Daar kunnen ze ons keer op keer mee lijmen. Altijd weer vallen we voor het krakkemikkige, het liefhebberige, het uit huisvlijt opgetrokkene. We houden niet van nieuw, van beter, van sneller, van hoger, van nu nog geweldiger. Bij twijfel: laat staan wat er staat, zou ons motto kunnen zijn.
Zou de wereld beter worden als wij het voor het zeggen hadden? Gelukkig hebben wij het niet voor het zeggen. Want geef ons de kans en ook wij maken er een puinhoop van.
Wat bijvoorbeeld te denken van onze vrienden de Makahs? Voor wie even niet had opgelet: de Makahs zijn een indianenstam uit de Amerikaanse staat Washington. De voorouders van de Makahs sloten een verdrag met de Amerikaanse staat op basis waarvan ze ten eeuwigen dage het recht hebben om op walvissen te jagen. Identiteit! Traditie! Soevereiniteit! Daar kunnen we niet tegen zijn.
Of toch. De Makahs jagen vandaag met moderne wapens op walvissen. Hoe zo? Mogen de indianen niet meegaan met hun tijd? Moeten ze blijven rondlopen zoals wij ze graag in cowboyfilms zien? Moeten ze Ugh! zeggen en in een wigwam slapen?
Nee natuurlijk niet. Maar van twee één. Als je je op Aloude Tradities beroept om allerlei uitzonderingen te rechtvaardigen moet je, consequent, op walvissen jagen vanuit een gammel boortje en gewapend met een speer.
"What type of culture needs a machinegun to kill a defenceless animal" schreef, lees ik in The Economist (20.10.07), een verontwaardigde lezer naar de Seattle Times. Goede vraag. Identiteit! Traditie! Soevereiniteit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten