Kleine volwassenen

Eentje voor jonge ouders, om indruk te maken op hun kroost.

De kleine Roald Dahl -het jonge grut is, nemen we aan, vertrouwd met het oeuvre van Dahl- was vaak verkouden en dus besloot Ma Dahl dat junior last had van zijn amandelen. Amandelen werden, net als hun neefjes de neuspoliepen, vroeger als des duivels beschouwd. Als je die had: eruit ermee. Zelf werden we van de amandelen en poliepen verlost toen we zeven waren. Roald Dahl was acht toen hem die eer te beurt viel, vertelt hij in zijn autobiografie Boy.

Roald ging aan het handje van moeder mee naar de dokter. Daar werd hij in een tandartsstoel gezet en werd hem een voorschoot voorgebonden en een niervormig bassin onder de kin geschoven. Onderwijl haalde de dokter een lang en scherp voorwerp boven. Of Roald even zijn mond wou opendoen? De dokter ging met het mes in Roald's keel en met een paar energieke bewegingen werden de poliepen weggesneden. Klaar was kees. Goed spoelen. Zo.

Verdoving? Daar deden ze toen niet aan. In een knus ziekenhuisbedje? Cliniclowns op bezoek? Laten we wel wezen: toen werden kinderen nog als kleine volwassenen beschouwd. Niet zeuren.

'We'll get you home' my mother said, taking my hand. Down the stairs we went and on the street. We started walking. I said walking. No trolley-car or taxi. We walked the full half-hour journey back to my grandparents' house, and when we arrived at last, I can remember as clearly as anything my grandmother saying, 'Let him sit down in that chair and rest for a while. After all, he's had an operation'.

Vertel dàt maar eens aan de lieve kleinen.

(PS: kijk eens goed, het jongetje met de donkere jas op de foto lijkt sprekend op wielrenner Lance Armstrong. Opa Armstrong? Of heeft Lance, die één van de volgende jaren op zijn veertigste de Tour wint, het geheim van de eeuwige jeugd ontdekt? Wie zal het zeggen?)