd door Hitchcock, die de filmrechten alvast had gekocht, maar een beetje later besloot dat het na drieënvijftig films welletjes was geweest. Geen filmversie van Unknown Man n°89 dus en geen nieuwe Hitchcock meer.

Koken met Guust

Gisteren was Guust Flater jarig (meer hier). Wat eindelijk wel eens erkenning verdient: Guust Flater als gastronomische pionier. Denken we maar aan de befaamde luchtballonpannenkoeken (benodigdheden: 250 g bloem, 75 g suiker, 2 eieren, een halve liter melk, een flinke scheut latexverf), de altijd verrassende oesters met slagroom (bij voorkeur te serveren met warme chocolademelk), de in zijn eenvoud briljante frankfurterworstjes met abrikozen (uitsluitend abrikozen uit blik, uiteraard) en natuurlijk zijn werkelijk onovertroffen signature dish: de enige echte kabeljauw met aardbeien (zie prentje).

Smullen maar, jongens!