Beetje zeurderige verkoudheid al een hele week. Kouwelijk, een soupçon van koorts. Niet genoeg om echt ziek te zijn, net teveel om om er geen last van te hebben.
Het soort verkoudheid waarmee het vroeger kantje boord was. Als het tegenzat werd geoordeeld dat je, mits een aspirientje en een dikkere trui, toch gewoon naar school kon. Als het meezat mocht je thuisblijven.
Fijner dan de fijnste vakantie: lekker de hele dag in je pijama stripverhalen lezen. Hoest, hoest. Neen, ik denk niet dat ik morgen al beter zal zijn.
Het prentje: de cover van de New Yorker van deze week. Ana Juan, "Baby, It's Cold Outside".
(En ja, dat prentje is misschien wel een beetje teveel cutiepie. Maar dat heb je met zo'n aanhoudende zeurderige verkoudheid. Dan begin je na verloop van tijd enigszins te regresseren.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten