De Heilige Drievuldigheid is een trio, de Beatles waren met vier en zowel de continenten als de Olympische ringen zijn met vijf. Maar wat is het ideale formaat voor een geslaagd etentje? Twee is in sommige omstandigheden uitermate charmant, maar als charmant zijn de bedoeling is, zijn er wellicht betere gelegenheden denkbaar dan samen tafelen. Twee die alleen maar samen tafelen, voelen de last om de hele tijd het gesprek gaande te houden. Of erger: de ene voert het gesprek en de andere ondergaat. Bij vier zie je dat het gezelschap zich bij momenten opsplitst: er wordt twee aan twee gesproken of drie voeren een gesprek en de vierde kijkt toe. Boven vier valt een gezelschap sowieso uiteen uiteen in deelgezelschappen. Drie dus.
De socioloog Georg Simmel beweerde overigens dat er pas bij drie personen sprake is van meer dan de optelsom der individuen. Twee personen vormen immers niet meer dan een relatie tussen individuen. Met drie ontstaat een complexiteit van relaties die niet meer door één van de individuen kan worden gecontroleerd. Met drie heb je, met een andere woorden, een gezelschap. En dat heb je nodig om te tafelen. Q.E.D.
Het prentje: met drie en dus klaar voor gezellig tafelen. Alleen hopen dat die ene pijproker de wellevendheid aan de dag legt om de twee anderen te vragen of dat ook voor hen in orde is. Tafelmanieren. Erg belangrijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten