Het is een wonderlijke wereld.
Inderdaad. Alles kan.
Alles.
Alles.
Zo bijvoorbeeld, neem nu de Duitse filosoof Habermas, schrijver van dikke en nauwelijks leesbare boeken, die Jürgen Habermas...
Wat is er van die Habermas?
Die Habermas, die twittert.
Dat kan niet.
Toch wel. Kijk zelf. Alles kan.
Inderdaad. Werkelijk alles.
Het is een wonderlijke wereld.
Alles kan.
Alles.
Wat bedoelt de kunstenaar met dit werk? Leg uit in je eigen woorden.
Wij zijn even een koffietje drinken.
I thought maybe I'd read something to her," Seymour said, and took down a book. "She's ten months old, for God's sake," I said. "I know," Seymour said. "They have ears. They can hear." The story Seymour read to Franny that night, was a favorite of his, a Taoist tale. To this day, Franny swears that she remembers Seymour reading it to her.
Uit: Raise High the Roof Beam, Carpenters:
De fanclub uit Zwijndrecht, Elvis Memories Belgium, vierde zondagmiddag de 75ste verjaardag van Elvis Presley in café Point met een Elvis&Oldies-namiddag.
Elvis-imitators en zangers van oldies wisselden elkaar af, met als hoogtepunt het optreden van Elvis Junior, de Belgische en enige niet-Amerikaanse Elvis-imitator die ooit won op het wereldkampioenschap in Memphis. “Elvis blijft boeiend”, vindt de voorzitter van Elvis Memories Belgium, Sylvain Vertez (rechts op de foto).
(Gazet van Antwerpen, 18.01.10)
"Il y a en effet un bonheur du mauvais temps. C'est un bonheur étrange. Il nous donne l'impression que le temps qui nous est imparti dure plus qu'il ne ferait s'il faisait beau. Dans le froid, on a la vie devant soi. On rentre dans les bistros pour se réchauffer. On frémit en passant devant les boulangeries. Tout prend une tournure précieuse. Il faut marcher pour échapper aux morsures du froid. Le mouvement devient une façon d'exister. Le froid nous rappelle à notre condition. Il nous aide à ne pas nous oublier, à ne pas nous laisser aller. Il nous provoque à la lutte."
Franz Bartelt, Petit éloge de la vie de tous les jours, Editions Gallimard, Folio, Parijs, 2009.
Dåraktiga Kvinnor. Ett brottstycke ur livet av en som känner det - Erich von Stroheim
Was het in uw tijd beter?
Ja. Beter.
Jef Tavernier, ex-Groen politicus, in De Standaard (18.01.10).
De hongerigen spijzenen
De dorstigen laven
De naakten kleden
De vreemdelingen herbergen
De zieken bezoeken
De gevangenen bezoeken
De doden begraven
De zondaars vermanen
De onwetenden onderrichten
Voor de levenden en overledenen bidden
In moeilijkheden goede raad geven
De bedroefden troosten
Het onrecht geduldig lijden
Beledigingen vergeven
Zelfkant
Ik houd het meest van de halfland'lijkheid:
Van vage weidewinden die met lijnen
Vol waschgoed spelen; van fabrieksterreinen
Waar tusschen arm'lijk gras de lorrie rijdt,
Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen.
Want 'k weet, er is daar waar men 't leven slijt
En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid
Te vinden dan in bergen of ravijnen.
De walm van stoomtram en van bleekerij
Of van de ovens waar men schelpen brandt
Is meer dan thijmgeur aanstichter van droomen,
En 't zwarte kalf in 't weitje aan de rand
Wordt door een onverhoopt gedicht bevrijd
En in één beeld met sintels opgenomen.
Simon Vestdijk (1898-1971), Zelfkant, uit: Dichters van dezen tijd, uitgeverij P.N van Kampen & Zn., Amsterdam, 1939
"If the coin started heads up, then it would land heads up 51 percent of the time. Part of the reason real flips are less certain isn't just that the force of the flip can vary; it's that coins flipped by humans tend to rotate around several axes at once. Flipped coins tumble over and over, but they also spin around and around, like pizza dough being twirled. This spinning around is technically known as 'precession.' The greater the precession in a flip, the more unpredictable the outcome."
"The first identical twins in space, Scott and Mark Kelly, are from New Jersey".
Shea Oakley, directeur van de Aviation Hall of Fame and Museum of New Jersey, geciteerd in The New Yorker, 11.01.10
The Things
When I walk in my house I see pictures,
bought long ago, framed and hanging
—de Kooning, Arp, Laurencin, Henry Moore—
that I’ve cherished and stared at for years,
yet my eyes keep returning to the masters
of the trivial: a white stone perfectly round,
tiny lead models of baseball players, a cowbell,
a broken great-grandmother’s rocker,
a dead dog’s toy—valueless, unforgettable
detritus that my children will throw away
as I did my mother’s souvenirs of trips
with my dead father, Kodaks of kittens,
and bundles of cards from her mother Kate.
Donald Hall, The Things, The New Yorker, 4.01.10
"It was a clever stunt. Cadbury's were using some of the greatest chocolate-bar experts in the world to test out their new inventions. We were of a sensible age, between thirteen and eighteen, and we knew intimately every chocolate bar in existence, from the Milk Flake to the Lemon Marsmallow. Quite obviously our opinions on anything new would be valuable. All of us entered into this game with great gusto, sitting in our studies and nibbling each bar with the air of connoisseurs, giving our marks and making our comments. 'Too subtle for the common palate' was one note that I remember writing down."
In Queene Elizabeths time there was a songe sent into England of 30 parts (whence the Italians obteyned the name to be called the Apices of the world) which beeinge songe mad[e] a heavenly Harmony. The Duke of — bearing a great love to Musicke asked whether none of our English men could sett as good a songe, & Tallice beinge very skillful was felt to try whether he would undertake the Matter, which he did and mad[e] one of 40 p[ar]ts which was songe in the longe gallery at Arundell house which so farre surpassed the other th[a]t the Duke hearinge of the songe tooke his chayne of gold from of his necke & putt yt about Tallice his necke & gave yt him.
The only dream worth having, I told her, is to dream that you will live while you're alive and die only when you're dead.
"Which means exactly what", she said, looking a little annoyed.
I tried to explain, but didn't do a very good job of it because sometimes I need to write to think. So I wrote it down for her on a paper napkin and this is what I wrote:
"To love. To be loved. To never forget your own insignificance. To never get used to the unspeakable violence and the vulgar disparity of life around you. To seek joy in the saddest places. To pursue beauty to its lair. To never simplify what is complicated or complicate what is simple. To respect strength, never power. Above all, to watch. To try and understand. To never look away. And never, never, to forget."
Arundhati Roy. (Hier de volledige tekst en hier zie je haar de tekst de voorlezen.)
