Zelden lees je in de krant zo'n mooi verhaal. Het komt uit de New York Times en het gaat over een rabbijn en een Duitse scheper en het gaat als volgt.
De politie van de Amerikaanse staat Montana is erg kostenbewust. Ze zocht uit dat het goedkoper was om een getrainde politiehond in Israël te bestellen, dan er zelf één op te leiden. En zo kwam Miky in Montana terecht.
Miky kreeg zijn opleiding bij de Israëlische veiligheidsdient en leerde snuffelenderwijze explosieven op te sporen. Geweldig, natuurlijk. Eén probleem: Miky kreeg zijn opleiding in het Hebreeuws en politieagenten in Montana spreken geen Hebreeuws. Een lesboek Modern Hebreeuws uit de lokale bibliotheek bood geen oplossing. Ook al kwam men op die manier wel de woorden te weten voor "zit" (Hi’ sha’ er), "zoek" (Ch’pess) en "brave hond" (Kelev tov), niemand wist hoe je ze precies moest uitspreken. Wat nu?
Veel joden wonen er niet in Montana. Dat was ook altijd het probleem van rabbijn Chaim Bruk. Die kwam uit New York, was nieuw in de staat en had niemand waarmee hij Hebreeuws kon spreken.
Maar zie: via via hebben de rabbijn en de Duitse scheper elkaar nu gevonden. De rabbijn leerde de begeleiders van Miky hoe ze de Hebreeuwse woorden moeten uitspreken. En rabbijn Chaim Bruk heeft in Miky eindelijk weer iemand tegen wie hij nu en dan een woordje Hebreeuws kwijt kan.
Het mirakel van bijna-kerstmis. Of in dit geval: Chanoekah.
Het prentje: een fijne chanoekah-kleurplaat voor de allerkleinsten. Mama heeft latkes (aardappelpannenkoekjes) en soefganiot (oliebollen met jam) gebakken, de kindjes spelen met de drejdel (een vierkantig tolletje met hebreeuwse letters). Alleen het hondje kijkt enigszins boos: die had liever rondgehangen met Miky. Die vertelt altijd zo'n stoere verhalen over diens tijd in de Israëlische politie-academie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten