Gisteren was het Dead Duck Day. Dan gedenken we dat op 5 juni 1995, om 17u55 om precies te zijn, een eend zich te pletter vloog tegen de glazen gevel van het Rotterdams Natuurhistorisch Museum. Even later landde een andere eend naast het lichaam van de versverongelukte en begon dat ontzielde lijfje langdurig te verkrachten.
Conservator Kees Moeliker, die getuige was van dit schouwspel, dacht: dat zie je niet zo vaak, necrofiel gedrag bij dieren, ik noteer zo gedetailleerd mogelijk wat ik zie en haal er mijn fototoestel bij. Helemaal de wetenschapper besloot Mouliker, nadat de wegen van de twee eenden elkaar uiteindelijk hadden gescheiden, autopsie te verrichten op het stoffelijk overschot van de verongelukte. En wat bleek: dat was ook een mannetjeseend. Homofiel necrofiel gedrag: dat is wel héél uitzonderlijk, concludeerde Mouliker en schreef er een artikel over voor een vaktijdschrift.
Dat artikel leverde hem een Ig Nobelprijs op, voor onderzoek "dat je eerst aan het lachen en daarna aan het denken zet", aldus het prijsuitreikende comité. Sindsdien is Mouliker een graag geziene gast op de jaarlijkse Ig Nobelprijsceremonie in Boston.
Voor wie er niet bij kan zijn in Boston: elk jaar is er op 5 juni, om 17u55 om precies te zijn, een klein herdenkingsmoment voor de glazen gevel van het Rotterdams Natuurhistorisch Museum.
(Bron: Kees Moeliker, De Eendenman. Over homoseksuele necrofilie en ander opmerkelijk diergedrag, Nieuw Amsterdam Uitgevers, 2009.)
Het prentje: een vroeg 17e eeuwse tegel, waarop een wilde mannetjeseend wordt afgebeeld, zwemmend tussen moerasplanten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten