Wat ook een mooi boek zou opleveren: een culturele geschiedenis van de dinosaurus. Een boek over hoe ons beeld van hoe we denken dat de dino's er hebben uitgezien, in de tijd verandert.
Een paar weken terug waren we in Oxford in het University Museum of Natural History. Geweldig veel mooie dingen gezien. En heel bijzonder: prentjes van hoe ze zich in de negentiende eeuw, op basis van de eerste skeletvondsten, voorstelden hoe zo'n dinosaurus er uitzag.
Eigenlijk als gigantische, goedaardige lobbessen. Toen dachten paleontologen dat dino's viervoeters waren en automatisch krijg je daardoor een enigszins andere voorstelling van die gevaarten. Bovendien werd zo'n beest meestal als redelijk goed in het vlees zittend uitgebeeld, waardoor je onwillekeurig denkt: valt wel mee, niet meteen een alles verslindend monster (zie prentje hieronder: een dinostandbeeld uit 1854, Christal Palace Park, Londen).
In de twintigste eeuw lopen dino's rechtop en krijgen ze enge kinderarmpjes en ziet hun kop er steeds vervaarlijker uit. Met van die priegelig kleine oogjes die waanzin en razernij verraden. En op prentjes zijn ze ook altijd aan het vechten of nuttigen ze elkaar als tussendoortje. Vreselijke griezels (zie prentje hieronder).
En vandaag zien dino's er plots enigszins multicultureel uit. Ze krijgen een bonte vederdons toebedeeld en worden vaak afgebeeld terwijl ze frivole danspasjes lijken te oefenen. Dino's zijn aaibaar en zelfs een beetje zielig.
De moraal: wat mensen over dino's denken zegt vermoedelijk meer over mensen dan over dino's.
(Het prentje helemaal bovenaan: voor Jezus maakte het niet uit hoe ze er uitzagen. Jezus hield van alle dieren. Ook van de dino's.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten