Parijs, net na de oorlog. Existentialisten, jazz, cafés, dichters, wilde meisjes. Iedereen kunstenaar.
Simon Vinkenoog zàt in die jaren in Parijs en leefde zoals God het in Frankrijk en elders bedoeld had. Existentialisten, jazz, cafés, dichters, wilde meisjes.
En Simon Vinkenoog bleef de geest van Parijs van net na de oorlog trouw. Tot en met vandaag. Existentialisten, jazz, cafés, dichters, wilde meisjes. Met in de loop der jaren wat meer psychedelische zijsprongen. Het mooie is dat opeenvolgende generaties alternativo's altijd weer bij hem uitkwamen. En hij bij hen.
Een tijdje terug ging het niet zo best met Vinkenoog, inmiddels toch ook al eenentachtig. En onlangs besloten de dokters hem een been te amputeren. Maar Vinkenoog was in geen tijd weer helemaal terug. Existentialisten, jazz, cafés, dichters, wilde meisjes.
Houden zo, Simon. Op naar de volgende eenentachtig jaar.
Bij wijze van eerbetoon: een fijn gedicht uit die jaren in Parijs. Opgedragen aan één van de grootsten, Thelonius Monk. En een toch wel bijzonder extraatje: de meneer van Spinvis zette recent dit en andere gedichten op muziek, ter ere van Simon's tachtigste verjaardag (filmpje). Wie er toen niet bij kon zijn: een impressie (filmpje).
Thelonious Monk
dit is een straat van parijs
met een arabier in de zon
die langzaam slenterend werkloos
loopt te zijn een 1951-noordafrikaan
ting ting ting in de bleke zon
zonder geluid
dit onder water uitgesproken
vonnis ting ting ting
ternauwernood de oppervlakte rakend
en met een strofe in de franse taal:
je donnerais ma vie
toute entière
pour un petit rire confus et obscène
herinnert aan de dierentuinapen
met mondbekken harige benen
en ronde gladde achterhanden
die gretig alle kleuren willen grijpen wit en zwart
ting ting ting
Simon Vinkenoog, Thelonius Monk, uit Land zonder Nacht, 1952
Geen opmerkingen:
Een reactie posten