In het algemeen zijn we niet zo principieel: daar komt toch maar gedonder van. Maar als het over voetbalkijken gaat geldt een IJzeren Wet. Een beetje voetbalsupporter gaat niet naar moderne megastadions. Voetbal is een ploegsport. Als supporter ben je deel van de ploeg. Dat lukt niet als je hoog op de tribune machteloos moet toezien hoe ergens in de verte je team ten strijde trekt. Je moet erbij zijn. Of toch zo goed als.
Nee, voor het echte voetbalkijken moet je elders zijn. Onze club is Maccabi. Op dit moment in de 2de provinciale A, afdeling Antwerpen. Ooit speelde Maccabi in de nationale reeksen. Uit die tijd dateert het uitermate karaktervolle stadionnetje met houten tribune dat in 1962 werd ingehuldigd. Hierboven een foto uit die tijd.
Voetbal in 2de provinciale is anders. Maar daarom niet, eh, minder. Twee weken geleden won Maccabi thuis met 2-1 van Vrij Arendonk. Een memorabele wedstrijd, om verschillende redenen.
Een eerste hoogtepunt viel al voor de match: één van de grensrechters was zoek. Na een kwartier wedstrijd beleefden we een tweede hoogtepunt: de verloren zoon kwam het stadionnetje alsnog binnen, onder luid gejoel. Derde hoogtepunt: een paar minuten daarna kwam de man, nu netjes in het zwart en met zijn vlag onder de arm, opnieuw het terrein op, maar ging, duidelijk over zijn toeren, aan de verkeerde kant van het veld zwaaien! Iedereen weer schuddebuiken en schaterlachen. Onmiddellijk gevolgd door hoogtepunt vier: de scheids die met zijn twee grensrechters het veld verliet, de spelers verbouwereerd achterlatend. Toen braken we zo ongeveer de tribune af. Een paar minuten later waren ze er weer en, het houdt niet op, hoogtepunt vijf. De nu helemaal als een espenblad trillende te laat gekomen grensrechter -je voelt het komen- liep wééér naar de verkeerde kant van het veld.
We kwamen niet meer bij. De wedstrijd zelf dan. Eerste helft knudde. Geen enkele pass van Maccabi kwam goed aan. Arendonk terecht op voorsprong. Na de rust: twee vervangingen in ons team en plots lukte alles. Kort na elkaar twee floddergoals, maar goed: die tellen ook. Gelukkig was er ook nog het arbitersteam dat, toen de match dreigde flauw te worden, opnieuw in actie schoot. De scheids gaf kort na elkaar twee gele kaarten voor belachelijke dingen: één van ons gooide verkeerd in, een invaller van Arendonk kwam op het terrein voor de arbiter het verlossende teken gaf. Een beetje daarna kreeg de ongelukkige ingooier van daarnet nog eens geel en dus rood. Enig spelersprotest en toen verloor de arbiter de pedalen. Vanaf dan regende het gele kaarten: ik geloof dat, op de twee keepers na, iedereen met een geel briefje naar huis is gegaan. Zo werd het al bij al toch nog een leuke dag!
Een uitermate leuke site van en voor echte voetbalkijkers is deze: http://grondhopper.blogspot.com/
Schitterende verslagen van toppers als SV 07 Elversberg – FSV LU-Oggersheim en UN Käerjéng ’97 – RFCU Lëtzebuerg. Vaak ook nog met handig consumentenadvies voor als je in de buurt friet wil kopen of een broodje worst. Het betere werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten