Een kwestie van economie

Nog een raadsel. Waarom heb je wel linkse en rechtse cafés, maar geen linkse of rechtse restaurants? Waarom ga je bij de Turk of de Italiaan eten, maar niet bij de liberaal of de communist?

Zelfs in de door en door gepolitiseerde jaren 1970 had je geen linkse restaurants. Linkse mensen patroneerden specifieke restaurants, dat wel. Grieken, bijvoorbeeld. Die waren goedkoop en in Griekenland was het dictatuur en daar waren die Grieken van de restaurants meestal ook tegen, dus dat viel mee.

In de jaren 1980 en later had je natuurlijk hier en daar, rond kraakpanden bijvoorbeeld, alternatieve eethuisjes, waar je onder het nuttigen van je tofuburger ook werd geïnformeerd over allerhande onrecht in de wereld en over op komst zijnde acties.

Meteen geeft dat mogelijk een verklaring voor het ontbreken van, respectievelijk schaarste aan, politieke restaurants. Het heeft met economie te maken.

Een café-eigenaar kan het zich permitteren zich te richten op een specifiek ideologisch publiek. Een restaurant niet. Een restaurant heeft, om te kunnen overleven, een veel grotere omzet nodig. Een café kan teren op de vaste stamgasten die elke dag wat pinten komen pakken. Een restaurant heeft zelden een vast publiek, dat elke dag weer terug komt. Een restaurant moet dus uit een veel bredere pool van potentiële consumenten kunnen putten. Vandaar dat restauranthouders ideologisch liever op de vlakte blijven.

Dat verklaart ook waarom je wel alternatieve eethuisjes hebt in de buurt van kraakpanden of in studentensteden. Daar is wel een voldoende groot en voldoende trouw publiek. In een specifieke subcultuur kan een ideologisch geprononceerd restaurant wel geijen.

Dat is niet anders voor religieus geprononceerde eethuizen: je begint geen kosher-restaurant in Harelbeke of Geetbets. Wel in de buurt van de Antwerpse Pelikaanstraat. Een kwestie van economie.

Het prentje: het gerenoveerde voormalige Maison du Peuple in St. Gillis, Brussel. Nu een trendy boite. Een bijzonder pluspunt: La Chouffe van het vat.