Piraat Bob

Waarom toch altijd weer die George Harrison vragen lezers zich wel eens af. Wel, dat zich afvragende lezers, hierom bijvoorbeeld: George Harrison te gast in de show van Eric Idle. (filmpje).

George Harrison als Pirate Bob, zoals je in de aftiteling kunt lezen.

Het prentje: George Harrison en Eric Idle, fijne mensen.

Beethoven voor olifanten

Paul Burton zeulde zijn piano helemaal de bergen van Kanchanaburi (Thailand) in om vervolgens Beethoven te spelen voor blinde en gepensioneerde olifanten (filmpje). Het hele bericht is na te lezen in de Chiangrai Times.

Paul said: ‘It was a 50th birthday present to myself, my wife and I have been working with blind elephants for many years, and I thought it might be something they would enjoy to listen to.

Zo'n mens verdient de hemel.

Gerrit Noordzij

Spectaculair onspectaculair, zo kun je de boekontwerpen van Gerrit Noordzij omschrijven. Sinds jaar en dag verzorgt Noordzij de boeken van uitgeverij Van Oorschot. Op het eerste gezicht zien alle Noordzij's er hetzelfde uit. Als je beter kijkt is het iedere keer, met precies dezelfde elementen, toch weer net helemaal anders. Noordzij is uiteraard het meest bekend van de Russische Bibliotheek van Van Oorschot: boeken die het dichtst het ideaalbeeld benaderen van hoe boeken er moeten uitzien.

En nu heeft Gerrit Noordzij de Laurens Janszoon Costerprijs gewonnen, de tweejaarlijkse oevreprijs voor wie veel goeds heeft gedaan voor het boek. Gefeliciteerd, natuurlijk.

Mooi is dat ze in de krant (De Volkskrant, 26.11. 2011) nog even een fantastisch citaat van Gerrit Noordzij onder de aandacht brengen: "Alles dat belangrijk is heeft een kleine oplage". Zo is het maar net.

Het prentje: voor wie, als gevolg van een ernstige oogziekte of omwille van levenslange ballingschap in de Gobiwoestijn, nog nooit boekontwerpen van Noordzij heeft gezien, bij wijze van voorbeeld, Noordzij's eigen boekje De handen van de Zeven Zusters. Noordzij's typografie bouwt overduidelijk voort op het handschrift. Noordzij is ook handschriftdeskundige: zo bestudeerde hij een 15de eeuws kloostermanuscript en ontdekte dat er destijds minstens zeven verschillende zusters aan hebben meegeschreven. Dat soort dingen wil een mens gewoon weten.

Derde been

Indrukwekkende voetbalwijsheid van Christoph Daum, de nieuwe trainer van Club Brugge: ‘Wenn der Kopf richtig funktioniert, dann ist er das dritte Bein' – Als het hoofd goed werkt, dan is dat het derde been (De Standaard, 26.11.2011).

En dan moet je natuurlijk onwillekeurig denken aan het onsterfelijke Jake the Peg (with an extra leg): helemaal uit 1969, Rolf Harris (filmpje).

Adam Smith spreekt

Pamela Holvoet, onze redacteur economie, is er gisteren via paranormale weg in geslaagd in contact te treden met de geest van Adam Smith, de grootste der economen. De verbinding was niet zo goed en bovendien stond in het hiernamaals pizza op het menu en dan is het altijd dringen in de kantine en dus had Adam Smith niet zoveel tijd, maar, gevraagd naar zijn mening over de eurocrisis en de ratingverlaging van België, liet de auteur van The Wealth of Nations zich ontvallen:

All money is a matter of belief.

En dat is, als je er over nadenkt, inderdaad de essentie van de zaak.

Bedankt Pamela en bedankt natuurlijk ook Adam. En laat de pizza smaken!

Het prentje: de steen die de vermoedelijke begraafplaats van Adam Smith markeert, Canongate Kirkyard, Edinburgh.

E Pluribus Unum

We hebben gewacht tot na Thanksgiving om dit bericht met de wereld te delen, kwestie van onze Amerikaanse vrienden niet te schofferen op wat voor hen zo goed als een nationale feestdag is. Waarover gaat het? Over de Amerikaanse nationale spreuk: E Pluribus Unum, of "uit velen, één".

Waar komt die spreuk vandaan? Onwillekeurig verwacht je dan één of ander klassiek traktaat of één van de grote Romeinse redenaars. Bijna goed. De Amerikaanse nationale leuze komt uit een ... Romeins keukenrecept. Uit het recept voor een soort van pesto, om precies te zijn:

'E Pluribus Unum' is likely derived from a recipe found in a once famous poem often attributed to Virgil, 'Moretum'. The poem describes a farmer making something rather like pesto: he pestles together cheese and garlic and herbs and oil, and sees that, though the whole is something quite new, each little green or cheesy bit doesn't completely blend in but keeps its own character. Out of many, one - without betraying the many." (New Yorker, 21.11.2011)

Het prentje: een échte Romeinse kleurplaat. Afprinten op groot formaat en vanavond met de kleurpotloden aan de slag. Leuk!

Peregrine Carruthers

Wat dan weer minder mensen weten dan je zou verwachten:

"Ian Fleming, both a secret agent and a bird-watcher, borrowed the name James Bond from the author of a manual called 'Birds of the West Indies'". (The New Yorker, 24.10.2011)

Meer over de ornithologist in kwestie: hier.

Over die naamkeuze verklaarde Fleming: "I wanted the simplest, dullest, plainest-sounding name I could find, and 'James Bond' was much better than something more interesting, like 'Peregrine Carruthers.' Daar is natuurlijk wel iets van. "The name is Carruthers. Peregrine Carruthers" klinkt inderdaad enigszins, eh, anders.

Regeringswerk

Als een kwestie zo complex wordt dat het lijkt alsof je er nooit meer uitgeraakt, kan het de moeite zijn om de vraag te stellen: waarover gaat het eigenlijk ook al weer? Zo bijvoorbeeld: zo'n regering, wat moet die eigenlijk doen? Sydney Smith (1771-1845), Engels publicist, vatte destijds, ten behoeve van vermoeide onderhandelaars, kernachtig samen wat de essentie van het regeringswerk is:

"What is the object of all government? The object of all government is roast mutton, potatoes, claret, a stout constable, an honest justice, clear highways, a free chapel." (Geciteerd in A.N. Wilson, The Victorians, Londen, 2002.)

Dat, vrienden regeringsonderhandelaars, is de kern van de zaak. En nu weer aan de slag!

Het prentje: Henry Perronet Briggs, Sir Sydney Smith, 1840. Sydney Smith is overigens ook de auteur van een recept voor salad dressing op rijm! (hier)

Waaslandwolf

Altijd leuk wanneer je weer iets hoort van een oude bekende: de Waaslandwolf is weer opgedoken (De Morgen, 21.11.2011).

Navraag leert echter dat achter dit nieuwsbericht een klein familiaal drama schuilgaat. Nadat ze al een tijdje iets moois hadden met elkaar, waren de Waaslandwolf en de Ardense Zwarte Panter uiteindelijk gaan samenwonen (meer hier). Dat ging een hele tijd goed, tot de relatie spaak liep op de afkeuring vanwege de omgeving. Nogal wat andere zwarte panters vonden het maar niets dat hun Ardense collega samenhokte met een niet-soortgenoot. De voortdurende roddel en achterklap eisten hun tol. "Je kunt wel blijven zeggen, we trekken ons er niets van aan, maar op den duur ben je de hele tijd bezig met elkaar uit te leggen dat je je er niets van aantrekt. Dat is geenszins bevorderlijk voor de relatie", aldus de Waaslandwolf. "We blijven goede vrienden, maar we willen even wat afstand nemen en elkaar de ruimte geven om de dingen op een rijtje te zetten", verklaarde de Ardense Zwarte Panter.

Toch jammer dat er nog zoveel misverstanden en vooroordelen bestaan tussen de verschillende diersoorten.

Het prentje: Eugène Verboeckhoven (1798-1881), De wolf, z.j.

Robinsokken

Jammer genoeg uitverkocht: deze werkelijk fantastische Robinsokken (prentje). Bemerk de zorg voor detail: de kleine cape's achteraan. Zoals de verkoper terecht opmerkt: These are truly unique items that accompany perfectly a Robin costume (hier).

Hier resten slechts afgunst en spijt. Het leven mét Robinsokken valt, kan men zich voorstellen, te prefereren boven het leven zonder Robinsokken.

Jammer, maar helaas.

Koken met Streisand

Een kookboek voor en door singers and swingers! Dat kan alleen maar geweldig zijn. In 1967 vroeg Barbara Ashley de Hippe Mensen van die dagen naar hun favoriete recepten. En daar maakte ze een boekje van. Hoe lusten de Rolling Stones hun hotdogs? Wat is de favoriete soep van Doctor Spock? En, op het prentje afgebeeld: hoe maakt Barbara Streisand koffie-ijskreem?

Wie op het prentje klikt krijgt in leesbaar formaat Barbara's recept. Opmerkelijk: Barbara lust nog het liefst een pretzel bij haar koffie-ijskreem. It takes every kind of people.

Meer: hier. Barbara Ashley, Singers and Swingers in the Kitchen: alleen nog antiquarisch te bestellen.

Knelpuntberoep

Ook dit is globalisering: de laatste traditionele Sikhkrijger woont in het Britse Wolverhampton, van waaruit hij hoopt de aloude vechtkunst Shastar Vidiya door te geven aan een nieuwe generatie. De vierenveertig jarige Nidar Singh Nihang (prentje), die nu gewoon in de fabriek werkt, leerde destijds in de Punjab de vechttechnieken van de oude meesters. En nu is Nidar Singh Nihang de voorlopig laatste gurdev (leraar) in de Baba Darbara Singh Shastar Vidoya Akhara-traditie die teruggaat tot 1661.

Gurdev in de Baba Darbara Singh Shastar Vidoya Akhara-traditie: een knelpuntberoep, als het ware.

Wie geïnteresseerd is om de zaak verder te zetten, kan Nidar Singh Nihang contacteren (meer hier). Je moet het er dan wel voor over hebben om te verhuizen: ”I will teach them here in my home in the Midlands so they will have to travel here”, aldus Nidar Singh Nihang. Maar dat kan, in dit tijdperk van globalisering, geen probleem zijn.

Een gevoelig onderwerp

Neen, we gaan de gevoelige onderwerpen niet uit de weg: vandaag een uiterst heikel thema, honden en islam. Azadeh Moaveni probeerde in Teheran een hond te houden. Maar dat was buiten de Iraniërs gerekend, die daar de grens trokken:

Over the past fifty years, most Iranians had managed to shake off many of the conservative beliefs that had been ingrained in them for generations: the belief that music was haram (Islamically forbidden), that alcohol was “Satan’s piss,” that a woman who didn’t cover her hair lacked virtue. Dogs, however, resisted this cultural normalization. Perhaps Iranians’ native moral flexibility, their inexorable march toward the modern world and its moderate norms, made accepting these other former sins inevitable. But dogs weren’t as essential to the pleasures of daily life as music or booze or sex, and they remained taboo, even in an Iran where mullah princes raced Lamborghinis down Vali Asr Boulevard and sons and daughters of devout merchants flirted on Facebook.

Meer hier. Mohammed was meer een cat person merkt de auteur op. Dat heeft het voor de lokale Blackies en Fikkies verpest. Jammer. Ze weten niet wat ze missen, daar in Iran en omstreken. Wij wel.

(Het prentje: via Simms54)

Donderdag

Er zijn niet zoveel schilderijen die een specifieke dag van de week tot onderwerp hebben. Voor ons moderne mensen is dat ook nogal wiedes: de ene dag is de andere. Werken, werken, druk, druk. En het weekend: dingen doen, druk, druk, het moet vooruitgaan.

Vroeger had elke dag van de week zijn eigenheid. Een dag om te wassen, een dag om de straat te schuren, een dag om, zoals op het prentje, te vissen. Jezus stierf op een vrijdag en dus werd er die dag geen vlees gegeten. En daarom diende er op donderdag te worden gehengeld, zoals de op het schilderij afgebeelde Franciscanen doen.

De schilder, Walter Dendy Sadler (1854-1923), beeldde wel vaker humoristische taferelen uit het kerkelijke leven af. En die schilderijen vonden gretig aftrek: ook toen werd blijkbaar al enigszins nostalgisch teruggekeken op een tijd toen elke dag van de week zijn eigenheid had. Sadler gaf dit werk uit 1880 als titel mee: Tomorrow will be Friday. Maar dat werd al gauw afgekort tot, inderdaad, Thursday. Ook toen moest het vooruitgaan.

Dat moet lukken

We blijven nog even in de sfeer van taart en gebak. Gisteren de indrukwekkende taarten van Wayne Thiebaud, die we daarmee een gelukkige verjaardag wensten. Vandaag de eveneens tot de verbeelding sprekende Cherry Pie (1962) van Roy Lichtenstein.

En deze keer ter ere van onszelf: wéér jarig. Net als vorig jaar deze tijd. Dat moet lukken!

Wayne Thiebaud is jarig

En vandaag roepen we allemaal samen Gelukkige Verjaardag! voor Wayne Thiebaud, de maker van het vermoedelijk meest de appetijt opwekkende schilderij ooit: Pies, Pies, Pies uit 1961.

Een filmpje waarin Wayne uitlegt waarom het schilderen van taarten bijzonder prettig is: hier. "If we don't have a sense of humor, we lack a sense of perspective". Inderdaad.

Zenvisserij

Wilfried Dekelver uit Boortmeerbeek, hier afgebeeld met zijn echtgenote Arlette, is één van de weinige Vlaamse zenvissers. Na jarenlange studie bij de belangrijkste Japanse zenvissers, heeft het zenvissen voor hem geen geheimen meer heeft. Voor ons echter wel, dus vroegen wij Wilfried een woordje uitleg.

Wilfried, zenvissen, wat moeten we ons daar bij voorstellen?
U moet zich daar helemaal niets bij voorstellen. Niets moet.
Eh, interessante gedachte, Wilfried, maar wat houdt het zenvissen precies in?
Het zenvissen houdt, zoals alle dingen, niets in dan wat wij er ons bij voorstellen.
Ik kan er me niets bij voorstellen...
Dan ben je heel erg goed bezig. Het heeft mij jaren gekost om zo ver te geraken.
Ik bedoel: wat doet een zenvisser?
Een wafel gaan eten. Of een pannenkoek. Of, als het heel warm is, een ijskreem.
Maar dat kan u toch ook zonder te gaan vissen?
Inderdaad.
Maar waarom dan eerst gaan vissen?
Jij bent echt heel erg goed bezig. Mij heeft het jaren gekost om de fase van het eerst gaan vissen over te slaan en direct voor de wafel te gaan.
Dank u voor dit, eh, intrigerende gesprek, Wilfried. Over naar de studio.
Kom Arlette, we gaan een wafel eten.

Het prentje: via What Makes The Pie Shops Tick. Meer over zenvissen: hier.

De Martianen

Schilder Jan Cox verbleef in 1955 in Italië en maakte regelmatig stukjes over wat hij zag en meemaakte. Cox constateert dat de Italianen geweldig bijgelovig zijn: "De Italiaan is in voortdurende verwachting van mirakelen, en iedere gelegenheid, die zich aanbiedt om een nieuw steunpunt van hoop in het leven te roepen grijpt hij aan." En dan deze opmerkelijke observatie:

"Grote verwachtingen koestert men over de Marsbewoners. De mogelijkheid van een eventueel ontsnappen aan onze planeet, dit aardse tranendal, brengt de fantasie in werking. De Martianen zijn hier zeer aanwezig, alhoewel dit natuurlijk gepaard gaat met vrees en verlangen tegelijkertijd. Dikwijls wordt het gehele verkeer gestremd, omdat allen in de lucht staan te staren, druk wijzende naar onzichtbare dingen of een verloren balonnetje."

Uit Jan Cox, Indrukken van Rome, Gent, Liberaal Archief, 2008.

Koken met Orwell

In de reeks Koken met Orwell leren we vandaag hoe we echte Engelse saffron buns maken. De buns in kwestie zijn meer dan een beetje verwant met de Gentse mastellen, maar in het eengemaakte Europa doen we daar niet kleinzerig over.

Orwell hield nog het meest van de dingen die hij met de traditionele Engelse keuken associeerde. Voor niet-Engelsen lijkt dat niet meteen een aanbeveling: bonen in tomatensaus op zwartgeblakerde toast, denken wij dan. Engelsen zien dat anders, zoals Orwell beschreef in zijn essay In Defense of English Cooking.

Het traditionele Engelse eten, waarvan Orwell de teloorgang betreurt, blijkt toch vooral comfort food. Dingen die je in een koude en harteloze wereld een warm gevoel geven. Engelsen van Orwells generatie en komaf zaten het grootste deel van hun jeugd op kostschool, dat verklaart veel.

Anyway, deze week gaven ze in de Guardian het recept voor saffron buns à la Orwell. Hier vind je het recept. Op uw gezondheid! Of zoals de Engelsen zeggen: Up yours!

(Het prentje: Wallington, 1939. En als wat Orwell klaarmaakte niet zo'n succes bleek, was er altijd nog Muriel, de geit. Die lustte alles.)

Oorlogspoëzie

"At no other time in the twentieth century has verse formed the dominant literary form, as it did in World War I and there are those who argue that English poetry 'never got over the Great War'. It was no different in Germany where, according to one estimate, some 2 million war poems were written in the German language during the course of the war, and where in August 1914, 50.000 poems were written every day. Five hundred were submitted to newspapers every day and one hundred printed."

Uit: Peter Watson, The German Genius. Europe's Third Renaissance, Second Scientific Revolution and the Twentieth Century, Londen, 2010.

Het prentje: via drakegoodman.

Poststaking

Leuk veel aandacht voor één van onze helden, George Harrison. Niet alleen is er een door Martin Scorcese gemaakte documentaire die, hopelijk, binnenkort ook hier is te zien, bovendien is er het op de documentaire gebaseerde boek, Living In The Material World.

Harrison had vaak tegenslag in zijn carrière. Toen in 1971 zijn mogelijk beste album verscheen, All Things Must Pass, strandde dat officieel op de vierde plaats in de LP-charts, waarna het roemloos uit de top tien verdween. Officieus wist iedereen dat dat niet kon: er moest iets mis zijn met de wekelijks gepubliceerde verkoopcijfers. Pas vijfendertig jaar later werd dat rechtgezet:

In 2006, the Official UK Charts company changed their records to show that it was number one for eight weeks. This was because there had been an eight week postal strike when the album had originally been on the charts, and there was a delay in getting data from record retailers, (Bron: wikipedia).

Afsluitend in stijl: George Harrison, My Sweet Lord (filmpje).

Expo 1967

Kijk eens goed naar het prentje hierboven. Lijkt dat niet sprekend op ongeveer elk stadsvernieuwingsproject waarmee men het afgelopen decennium geprobeerd heeft havensteden nieuw leven in te blazen? Of je nu in Rotterdam, Londen, Antwerpen, Hamburg of Marseille komt: steevast zie je hetzelfde. Waterpartij, artistiek aangeklede betonnen dozen en flink veel trappen en hoogteverschil: dat geeft reliëf en vult de ruimte.

Het bovenstaande prentje is genomen op de Wereldtentoonstelling van 1967 in Montreal. En dat leert ons weer iets. In al die hypercreatieve architectenbureaus, waar ze zweren bij originaliteit en inventiviteit, is er gewoon iemand aan de slag die prentjes knipt uit oude tentoonstellingscatalogen en die vervolgens aan de jongste bediende geeft om over te tekenen, waarna de Wereldberoemde Architect er zijn/haar handtekening onder zet.

Hieronder nog een keer het toch wel tot de verbeelding sprekende Venezolaanse paviljoen, van de hand van Carlos Raul Villaneuva, dat je op het eerste prentje in de verte zag.

El Madhouse

Wie zou er niet graag een avondje uithangen in een club die El Madhouse heet? En zeker als Red Norvo (prentje) voor de muziek zorgt. In 1958 wisten ze wel wat uitgaan was (filmpje).

Liefdesverklaring

Liefdesverklaring

Ik houd zo van die donkre burgerheren
Die langzaam wandlen over 't Velperplein
In deze koele winterzonneschijn:
De dominee, de dokter, de notaris
En 't klerkje dat vandaag wat vroeger klaar is.
Maar 't kan verkeren.

Zo onmiskenbaar ziet men aan hun kleren
Dat zij rechtvaardig zijn, terwijl de plicht
Die eedle lijnen groefde in hun gezicht:
De dominee, de dokter, de notaris,
Drievuldig beeld van al wat wijs en waar is.
Maar 't kan verkeren.

Op aarde valt voor hen niets meer te leren,
Zij zijn volkomen gaaf en afgerond,
Oud-liberaal, wantrouwend en gezond:
De dominee, de dokter, de notaris,
Voor wie de liefde zelfs zonder gevaar is.
Maar 't kan verkeren.

Zij gaan zich nu voorzichtig laten scheren,
Om daarna, met ervaring en verstand,
Een glas te drinken op het heil van 't land:
De dominee, de dokter, de notaris.
'k Weet geen probleem dat hun na zes te zwaar is.
Maar 't kan verkeren.

Ik houd zo van die zindelijke heren,
Levende monumenten op het plein
In deze veel te heldre winterschijn:
De dominee, de dokter, de notaris,
Die denken dat uw dichter niet goed gaar is.
Maar 't kan verkeren!

Uit: Jan Greshoff, (1888-1971), Gedichten 1907-1934.

Het prentje: Greshoff getekend door E. du Perron, 1927.

Red Fikkie!

Allemaal snel een abonnement op National Lampoon of Fikkie gaat er aan! Haal de portemonnee boven! Red Fikkie!

Het prentje: via b.creative, alwaar ze de allerbeste tijdschriftcovers ever hebben uitgezocht.

Beringstraat

Na de dood van Stalin manoeuvreerde Lavrentiy Beria zich in poleposition om leider van de Sovjet-Unie te worden. Maar al snel werd Beria door de andere potentaten ten val gebracht en gedood. Exit Beria.

"Not long afterwards, everyone who possessed a copy of the Soviet Encyclopedia, the Soviet equivalent of the Encyclopedia Brittannica, got a letter instructing them to cut out the entry on Beria and replace it with a new one, enclosed with the letter, on the Bering Strait. The two entries were exactly the same length."

Uit: Mary-Kay Wilmers, The Eitingons. A Twentieth-Century Story, Faber and Faber, Londen, 2009.

Over dit boek: een nogal wonderlijke familiegeschiedenis. Een deel van de Eitingons ontvlucht het Rusland van de Revolutie, maar wordt wel de exclusieve invoerder van nertsen uit de Sovjet-Unie. Een ander deel blijft in Rusland en eindigt aan de top van de Russische geheime dienst. (Eén van de Sovjet-Eitingons organiseert in Mexico de moord op Trotsky.) Wilmers, zelf uit het Amerikaanse deel van het Eitingon-geslacht stammende, spit de familiegeheimen uit. Stonden, tijdens de Koude Oorlog, de twee takken van de familie met elkaar in contact? Spioneerden de westerse Eitingons voor de Sovjet-Unie? Omdat cruciale archieven ofwel gesloten zijn, ofwel vernietigd, vindt Wilmers geen antwoorden. Maar de geschiedenis van de twee takken van de familie blijkt wel een uiterst geschikte kapstok om de geschiedenis van de twintigste eeuw aan op te hangen.

Onverschilligheid

Het moment waarop je beter je valies pakt: wanneer je merkt dat de aanbedene volstrekt onverschillig tegenover je staat.

Nog een laatste keer proberen of je hem/haar misschien nog kwaad krijgt? Zolang er ruzie wordt gemaakt is er immers hoop: Dans tes yeux je vois mes yeux t'en as d'la chance / Ca te donne des lueurs d'intelligence. Geen reactie? Dan maar de valies, nieuwe avonturen tegemoet.

All the way from 1959: Serge Gainsbourg, Indifférence (kort filmpje hier; het volledige liedje vind je hier).

Niets zo gek

Niets zo gek of iemand heeft het ooit al wel eens uitgeprobeerd. Het is al behoorlijk bijzonder om met auto of moto tegen hoge snelheid rondjes te rijden in een reuzenton. Maar het wordt pas helemaal speciaal als je dat doet met, bijvoorbeeld, een leeuw in je side-car (prentje).

Niets zo gek of iemand heeft het ooit al wel eens uitgeprobeerd: (filmpje)

Prentje en bericht: via Arbroath.

Uitleenbibliotheek

Eén van de meer intrigerende en tegelijk hoopvol stemmende aspecten van de Occupy Wall Street-beweging, is het gegeven dat de actievoerders vrijwel onmiddellijk zijn begonnen met een uitleenbibliotheek. Dat is onverwacht, want je denkt: jonge mensen, grootgebracht met allerhande elektronisch spul, die hebben niets meer met boeken.

Dat blijkt fout gedacht, aldus Barbara Fisher, zelf beroepshalve bibliothecaris. Meer nog: de activisten vinden spontaan het concept bibliotheek opnieuw uit, met uitleenprocedures en regels over hoe je zorg moet dragen voor de collectie.

Fisher merkt op dat het hele concept uitleenbibliotheek eigenlijk ingaat tegen de heersende mores van deze tijd, waarin je geacht wordt ervan uit te gaan dat iedereen alleen maar aan zichzelf denkt en dus niet te vertrouwen is. But these spontaneous libraries say otherwise. People want to share. It's a democratic impulse. It's one we need to preserve and encourage, besluit Fisher (meer hier).

Het prentje: via Culture War Reporters.

Het eerste miljoen

Ja, toch weer een memorabele dag gisteren. Bij het afsluiten van de maand oktober overschreden we voor het eerst de kaap van de 5000 lezers. Dat is dan ook weer een goed bewaard geheim dat er geen meer is: 5058 lezers per maand, c'est nous. Dat aantal stijgt overigens voortdurend. En, weten de regelmatige bezoekers van deze site beter dan wie ook, het gaat bovendien ook nog eens om een bijzonder hoogstaand publiek. Meerwaardezoekers, onze lezers. Van de eerste tot laatste.

Nijvere ondernemers, die toegang zoeken tot deze uitermate exclusieve markt, kunnen zich voortaan gewoon bij ons melden. In ruil voor een gepaste financiële vergoeding zijn we bereid hun producten te testen en vervolgens onder de aandacht te brengen van ons fijnbesnaard publiek.

Het eerste miljoen verdienen is altijd het moeilijkste, beweren rijkaards. Dankzij onze geweldige lezers en de hierboven beschreven nijvere ondernemers hopen we het verdienen van dat eerste miljoen aanzienlijk te vergemakkelijken.

Het is niet voor ons, het is voor onze portemonnee.

Het prentje: P.T. Barnum, The Art of Money-Getting; or, Hints and Helps How to Make a Fortune, 1880.