Mijnschilders

Eén van de wonderlijkste episodes in de geschiedenis van de schilderkunst speelde zich af in de jaren 1930 in het Noord-Engelse Ashington. Daar startte in 1934 Robert Lyon, docent aan de kunstacademie van Newcastle upon Tyne, op uitnodiging van de lokale Workers Educational Association met een cursus kunstgeschiedenis. Om de cursus wat te verlevendigen werd besloten de deelnemers zelf verschillende schildertechnieken te laten uitproberen. De wekelijkse schilderlessen werden geweldig populair. Zo ontstond een vaste groep mijnwerker-schilders die de volgende jaren alle aspecten van het leven in en rondom de koolmijnen op het doek vastlegden.

Heel erg mooi is dat nagenoeg de volledige collectie bewaard bleef en een honderdtal schilderijen nu ook permanent op één plaats worden tentoongesteld. Op de website van The Ashington Group vind je wat voorbeelden van het werk.

Het prentje: een werk van één van de mijnschilders, George Blessed, Whippets, ca.1939 (via That's How The Light Gets In).

Met en zonder kat

Niet zo geweldig veel mensen kunnen uitleggen hoe de toestellen die je dagelijks achteloos gebruikt eigenlijk functioneren. Albert Einstein legt hier in twee zinnen uit hoe telegraaf en radio werken.

"You see, wire telegraph is a kind of a very, very long cat. You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here, they receive them there. The only difference is that there is no cat."

Met en zonder kat, dus.

Het prentje: Albert Einstein (1879-1955) in 1882.

Memphis, Tennessee

Toen Louis Armstrong in 1932 met zijn groep door het zuiden van de Verenigde Staten toerde en in Memphis, Tennessee aanbelandde, bleek de daar op voorhand bestelde bus niet aan de verwachtingen te voldoen. Na enige discussie met de busverhuurders kwam de politie erbij. Die vond zwarten die op hun rechten stonden geen goed idee en Armstrong en zijn muzikanten vlogen achter de tralies.

Pas toen Armstrong -toen al één van de bekendste artiesten in de VS- toezegde een benefietconcert te spelen, werden ze vrijgelaten. Op dat concert sprak Armstrong het publiek toe: "Ladies and gentlemen, I'm now going to dedicate this tune to the Memphis Police Corps: 'I'll Be Glad When You're Dead You Rascal You'". Ojee, dachten de bandleden, dat loopt slecht af.

Toen het nummer gedaan was, bestormden effectief een dozijn politie-agenten het podium. De muzikanten verwachtten zich aan het ergste. Maar de bestormers bleken dolenthousiast: "You're the first band that ever dedicated a tune to the Memphis Police"'. Eind goed, etc.

Een bijzonder filmpje om de goede afloop te vieren. Ook uit 1932, een vroege voorloper van de videoclip: Louis Armstrong meets Betty Boop in een opmerkelijke versie van, inderdaad, I'll Be Glad When You're Dead You Rascal You' (filmpje).

Het prentje: William P. Gottlieb, Louis Armstrong, Aquarium, New York, 1946. Het verhaal uit: Terry Teachout, Pops. The Wonderful World of Louis Armstrong, 2009.

Tableau vivant

Ook een verloren gegane kunstvorm: het tableau vivant. In de negentiende eeuw een eervolle bezigheid: het groepsgewijze uitbeelden van belangwekkende taferelen uit de wereldgeschiedenis of van bekende tekeningen en schilderijen.

In Londen wordt, ter ere van de later dit jaar te houden Olympische Spelen, deze traditie in ere hersteld. Hierboven beelden, in het Olympisch Park, enkele werkmannen Georges Seurats "Une Baignade, Asnières" (1884) als levend kunstwerk uit. Zeer verdienstelijk gedaan, Londense werkmannen!

Het prentje: via Christopher Fowler.

Huurhaar

Als het crisis is, kun je beter op je centen letten. Zo bijvoorbeeld: waarom een toupet kopen als je er net zo goed één kunt huren. 

Huurhaar: als je er over nadenkt, inderdaad een perfect logisch idee. 

Het prentje: via Mitch O'Connell.

Hamerslagen

Hamerslagen

Twaalfde eeuw daagde, twaalfde. Hamerslagen met
blauwe dreunende spreuken sierden de akkers op
met steden, uit met palissaden omringde ertsen
van dorpen ontstaan; ginds waar sluwe handel af-

daalde bij een knik in de rivier of op ’t land,
waar twee wegen elkaar omarmden: één kerk, zingende
herbergen, ivoor, rijen brandbare daken.... Tegen
schenners het gehamerde dorp door ringgracht en

wallen beschermd; gespieste wallen werden muren en
zodoende kreeg je steden: dreiging tegen dreiging
– hamerslagen eisten daar recht op van rad en galg.

Vijfendertig zeevloeden tellen de kronieken van
die bevende eeuw, de twaalfde. ‘Huizen; hooibergen
meegesleept.’ Hamerslagen tegen de raaf boven zee.

Uit: H.H. Ter Balkt, Laaglandse Hymnen I, 1991

Zuiver loopplezier

Zuiver loopplezier. Je moet het vermoedelijk hebben meegemaakt om te weten waarover het gaat. Scott Parker probeert het uit te leggen:

The joys of running come from: self-reliance, when I complete a difficult run; self-improvement, when I go faster or farther than I have before; self-celebration, when I’m so full of life and energy I feel like I’ll explode; self-forgetting, when I run so naturally I can let go of myself doing the running; camaraderie with other runners. Sometimes the joy of running is an exuberance; sometimes it’s a peacefulness pervasive in body and mind; sometimes I earn the joy through hard work; sometimes it’s a gift that I receive just for being able to enjoy it; sometimes it’s a clarity of mind: my thoughts are as focused and purposeful as my confident stride. Sometimes it’s sort of like nothing else. And sometimes it’s painful and demanding of everything I’ve got, which doesn’t sound like it should be, but somehow is, absolutely wonderful. (Het hele stuk: hier)

Scott Parker is de auteur van Running After Prefontaine, over het plezier van "running qua running" ("a kind of purposeless and experientially focused approach to the sport that encourages a sense of play, a celebration of body, and a spontaneous exuberance in life").

En de Prefontaine uit de titel is natuurlijk de loper der lopers, Steve Prefontaine (op het prentje in het gele Oregon-shirt). In de vroege jaren 1970 was Prefontaine de meest tot de verbeelding sprekende van de lange afstandslopers. Pre -zoals hij in de loopwereld werd genoemd- kwam op zijn 24ste om het leven bij een auto-ongeluk. Niemand benaderde ooit dichter running qua running dan Prefontaine (filmpje).

Raketfiets

Heel erg goed van die Belgen die dit jaar het Autosalon de rug toekeerden (De Standaard, 23.01.2012). Auto's zijn voor losers. Echte mannen -en vrouwen- monteren, zoals de meneer op het bovenstaande prentje, eigenhandig een raketmotor op hun fiets.

Lachen morgen in de file, als je al die aanschuivende automobilisten voorbijsjeest. Het mobiliteitsvraagstuk is bij deze opgelost!

Meer prentjes van raketfietsen: hier en hier.

Goed en kwaad

"People always try to find base motives behind every good action. We are afraid of pure goodness and of pure evil."

Eugène Ionesco, Paris Review interview (Fall 1984), via About Last Night.

Maskers

Shel Silverstein (1930-1999), Masks, via Redtree Times.

Brandend zand

Iemand moet maar eens een film maken over het leven van Gert Timmerman. Hardwerkende drukkersgast treedt na zijn uren overal te lande op, zichzelf op contrabas begeleidend. De verhoopte doorbraak blijft uit, zelfs nadat hij zijn naam verduitst tot Gerd Zimmerman, in de hoop het bij de oosterburen te maken. Tot hij Bobbejaan Schoupens "Eerbied voor jouw grijze haren" in handen krijgt en er een megahit mee scoort.

Gert ontmoet Hermien van der Weide en samen worden ze het meest succesvolle artiestenpaar uit de jaren zestig. Eénentwintig gouden en één platina plaat halen ze binnen. Maar dan roept de Heer. Gert en Hermien worden gelovige christenen en zingen alleen nog over Bijbels verantwoorde onderwerpen. Ze verhuizen naar Israël waar immers de Heer, wanneer Hij terugkomt, Zijn intrede zal maken. En we horen lange tijd niets meer van Gert en Hermien.

Tot ze in 1990 plots terug in Nederland staan en optreden met de boerenrockers van Normaal en de dochters Sandra en Sheila zich in de Playboy van hun beste kant laten zien. Gert en Hermien blijken de Heer te hebben verlaten. En het wordt steeds wilder. Gert en Hermien scheiden, de dochters beschuldigen Gert van incest. Gerts carrière raakt behoorlijk in het slop: op een bepaald moment laat zijn management beslag leggen op al zijn bezittingen. Zelfs zijn website wordt afgesloten. En of het niet genoeg is, wordt Gert ook nog eens doof.

Maar -slotscène- Gert vindt zijn weg terug naar de Heer en heeft op zijn oude dag nog maar één wens: samen met zijn dochters weer zingen over God.

Hallelujah. Wat een leven, wat een film. Om te bekomen, een muziekje, Gert Timmerman met het onsterfelijke Brandend zand en nergens water (filmpje). Uit het leven gegrepen als het ware, lezers.

Een Hollandse roman

Wel handig om weten, vooraleer je de lectuur van de literatuurbijlage van de krant aanvat:

"Een Hollandse roman is als een lusteloze coïtus."

Annie M. G. Schmidt (1911-1995), geciteerd in Prisma van de Citaten, Uitgeverij Het Spectrum, 1994.

Het prentje: Boekenbal 1951, Wim Sonneveld voert Annie M.G. Schmidt lekkere hapjes.

Telefoonpionier

Marylin had vele talenten. Zo bedacht ze onder meer het concept van de mobiele telefoon. Of preciezer: ze leverde minstens een zeer belangrijke bijdrage tot het bedenken van het concept van de mobiele telefoon. Op bovenstaand prentje demonstreert Marylin haar destijds revolutionaire benadering van het hele communicatiegebeuren: wat gebeurt er als we die vaste telefoon nu eens niet inpluggen?

In eerste instantie niet zoveel, zoals van de gezichtsuitdrukking van Marylin valt af te lezen. Maar de wetenschap gaat vooruit via trial and error. Zo ook in dit geval. Dat ontpluggen bleek een bijzonder vernieuwende gedachte. Daardoor kwamen de twee volgende belangrijke doorbraken in de geschiedenis van de telefoon in zicht. Eén, de ontplugde, maar desalniettemin werkende telefoon, en twee, het achterwege laten van het voortaan overbodig geworden eindje telefoondraad. De mobiele telefoon was geboren.

Als je het zo bekijkt: Marylin Monroe, een pionier in de telefoongeschiedenis. Marylin had, zoals gezegd, vele talenten.

Het prentje: via John Mc Nab.

Polly Darwin

Dat Charles Darwin helemaal de beroerdste niet was, weten de lezers van deze blog. Wat sommige lezers wellicht nog niet weten, is dat Darwin ook wel eens zijn eigen hond in zijn boeken opvoert.

Eén van de meest leesbare en toegankelijke werken van Darwin is The Expression of the Emotions in Man and Animals, uit 1872. (Waar dat boek over gaat heeft de lezer inmiddels zelf ook wel gededuceerd.) Mooi is dat Darwin zijn trouwe vriendin Polly daarin twee keer een glansrol toebedeelt. Bovenaan Polly als "Dog in a humble and affectionate frame of mind" en onderaan als "Dog approaching another dog with hostile intentions".

Polly Darwin: een grote actrice. (Meer over Charles en Polly: hier)

Geen schrik hebben

Nina Simone legt uit wat vrijheid betekent. Geen schrik hebben: dat is hoe je je vrijheid nog het best kunt voorstellen. En vervolgens geeft ze een live-versie ten beste van I Wish I Knew How It Feels To Be Free (filmpje).

Geen schrik hebben...

Het prentje: Nina Simone, door David Redfern.

Bellen blazen

Bellen blazen! Lang geleden dat we dat nog hebben gedaan. Iets om werk van te maken in het nieuwe jaar. Trouwens: vermoedelijk ook een geweldig antidotum tegen het vandaag op de loer liggende blue monday-syndroom.

Het prentje: Charles Joshua Chaplin (1825-1891), Soap Bubbles, z.j.

Miss Atoombom

Wie denkt dat het tijdens de jaren van de Koude Oorlog altijd kommer en kwel was, heeft het mis. Een vandaag enigszins surrealistisch ogend tafereel: Miss Atomic Bomb 1957. Op 24 mei 1957 werd Lee A. Merlin, van beroep show girl, in het Sands Hotel te Las Vegas tot de -voorlopig- laatste Miss Atoombom gekozen. Nadat er later dat jaar werd besloten geen atoomproeven meer te laten plaatsvinden in de woestijn van Nevada, kwam er ook een einde aan deze in 1953 ingezette, eh, charmante traditie (Meer: hier)

Het prentje: via What Makes The Pie Shops Tick.

Gierperspectief

Stel dat gieren aan wetenschap doen. Stel dat gieren proberen te verklaren waarom de wereld is zoals hij is*. Dan is de kans groot dat vanuit het perspectief van de gieren de verklaring waarom er mensen bestaan ongeveer als volgt gaat:

"Humans have only the appearance of animal life, being really vegetables, with the power of motion; and that as the boughs of an oak are dashed together by the storm, so that swine may fatten upon the falling acorns, so men are, by some unaccountable power, driven one against another in war until they lose their motion, so that vultures may be fed."

Uit: "Essay on the Language of Animals" (anoniem, 1819), geciteerd in Joanna Bourke. What it means to be Human. Reflections from 1791 to the present, Virago Press, Londen, 2011.

* Uiteraard is het best mogelijk dat gieren het inderdaad met elkaar over dat soort onderwerpen hebben. Het is niet omdat wij niet slim genoeg zijn om ze te begrijpen, dat zij niet van alles te vertellen hebben.

Izzy en Moe

Uit de tijd toen agenten de nobele kunst van het zich vermommen nog niet helemaal leken te beheersen: de speciale agenten Moe Smith en Izzy Einstein, bovenaan in gewone kledij, onderaan in werktenue. Als Prohibition Agents waren onze helden tijdens de Grote Drooglegging belast met het opsporen van plaatsen waar alcohol werd geschonken.

Izzy en Moe waren, je geeft het ze niet aan, de meest succesvolle Prohibition Agents. Net het feit dat ze er zo slungelachtig onecht uitzagen, maakte ze zo succesvol: niemand verwachtte immers van dat soort grapjurken enig gevaar. Laat dat een les voor het leven wezen.

Meer over Izzy en Moe: hier. Meer prentjes uit de niet te schatten fotocollectie van Life: When Booze Ruled en How Dry We Ain't.

Bladwijzers

Daarover zullen de meningen altijd weer verdeeld zijn. Mag je met een boek -als het jouw boek is tenminste- doen wat je wil, of hebben boeken ook rechten die je dus moet respecteren? De ene school zegt: als het mijn boek is dan smeer ik er desnoods chocopasta in om te markeren waar ik gebleven was. De andere school vindt dat er lijfstraffen moeten worden uitgedeeld aan wie in een boek, zelfs met het fijnste potlood, het meest bescheiden lijntje naast een goed geformuleerde gedachte of beklijvende passage trekt.

Maar over één ding zijn beide scholen het eens: van bibliotheekboeken blijf je af. Dat is gemeenschapsbezit. Daar ga je dus niet mee beginnen knoeien. Geen aantekeningen maken, geen uitroeptekens in de marge, geen omgeplooide hoeken als bladwijzer. Vandaar dit prentje uit de jaren 1930 dat de Amerikaanse bibliotheeklezer tot goede manieren probeerde te bewegen (via Library of Congress).

Iets anders: wat wel fantastisch is, zijn de bladwijzers die mensen in boeken nalaten. Michael Popek, zelf eigenaar van een tweedehandsboekenwinkel, verzamelt de dingen die vorige eigenaars in boeken stopten. Hij bundelde die bladwijzers in een wel leuk ogend boek: Forgotten Bookmarks: A Bookseller's Collection of Odd Things Lost Between the Pages. Hier vind je er wat voorbeelden uit.

Kat in een zak

In onze reeks Spreekwoorden en Zegswijzen Uitgebeeld geeft vandaag Elizabeth Taylor op hoogst persoonlijke wijze vorm aan het aloude gezegde "een kat in een zak gekocht".

Fantastisch gedaan, Elizabeth!

Meer beroemdheden samen met een kat gefotografeerd? Dat is geen probleem (hier).

En de winnaar is ...

Het boek dat dit jaar in de prijzen valt is geen bijzonder literair meesterwerk. Het is zelfs eerder gewoon, matter of fact. Geen franjes, geen versierselen, geen jargon, geen theoretische bespiegelingen. En wat er in staat is ook niet eens nieuw. Wat je leest is in regel tweeduizend jaar oud. En zo vanzelfsprekend dat je, als je het gelezen hebt, je afvraagt waarom je daar zelf niet eerder aan hebt gedacht.

Het leven, leer je in dit boek, laat zich met een stuk of wat eenvoudige regels tegemoet treden. Zo bijvoorbeeld: vraag je, geconfronteerd met ergernis opwekkende situaties af, of je er iets aan kunt veranderen of niet. Als je er niets aan kunt veranderen: laat de ergernis varen, ze dient tot niets. Of nog: stel je, bij situaties waarbij je je ongemakkelijk voelt, voor wat het ergste is dat kan gebeuren. Stel je vervolgens de vraag: en stel dat het ergste gebeurt, wat dan? En reflecteer: is dat werkelijk zo verschrikkelijk? En waarom vind je dat zo verschrikkelijk? Door dat soort vragen te stellen leer je de dingen in perspectief zien. En laat je je niet langer opjagen door wat er niet toe doet. En leer je hoofd- en bijzaken onderscheiden en waarderen wat er wel toe doet. Eenvoudig als bonjour. Eens je het doorhebt.*

Dit gezegd zijnde, beste lezers, hebben we een winnaar. De almaar kleiner groeien-Literatuurprijs 2011 gaat naar ... William B. Irvine voor zijn "A Guide To The Good Life. The Ancient Art Of Stoic Joy". Proficiat William B!

Het prentje: de jury, druk aan het werk. Het volledige juryverslag staat inmiddels onder de  hoofding "reacties" bij het bericht waarin de genomineerden werden bekendgemaakt:

* De prijswinnaar legt het hier zelf uit, ten behoeve van wie niet kan geloven dat het zo allemaal zo eenvoudig is.

Verdronken

Uit recent onderzoek blijkt dat in zestiende eeuws Engeland bijna de helft van de overlijdens het gevolg was van verdrinking. Dat is niet niets. En ja, onze voorouders leefden misschien dichter bij de natuur en, ja, er werd bijvoorbeeld meer vracht vervoerd langs het water en, ja, omdat er geen straatverlichting was tuimelden er regelmatig voorouders in de gracht. Allemaal waar. Maar ruim de helft van de overlijdens gevolg van verdrinking? Hoe kon dat?

Onze voorouders, verneem je, konden niet zwemmen. Water, zo was de heersende opinie, was niet gezond. Als je er mee in contact kwam, liep je kans vreselijke ziekten op te lopen. Een opinie die je trouwens op café nog weleens verkondigd hoort door stevige bierdrinkers, wanneer je in hun gezelschap om een spuitwatertje vraagt.

Wanneer leerden onze voorouders zwemmen? Toen de Renaissance-idealen wijder verspreid geraakten en jonge mannen, net als hun voorbeeld de Romeinen, van baden en zwemmen een deugd maakten.

Als je daar over nadenkt: iets zo vanzelfsprekend als zwemmen, dat je overal ter wereld en in alle tijden aantreft, ging in het middeleeuwse Europa voor langere tijd verloren, als gevolg van een vooroordeel, en werd vervolgens herontdekt, onder invloed van de veranderende mode.

De mensheid: het is een vreemde soort.

Het prentje: de allerberoemdste drenkeling uit Tudor-Engeland, Ophelia. Overigens: volgens weer ander recent onderzoek liet Shakespeare zich daarbij inspireren door een echt gebeurd feit. (Het afgebeelde schilderij is van Sir John Everett Millais (1829-1896) en dateert uit 1851-52.)

Jarig en niet-jarig

Gelukige verjaardag, Elvis! Overigens wel indrukwekkend wie er allemaal nog op 8 januari jarig zijn: Jacques Anquetil, Shirley Bassey, Stephen Hawking, Graham Chapman (Monty Python), David Bowie, Cisse Severeyns, Kim Jong-Un.

Dat is bijna niet normaal meer. Gelukkig zitten er, als je op wiki kijkt, ook wat suffe Nederlandse politici en Duitse toneelspelers bij. Anders was er voor ons niet-op-8-januari-jarigen helemaal geen lol meer aan.

Van Elvis gesproken: een bijzondere home movie, uit 1957. Elvis rommelt wat met een tractor en Colonel Parker komt op bezoek. Just one of these days in Graceland (filmpje).

Postzegelmorse

Wat als gevolg van emailgebruik verloren ging: postzegelmorse. Onze voorouders wisten meer dan wij. Zij konden van de specifieke wijze waarop een postzegel op brief of prentbriefkaart was gekleefd, afleiden wat de intenties waren van de verzender.

In het geval van de liefde, bijvoorbeeld, zoals bovenstaande oude Belgische briefkaart verduidelijkt. Zie je mij graag? Een lichtjes naar voor overhellende zegel: een beetje. Een achterover  vallend exemplaar: nog niet, maar misschien. Zegel gewoon op zijn plaats: passioneel.

Meer postzegelmorse: hier.

Kijk, een dichter

"Poets are both clean and warm / And most are far above the norm / Whether here, or on the roam / Have a poet in every home."

En dat rijmpje komt uit een legendarische -zijn er andere- Monty Python sketch. Hier het filmpje. Hier de volledige tekst.

Het prentje: Richard Avedon, W.H. Auden, 1960. En dat, lezers, is inderdaad een dichter.

Ruraal thema

Johnny Cash Show, 1969: Johnny en Bob zingen samen de lof van een meisje uit het noorden (filmpje). Merk op: Bob -die op dat moment door een groot deel van de jongere generatie zo ongeveer als de Messiah wordt bejubeld- is toch wel wat onder de indruk. Mogen optreden in de show van meneer Cash, dat is ook niet niets.

Zender ABC vond het allemaal een beetje riskant, al dat muzikantenvolk dat in Johnny's show op bezoek kwam; voor je het weet gaat het over drugs of over Vietnam of erger. Meneer Cash, kan u niet gewoon eens een goochelaar uitnodigen of een man met een buiksprekerspop of zo? Dat vinden mensen altijd leuk.

Johnny, Johnny zijnde, gaf uiteraard geen krimp en liet Kris Kristofferson in prime time zingen over het gebruik van een bepaald soort sigaretten en nodigde Pete Seeger uit die anti-oorlogsliedjes ten gehore bracht. Het volgende seizoen werd de show afgevoerd. Officieel omdat er een overaanbod was van programma's met "een ruraal thema".

Micheline Bernardini

Soms is het gewoon van de eerste keer goed. Op het prentje: de allereerste bikini, zoals in 1946 door de ingenieur Louis Réard en de mode-ontwerper Jacques Heim bedacht.

Het prentje: Micheline Bernardini, het allereerste bikinimodel ooit. Volgens wikipedia was ze later een graag geziene gast op "wild students' parties". Ja, ja.

Brooke Swan Car

Goed, die strijd is dus verloren: het is blijkbaar onmogelijk om het gebruik van de auto te matigen. Maar kunnen we dan misschien proberen om alleszins met leukere auto's te rijden? Kunnen we bijvoorbeeld de Brooke Swan Car (prentje) niet terug in productie brengen? Deze ronduit fantastische wagen werd gemaakt voor ene Robert Nicholl 'Scotty' Matthewson, een zeer bemiddeld mens die in het begin van de vorige eeuw in Calcutta woonde. Daarna werd de maharadja van Nabh de ongetwijfeld trotse eigenaar. Vandaag kan dit buitengewone voertuig bewonderd worden in het Louwman Museum, het Nederlandse Nationale Automuseum in Den Haag. En op de website geeft het museum toelichting bij dit pronkstuk:

De carrosserie stelt een zwaan voor, glijdend door het water. De achterzijde vertoont motieven van een lotusbloem, uitgevoerd in bladgoud, een oud symbool van goddelijke wijsheid. Naast de gewone verlichting zijn er achter de ogen van de zwaan lampjes aangebracht, die in het donker wat spookachtig opgloeien. De auto heeft een achttonige Gabriël-hoorn die op de uitlaat werkt en met een toetsenbord achterin te bedienen is. Met de chauffeur kan gecommuniceerd worden door middel van een scheepstelegraaf, waarmee de chauffeur opdracht gegeven kon worden om sneller of langzamer te gaan, links- of rechtsaf en dergelijke. Bij de wielen zitten borstels gemonteerd om ze schoon te houden van uitwerpselen van olifanten e.d. Uit de snavel van de zwaan, die in verbinding staat met het koelsysteem van de motor, kan de chauffeur een wolk stoom spuiten om de weg vrij te maken. Via een klep achterin kan witkalk of melk op de weg gestort worden om het geheel nog meer op een echte zwaan te doen lijken.

Het prentje: via A7racer.

Het kan elk moment

Het kan elk moment gebeuren. Of gebeurd zijn. Hou dat in het nieuwe jaar en alle volgende jaren de hele tijd in gedachten:

“It does not take a long time,” said madame, “for an earthquake to swallow a town. Eh well! Tell me how long it takes to prepare the earthquake?”

“A long time, I suppose,” said Defarge.

“But when it is ready, it takes place, and grinds to pieces everything before it. In the meantime, it is always preparing, though it is not seen or heard. That is your consolation. Keep it.”

Charles Dickens, A Tale of Two Cities.

Het prentje: Aimee McFarlane, Earthquake Futurism 06, 2011. (Aimee woonde het afgelopen jaar in Japan als taallerares. Ze hield een bijzonder leuk getekend dagboek bij. Hier is de eerste aflevering. Nu woont ze in Seattle, met een goed lief, dus wordt het dagboek vrijwel niet meer bijgewerkt. Geluk in de liefde is zelden goed voor de kunst. Of voor de wetenschap.)

Goede voornemens

1. Work more and better 2. Work by a schedule 3. Wash teeth if any 4. Shave 5. Take bath 6. Eat good - Fruit - Vegetables -Milk 7. Drink very scant, if any 8. Write a song a day 9. Wear clean clothes - look good 10. Shine shoes 11. Change socks 12. Change bed clothes often 13. Read lots good books 14. Listen ro radio a lot 15. Learn people better 16. Keep rancho clean 17. Don't get lonesome 18. Stay glad 19. Keep hoping machine running 20. Dream good 21. Bank all extra money 22. Save dough 23. Have company but don't waste time 24. Send Mary and kids money 25. Play and sing good 26. Dance better 27. Help win war - beat fascism 28. Love mama 29. Love papa 30. Love Pete 31. Love everybody 32. Make up your mind 33. Wake up and fight

Woody Guthrie's goede voornemens voor het nieuwe jaar, in dit geval 1942. Maar met de meeste ervan geraak je ook in 2012 nog een heel eind op weg.

Het prentje: via boing boing.