Je vraagt je wel eens af, wat gaan ze in dat onafhankelijke Vlaanderen doen als er geen Brussel meer is.
Vandaag in de supermarkt: het strooizout is op. Man vraagt enigszins geënerveerd aan de dame achter de kassa hoe dat mogelijk is. Geen zout meer. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn, zorgen dat er zout in voorraad is als het sneeuwt. Kassadame antwoordt: dat moet van Brussel komen, daarmee implicerend dat er krachten in het geding zijn die het gewoonmenselijke overstijgen. Ah, het moet van Brussel komen, besluit de hiernet nog geënerveerde man, nu berustend in zijn lot.
Om één of andere reden gaat dat na de Vlaamse onafhankelijkheid niet meer lukken. Je kunt, denken we, mensen niet met een vergelijkbaar kluitje in het riet sturen als je plots alle malheur moet afschuiven op Aalst of Mechelen of Diest.
Brussel, daar kunnen de meeste Vlamingen zich nauwelijks iets bij voorstellen. Ver, vreemd, onvoorspelbaar, zich onttrekkend aan alle logica. Bij Aalst, Mechelen of Diest stellen ze zich echter concrete mensen voor, die specifieke dingen doen of niet doen. Daarachter kun je je dus moeilijker verschuilen.
We gaan Brussel nog missen.
Het prentje: Vrolijk België, Brussel Expo 1958.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten