Eergisteren stierf Martin Bril. Wie de Volkskrant las, kent Bril. Elke dag een stukje. Over op het eerste gezicht banale dingen: de Hema, mooi weer, slecht weer, mannen op de tram. Ook op het tweede gezicht banale dingen. En net daarom: de allerbelangrijkste dingen.
Maar nu is Bril dood. Het afgelopen jaar schreef Bril steeds vaker over zijn medische toestand. Darmkanker. Dat komt meestal niet goed. Ook deze keer niet. Twee weken terug schreef Bril dat ze voor hem een rolstoel kiezen waren geweest. De benen deden het niet meer.
Mooi stuk van Remco Campert gisteren in de krant. Campert en, vroeger, Carmiggelt: dat was zo'n beetje ook hoe Bril schreef. Oog voor de wezenlijke dingen: rokjesdag bijvoorbeeld. De eerste dag van het jaar waarop dames genoeg op het weer vertrouwen om 's morgens de deur uit te gaan met een rok en blote benen.
Goed aan Bril was dat het zelden wee werd. Bril was daarvoor teveel man van de wereld. Typerend: goed anderhalve maand terug kon je in de krant stukjes lezen over zijn gedwongen verlengd verblijf in Frankrijk. Bril was met de wagen op reis en had een beetje te hard gereden. Tegengehouden, rijbewijs afgeven, wagen opgetakeld. En mevrouw Bril, thuis in Nederland, kon daar niet mee lachen: Bril moest zelf maar zien hoe hij terug geraakte.
Dat is klasse: als je weet dat je dood gaat aan kanker, nog gezellig op avontuur in Frankrijk.
Op Brils eigen site vind je een mooie collectie columns, onder de hoofding Berichten.
(Het prentje: Martin Bril, foto Vincent Mentzel.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten