Eén van de merkwaardigste en vrijwel nooit als dusdanig ervaren culturele revoluties: de opmars van het dekbed of donsdeken. Vroeger iets van Duitsers of Oostenrijkers. Iets dat je op vakantie wel eens tegenkwam en waar je dan naderhand sterke verhalen over vertelde: de hele nacht moeten vechten voor jouw stuk van het donsdeken, wakker geworden met de voeten bloot. Dat soort dingen. Neen, normale mensen sliepen, zoals we altijd al hadden gedaan, onder lakens en dekens.
En nu dus blijkbaar niet meer. Wie niet mee is, zal dat geweten hebben. Ga je op hotel, dan ligt er steevast zo'n donsding op. Als je dat, in een meestal al te warm gestookt hotel, waar je tegenwoordig vaak ook geen raam kan openzetten, onprettig slapen vindt? Pech. Geen laken en deken meer te bekennen.
Eigenlijk, laten we wel wezen, gaat het om discriminatie en ongelijke behandeling. Dekenslapers zijn misschien een minderheid. Kan zijn. Maar je kunt het ook zo zien: wij zijn de laatste voortzetters van een aloude, maar nu tot verdwijnen gedoemde traditie. Binnenkort vind je vermoedelijk in de winkels zelfs geen lakens en dekens meer. Alleen nog van die hobbezakken waar je dan je donsdeken in verpakt.
Europa: er verdwijnt zomaar, onder jullie neus, een deel Europees cultureel erfgoed. En wat doen jullie? Eco-labels verzinnen voor toiletpotten en urinoirs (hier). Het is godgeklaagd.
Het prentje: Amsterdam, 1969. John Lennon en Yoko Ono dragen hun steentje bij tot het behoud van de wereldvrede door middel van de jammer genoeg verloren gegane actievorm van de Bed-in. In een bed met, uiteraard, gewoon lakens en dekens.
2 opmerkingen:
Deze was dus even kwijt. Moest vermoedelijk eerst door de NSA worden gelezen. Dekenslapen blijkt zowaar subversief.
Ah, de Sole Mio dekens in hun mooie dozen! Ik blijf wishy-washy: één lievelingsbed met dons, één lievelingsbed met geborduurde laken en wollen dekens.
Een reactie posten