Zijne Bobheid

Respect voor Zijne Bobheid. Fans van Bob hebben nog het liefst dat Bob altijd hetzelfde kunstje opvoert. Bob trekt zich daar bijzonder weinig van aan en doet gewoon als altijd waar hij zin in heeft. Een voorbeeld voor ons allemaal.

Wil Bob gewoon samen met de vrienden kerstliedjes zingen? Dan doen Bob en de vrienden dat gewoon. Het levert een CD op die zelfs nogal wat trouwe fans tot wanhoop drijft. Hoe kan dat, Dylan met een kerstbaard, die over dennenbomen en de kerstman neuzelt? Begint de ouwe baas seniel te worden?

Niets van aan. Zijne Bobheid maakt plezier. Zouden wat meer fans ook eens moeten doen.

Bekijk dit hartverwarmende filmpje. Merk vooral Bobs bijzonder intrigerende kerstkapsel. Een idee voor de feestdagen.

Pech, Ronny

Enigszins een paradox: naarmate steeds meer mensen beroemd worden, bijvoorbeeld omdat ze ergens iets in een televisieprogramma doen, wordt het steeds moeilijker om al die beroemdheden ook daadwerkelijk als dusdanig te herkennen.

Een variant op het gezegde van de Amerikaanse honkballer en filosoof Yogi Berra: "Nobody goes there anymore. It's too crowded."

Het prentje: tot gisteren maakte Ronny Thienpondt uit Retie (rechts) een goede kans op de titel van Minst Beroemde Vlaming. Maar dat was buiten enkele handtekeningenjagers gerekend die hem omstreeks 16.00 uur op de Grote Markt van Herentals herkenden. Pech, Ronny.

Acht ritssluitingen

Met acht ritssluitingen, handige binnenzakken én helemaal in nylon. Ze zullen maandag op kantoor niet weten wat ze zien!

Afrikaans advies

Schoenmakers worden geacht bij hun leest te blijven. Popmuzikanten en filmsterren niet. Die mogen over alles en nog wat -de armoede in de wereld, de opwarming van het klimaat, de problemen van Afrika- hun mening rondtoeteren.

Uiteraard mogen ze dat. Maar stel je even het omgekeerde voor, oppert ontwikkelingeconoom William Easterly op zijn blog. Stel je voor dat een stelletje Afrikanen besluit Bono -de opperrondtoeteraar- te adviseren over hoe de nieuwe CD van U2 moet klinken. Stel je volgend krantenbericht voor:

An expert commission of African leaders today announced their plan for comprehensive reform of music band U2. Saying that U2’s rock had lost touch with its African roots, the commission called for urgent measures to halt U2’s slide towards impending crisis.

“Our youth today are imperiled by low quality music,” said Commission chairman Nelson Mandela. “We will be lending African musicians to U2 to try to refurbish their sound to satisfy the urgent and growing needs for diversionary entertainment at a time of crisis in the global music and financial sectors.”

Concerns about U2 have been growing in Africa for a while. One Western aid blogger testified to the Commission that his teenage kids found U2’s music “cheesy.” The Mandela Commission proposed that U2 follow a series of steps to recover its Edge:

1) Hire African consultants to analyze U2’s “poverty of music trap”

2) Prepare a Band-owned and Commission-approved Comprehensive U2 Reform Strategy Design (CURSD)

3) Undertake a rehabilitation tour of African capitals to field-test and ground-truth proposed reforms

4) Subject all songs to randomized experiments in which the effect on wellbeing of control and treatment groups is rigorously assessed.

Mandela expressed optimism that the Commission’s report and proposed reforms had come in time to stave off terminal crisis in U2, and restore its effectiveness in the 80s arena rock field.

Lachen met Bono, altijd leuk. En om nog even in de neokoloniale sfeer te blijven: Bert Kaempfert, Swinging Safari (muziekje).

Prettig weekend, iedereen.

Die Herman

De nieuwe Europese president maakt er werk van om de kloof met de burger te dichtten. Wie op de Haiku Herman-site de naam van zijn blog intikt, krijgt een hoogstpersoonlijke haiku toegestuurd. In het geval van almaar kleiner groeien geeft dit:

Zoals een duif haast
de bus zich naar zijn ver nest.
Dolomietenhoog.

Die Herman.

Het prentje: John Gay, Pigeons in Trafalgar Square, London.

Binnen twee jaar

Binnen twee jaar op de markt! Cool!

Leuke das

Wat draagt de Welgeklede Man deze winter? Een fijne das van échte slang. Zoals hier getoond door Brendan Behan, zijn tijd ver vooruit.

Brendan vroeg of we in één beweging even reclame wilden maken voor het inderdaad bijzonder prettig lezende eerste deel van zijn memoires: Borstal Boy. Of: hoe Brendan als piepjonge IRA-terrorist tot een langdurig verblijf in de Britse jeugdgevangenissen wordt uitgenodigd.

Een leerschool voor het leven als het ware. Zij het dat Brendan er blijkbaar de verkeerde les uittrok en zich, na vrijlating, met net nog iets meer enthousiasme in de Ierse bevrijdingsstrijd gooide, om vervolgens tot een nog langer verblijf in de Britse gevangenissen te worden veroordeeld. Maar dat is stof voor een volgend deel van de memoires.

Spannend!

Duizendste doelpunt

"You have a glimpse of joy and then the next disappointment's just around the corner."

Roy Hodgson, coach van Fulham FC, vat het droeve lot samen van de trouwe supporter van een kwakkelende ploeg (When Saturday Comes, november 2009).

En onze jongens? Het is een beetje zoals Hodgson het beschrijft. Vorige week verrassend 1-2 gaan winnen in Borsbeek, deze week thuis 0-1 van Merksem verloren.

Ach, zullen we eens iets opbeurends tonen? Een filmpje van Pele's duizendste doelpunt, bijvoorbeeld.

Vierkante meter

"Machelen aan de Leie is mij altijd voldoende geweest. Op een vierkante meter moet je in staat zijn de kosmos te ervaren."

Roger Raveel in De Standaard, 21.11.09.

Als het in Machelen aan de Leie niet lukt, lukt het elders vermoedelijk evenmin. De kosmos ervaren, bedoelen we.

Verantwoord plezier

Katholiek en toch plezant? Fijn met het hele gezin samen een evangelisch verantwoord computerspelletje spelen? Dat kan vanaf nu.

Surf naar de site van Mass: We Pray, start het filmpje en plaats daarna je bestelling. Vanaf Pasen volgend jaar in de winkels: gegarandeerd katholiek plezier.

Bring Your Family Closer. To Heaven.

De prentjes: Paul en Mary verdienen extra grace points, respectievelijk bij het klokkenluiden en het wierookvatzwaaien.

Brave kinderen.

Viezentist

"I care less about architecture than about how much human warmth its beauty has been capable of sustaining. Even Brussels, so devastated by real estate developers and disgraceful architects (remember that in the dialect of Brussels, “architect” is an insult), has held on to some wonderful bistros. Strolling from one to the next gives Brussels a charm that urbanism has deprived it of altogether."

Uit een (engelstalig) interview met vermoedelijk de meest tot de verbeelding sprekende Belgische filosoof: Raoul Vaneigem. Situationist, anarchist en, in de traditie van Louis Paul Boon, ongetwijfeld ook viezentist.

Het prentje: een situationistenfuifje. Raoul Vaneigem, in de lichtgekleurde trui, beroert de bongo's.

Arabische cijfers

Mooi boek: Souvenirs d'un marginal, de memoires van de Franse historicus van de islam, Maxime Rodinson. Rodinson, geboren in 1915 en gestorven in 2004, beschrijft daarin zijn jeugd, opgroeiend in het Parijse joodse communistische arbeidersmilieu.

Waar je alleen maar jaloers op kunt zijn is het streven naar intellectuele vervolmaking waarmee dat hele milieu was doordesemd. Gewone mensen, die nauwelijks school hadden gelopen, die zich, na hun werk, op de klassiekers stortten, die talen leerden, in het koor zongen, toneelopvoeringen bijwoonden, ja zelfs literaire salons organiseerden.

Ook alomtegenwoordig in die dagen: de tegenstelling tussen clericalen en anticlericalen. Bij Rodinson leer je een eenvoudig truukje dat je voortaan, bij het lezen van dingen uit die tijd, helpt bepalen wie waar stond. Clericalen schreven de nummers van de Parijse arrondissementen in Romeinse cijfers: XIIIème arrondissement. Anticlericalen, adepten van de vooruitgang, kritisch tegenover alles dat naar het Ancien Régime verwees, gebruikten Arabische cijfers: 13ème arrondissement.

Voortaan op letten.

Overigens: Rodinson is de eerste om de intellectuele vervolmakingsdrang van die dagen te relativeren. Mensen hadden gewoon niet zoveel andere ontspanningsmogelijkheden.

Het prentje: de krant die ze thuis bij de Rodinsons lazen, in dit geval op 8 juni 1936.

Bakker Bloch

Op 28 maart 2008 sloot, in de Gentse Veldstraat, bakker Bloch definitief zijn deuren. We zouden somber kunnen worden. We zouden kunnen zeuren over de voortschrijdende verschraling van de winkelstraten. We zouden een nostalgisch stukje kunnen schrijven over hoe wonderlijk de mastellen, kramiekbroden en krentenscones wel niet waren.

Doen we niet.

Lieve mensen, die niet genoeg kunnen worden geprezen, hebben besloten de herinnering aan bakker Bloch levend te houden via een bijzonder fraaie website. Daarop vind je een inventaris van alle broden en alle soorten patisserie die je in de winkel kon kopen. Je bent er een namiddag mee, eh, zoet als je zoveel moois stuk voor stuk nog eens aandachtig wil bekijken. En voor wie ondernemend is: sommige recepten staan inmiddels ook online.

Bijzonder attent: ze hebben ook een fotogalerij gemaakt van de winkelbedienden, bakkers en patissiers die op het laatst de zaak draaiende hielden.

Een werk van liefde.

Jazz & bananen

Jean Paul Sartre (1905-1980), "Le jazz, c'est comme les bananes, ça se consomme sur place".

Zoals wel vaker bij Sartre: het klinkt goed, maar het slaat gewoon nergens op.

Dat kan niet dan weer niet gezegd worden van Louis Prima, Banana Split For My Baby (And A Glass Of Plain Water For Me): filmpje. Klinkt goed en is bovendien nog eens waar ook.

De producten die Prima bestelt, consumeer je inderdaad best ter plaatse. Een heel gedoe als je met een versgekocht ijsje en glas water daarna bijvoorbeeld nog een half uur met de bus naar huis moet.

Beter ter plaatse. Jazz niet, kan overal. Bananen trouwens ook.

(Meer over Sartre en jazz: hier)

16 november

Otto Trobäck, Zweeds componist, dirigent en muziekpedagoog, Alfred Emile Rambaldo, Nederlands meteoroloog en luchtvaartpionier, Karel Van Wijnendaele, Belgisch sportjournalist, Paul Hindemith, Duits componist, Sir Oswald Mosley, Brits aristocraat en fascistenleider, Zuster Emmanuelle, Belgisch-Franse non en weldoenster, Anton Koolhaas, Nederlands auteur, Coy Watson jr., Amerikaans kindacteur, José Saramago, Portugees schrijver, Ton de Leeuw, Nederlands componist, Renate Rubinstein, Nederlands schrijfster en columniste, Warren Zimmermann, Amerikaans diplomaat, Eduard Matusevitsj, Russisch schaatser, Jan Bucquoy, Belgisch filmmaker en auteur, Chi Coltrane, Amerikaans zangeres en songwriter, Arie Haan, Nederlands voetballer en voetbaltrainer, Michel Daerden, Belgisch politicus, Shigeru Miyamoto, Japans videogameontwerper, Jim Pomeroy, Amerikaans motorcrosser, Albert Cluytens, Belgisch voetballer, Roberto Guerrero, Colombiaans autocoureur, Anne Holt, Noors schrijfster en politicus, Bert Cameron, Jamaïcaans atleet, Martial Gayant, Frans wielrenner en ploegleider, Luciano Floridi, Italiaans filosoof, Diana Krall, Canadees zangeres, Josip Weber, Kroatisch-Belgisch voetballer, Lisa Bonet, Amerikaans actrice, Tammy Lauren, Amerikaans actrice, Markus Beerbaum, Duits springruiter, Ernst Laraque, Haïtiaans judoka, Alexander Popov, Russisch zwemmer, Missi Pyle, Amerikaans actrice, Joe Hudepohl, Amerikaans zwemmer, Jatto Ceesay, Gambiaans voetballer, Paul Scholes, Engels voetballer.

Allemaal jarig op 16 november.

Wij ook.

Het prentje: Albert -Bert- Cluytens, de enige uit het lijstje die we ooit hebben ontmoet. Zonder overigens van elkaar te weten dat we op dezelfde dag jarig waren.

Bazaar Europa

Er zijn meerdere Europa's. Er is dat van de topconferenties, de visserijakkoorden en de melkprijzen. En er is dat van de Poolse poetsvrouwen en de Oekraiënse bouwvakkers, van de busjes waarmee je vanuit Vilnius naar Marseille kan meerijden, van de goedkope vliegtuigtickets naar Praag en Istanboel.

En eigenlijk, beweert Karl Schlögel in Steden lezen. De stille wording van Europa, sluit dat tweede Europa, van de handels- en passagiersstromen, nog het best aan bij wat Europa altijd is geweest: mensen en dingen in beweging. Soms, als gevolg van oorlogen, regimewisselingen of economische verschuivingen worden die stromen verlegd of stilgelegd. Maar van zodra die obstakels worden weggeruimd, trekt alles zich weer op gang.

Europa is altijd veel meer één geweest dan de meesten van ons, opgegroeid tijdens de Koude Oorlog, geneigd zijn te denken. In de middeleeuwen vond je Baltische handelaars in Antwerpen, Londen en Venetië. In de achttiende eeuw kwam je Franse huisleraars en Engelse gouvernantes tegen in Polen. In de negentiende eeuw trokken Belgische en Duitse ingenieurs en architecten naar Moskou of Brno en Hongaarse obers naar Parijs. In die zin is er niet zoveel bijzonders aan de recente, als volksverhuizing ervaren, intrede van Oost-Europeanen op de West-Europese arbeidsmarkten.

Schlögel maakt mooie portretten van Oost-Europese steden waar je vermoedelijk nooit zult komen: Orodea, Lodz, Nizjni Novgorod, Jalta, Magnitogorsk. Soms opgehangen aan schrijvers of filosofen. Het Kosice van Sandor Marai, het Koningsbergen van Hannah Arendt, het Boedapest van Georg Lukacs. Of aan architectuur: art deco in Brno, modernisme in Boekarest (prentje).

Maar het meest tot de verbeelding sprekend zijn de beschrijvingen van de nieuwe bazaarsteden die, niet toevallig op plaatsen waar vroeger ook verkeerstromen liepen, opnieuw ontstaan. De grote openluchtmarkten van Mariampole in Litouwen, van Chmelnytsky in Oekraïne, de bazaars in de voorsteden van Moskou en Vilnius, langs de Russisch-Chinese grens en de Transsiberische spoorlijn.

Oorspronkelijk niet meer dan wat ambulante handel, van de ene valies in de andere. Later vaste vorm krijgend: tentenkamp, stalletjes, prefabgebouwen. Markten waar dagelijks honderdduizenden op af komen. De ene komt uit Bulgarije, vloog naar Istanboel, sloeg daar handel in, om nu weer verder te verkopen aan Wit-Russen of Moldaviërs. De andere komt uit Siberië, reisde naar China, om daar namaakmerkproducten in te kopen en verkoopt die weer door aan Roemenen, die weten dat er vraag is naar die spullen in Brussel en Rotterdam.

Bazaar Europa.

Een kwestie van economie

Nog een raadsel. Waarom heb je wel linkse en rechtse cafés, maar geen linkse of rechtse restaurants? Waarom ga je bij de Turk of de Italiaan eten, maar niet bij de liberaal of de communist?

Zelfs in de door en door gepolitiseerde jaren 1970 had je geen linkse restaurants. Linkse mensen patroneerden specifieke restaurants, dat wel. Grieken, bijvoorbeeld. Die waren goedkoop en in Griekenland was het dictatuur en daar waren die Grieken van de restaurants meestal ook tegen, dus dat viel mee.

In de jaren 1980 en later had je natuurlijk hier en daar, rond kraakpanden bijvoorbeeld, alternatieve eethuisjes, waar je onder het nuttigen van je tofuburger ook werd geïnformeerd over allerhande onrecht in de wereld en over op komst zijnde acties.

Meteen geeft dat mogelijk een verklaring voor het ontbreken van, respectievelijk schaarste aan, politieke restaurants. Het heeft met economie te maken.

Een café-eigenaar kan het zich permitteren zich te richten op een specifiek ideologisch publiek. Een restaurant niet. Een restaurant heeft, om te kunnen overleven, een veel grotere omzet nodig. Een café kan teren op de vaste stamgasten die elke dag wat pinten komen pakken. Een restaurant heeft zelden een vast publiek, dat elke dag weer terug komt. Een restaurant moet dus uit een veel bredere pool van potentiële consumenten kunnen putten. Vandaar dat restauranthouders ideologisch liever op de vlakte blijven.

Dat verklaart ook waarom je wel alternatieve eethuisjes hebt in de buurt van kraakpanden of in studentensteden. Daar is wel een voldoende groot en voldoende trouw publiek. In een specifieke subcultuur kan een ideologisch geprononceerd restaurant wel geijen.

Dat is niet anders voor religieus geprononceerde eethuizen: je begint geen kosher-restaurant in Harelbeke of Geetbets. Wel in de buurt van de Antwerpse Pelikaanstraat. Een kwestie van economie.

Het prentje: het gerenoveerde voormalige Maison du Peuple in St. Gillis, Brussel. Nu een trendy boite. Een bijzonder pluspunt: La Chouffe van het vat.

Naam vergeten

Lang geleden dat we nog eens een Slecht Meisje toonden. Dat is hiermee dan meteen weer goed gemaakt.

Wat haar naam is, die zijn we vergeten. Maar haar kussen, die vergeten we nooit meer.

Zucht.

Mannendag

Op de jaarlijkse Internationale Mannendag (zie prentje) spraken de verschillende geledingen van de mannenbeweging over het blijvende probleem van de ondervertegenwoordiging van vrouwen in zogeheten typische mannenberoepen.

De mannenbeweging pleit voor het op korte termijn invoeren van bindende quota in de sectoren van de bouw, de wegenaanleg en de automechanica. Tegen 2019 moet minstens dertig procent van de arbeiders in deze sectoren van het vrouwelijke geslacht zijn.

De vrouwenbeweging van haar kant reageert sceptisch. Ze had toch meer gedacht aan bindende quota voor vrouwen in fijne beroepen als daar bijvoorbeeld zijn: beheerder van een beursgenoteerde onderneming, universiteitsprofessor of magistraat (De Standaard, 10.11.09).

Mannen en vrouwen: het blijven verschillende werelden.

Groeten van Fritz

Vrolijke groeten uit de Eerste Wereldoorlog,

Fritz.

Dode witte mannen

Wie in onze streken jonge mensen in de klassiekers van de sociale wetenschappen probeert in te voeren, doet dat vaak op verontschuldigende toon. Al die dode witte mannen, zullen studenten dat wel interessant genoeg vinden? Moeten we die jonge mensen niet veeleer met hippe onderwerpen proberen te overtuigen van het nut van ons vak?

Niet zo slim die verontschuldigende toon.

De klassiekers van de sociale wetenschappen hebben nog niets van hun subversiviteit en actualiteit verloren. Daarvan zijn alleszins de Iraanse ayatollahs overtuigd. Als de Iraanse jeugd protesterend op straat komt is dat de schuld van Max Weber, lees je in dit artikel in de Chronicle of Higher Education.

Max Weber als revolutionair volksmenner? Hetzelfde geldt overigens ook voor Parsons, meent het Iraanse regime. Talcott Parsons? De meest onleesbare der sociologen staatsgevaarlijk?

Zeker en vast. Professors, liet Ayatollah Ali Khamenei, de geestelijke leider van de Islamitische Republiek, weten, have a responsibility to teach their students to avoid Western influences, and limit their "specialized discussions" in the social sciences to "qualified persons within safe environments." To do otherwise, Khamenei said, risked "damaging the social environment".

Zo moeten ze het hier ook aanpakken. De jongelui niet wijsmaken dat sociale wetenschappen interessant, hip en nuttig zijn. Staatsgevaarlijk! Schadelijk voor de samenleving! Alleen te lezen door wie daartoe geschikt is en dan nog onder toezicht! Zo moet je dat doen.

Voor je het weet zal iedereen sociologie willen studeren. Ze zullen volk moeten weigeren!

Het prentje: Talcott Parsons spreekt de massa's toe. Ongetwijfeld opruiende taal.

Cultiver son jardin

"Pangloss disait quelquefois à Candide : 'Tous les événements sont enchaînés dans le meilleur des mondes possibles ; car enfin, si vous n’aviez pas été chassé d’un beau château à grands coups de pied dans le derrière pour l’amour de Mlle Cunégonde, si vous n’aviez pas été mis à l’Inquisition, si vous n’aviez pas couru l’Amérique à pied, si vous n’aviez pas donné un bon coup d’épée au baron, si vous n’aviez pas perdu tous vos moutons du bon pays d’Eldorado, vous ne mangeriez pas ici des cédrats confits et des pistaches.' - Cela est bien dit, répondit Candide, mais il faut cultiver notre jardin."

François-Marie Arouet, alias Voltaire (1694-1778), Candide, ou l'optimisme, 1759.

Een vraag: gebeurde het wel eens dat Voltaire, op een vrije zondagnamiddag in november, de schop uit het schuurtje haalde en eigenhandig zijn tuintje omspitte? Ervaringsdeskundig ter zake zijnde: als die vrije zondagnamiddag in november de zon behaaglijk schijnt en het tuintje in kwestie niet veel groter is dan bovenstaand prentje suggereert, is dat overigens best wel een prettige bezigheid.

En je hoeft er niet noodzakelijk, zoals de arme Candide, achtereenvolgens voor uit je kasteel verjaagd te worden, in de handen van de Inquisitie te vallen, met adellijke heren te duelleren, naar de Nieuwe Wereld te emigreren om daar fortuin te maken en ook opnieuw weer te verliezen.

Maar het houdt je vermoedelijk wel gemotiveerd wanneer je, halverwege het spitten, moet constateren dat zo'n tuintje verraderlijk groter blijkt dan het aanvankelijk leek.

Il faut cultiver son jardin.

In de postbus

"From India to Finland to America, postmen have fewer letters to deliver, meaning sharply lower profits or even losses for postal services. In the year to March 2008 India Post handled 6 billion pieces of ordinary post, down from 15 billion at the start of the decade. First class letters dropped by 9% in the first half of this year at Finland's Itella; junk mail fell by 16%. America's postal service is in crisis as volumes fall. It is expecting a third consecutive annual loss this year, after losing $2.8 billion in the year to September 2008."
(The Economist, 31.10.09)

Leuk hoor, al dat surfen, emailen, sms'sen en twitteren, maar dat benadert in de verste verte niet het plezier van een persoonlijke brief in je postbus te vinden, of een pakje of het nieuwste nummer van het tijdschrift waarop je bent geabonneerd.

Zullen we elkaar opnieuw eens vaker minstens af en toe een postkaartje sturen? Afgesproken?

Het prentje: Marseille, november 2009.

Op de groei

Heel erg duurzaam en toch design: de groeifiets. Een vinding van het Springtime NL design team, waarmee ze her en der in de prijzen vielen.

Het fietsje -zie het prentje- is verstelbaar, zodat het mee evolueert met Mereltje of kleine Stan. Tot ze een jaar of vier zijn, althans. Dan wordt het immers tijd voor een Grote Fiets.

Belangrijk moment in het leven, de eerste Grote Fiets.

Veelbetekenend

Wat je niemand kunt uitleggen die er destijds zelf niet is geweest: die typische DDR-luchten.

Omdat overal bruinkool werd gestookt hing er voortdurend een gelig-grijze nevel over het land. Daardoor leek het alsof je minder ver kon kijken en alsof de hemel er lager bijhing dan in het Westen. In termen van veelbetekenende symboliek kon dat tellen.

Achteraf lijkt het allemaal een stuk prettiger. Het was, als je er zelf wel eens kwam, toch niet helemaal zoals op het prentje.

Alvast bedankt

In Rusland wordt niet gelachen met de accordeon. Niet moeilijk ook: zoals uit het prentje blijkt, Russische accordeonisten verlaten het huis niet zonder militaire escorte. Wie toch lacht, enkele reis Siberië.

In Rusland wordt, zoals gezegd, niet gelachen met de accordeon. De accordeon wordt daar als een volwaardig instrument beschouwd, waarop je ook het normale klassieke repertoire ten uitvoering brengt. Vandaag, voor de fijnproevers, een redelijk indrukwekkende Bach op accordeon (filmpje). Bach deed het ook dit jaar weer bijzonder goed in Klara's Top 75 en -zoals we al eerder uitlegden- klinkt nog het best op accordeon.

Een vraag, voor de accordeonkenners onder ons: zo'n Russische accordeon, zoals in het filmpje, ziet er toch anders uit dan onze accordeons. Klopt dat en, zo ja, waarin zit het verschil?

Alvast bedankt.

Andere horizonten

Het zal stil zijn de volgende dagen. Ook wij hebben niet aan de lokroep van andere horizonten kunnen weerstaan.

Halverwege de week zijn we er weer.