Groter is groter

Ook een sociologische wetmatigheid: als iedereen zich heel erg in één richting beweegt omdat, ja, omdat iedereen dat doet, dan ontstaat er na verloop van tijd een voorhoede die zich consequent naar de andere richting begeeft. En na een tijdje krijgt die voorhoede navolging. En vervolgens beweegt iedereen zich nadrukkelijk in de richting die de voorhoede aangaf. Maar als iedereen zich heel erg in één richting beweegt omdat, ja, omdat iedereen dat doet, dan ontstaat er wel weer ergens een nieuwe voorhoede die zich consequent naar de andere richting begeeft.

En waarom mensen dat doen? Dat is het rare. Mensen lijken zowel gedreven door de wil om ergens bij te horen als door de wil zich daar tegen af te zetten. Dat is misschien wel de essentie van de menselijke conditie: we willen heel erg zijn zoals de anderen en tezelfdertijd ook heel erg bijzonder.

Mensen: niet eenvoudig.

Het prentje: Shakira Van Walleghem, telefoonpionier uit Zandhoven. Toen iedereen op zoek ging naar steeds weer kleinere telefoontoestellen gooide Shakira het consequent over een andere boeg. "Groter is groter", liet ze optekenen. En probeer daar maar eens iets tegen in te brengen.

Stanley Green

In zijn eentje ook een sociale beweging: Stanley Green. Jààren liep hij Oxford Street op en neer met zijn plakkaat. "Eet minder proteïnen" was de boodschap. Want van proteïnen krijg je lust. En lust is niet goed.

In zijn jonge jaren was Stanley Green zeeman en toen schrok hij zich een zeemanshoedje van de overal welig tierende seksuele lusten. Dat kon beter, meende Stanley. En hij leerde zichzelf het hoofd koel houden op basis van een dieet van "porridge, home-made bread, steamed vegetables and pulses*, and a pound of apples". 

Dat stond allemaal uitgelegd in Stanley's boek dat je voor een schappelijk prijsje bij hem kon kopen. Stanley verkocht hoogstpersoonlijk 87.000 exemplaren van dat boekwerk. Redelijk indrukwekkend, toch.

* En "pulses", dat zochten we op, zijn peulvruchten.

Met vosje

David Dawson, Lucian with Fox Cub, 2005. De hele reeks "Working With Lucian Freud" is nog tot eind mei te zien in de Pallant House Gallery in Chichester. Je zult maar plots in de buurt van Chichester zijn en niet weten wat doen. Nu dus wel.

(En als je niet in Chichester geraakt, kan je ook gewoon in Londen, in de National Portrait Gallery, naar de grote Lucian Freud-retrospectieve gaan.)

Paardenvlees

Uit een tijd toen mensen minder gevoelig waren: leuk naar de paardjes kijken, in het slachthuis. Handig voor de deelnemers: als Bles geen prijs won, kon je ze daar achterlaten. Klaar om tot paardenbiefstuk te worden versneden.

Ook in die dingen werden we blijkbaar Angelsaksischer. Henry Mayhew schreef in 1851 in London Labour and the London Poor dat, terwijl arme mensen in Frankrijk en Duitsland zich voedden met worst afkomstig van paardenkarkassen, de Engelse armen consequent paardenvlees weigerden. Paard was taboe.

Maar net in Groot-Brittannië keert het tij, onder invloed van de populaire kookprogramma's en de cultus van de masterchefs: nadat Gordon Ramsay besloot paard op het menu te zetten, zag je Britse foodies schoorvoetend volgen. En sinds kort kan je in de supermarkten een paardensteak vinden.

De moraal: geen taboe is tegen de mode bestand.

De bokser

Vermoedelijk de mooiste van Georg Grosz (1893-1959): uit 1926, het portret van de bokser Max Schmeling. Schmeling werd het lievelingetje van de nazis toen hij in 1936 de zwarte Amerikaanse bokser Joe Louis versloeg. De nazis toeterden dat hiermee de superioriteit van het Arische ras maar weer eens was bewezen. In de revanchewedstrijd in 1938 versloeg Louis Schmeling. De nazis onthielden zich vervolgens wijselijk van commentaar.

Ook Joe Louis werd tijdens de Tweede Wereldoorlog door zijn land voor propagandadoeleinden gebruikt. Hij diende de zwarte Amerikanen warm te maken voor het -nochtans nog steeds langs raciale lijnen gesegregeerde- leger maar hoefde, gelukkig voor hem, niet naar het front. Schmeling, die nooit partijlid had willen worden, werd ingelijfd bij de para's en raakte gewond bij de slag om Kreta.

Louis en Schmeling werden na de oorlog goede vrienden. Schmeling stierf in 2005 op zijn honderdste. Dat verwacht je ook niet onmiddellijk van iemand die tot zijn drieënveertigste professioneel bokste.

Verzameld Werk

Sherlock Holmes, weten ervaren lezers, schreef zelf ook. Vakliteratuur uiteraard. Over hoe je verschillende soorten tabaksas van elkaar onderscheidt, bijvoorbeeld. Maar net zo goed over de oude talen van Cornwall, over de motetten van Orlandus Lassus en over de bijenhouderij. Het Verzameld Werk van Sherlock Holmes zou er, althans volgens Vincent Starrett, die dat in The Private Life of Sherlock Holmes (1933) op basis van de gepubliceerde Sherlock-verhalen heeft uitgevlooid, als volgt uitzien :

Upon the Distinction Between the Ashes of the Various Tobaccos
Upon the Tracing of Footsteps
Upon the Influence of a Trade Upon the Form of the Hand
The Book of Life
On the Typewriter and Its Relation to Crime
Upon the Dating of Old Documents
Of Tattoo Marks
On Secret Writings
On the Surface Anatomy of the Human Ear
Early English Charters
On the Polyphonic Motets of Lassus
Chaldean Roots in the Ancient Cornish Language
Malingering
Upon the Uses of Dogs in the Work of the Detective
Practical Handbook of Bee Culture, With Some Observations Upon the Segregation of the Queen
The Blanched Soldier
The Lion’s Mane
Sigerson
The Whole Art of Detection
Translations

En dat zijn stuk voor stuk werken die je zou willen gelezen hebben. Helaas.

Uit de hoogte

Marcus Aurelius adviseert om zich regelmatig in te beelden alsof men vanuit het heelal neerkijkt naar het dagelijkse gewoel hier op aarde: dat helpt relativeren. De omgekeerde gedachte heeft merkwaardig genoeg helemaal niet dat effect.

Beeld je in dat er de hele tijd één of ander gigantisch wezen vanuit het heelal op je neerkijkt. Een wezen dat al jouw handelingen en die van alle andere mensen ziet. Een wezen dat voortdurend ook het grotere patroon ziet, dat je zelf, vanuit je eigen beperkte positie, niet kan vatten. Een wezen dat daarom in het beste geval meewarig, in andere gevallen met ongeduld, boosheid of misprijzen op ons dagelijks gewoel neerkijkt. Alleen al van de gedachte aan zo'n wezen wordt een mens zenuwachtig.

Is dat zo'n beetje hoe gelovige mensen door het leven gaan, altijd met het besef dat één of ander gigantisch wezen hun doen en laten volgt? En worden die gelovige mensen daar niet vreselijk zenuwachtig van?

Het prentje: en nee, het helpt niet je in te beelden dat het bovengenoemde wezen de trekken heeft van Brigitte Bardot. Integendeel zelfs.

Eénwielbrommer

Dit begrijp je toch helemaal niet: dat deze éénwielbrommer nooit een geweldig succes is geworden. Dit wonder van vernuft is van Italiaanse makelij. De bedenker was ene M. Goventosa de Udine. En je kon er snelheden van 150 km/uur mee bereiken. Zegt het voort!

Het prentje: via Hemmings Blog. Als doorklikt naar deze pagina, dan vind je zelfs een oud Hongaars filmpje waarop je een éénwielmotorfietser aan de slag ziet.

Het lot

"Een blind kind zal beslissen wie de nieuwe koptische paus wordt. De leiders van de christelijke gemeenschap in Egypte zullen uit een reeks kandidaten eerst drie finalisten kiezen. Daarna zal een blind kind een van de drie aanwijzen als de nieuwe koptische paus", (De Standaard, 21.03.2012).

En onwillekeurig denk je dan: weten we wel echt zeker dat onze manier om leiders via verkiezingen aan te duiden (zie prentje), betere garanties biedt dan de uitverkiezing via het lot, waar deze koptische pausselectie een variant van vormt?

Wat de mensen denken

De Dalai Lama legt uit dat je je niet teveel moet aantrekken van wat de mensen van je denken, of het nu goed is dan wel slecht. Maar eerst bekent hij deemoedig dat het hem ook niet altijd lukt:

I think all of us are concerned in particular about maintaining a good reputation. For example, when I am up here on this throne teaching, from time to time, somewhere in the back of my mind, there appears the thought: How am I doing? How are people going to react to this? Are they going to praise me? Maybe not . . . Oh! That did not go well. Will people criticize me? Whenever this happens I need to catch myself and say, Look, now that I am here on this throne transmitting the dharma teachings, I should not allow myself to be affected like this by worldly concerns.

When people praise us and we glow with delight, it is because we think that being praised is beneficial. But that is like thinking that there is some substance to a rainbow or a dream. However much benefit appears to accrue from praise and acclaim, actually there's none at all. However convincing it seems, it is as unreal as a magician's illusion. In exactly the same way, when somebody says something unpleasant or hurtful to us, we need to learn to be patient and forbearing and remind ourselves that their words are just like the sounds of an echo, equally insubstantial and unreal.

Dalai Lama, Bad Reputation, Tricycle.

Dadabhai Naoroji

Het leven van Dadabhai Naoroji (1825-1917) leest als een heldenroman. De eerste Indiër die het in Brits-Indië tot  leraar schopt op een Engelse middelbare school. Vervolgens de eerste Indische docent aan de Universiteit van Bombay, daarna de eerste Indische hoogleraar in Groot-Brittannië, aan het Londense University College. Naoraji, die uiteraard lid was van de belangrijkste wetenschappelijke genootschappen, gebruikte die fora om de wetenschappelijke aanspraken van het racisme te weerleggen. Voorts ijverde hij, tegen de Hindoe-meerderheid, voor de zaak van de zoroastriërs, de geloofsgemeenschap waartoe hij behoorde. Tegen de Britten verdedigde hij de zaak van de gelijkwaardigheid van de gekleurde volkeren. Hij was ook één van de oprichters van het Indian National Congress, de organisatie die aan de wieg stond van de onafhankelijkheid van Brits-Indië.

In de jaren 1890 was hij, in Groot-Brittannië, kandidaat-parlementslid voor de Liberale Partij. De toenmalige conservatieve premier Salisbury vond dat maar niets: kon een zwarte -Salisbury hield de dingen graag overzichtelijk- wel optreden als vertegenwoordiger van de blanke Britten? Toen sprak de liberale partijleider Gladstone de historische woorden dat hij zowel Naorodji als Salisbury goed kende en dat volgens hem Salisbury -die  inderdaad van een flinke zwarte haardos en baard was voorzien- de zwartste van de twee was. Naoroji werd in 1892 als eerste gekleurde parlementslid verkozen. Naoroji weigerde de eed af te leggen op de Bijbel en mocht dat doen op de Khordeh Avesta, het heilige boek van zijn geloof. Als parlementslid voerde Naoroji campagne voor zelfbestuur voor Ierland en, uiteraard, voor de zaak van de Indiërs.

Het prentje: een herdenkingsplakket voor Naoroji aan Finsbury Town Hall, Rosebery Avenue, Londen.

Hitchcock legt uit

Alfred Hitchcock (rechts op het prentje) legt uit wat hem gelukkig maakt:

A clear horizon — nothing to worry about on your plate, only things that are creative and not destructive… I can’t bear quarreling, I can’t bear feelings between people — I think hatred is wasted energy, and it’s all non-productive. I’m very sensitive — a sharp word, said by a person, say, who has a temper, if they’re close for me, haunts me for days. I know we’re only human, we do go in for these various emotions, call them negative emotions, but when all these are removed and you can look forward and the road is clear ahead, and now you’re going to create something — I think that’s as happy as I’ll ever want to be.”

En hier kan je het hem zelf horen zeggen: filmpje.

Het prentje: samen met Ingrid Bergman gezellig naar de bootjes op het water kijken is natuurlijk ook bijzonder bevorderlijk voor het geluk..

Darwin's neus

Pascal meende dat de wereldgeschiedenis er anders had uitgezien als de neus van Cleopatra korter was geweest. Waar we minder bij stilstaan is dat het geen haartje scheelde of de wereldgeschiedenis had er effectief geheel anders uitgezien omwille van de vorm van Darwin's neus.

Toen Darwin aan boord ging van de Beagle, voor de expeditie die aan de basis zou liggen van zijn belangrijkste wetenschappelijke werk, maakte de kapitein, ene Robert Fitz-Roy, bezwaar omwille van de vorm van Darwin's neus. Die straalde gebrek aan wilskracht uit en dat voorspelde niet veel goeds voor een avontuurlijke zeereis.

Kapitein Fitz-Roy was aanhanger van de destijds waanzinnig populaire leer van de op het prentje afgebeelde Johann Kaspar Lavater (1741-1801), dichter en fysiognomist. De fysiognomie was het onechte neefje van de fysiologie en hield zich bezig met het afleiden van karaktereigenschappen van lichamelijke kenmerken. Het was -gelukkig voor Darwin- een bezigheid die dichter lag bij de poëzie dan bij de wetenschap.

Volgens een vaak vertelde anekdote kreeg Lavater een keer de -naamloze- portretten onder ogen van de filosoof Kant en van een berucht roverhoofdman. En, ja hoor, Lavater bewees onweerlegbaar dat de fysiognomie van Kant hem voorbestemde tot een leven van misdaad. Voor de roverhoofdman had, dat zag je aan ogen, neus en voorhoofd, de natuur grootste wijsgerige inzichten in het vooruitzicht gesteld. Kant beleefde veel plezier aan dit verhaal. Wat de roverhoofdman er van dacht weten we niet: die hadden ze inmiddels al terechtgesteld. Ongetwijfeld een groot verlies voor de filosofie.

De grote vragen

We gaan op deze blog de grote filosofische vragen niet uit de weg. Zo bijvoorbeeld deze:

We detect that a rhododendron flower is odorless by smelling it. But do we smell its odorlessness? We detect that tofu is flavorless by tasting it. But do we taste its flavorlessness?

Roy Sorensen, Seeing Dark Things, 2008

Het prentje: Norbertine Bresslern Roth (1891-1975), Persische Hunde, 1929. Sommige filosofische vragen zijn overigens soortspecifiek.  De kans is bijvoorbeeld groot dat honden wél weten hoe een rododendron ruikt. Maar ten aanzien van het tofuvraagstuk bestaat consensus tussen de soorten: tofu smaakt werkelijk naar niets.

De Velvet speelt

1965: een fijn feestje en bij het dessert speelt de Velvet Underground ten dans. (Voor wie er toen niet bij kon zijn, iets van later: de Velvet met Nico in Femme Fatale: filmpje).

Het prentje: ene Adam Richie was erbij en keek er niet alleen naar, maar had de tegenwoordigheid van geest om de scene voor het nageslacht te vereeuwigen. Richie was er ook bij toen Pink Floyd net begon. En ook toen had Richie zijn fototoestel bij. Richie's foto's worden nu tentoongesteld (zie: hier).

Iedere dag

Iedere dag is 24 uur, en ieder uur gaat er meer door de hoofden van al die tobbende menschen dan je in duizenden boeken zou kunnen opschrijven.

Nescio (1882-1961), De Uitvreter, 1911.

Het prentje: de voorpagina van de door Joost Swarte geïllustreerde uitgave van De Uitvreter. Altijd kopen als je die ergens ziet liggen.

Orgelspelend

Ja, toch enigszins passend bij de afgebeelde persoon: het portret van Python Terry Jones door Heidi Harrington, 2004.

En Terry heeft zich natuurlijk al vroeger geout als naked organist: filmpje.

C'est magnifique

Wat dan weer minder mensen weten dan je zou kunnen verwachten: het hipste muziektijdschrift aller tijden, de New Musical Express, zag oorspronkelijk het licht als de Accordion Times and Musical Express. En dezer dagen kan je dat soort dingen maar beter onthouden om quasi achteloos op blitse feestjes te laten vallen. Immers, de accordeon is helemaal terug. Zelfs in populaire TV-series zoals Mad Men wordt, zie prentje, tegenwoordig wel eens een stukje getrekzakt. In de derde episode van seizoen drie speelt Joan Holloway, om de sfeer te bevorderen, een fijne versie van C'est magnifique.

En wat blijkt: actrice Christina Hendrickx -die altijd mag bellen om samen een koffietje te gaan drinken- speelt écht accordeon: “I started taking lessons four or five years ago. It is such a rich instrument for one person. You can get so much out of it, like a one-man band. I also think it’s a very romantic instrument, and it channels all the things I love—French culture, Tom Waits—and all the things I try to make my house look like. It’s something I’ve always been interested in.” (bron: Let's Polka)

Inderdaad, Christina. Daar valt niets tegen in te brengen. Zullen we even meeluisteren? Filmpje!

Per struisvogel

Eens je er begint over na te denken dienen zich meteen heel wat goede oplossingen aan voor het mobiliteitsvraagstuk. De stad zou er bijvoorbeeld een stuk vrolijker uitzien als mensen, zoals op het prentje Josephine Baker, zich vaker per struisvogel zouden verplaatsen.

Het ontbreekt de mensen vandaag gewoon aan inspiratie.

Transcendentaal voetbal

The Tibetan goalie and his Tibetan friends, whom I had never seen before and never would after that day, are playing a game on the field completely covered with water, as if running in slow motion on the surface of a placid river. The ground is giving off vapour, the mist touching their ankles, and at moments it seems that they’re levitating a few inches above the ground, untouched by the flood. Lalas and his wife are watching them with perfect calm, as if nothing could ever harm them. They see one of the Tibetans scoring a goal, the rain-heavy ball sliding between the goalie’s hands. The goalie is untroubled, smiling, and from where I am, he could be the Dalai Lama himself.

So this, gentlemen, is what this little narrative is about: the moment of transcendence that might be familiar to those who practise sports with other people; the moment, arising from the chaos of the game, when all your team mates occupy the ideal position on the field; the moment when the universe seems to be arranged by a meaningful will that is not yours; the moment that perishes – as moments tend to – when you complete the pass; and all you have left is a vague, physical, orgasmic memory of the instant you were completely connected with the world around you.

Uit: Aleksander Hemon, If God Existed, He'd Be A Solid Midfielder.

Het prentje:  "Tibetan spiritual leader the Dalai Lama, third left, stands next to Preity Zinta, center, owner of Kings XI Punjab team, before an Indian Premier League (IPL) match between Deccan Chargers and Kings XI Punjab in Dharmsala, India, Saturday, May 21, 2011." (AP / Ashwini Bhatia)

Lenteuitjes

Het onderwerp van één van de swingendste instrumentals ooit: lenteuitjes. En dan rijst de vraag onmiddellijk: wat hadden Booker T. en zijn MG's (prentje) met de groente in kwestie? Niet zo bijzonder veel, blijkt uit recent historisch onderzoek. Op de vraag waarom precies groene ajuintjes antwoordde Booker T.: "Because that is the nastiest thing I can think of."

Een fijne live versie van Green Onions, helemaal uit 1967 en meer precies uit Noorwegen dan nog wel (hier).* Blijf vooral kijken, want ook de Mar-Keys en Arthur Conley verschijnen nog op de scene. De hele Stax-stal toerde toen samen door Europa.

Neen, in 1967 hadden ze echt geen reden tot klagen.

* Dit filmpje is het eerste in een reeks van zes. Op youtube vind je ze, op elkaar aansluitend, allemaal.

Dresscode

The European Women's Championship is the first where the new ECU Dress Code regulations apply. They are quite specific: regarding décolletés (in the US "cleavage"): "the second from the top button may be opened." And skirts may be no shorter than 5-10 cm above the knees.

Meer over deze revolutionaire vernieuwing in de schaaksport, de door de Europese Schaakbond ingevoerde dresscode voor schakers: hier.

En dan stelt zich meteen natuurlijk de vraag: en de mannen, mogen die dragen wat ze willen? Daarover laat Sava Stoisavljevic, secretaris-generaal van de bond, zonder jammer genoeg in details te treden, geen twijfel bestaan: neen.

In fact these rules will be more useful during men events. In general, women take care about their looks and what they wear. There is not a lot of trouble with women – and in fact and I'm sure there will be no trouble at all in the future as well. With men the situation is a little bit different.

Een mens kijkt meteen helemaal anders tegen de schaaksport aan.

Op de bus

Voorlopig nog meer kunst dan beleid, maar desalniettemin een fantastisch zicht: stadstuintjes bovenop de bus. Designstudent Marco Antonio Castro Cosio schreef zijn thesis over manieren om de verloren ruimte in de steden groener te maken. Beste idee: zet plantjes op het dak van de bus. En zo geschiedde: sinds kort rijden er, in het kader van het project Bus Roots, wat New Yorkse bussen met een groen dak rond. Voor wie nog even op een rijtje wil hebben waar dat groen allemaal goed voor is:

• Aesthetic Value
• Mitigation of Urban Heat Island Effect
• Acoustical and Thermal Insulation
• Storm Water Reduction and Management
• CO2 absorbtion
• Habitat Restoration
• Public Education and Recreation
• Reclaiming Forgotten Real Estate

En natuurlijk ook gewoon geweldig leuk, zoals de bus-met-dakterras op het prentje bewijst.

Priester-parachutist

"Rusland introduceert parachute-springende priesters en vliegende kerken om de moraal van Russische soldaten hoog te houden. De priesters die op dit moment dienen in het leger, moeten een speciale training gaan volgen om heelhuids met gebouw en al in afgelegen gebieden te kunnen landen.
Deze 'unieke, hi-tech kerk die vanuit de lucht gedropt kan worden', wordt volgens de site RT.com (een engelstalige spreekbuis van het Kremlin) binnenkort geïntroceerd in het leger. De kerk zou bestaan uit een legertent, een dieselmotor, airconditioner en een koelkast. De kapel zou vaste grond moeten bereiken op een platform dat ook gebruikt wordt om pantservoertuigen mee door de lucht te vervoeren.
Volgens het Russische leger zou het de eerste vliegende kapel op aarde zijn. RT.com belooft een video te plaatsen zodra die beschikbaar is." (De Volkskrant, 7.03.2012)

Het prentje: het Vaticaan laat weten niet onder de indruk te zijn. Toch werd voor alle zekerheid een bataljon Onbevlekte Infanteristen -in de omgang ook wel eens de Nuns with Guns genoemd- in staat van paraatheid gebracht. "Als de orthodoxen willen vechten, kunnen ze slaag krijgen", liet een strijdlustige Zuster Maria-Artillerista alvast verstaan.

Duitse honden

The German shepherd, first registered as a breed in 1889 by a former cavalry captain, Max von Stephanitz, was selected for intelligence and steadiness as well as power. The Germans fielded thirty thousand dogs in the first World War, and used them for everything from transporting medicine and wounded soldiers to shuttling messages between trenches. When the war was over, the animals were mostly killed, discarded, or consumed by the starving populace. "Dog meat has been eaten in every major German crisis at least since the time of Frederick the Great, and is commonly referred to as 'blockade mutton'", Time noted, in 1940."Dachshund is considered the most succulent."

Uit: Burkhard Bilger, Beware of the Dogs, The New Yorker, 27.02.2012

Het prentje (via crackdog): ja, Duitse honden wisten tijdens de Eerste Wereldoorlog wel wat goed voor ze was. Luisteren naar das fräulein of voor je donnerwetter kon zeggen stond je tot aan je ellebogen in het slijk van de IJzervlakte. Om daarna, als het wat tegen zat, in de Sauerkraut te eindigen. Verdammt nog mal!

Feestje

Altijd een succes op feestjes: een gorilla die saxofoon speelt, met ballonnen.

Het prentje: via boingboing.

Wonder der techniek

Niet alleen de telefoon is, zoals destijds de Kommeniste zongen, een wonder der techniek. Er valt ook veel te zeggen voor de telefooncel. Zeker nu die overal zo goed als verdwenen is. De allermooiste telefooncel was natuurlijk de Britse variant, die de Londense straten zo'n feestelijk aanzicht gaf en die dan ook op ontelbare prentbriefkaarten en toeristenfoto's werd afgebeeld. Waar dan weer minder mensen bij stilstaan: ooit heeft iemand die telefooncel ook uitgevonden.

En dat was architect Sir Giles Gilbert Scott (1880-1960). De eerste telefooncellen trokken op niet veel, dus besloot de Royal Fine Arts Commission een ontwerpwedstrijd uit te schrijven. Scott's K2-prototype won, een model "in the classical style, but topped with a dome reminiscent of Soane's self-designed mausoleums in St Pancras' Old Churchyard and Dulwich Picture Gallery, London". Vanaf 1926 verscheen K2 eerst in Londen en daarna ook daarbuiten in het straatbeeld.

Fietsgerelateerd

Dankzij Flanders Today weet de wereld nu dat we in onze streken lang niet hebben geweten waarom de fiets fiets heet en dat we het nu misschien wel weten. Dat moet, voor die wereld, een beetje een bizar nieuwsfeit zijn geweest. Die wist namelijk niet dat we lang niet hebben geweten waarom de fiets fiets heet. Die wist zelfs niet dat een fiets bij ons fiets heet. Dat was wel veel informatie in één keer voor die wereld.

Maar de echt belangrijke fietsgerelateerde vragen blijven nog steeds onopgelost. Zoals bijvoorbeeld: waarom mensen op een tandem altijd achter elkaar moeten zitten. Dat fietst toch helemaal niet gezellig? Als je bij het samen fietsen leuk naast elkaar zit, dan kun je prettig keuvelen over wat je onderweg ziet. Probeer dat maar eens als je tandemt, zeker als je het ongeluk hebt achteraan te zitten en de hele tijd moet aankijken tegen het zitvlak van je reisgezel. In dat licht is het gewoon onbegrijpelijk dat bovenstaand fietsmodel nooit een succes is geworden. Wisten we maar waarom.

(En dit berichtje kwam tot stand met medewerking van JDS)

In maart

Zo. Daarmee is de maand maart ook alweer gevuld: Tolstoi, Austen, Dickens, Thackeray, Dumas, Scott, Hawthorne, Clemens en Eliot.

(Eigen lof! Toch wel fijn om ook in andermans smaak te vallen. Boekenliefhebber zette ons op zijn lijst van favoriete blogs en bekroonde ons met het eerbewijs Liebster Blog.)

Aan de uitverkiezing tot Liebster Blog zijn wat regeltjes verbonden. De prijsbeesten worden geacht:
* de Award op hun blog te zetten (Check: is gebeurd);
* de gever van de Award met link te vermelden (Check: is gebeurd);
* de Award door te geven aan 5 bloggers, met vermelding van de naam van de blog + link. Mijn vijf genomineerden:

Poemas del rio Wang: elke dag weer wereldreis.
Woest & Vredig: orthodox en minder orthodox.
Still life quick heart: stillevens galore.
Futility Closet: steeds wetenswaardig.
Sportgeschiedenis: oud nieuws, het beste nieuws.

Orgelman

Waarom vandaag zoveel mensen er niet echt vrolijk bijlopen? Omdat er nooit nog eens een orgelman langskomt. Bovenstaand, ongetwijfeld naar het leven geschilderd tafereel, maakt duidelijk hoeveel prettiger het leven is als er op straat plots orgeldeuntjes klinken.

Aan al die lokale politici die, met het oog op de komende gemeenteraadsverkiezingen, wanhopig op zoek zijn naar een sterk electoraal thema: "meer orgels op straat" lijkt ons een gegarandeerd succesnummer. Indien geen orgelman (-of vrouw) voorradig, mag een straatorgel overigens ook. Ten bewijze waarvan straatorgel de Rhynouwe uit Arnhem nu "Ik zal je nooit, nooit meer vergeten" ten gehore brengt (filmpje).

Het prentje: Alexei Ivanovich Korzuhin (1835-1894), Daar is Petrusjka!, 1888.

Poedeldracht

We hebben al eerder een merkwaardige dierkundige evolutie onder de aandacht gebracht: het verdwijnen van de poedels. Op straat alle mogelijke soorten honden, vrijwel nooit nog poedels. Wie enigszins weet hoe de poedel in elkaar zit, kon de gevolgen voorspellen. Zodra poedels doorhadden dat ze schaars werden, gingen ze zich daar naar gedragen. Poedels luisteren bijvoorbeeld niet meer naar Baasje. Als Baasje ze er op aanspreekt, veinzen ze flauwtes en denkt Baasje, o jee, misschien is Bobbie wel heel erg ziek en wat dan, want nieuwe poedels vind je nauwelijks nog. En dus zie je steeds vaker taferelen als op het prentje. Poedels die plots beginnen trekkebenen of gewoon op de grond gaan liggen en het signaal geven dat ze écht niet meer op eigen poten kunnen staan. En of Baasje ze misschien kan dragen.

Poedels. Slimme beesten, hoor. Daar niet van.

Het prentje: via this isn't happiness.