Stuur Rose een kaartje

Vandaag nog eens een stukje waar we geen vrienden mee zullen maken. Vandaag vieren we de verjaardag van Milton Friedman die op 31 juli 1912 werd geboren. (Overigens: een dag waarop nogal wat beroemde mensen kaarsjes uitblazen: Constant Permeke, Louis De Funes, Primo Levi, Oleg Popov, Ivan Rebroff, Cees Nooteboom, Geraldine Chaplin, Wesley Snipes en J.K. Rowling, bijvoorbeeld.)

Waarom vinden we Milton Friedman bijzonder? Omdat het boekje Free to Choose, dat hij ooit samen met zijn echtgenote Rose Friedman (hierboven zie je ze samen op de foto) schreef, ons destijds de ogen heeft geopend. Net zoals iedereen die opgroeide in de jaren zeventig en niet nadacht, waren we vanzelfsprekend voor een socialistische economie. Want het kapitalisme, dat was maar niets: verspilling, uitbuiting, armoede, onvrijheid, dictatuur. Hoe zo'n socialistische economie er zou uitzien, wist niemand. Uiteraard zou het niet zo'n onding zijn als in de Sovjet-Unie of China (verspilling, uitbuiting, armoede, onvrijheid, dictatuur). Nee, hoor: wij waren voor het Echte Socialisme. Rechtvaardig, maar toch welvarend. Solidair, maar toch de volle vrijheid. Uiteraard.

We waren, zoals gezegd, niet slim. Wat enigszins voor ons pleit is dat we ons heel ongemakkelijk voelden, telkens we de lof zongen van het Echte Socialisme. We geloofden namelijk niet echt dat het allemaal zo eenvoudig kon zijn. Hoe zou dat in zijn werk gaan, zo'n economie waar we samen beslisten wat we gingen produceren en dat dan vervolgens samen ook deden? Wat gebeurde er bijvoorbeeld met wie iets anders wou of met wie er zo'n beetje de kantjes van afliep? Het standaardantwoord daarop was dat zulks niet zou gebeuren onder het Echte Socialisme, want dan zouden we allemaal Gedreven worden door Hetzelfde Ideaal. En intussentijd? Tja, je kon, legden slimmere mensen uit, nu eenmaal geen omelet bakken zonder eieren te breken.

Dat eieren breken vonden we maar niets. Vooral omdat we zelf niet zo'n geweldige groepsmensen zijn en een probleem hebben met gezag. Vooral ook omdat we dat eigenlijk best wel goede eigenschappen vinden. Ook al omdat we er van overtuigd zijn dat het precies die eigenschappen zijn die het leven draaglijk maken. Het Echte Socialisme, vreesden we, leek nog het meest op eeuwig op kamp met mensen die je niet bijzonder aardig vindt, maar die wel de hele tijd voor jou beslissen welke klussen jij moet opknappen en aan welke activiteiten je zal deelnemen. Hell.

En dus lazen we Milton en Rose Friedman. En sindsdien zien we de dingen anders. Wat het echtpaar Friedman probeert duidelijk te maken is dat, als je vrijheid belangrijk vindt, er geen alternatief bestaat voor de markt: "The market gives people what the people want instead of what other people think they ought to want. At the bottom of many criticisms of the market economy is really lack of belief in freedom itself."

Ja? En wat als je arm en ziek bent of geen vaardigheden hebt waar vraag naar is op die markt? Milton Friedman is, net als wij, een groot voorstander van een soort van universeel basisinkomen, een zogeheten negatieve inkomstenbelasting.

Ja? Maar was Friedman geen vriend van de Chileense dictator Pinochet? Meer zelfs: lag Friedman niet aan de basis van het economisch beleid van Pinochet? Zijn trouwens al die rotliberale volgelingen van Friedman, als puntje bij paaltje komt, zoals Naomi Klein in The Shock Doctrine beweert, geen voorstanders van een frisse dictatuur?

Dat zetten we graag even recht. Vooreerst vind je hier een lang stuk van de Zweedse liberale publicist Johan Norberg, die kipkap maakt van de stellingen van Klein (hier een bespreking van Tyler Cowen, van datzelfde boek). En hier kan je lezen hoe het nu precies zat met Friedman en Pinochet: Friedman bezocht Chili één keer, in 1975, twee jaar na de staatsgreep. Hij gaf er een reeks lezingen, hij sprak drie kwartier met Pinochet. Punt. Interessant is dat hij dezelfde lezingen in dezelfde periode ook in China en Joegoslavië gaf: niemand die daar tegen protesteert, niemand die Friedman verantwoordelijk houdt voor de Chinese dictatuur of de Joegoslavische oorlog. Kan natuurlijk altijd nog.

Of het slim is om dictatoriale landen te bezoeken en om met dictators te praten is een andere zaak. Alleszins, over het Chili van Pinochet schreef Friedman later: "Chile is not a politically free system and I do not condone the political system ... The conditions of the people in the past few years has been getting better and not worse. They would be still better to get rid of the junta and to be able to have a free democratic system."

Rose en Milton waren 68 jaar getrouwd en waren aan elkaar gewaagd. In de zomer van 2006 werden ze samen geïnterviewd in The Wall Street Journal (22.07.06). Milton was tegen de oorlog in Irak, Rose voor. Lees even mee:

"What's really killed the Republican Party isn't spending, it's Iraq. As it happens, I was opposed to going into Iraq from the beginning. I think it was a mistake, for the simple reason that I do not believe the United States of America ought to be involved in aggression." Mrs. Friedman -- listening to her husband with an ear cocked -- was now muttering darkly.

Milton: "Huh? What?" Rose: "This was not aggression!" Milton (exasperatedly): "It was aggression. Of course it was!" Rose: "You count it as aggression if it's against the people, not against the monster who's ruling them. We don't agree. This is the first thing to come along in our lives, of the deep things, that we don't agree on. We have disagreed on little things, obviously -- such as, I don't want to go out to dinner, he wants to go out -- but big issues, this is the first one!" Milton: "But, having said that, once we went in to Iraq, it seems to me very important that we make a success of it." Rose: "And we will!"

Mrs. Friedman, you will note, had the last word.

En hoe is het nog met Rose? Een tijdje terug kon je lezen dat Rose Milton wel erg mist. Een Nederlandse sympathisant opperde toen dat we haar misschien met z'n allen een kaartje kunnen sturen voor haar, eind dit jaar, zevenennegentigste verjaardag. Rose's preciese geboortedatum is verdwenen in de mist der tijden: toen ze in december 1911 in het Russische Staryi Chortoryisk werd geboren stak het nog niet zo nauw met de burgerlijke stand.

Voor wie Rose wil opbeuren, hieronder haar adres:
1515 Shasta Drive
App. 1218
Davis,
California 95616
U.S.A.

De wraak van het boek

Als je, in de jaren tachtig, je gehoor wou overtuigen van de perfiditeit en algemene verdwazing van het kapitalisme, was dit altijd een sterk argument: er zijn inmiddels meer videotheken dan boekenwinkels!

Welke dreiging er voor de boekenwinkels precies uitging van die videotheken hebben we nooit goed begrepen. Er zijn vermoedelijk ook meer behangerszaken en badkamerwinkels dan boekhandels. Moeten we dat dan ook erg vinden?

Anyway. Al die mensen die toen zo vreselijk ongerust bleken, waren deze morgen ongetwijfeld heel erg opgelucht toen ze de krant opensloegen: het gaat namelijk bijzonder slecht met de videotheken. De laatste vijf jaar heeft bijna 30 procent van de zaken zijn deuren gesloten. Vandaag blijven nog zo'n 350 videotheken over, in 2003 waren dat er nog 480.

Hoeveel boekhandels zijn er eigenlijk in Vlaanderen? In 1969 werd de Vlaamse Boekverkopersbond (VBB) opgericht. Vandaag, lezen we op de site van de VBB, zijn er niet minder dan 335 boekhandels lid van de vereniging. Laten we er van uitgaan dat er hier en daar nog wat ongebonden boekverkopers zijn en dan valt het dus nogal mee met de dominantie van de videotheken.

In De Standaard laten ze wat volk uit die videotheeksector aan het woord. Ene meneer van Eeckeren van Circle legt uit waarom het zo slecht gaat, maar vooral ook hoe ze hopen het tij te keren:

Vandaag beslaat de verhuur van dvd's bij Circle nog maar de helft van de omzet. De rest wordt uit de verkoop van films gehaald. In oppervlakte zal in de toekomst nog maar een derde van een videotheek uit huur-dvd's bestaan. In enkele vestigingen is Van Eckeren zelfs al met het aanbieden van games en boeken gestart. Ook snoep en drank gaan vlot over de toonbank. 'Sommige videotheken beginnen steeds meer op een nachtwinkel te lijken.'

Dat moet mensen toch vrolijk maken: de wraak van het boek. Videotheken, radeloos op zoek naar nieuwe bronnen van inkomsten, hebben nu boeken in aanbieding.

Nee hoor, het komt wel goed met de beschaving.

Kijk, een hoogontwikkeld land

We weten niet goed hoe we dit bericht, op de website van de BBC, precies moeten interpreteren. In heel Groot-Brittannië, zo blijkt, maakten er het afgelopen academiejaar welgeteld drie -3- studenten hun lerarenopleiding economie af. En dat op een totaal van ruim 38.000 aspirant-leraars.

Ofwel is er werkelijk geen hond meer geïnteresseerd in economie, ofwel is er elders veel meer vraag naar mensen met een achtergrond in die materie en zijn er daarom geen nieuwe leraars meer te vinden.

We neigen naar de eerste verklaring. Als je het bericht verder leest blijken er bijvoorbeeld meer scholieren eindexamen te doen in pretvakken als media studies of lichamelijke opvoeding dan in economie. Sinds 1999 nam het aantal middelbare scholieren dat economie in zijn vakkenpakket heeft met een kwart af. Leerlingen, lees je nog, volgen ook geen talen meer of wiskunde. Allemaal dingen die het nadeel hebben dat je er een inspanning moet voor doen.

Wat moeten we daarvan denken? Enerzijds lijkt dat wel wat, zo'n hele generatie die allemaal warme en medemenselijke dingen studeert als psychologie of expressieve kunsten. Maar anderzijds kunnen die jongens en meisjes, eens ze de leeftijd bereiken om hogere studies aan te vatten, ook alleen maar in allerhande softe sudierichtingen terecht. Richtingen waar ze later op de arbeidsmarkt ook weer niet zo verschrikkelijk veel aan hebben.

Niet de schuld van die leerlingen, uiteraard. Wel van de onderwijsbobo's die hebben mogelijk gemaakt dat je alle moeilijke vakken uit de weg kan gaan. Goed voor de onderwijsstatistieken natuurlijk: iedereen studeert af en iedereen kan naar de universiteit. Kijk wat een geweldig hoogontwikkeld land we zijn!

Maar wel bedrog, natuurlijk.

Goed weer/slecht weer?

Gelukkig is er nog het weer. Te warm, te koud, te nat, te droog: altijd is er wel iets om over te klagen. En niets is zo goed voor de sociale samenhang als samen zeuren over iets waar, wat je er van vindt, geen consequenties heeft.

Zouden er ooit al mensen met elkaar op de vuist zijn gegaan over het weer?

Niet over vragen zoals of de aarde nu al dan niet opwarmt: het antwoord op dat soort kwesties kan je inderdaad vrienden kosten. Maar hebben er ooit al mensen ruzie gemaakt over het feit of het op dat moment nu al dan niet goed weer was?

Uiteraard kan je van mening verschillen over het weer in functie van je positie. Boeren klagen over andere dingen dan toeristen. Waar de ene een malse plensbui verwelkomt, wil de andere hooguit zachte schapenwolkjes. Maar dan nog zullen agrariërs en dagjesmensen het vermoedelijk wel eens zijn over wat op dat moment de toestand van het weer is.

We herhalen: gelukkig is er het weer nog. Dat schept een band tussen de mensen.

En om meteen maar een einde te maken aan de consensus: de medische wetenschap geeft argumenten voor de stelling dat de opwarming van de aarde ook goede kanten heeft. Vandaag lezen we in NRC Handelsblad: Man leeft langer door warm weer.

De levensverwachting van vooral mannen is in Nederland de afgelopen vijf jaar sterk gestegen. Dat komt vooral door de warmere winters. Mensen krijgen dan minder snel een ziekte waaraan ze overlijden.

Nu de ijsberen nog.

Schoenen in het bos

Mevrouw pst. ging gisteren, zonder ons, naar het museum en leverde onderstaand verslag af.

Ik ben deze morgen naar de tentoonstelling over Véronique Branquinho geweest in het Momu. Het was zeer leuk. Je liep in een donker bos tussen de bomen en aan de takken hingen schoenen (zie foto hieronder), en op achtergrond hoorde je de stappen van naaldhakken. De droomkamer van Twin Peaks was nagemaakt, met rode gordijnen en zwart wit geblokte vloer, met een jukebox waar je zelf liedjes mocht kiezen. En overal tussendoor stonden paspoppen, met daarop highlights uit haar collectie, waar je van dichtbij alle details goed kon bekijken. In een ronde zaal stonden Emanuelle-zetels van waaruit je naar filmpjes van haar collecties kon kijken. Véronique schijnt ook een snelheidsduivel te zijn en dus hadden ze voor haar een in tweed "gepimpte" porsche gemaakt (zie foto boven). Je kon ook luisteren naar een sprookje van Oscar Van de Boogaard over jagers in het bos die door vrouwen (gekleed in VB, natuurlijk) verleid werden en nooit meer terug kwamen.
Zeer geslaagd, duidelijke lijn, duidelijke visie en standpunten: alles waar ik van hou! En mooie schoenen natuurlijk …
PS: het is ook zeer leuk bijna helemaal alleen in een tentoonstelling rond te lopen …


(De tentoonstelling Moi Veronique. Branquinho toute nue loopt nog 17 augustus in het Antwerpse Modemuseum)

Weg van Waregem

Omdat de Grondhopper nog zoveel mogelijk Belgische stadions wil bezoeken vooraleer hij definitief naar Amerika vertrekt, zakten we gisteren af naar Waregem. Daar ontving het plaatselijke Racing -Rassing zeggen de inboorlingen- de buren uit Torhout.

Waregem is één van die plaatsen waar je niet komt als je er niet moet zijn. Dat weten ze daar ook, want ze maken het bezoekers niet makkelijk. Bussen rijden er niet na zessen, dus leek het er even op dat we de lange tocht naar het stadion te voet zouden moeten afleggen. Omdat we daar niet zo'n vertrouwen in hadden, spraken we op de Grote Markt een stelletje vriendelijk ogende alternativo's aan. Die vertelden dat de afstand nog groter was dan we dachten -het leken ook niet echt wandelaars- en dus lieten we op hun aanraden een taxi bellen. De taximan bleek al evenzeer onder de indruk van het feit dat we helemaal naar de andere kant van de gemeente wilden. In Waregem zijn de afstanden mentaal groter, denken we.

Voetbal lijkt wel gemaakt voor warme zomeravonden. Het veld van Racing Waregem ligt tussen de akkers. Naast het B-terrein waarop de wedstrijd werd gespeeld graasden blonde koeien in de ondergaande zon. Idyllisch. Maar dat vonden de spelers op het veld niet. Wat uiteindelijk een vrijblijvend vriendenwedstrijdje moest worden, leek tegen het einde van de eerste helft te ontaarden in een ordinaire knokpartij.

Een speler van Waregem zou -die fase hebben we gemist- één van Torhout met de vinger in het gelaat hebben geprikt. Dat is in die streken een gruwelijke belediging, denken we, want die van Torhout repliceerde met een vuistslag recht op de neus van de Waregemnaar. In geen tijd bemoeiden alle spelers zich met het incident. Net toen we dachten: dit komt nooit meer goed, slaagde de scheidsrechter er, samen met wat oudere spelers van beide ploegen, toch in de boel te bedaren.

Dachten we. Want toen de scheidsrechter daarna opnieuw de beide boosdoeners bij zich riep, haalde plots de Torhoutenaar, die inmiddels al een bloedneus had, met een directe rechtse uit en sloeg zijn oorspronkelijke aanvaller nog eens vol in het gelaat. Weer heisa. De twee spelers werden weggestuurd, waarna ook een aantal supporters elkaar begon af te dreigen. Licht ontvlambaar volkje, besloten we. Zelf dachten ze daar, bleek tijdens de pauze, anders over. De supporters van beide ploegen besloten eensgezind dat het allemaal de schuld van de scheids was. Die had maar sneller moeten ingrijpen. Zo zijn wij Vlamingen helemaal: het is nooit onze schuld. We timmeren iemand op z'n neus, maar dat komt omdat niemand ons tegenhield. Kunnen wij niet aan doen. Toch?

De rest van de wedstrijd? Ook heel erg Vlaams: stug verdedigen. De beide teams hadden in de voorbereiding duidelijk veel theorieles gekregen over positiespel. Iedereen liep op het veld dan ook de hele tijd op elkaar te roepen: alleen, aansluiten, controleren. Die van Waregem huldigden het principe dat als de tegenspeler de bal heeft, je minstens met negen moet verdedigen. Gelukkig hadden ze een goede aanvallende middenvelder die behoorlijke counters kon opzetten, maar die strandden dan weer op de negen verdedigers van Torhout. Er werd misschien drie keer echt op doel geschoten, voor de rest werd er heel erg kort op elkaar gespeeld en alles muurdicht gemetseld. Toch twee doelpunten gezien: een penalty en zo'n typische frommelgoal.

(Op de sites van Rassing en van Torhout staan ook wedstrijdverslagen. Aan het geknok worden geen woorden vuil gemaakt: in de streek zijn ze duidelijk meer gewoon.)

Op de terugreis voerde dezelfde taximan ons naar het station. Hij vroeg of we scouts waren. Heel even speelden we met de gedachte de man toe te vertrouwen dat we voor Een Grote Club een Lokaal Talent kwamen scouten. Maar dat leek ons niet fair tegenover de brave mensen van Waregem en dus vertelden we maar van Grondhopper's Queeste. Toch ook een mooi verhaal.

Terug in het station merkten we op het perron opnieuw onze oude vrienden op, de twee jongens die ons eerder een taxi hadden aangeraden. Nu gingen ze in een bont gezelschap fuiven in Gent. Onze vrienden vertrouwden ons toe dat je het als aanhanger van underground -die term, dachten we, werd voor het laatst in die betekenis gebruikt in 1975- niet makkelijk had in Waregem. Dat merkte je ook aan de samenstelling van de groep: de ene zag er uit als een surfrocker, de andere was punk, een derde deed aan hiphop en anderen zweerden bij metal. Bij gebrek aan eigen subcultuur klitten alle undergrounders dan maar samen.

Naarmate het uur vorderde werd het perron steeds voller. Allemaal jonge mensen die weg wilden van Waregem.

Begrijpen we helemaal.

(Het prentje: de Grote Markt. Het is er inmiddels wel wat veranderd)

Sociologie kan zoveel boeiender

Als je een klassiek werk leest zijn de hoofdlijnen vaak nog het minst interessant. Die ken je vermoedelijk al wel uit tweede of derde hand. Veel meer tot de verbeelding sprekend zijn de zijdelingse opmerkingen, de dingen die de auteur schrijft zonder er veel aan toe te voegen, omdat hij ze als algemeen gekend of vanzelfsprekend beschouwt. Uit die zijdelingse opmerkingen kan je veel leren. Over de auteur, maar ook over ons.

We lezen Emile Durkheim, De la Division du Travail Social. Daarin gaat het, zoveel herinnert iedereen zich nog wel uit een cursus sociologie uit ver vervlogen tijden, over de evolutie die de samenleving doormaakt van minder tot meer complex. Nadat Durkheim (prentje bovenaan) omstandig heeft uitgelegd waarover het gaat -en Durkheim kàn omstandig uitleggen- probeert hij ook verklaringen te geven.

In de marge van een oplijsting van verantwoordelijke factoren heeft hij het er opeens over dat "il est impossible que les peuples les plus forts ne tendent pas à s'incorporer les plus faibles (...); c'est une loi mécanique de l'équilibre social non moins nécessaire que celle qui régit l'équilibre des liquides."

Dat roept vele vragen op. Bijvoorbeeld: waarom is dat inzicht -toch niet het minste: sterke samenlevingen slorpen op één of andere manier onvermijdelijk zwakkere op- eigenlijk nooit deel geworden van de sociologische canon? Omdat sociologen niet zo geweldig geïnteresseerd zijn in vraagstukken van oorlog en vrede? Omdat ze, vaak van linkse of alleszins wereldverbeterende huize, dit soort opmerkingen -net als Durkheims uitweidingen over schedelomvang- ietwat onkies vinden? Omdat het een beetje te veel lijkt op wat mensen op de trein ook tegen elkaar zeggen als ze filosofisch worden over de wereldpolitiek?

Het gekke is: eigenlijk heeft Durkheim het hier over een wetmatigheid die veel meer tot denken aanzet dan de nogal saaie verbanden tussen soorten recht en types samenleving die hij ook in dit boek onderscheidt en die generaties brave sociologiestudenten ooit uit het hoofd hebben geleerd.

Sociologie kan zoveel boeiender.

Op politiebevel gesloten

We hadden ons de vakantie wel anders voorgesteld. We zaten nog maar net op een zuiders terrasje of er stopte met veel gedraas een detachement politiecombi's. Of we eventjes konden meekomen? Geen probleem, dachten we. Zal wel een misverstandje zijn. Twee weken en talloze kruisverhoren later denken we daar anders over.

Of we ene Anton Grisjka kenden? Die kenden we niet. Hoe verklaarden we dan dat deze meneer ons als zijn werkgever opgaf? En hoe verklaarden we dat deze Grisjka bleef herhalen dat wij alles zouden kunnen uitleggen? En of we dat dan meteen ook maar zouden willen doen?

Anton Grisjka werd kennelijk in Nederland opgepakt wijl hij verboden spul kocht. Omdat Interpol al een hele tijd achter een misdadigersbende uit de Balkan aanzat, dachten ze dat Grisjka, onder druk gezet, wel zou vertellen wie zijn bazen waren. Dat waren wij, bleef Grisjka herhalen.

En toen werd het erg verwarrend. Of wij meer wisten van een blog, almaar kleiner groeien genaamd? Wisten we, inderdaad: was onze blog! Of de inspecteur een trouwe lezer was, grapten we nog. Maar toen werden we in beschuldiging gesteld. We hadden bekend Het Brein achter het misdaadnetwerk te zijn en dus verdwenen we achter de tralies. Misverstand, bleven we denken. Komt wel goed. Niets van, zo bleek. De pret begon maar pas.

Volgende dag nieuwe ondervraging. Met een advocaat erbij. Uitgelegd dat we inderdaad blog hadden. Uitgelegd dat we nu met vakantie waren en blog hadden doorgegeven aan drie meisjes. Van de Provinciale Hogeschool Harelbeke. Waar waren die meisjes dan, vroegen ze? Wisten wij veel. En of we wel vaker de gewoonte hadden jonge meisjes aan te nemen en vervolgens niet te weten waar die vertoefden. Nog een paar aanklachten erbij: ontvoering van minderjarigen en mensenhandel. Onze advocaat was heel meelevend, met de politie dan vooral. Dat we maar beter alles konden opbiechten. De politie was nu nog erg vriendelijk, maar dat kon altijd nog veranderen, verzekerde onze raadsman. Met wat geluk kwamen er vanaf met een jaartje of twintig.

Gelukkig deed inmiddels Interpol zijn werk. De drie Harelbeekse troela's bleken op een of andere Turkse playa of costa te zitten, samen met hun vriendjes. Die vertelden dat ze een buitenlandse klasgenoot, Anton Grisjka, Erasmusstudent uit Syldavië, hadden ingehuurd om de afwezigheid van hun liefjes te maskeren. De aanklachten voor mensenhandel en ontvoering van minderjarigen vielen weg.

Maar omdat de arme Anton inmiddels al was overgeleverd aan de politie van zijn land en daar -we willen liever niet weten wat de methodes zijn van de Syldavische politie- schuld had bekend aan ongeveer alles wat zijn ondervragers konden verzinnen, blijven we officieel verdachte in een internationaal misdaadonderzoek.

En daarom wordt deze site, tot nader order, op politiebevel gesloten.

The Hills of Nagorno Brod

(Tijdens de zomer wordt de blog onderhouden door jobstudenten)


Once again, greetings from Anton from Syldavia! Erasmus-exchangestudent in The Tourist Sciences at the prestigious Provincial University of Harelbeke!

It has been an eventful day. My fellow students Elke, Shanaiah and Britney told me of another very interesting Belgian tradition. During the Summer Season, they explained, it is customary for the boyfriends to take their girlfriends on Last Minute Holiday Trips. This is, I was told, a custom which is supposed to guarantee that the young couples will later have a happy marriage and will be blessed with numberous children. Unfortunately, my fellow students explained, they were unable to participate in this wonderful and very ancient tradition, because they would daily have to work on this blog.

I deduced from the expression on their faces how their hearts longed to perpetuate this age old custom. Therefore, I suggested that I could do the blog for them. It took a while for me to convince them, but finally they agreed. Elke, Shanaiah and Britney are now on their way to the Turkish holiday resort of Antalya. Perpetuating a very old Belgian custom.

I regret that we in Syldavia don't have this wonderful ancient tradition. In Syldavia, when a boy reaches the marriageable age, his father goes to the market and buys a bride. Sometimes, if you are lucky, the bride does not have a beard or a moustache. However, we seldom are lucky in my country.

On the picture, you see the Hills of Nagorno Brod. In these hills, my family has always lived. During the Cherry Picking Season, we pick the cherries which we later make marmalade from. The rest of the year, we raise the rabbits, which we sell to eachother or trade for pots of cherry marmalade. Later, after having finished my studies in the Science of Tourism at the prestigious Provincial University of Harelbeke, I will return to Nagorno Brod and start my own Holiday Resort. Tourists will be able to pick cherries themselves and participate in the marmalade making. They will also be able to hunt the rabbit. It will be so exciting!

Tomorrow, I go to Holland on an errand for another fellow student. He has asked me to do something for his grandmother who is very ill and who he is nursing on her sickbed. Apparantly, she needs some Medicinal Herbs that can not be bought in Belgium. He has given me the adress in Maastricht of a place called The Coffeeshop. There I will have to ask for the traditional herbs called Nederwiet.

I really do hope that my fellow student's grandmother will get beter from this Medicinal Herb called Nederwiet! Next to cherries and rabbits, the most important thing in life is the family, we Syldavians always say.

Greetings from Anton from Syldavia! Erasmus-exchangestudent in The Tourist Sciences at the prestigious Provincial University of Harelbeke!

Greetings from Anton from Syldavia!

(Tijdens de zomermaanden wordt de blog bijgehouden door jobstudenten)


Greetings from Anton from Syldavia! Erasmus-exchangestudent in The Tourist Sciences at the prestigious Provincial University of Harelbeke! Blessings to you all and may your cherry trees eternally blossom and your rabbits multiply fruitfully, as we say at home in Syldavia.

I am very honoured to write on this blog which is very famous throughout the Kingdom of Belgium. This was explained to me by my honourable fellow students at the prestigious Provincial University of Harelbeke: Elke, Shanaia and Britney. My fellow students told me about the ancient traditional Belgian custom whereby in the beginning of the Summer month of July, young ladies all go shopping. In order to help them to be able to participate in these proud ancient traditions, I was very happy to replace them as the editor of this blog.

My country, Syldavia, is a very young country. We don't have that many ancient and historical traditions. Our ancestors in Syldavia lived in the hills, picked the cherry trees and raised the rabbits. In fact, that is what we still do. We are very proud of our national dish: rabbit with cherries! It is very tasty indeed!

I am staying in your beautiful Kingdom in order to study the Science of Tourism. The prestigious Provincial University of Harelbeke has a very fine department in which the Sciences of Tourism can be studied. In the prestigious Provincial University of Harelbeke they believe very strongly in learning by doing. You can learn nothing from the books, our honourable professors say! Our professors never read books, they say! They are all of them very experienced Scientists: for instance, one professor is also running a hotel, another is the owner of a bakery shop and a third one sells vegetables.

As an Erasmus exchange student, I have already learned a lot by doing. During the day I learn the Science of Tourism in the well known Vegetable Selling Shop of one professor. In the evening, I learn the Science of Tourism from another professor in his well known Hotel, by waiting at the tables and doing the dishes and cleaning the kitchen. Learn by doing, indeed! At night, I learn even more Science of Tourism, being able to work in the well known Bakery Shop of one of our esteemend professors.

And now, I am editing this blog which is very famous throughout the Kingdom of Belgium! My parents and my family will be very proud of me. They sell many rabbits and make lots and lots of cherry marmalade in order to send me the money to be able to pay my professors to be able to work in their well known and professionally run Vegetable Selling Shops, Hotels and Bakery Shops. Very soon now the Science of Tourism will have very little secrets left for me to discover!

Greetings from Anton from Syldavia! Erasmus-exchangestudent in The Tourist Sciences at the prestigious Provincial University of Harelbeke!

Het Nieuws van de Dag

(Deze zomer wordt de site door jobstudenten onderhouden)


HALLO, HIER Het NIEUWS van DE daG met ELKE, SHANAIA & BRITNEY!!!

KEITOF!! WIJ ZIJN NU ECHT JOERNALIST. NET ALS DIE ENE ZURE VAN HET JOERNAAL VAN DE VRT, MARTINE TANGHE. KUNNEN ZE DAAR NU NIET ZO'N BEETJE EEN JONGERE VOOR KIEZEN? ZO'N TOFFE GELIJK ANN VAN HELSEN OFZO. DIE IS JUIST GETROUWD MET NE VOETBALLER. HET IS NE KNAPPE, nEN DONKERE EEN BEETJE. DEN BROER VAN sANDRINE; mAAR DI VONDEN WE VROEGER TOch BETER. DIE DENKT ZEKER DAT ZE HET IS OFZO?

HET NIEUWS VAN VANDAAG KOMT UIT GENT. dEN TIMOTHY, HET LIEF VAN SHANAIA, STUDEERT IN GENT VOOR TANDARTS. SOMMIGE MENSEN ZEGGEN: DAT IS MAAR EEN VIES BEROEP. ZO ALTIJD IN de MENSEN HUN MOND MOETEN KOTEREN. MAaR tIMOTHY ZEGT DAT GE ALTIJD TANDARTSEN ZULT NODIG HEBBEn en DAT GE NIET GAUW NEN ARMEN TANDARTS TEGENKOMT. DAAR IS WEL IETS VAN, wANT ER ZIJN NOG VEEL MENSEN MET VAN DIE GELE TANDEN enZO. GE VERSTAaT NIET DAT DIE DAAR NIETS AAN DOEN. GE HEbT UW EIGEN NIET GEMAAKT, ZEGT DE MOeDER VAN ELKE ALTIJD, MAAR GE KunT UW EIGEN WEL BETER MAKEN!!! DAT IS WEL WAAR, hé.

in GENT, WIST DEN TIMOTHY, STUDEREN ZE NU AF ZOALS IN DE aMERIKAANSE FILMS; mET NEN TOGA AAN EN ZO'N RAAR vierkant HOEDJE. dAT IS SUPERTOF!!! bIJ ONS DE SCHooL ZOUDEN ZE DAT OOK BETER DOEN. dAN WEET GE TENMISTE WAARVOOR GE STUDEERT! dE VADER VAN BRITNEY PLAAGT HAAR DAAR ALTIJD MEE. "WAARVOOR STUDEERT GE DAT NU, TOEGEPASTE COMMUNICATIESwETeschAPPEN?". "COMMuNiCEREN KAN IEDEREEEN. DAAR MOET GE NIET VOOR TOT UW 21'STE VOOR NAAR TSCHOOL GAAN". aWEL DAT IS NIET WAAR. STUDEREN IS KEITOF! eN WE KRIJGEN VEEL TALEN; eN TALEN HEBT GE OOK ALTIJD NODIG, ZEGT DE MOEDER VAN ELKE.

SALUKES! dAT WAS HET VOOR VAnDAAG!!!! kEITOF! pRECIES GELIJK IN heT ECHT!!!!

(OP DAT prentje HIER BOVEN ZIET GE ONS!!! OP DE RomijnenFUIF in DE GALACTICA. ShanaiaH hAD TOEN wel keivEEL gedroNKEN. ZO VAN DIE BREEZERS ENZO. DIE WAS DAARNA SUPERSUPPERMOTTIG!!!!)

Tot binnenkort!

Dit zijn ze dan: Elke Van Den Brande, Shanaia Smekens en Britney De Potter. Drie ongetwijfeld veelbelovende laatstejaarsstudentes toegepaste communicatiewetenschappen van de Provinciale Hogeschool Harelbeke (ProHoHa) die ook wel eens de sfeer van een echte redactie willen opsnuiven. Deze zomermaanden nemen zij, als jobstudent, onze blog tijdelijk over. We gaan er van uit dat ze dagelijks bijzonder interessante stukjes maken over wel en wee, over koetjes en kalfjes, over mens en kosmos. En dat natuurlijk allemaal met oog voor de bredere sociaal-economische context en rekening houdend met het multiculturele perspectief.

Tot binnenkort!