Buiten een hond

Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.

Groucho Marx, (1890-1977).

Freud in Amerika

Honderd jaar geleden, op 27 augustus 1909, ging Sigmund Freud aan land in Hoboken, N.J., het begin van zijn eerste en enige bezoek aan de Verenigde Staten. Het was, zoals een krant deze week schreef, inderdaad een gebeurtenis die het aanschijn van de VS ingrijpend zou veranderen (New York Times, 29.08.09).

Freud was 53 jaar en genoot in Europa enige bekendheid. In de VS had vrijwel niemand van de psychoanalyse of van Freud gehoord. Behalve dan in Worcester, Mass., waar Dr. Granville Stanley Hall, voorzitter van de Clark University, de psycho-analyse propageerde. Tot tweemaal toe inviteerde Hall Freud als bijzondere gast voor de viering van de twintigste verjaardag van de universiteit. Freud wees de eerste uitnodiging af, omdat hij het zich financieel niet kon veroorloven. Toen Hall Freud een ruime vergoeding in het vooruitzicht stelde in ruil voor een aantal lezingen, werd de afspraak toch gemaakt.

De reis werd, vanuit professioneel oogpunt, een groot succes. Vooral Freuds ontmoeting met James J. Putnam, professor neurologie in Harvard, was belangrijk. Putnam stond aanvankelijk bijzonder sceptisch tegenover Freud, wiens ideeën hij immoreel noemde. Putnam woonde Freuds lezingenreeks bij en verliet de zaal als een overtuigde. Putnam zorgde er voor dat de pyscho-analyse in de VS academische status kreeg en dat Freuds inzichten zich razendsnel in de samenleving verspreidden.

Freud reisde in de VS in het gezelschap van twee leerlingen: Sandor Ferenczi en Carl Gustav Jung. Tijdens de reis, om de tijd te doden, hielden de drie zich onledig met het analyseren van elkaars dromen. Maar aan die idylle kwam abrupt een einde. Freud en Jung kregen ruzie en braken met elkaar. Officieel omdat Jung niet langer, zoals Freud, geloofde dat achter alle menselijke gedragingen seksuele motieven schuilden. In een brief aan Hall liet Freud echter verstaan dat er meer aan de hand was, zonder op de details in te gaan.

Jung gaf later zijn versie van de feiten. Freud was een beetje een hypocriet. Op reis in de VS biechtte hij op een morgen aan de ontbijttafel op dat hij geweldig onder de indruk was van de Amerikaanse vrouwen en er 's nachts ook erotisch van droomde. "Waarom doe je daar dan niets aan?", suggereerde Jung, altijd de man van de wereld. "Maar ik ben een getrouwde man!", riep Freud uit.

Jung wist echter dat Freud er een verborgen relatie op nahield met de jongere zuster van zijn vrouw. Jung vond het nogal vreemd dat de man die zo gretig in de geheimen van anderen wroette, zelf in het geniep dat soort scheve schaatsen reed. Jung voelde zich vanaf dat moment niet meer geroepen Freuds gezag te aanvaarden. En dat vond Freud dan weer onaanvaardbaar.

Freud was een beetje een ouderwetse man, zeker als het over de vrouwen ging. Aan een Amerikaanse fan schreef hij later:

"You have a real rule of women in America. Your young men go to college with girls, fall in love and marry at an age when girls are usually much more mature then the men. They lead the men around by the nose, make fools of them, and the result is matriarchy. That is why marriage is so unsuccessful in America--that is why your divorce rate is so high. Your average American man approaches marriage without any experience at all. You wouldn't expect a person to step up to an orchestra and play 1st fiddle without some training. In Europe, things are different. Men take the lead. That is as it should be. Equality in marriage is a practical impossibility. There must be inequality, and the superiority of the man is the lesser of 2 evils."

Ja, ja, Sigmund.

Zullen we afsluiten met een mooi muziekje? Randy Newman, samen met het Rotterdams Filharmonisch Orkest, in Freud's Impersonation of Albert Einstein in America (filmpje).

We zouden overigens wel eens vaker Randy Newman moeten spelen.

Horgel? Hitaar?

In The New Yorker van deze week heeft muziekcriticus Alex Ross het over niet bestaande componisten. In nogal wat romans blijken door de auteur verzonnen componisten op te duiken. Soms losjes gebaseerd op echte figuren, soms ook volledig imaginair. Ross overloopt het werk van Marcel Proust, van Thomas Mann, van Romain Rolland, maar haalt er ook vergeten auteurs bij, zoals ene Randall Jarell, die in 1954 een satirische roman schreef over een Amerikaanse universiteit, Pictures from an Institution.

Aan die universiteit loopt ook Gottfried Rosenbaum rond. Ooit, toen hij nog in Wenen woonde, voorbestemd de nieuwe Mahler te worden, maar nu gedoemd opeenvolgende generaties Amerikaanse studentes in te leiden in de muziekgeschiedenis. Jarrell beschrijft ook het soort muziek dat Rosenbaum, na zijn uren, componeert. En die muziek zou je wel eens in het echt willen horen:

He loved hitherto-unthought-of, thereafter-unthinkable combination of instruments. His "Joyous Celebration of the Memory of the Master Johann Sebastian Bach" had a tone-row composed of the notes B,A,C, and H (in the German notation). There were four movements , the first played on instruments beginning with the letter b, the second with the letter a, and so on. After the magnificent group that ushered in the piece (bugle, bass-viol, bassoon, basset-horn, bombardon, bass-drum, bagpipe, baritone, and a violinist with only his bow) it was sad to see an alp-horn and an accordion come in to play the second movement. Gottfried himself said about the first group: 'Vot a buch!". When I asked him how he thought of it, he said placidly: 'De devil soldt me his soul'.

Het prentje: Randall Jarrell met poes, samen bedenkend welke instrumenten -beginnend met een h- ze voor de vierde beweging van de Joyous Celebration konden gebruiken. Harp, harmonica, horlepijp, hobo, hoorn, euh,... Horgel? Hitaar?

Helemaal anders

Als Michael Jackson deze advertentie bijtijds onder ogen had gekregen, had de popgeschiedenis er mischien helemaal anders uitgezien.

Misschien ook niet, natuurlijk.

De moord op Zola

De Dreyfus-affaire verscheurde families, dreef vrienden uit elkaar en maakte mensen tot vijanden voor het leven.

De romanschrijver Emile Zola (1840-1902) trok zich de zaak aan van de ten onrechte, op basis van antisemitische ressentimenten, voor spionage veroordeelde kapitein. Dat maakte Zola tot de favoriete schietschijf van rechts. Omdat Zola vreesde dat hij wel eens letterlijk schietschijf zou kunnen worden, vluchtte hij naar Groot-Brittannië. In 1899 keerde hij naar Frankrijk terug. Vier jaar later stierf Emile Zola in zijn eigen huis door koolstofmonoxidevergiftiging, als gevolg van een slecht trekkende kachel. Een banaal ongeluk.

Maar, leert recent onderzoek, misschien was het wel moord. "Verscheidene jaren later zou een dakwerker bekennen dat hij op het dak van de buren had gewerkt en een stuk hout over Zola's schoorsteen had aangebracht om de schrijver te doden uit wraak voor diens verdediging van de joodse kapitein."

Dat soort dingen lees je in Philipp Blom's Vertigo Years (in het Nederlands: De Duizelingwekkende jaren. Europa 1900-1914"). Geweldig onderhoudend allemaal. Geen "groots boek", zoals ze op de flap de recensent van The Guardian laten galmen. Maar dat hoeft ook niet.

Geweldig onderhoudend is al erg mooi.

Het prentje: Edouard Manet (1832-1883), Portrait d'Emile Zola, 1868.

Zonverbrand

Zonverbrande exhibitionist fietst door Westerlo

In Westerlo is een exhibitionist opgedoken in de Beeltjensdreef. De man verplaatst zich per fiets en werd waarschijnlijk vorige week al gesignaleerd aan de abdij van Tongerlo. Dat meldt de politie Zuiderkempen die de exhibtionist nu opspeurt.
Getuigen spreken van een 40-jarige man. Hij is verbrand door de zon en heeft lichte haren. Tijdens zijn naakte fietstochten bindt hij zijn kledij vast op de bagagedrager.

De politie roept iedereen die de man tegenkomt op om onmiddellijk de 101 te contacteren (De Standaard, 25.08.09)

Als je in de zon gaat. Altijd goed insmeren. En overal.

Dagelijkse strijd

Mensen met principes: waar vind je die vandaag nog?

In Mol, bijvoorbeeld, waar Polly Fleeraeckers (foto) woont. Polly was nooit vragende partij voor een ééngemaakte Europese munt. Daarom rekent ze in haar hoofd consequent alle bedragen om in Belgische franken. En ze is vastbesloten dat tot haar laatste snik te blijven doen.

Opkomen voor je principes: het is een dagelijkse strijd.

Heen en weer

Hoera! Bravo! Wie wordt er vandaag negentig? Vermoedelijk wel meer mensen, maar hier feliciteren we in het bijzonder Drs. P. De sympathieke Zwitserse rijmelaar, de Homeros van de ollekebollekes, de Vergilius van het vermakelijke vers.

En daarom, als eerbetoon: het klassieke, maar daarom niet minder aangrijpende, De Veerpont (filmpje).

Bijschrift prentje: Heinz Polzer alias Drs. P in Tienerklanken - BRT 18u50.

Saluton, banditoj

Nooit werd er zoveel met nationale vlaggen gezwaaid als vandaag.

Als atleten winnend over de meet struikelen, vinden ze altijd nog wel een tweede adem om ererondjes te lopen met de nationale driekleur. Langs het parcours van Tourritten of klassiekers heeft vrijwel elke toeschouwer de vlag bij van zijn land of regio waarmee, vooral als de camera's in de buurt zijn, als een dolleman wordt gewapperd. Zelfs in de voetbaltribunes zie je dezer dagen meer nationale dan clubvlaggen.

Dat moet vooral zuur zijn voor Flag-Smasher, één van de minder bekende superhelden, die meestal als vijand van Captain America in het strijdperk treedt. Flag-Smasher (de man in het zwartwitte pak op het prentje) is, voor zover we weten, de enige zelfverklaarde anarchist in het universum van de superhelden.

Flag-Smasher is de stichter van Ultimatum, ofte het Underground Liberated Totally Integrated Mobile Army To Unite Mankind. Ultimatum heeft zich tot doel gesteld het nationalisme uit te roeien. Daartoe wil het de mensheid verenigen en onder het gezag stellen van een wereldregering. Uiteraard is Captain America daar niet mee opgezet: de mensheid verenigen en nationalisme uitroeien? Fundamenteel un-American.

De arme Flag-Smasher wordt een beetje als een simpele ziel uitgebeeld. Dat komt er van als je gelooft dat je de gedachte kan uitbannen dat de eigen natie superieur is aan andere naties. Loser! Uiteraard wordt hij dan ook altijd door anderen in het ootje genomen. Als puntje bij paaltje komt blijkt Ultimatum steeds weer te worden gemanipuleerd door Enge Griezels. Zoals bijvoorbeeld Red Skull, een vreselijk misvormde Amerikaanse grootindustrieel met nazi-sympathieën, die genocide als belangrijkste hobby heeft.

Typerend: één van Flag-Smashers Geheime Superkrachten is zijn vermogen om ... Esperanto te spreken. Saluton, banditoj. Ĉu vi parolas Esperanton?

Sidder en beef, boeven.

De mensheid verenigen en het nationalisme uitbannen. Arme Flag-Smasher.

Gratie en stijl

Wat niet zoveel mensen weten is dat het destijds allemaal bijzonder kleinschalig is begonnen. Het eerste wereldkampioenschap atletiek (zie foto) vond in 1926 plaats in Groot-Brittannië, in Market Snodsbury, op het sportveld van de Market Snodsbury Grammar School. Van links naar rechts, de deelnemers aan de felbetwiste 110 yards: de Right. Hon. Oofy Prosser, Colonel Barmy Fotheringay-Phipps en Rev. Percy Frobisher Pilbeam.

Toegegeven, mogelijk loopt Usain Bolt vandaag een ietsiepietsie sneller. Maar, bewijzen de heren Prosser, Fotheringay-Phipps en Pilbeam, in termen van gratie en stijl zijn we er zeker niet op vooruitgegaan.

Harry en Fastello

Wat deden onze voorouders toen er nog geen televisie was? Lazen ze goede boeken? Werd er fijn in gezinsverband geklaverjast of ganzenbord gespeeld? Haalde vader de mandoline boven, schudde moeder de tamboerijn en zong de hele sibbe samen hartverwarmende liedjes?

Wel neen. Onze voorouders waren ook maar mensen. Toen er nog geen Temptation Island bestond of Boer zoekt Vrouw, ging men gewoon naar circussen, kermissen en variététheaters om naar rare mensen te kijken. Je krijgt een glimp van wat er zoal te zien was in deze Duitse fotoverzameling van rond de vorige eeuwwisseling.

Ondermeer: Hans Röhrl, De Menselijke Hydrant, die op de scène alle mogelijke en vooral onmogelijke soorten vloeistof dronk. Rangelli Der Kopfkünstler, die op zijn hoofd wandelde. Nago Der Maulwurfmensch, die als een mol gangen groef. Mutaja der Wühlmensch, die zich dan weer liet begraven. Een man die rondjes vaarde in een bootje gemaakt uit konservenblikken. Mensen die zich in een vat lieten sluiten en zo door de straten werden gerold. Smoelentrekkers, kunstfluiters, ijzerplooiers. That's entertainment, dachten de voorouders.

De erepalm gaat naar de hongerkunstenaars Harry en Fastello, die zich regelmatig voor de sport eten ontzegden. Op het prentje: onze beide helden beginnen aan een nieuwe proef: 50 dagen vasten. Plaats van de actie: Louis Rehra's Café-Restaurant "Zum Gerstensaft", Chaussee Strasse 101, Berlijn.

Spannend! Naar hongerige mensen kijken terwijl je je over je runderlapje ontfermt en de ober toevertrouwt dat je straks best nog wel een toetje lust.

Om al dat soort redenen is de televisie uitgevonden. Zit je altijd op de eerste rij.

Een oneven aantal sokken

Het laatste woord in blues.

Het is troosteloos
te kijken naar een waslijn
met een oneven aantal sokken.

En soms, als het vochtig weer is
hangen ze er
dagenlang, dagenlang.

Louis Th. Lehmann, Het laatste woord in blues, 1966, uit Louis Th. Lehmann, Verzamelde Gedichten, 1939-1998, De Bezige Bij, Amsterdam.

Curryworstmuseum

Overal lees je over het zopas in Berlijn geopende curryworstmuseum. Uiteraard geweldig voor de Berlinezen, daar niet van. Sta ons toe ook even reclame te maken voor de nog levende curryworststraatcultuur. De beste curryworsten van Berlijn en bij uitbreiding daarvan de wereld vind je, zeggen kenners, bij Konnopke's Imbiss, Schönhauser Allee 44a, Berlin-Prenzlauer Berg.

De eerlijkheid gebiedt ons op te biechten dat wij zo niet zo voor de curryworst zijn. En wat Duitsers met de curryworst doen -ze aan mootjes hakken en er dan allerlei sauzen overpleuren- lijkt ons al helemaal niet in overeenstemming met het internationaal humanitair recht.

Het fijne is dat je tegenover Konnopke's een bijzonder aangenaam café vindt, waar het eigenlijk veel leuker toeven is dan aanschuivend in de rij voor zo'n kartonnen schaaltje met daarop iets dat nog het meest lijkt op de gevolgen van een verkeersongeluk. En dus noteren we allemaal in onze agenda's, onder de hoofding "Leuk café in Berlijn": Café Manolo, Schönhauser Allee 45. (Hier vind je het voor alle zekerheid ook op de kaart aangeduid.)


Smakelijk gebak, zeer treffelijke koffies, gezond uitziende en toch lekkere broodjes. En, verreweg het leukst: mensen komen er vaak louter en alleen om rustig een boek te kunnen lezen. Altijd een goed teken.

Koude voeten

Altijd al gedroomd van een carrière in de film? Er van overtuigd dat er in jou een Brad Pitt/Angelina Jolie schuilt? Voor slechts 25 euro worden al je dromen waar. Voor een luttele 25 euro kan je een gastrol kopen in een ongetwijfeld spraakmakende Vlaamse kortfilm. Hollywood, here you come.

Waarover gaat het? Film maken kost geld en subsidies zijn schaars. De makers van de film Koude Voeten gaan daarom op bijzonder originele wijze op zoek naar werkingsmiddelen. Voor 15 euro kan je een naamsvermelding kopen op de generiek van de film. Voor 25 euro, zoals gezegd, een gastrol. En voor 250 euro pronkt de naam van je bedrijf op de website van de film én op de hogervermelde generiek. Doen!

En belooft het een beetje een mooie film te worden? Hier kan je de trailer bekijken en vind je ook alle informatie over je gastrol.

Zeg het voort.

Agendapunt

Heren! Kunnen we op de volgende vergadering van de Mannenclub niet een keer volgend onderwerp agenderen? Sommigen van ons toeteren, sissen en fluiten naar voorbijlopende dames of roepen ze een vrolijk hey poepke toe. Kunnen die heren daar enige verduidelijking bij geven:

1) wat hopen zij: dat zo'n vrouw zich dan omdraait en zegt: ja, ga met mij naar bed, bezwanger mij?
2) gebeurt het effectief soms dat er van dat getoeter, gefluit, gesis of hey poepke-geroep iets moois komt? Gaan vrouwen daar echt ooit op in?

Het zijn, in het grote schema der dingen, misschien niet de belangrijkste vragen, maar ze houden een mens wel bezig.

Het prentje: Ruth Orkin, American girl in Italy, 1951

Woonden we in Gent

Woonden we in Gent, we waren supporter van de Gantoise. Een bijzonder sympathieke ploeg, met fijne supporters ook. Met een leuke geschiedenis bovendien. A.A. Gent dankt zijn bijnaam, de Buffalo's, aan het circus van Buffalo Bill, lezen we op de clubsite:

De roepnaam Buffalo vond zijn oorsprong in het circus. In het begin van de 20ste eeuw kwam het megacircus "Barnum and Bailey" regelmatig naar Gent afgezakt, met standplaats aan het Arsenaal. Captain William Cody (bijgenaamd Buffalo Bill) liet tijdens zijn shownummers af en toe de kreet "Buffalo! Buffalo!" horen. Studenten van de Gentse Universiteit namen die kreet op zondag mee naar het voetbal en sindsdien is ze nooit meer uit de lucht geweest.

Nooit meer uit de lucht geweest: inderdaad.

Toen begin augustus de broers Dewaele op de Lokerse feesten plaatjes draaiden, lieten ze, om de Buffalo's aan te moedigen die voor een zware match stonden tegen AS Roma, het redelijk geweldige clublied De Gantoise door de luidsprekers schallen. Feest!

Hier het filmpje. Let vooral op het projectiescherm waar je het op de hoes van het clubplaatje afgebeelde elftal ziet meedeinen. En hier (nog een filmpje), voor wie alles wil weten, het nummer dat door de Dewaeles aan dat clublied werd gebreid en dat door de supporters wordt aangeheven telkens Gantoise scoort: Kernkraft 400 van Zombie Nation.

Het heeft overigens niet mogen baten. Gent verloor thuis met 1-7 van de Romeinen.

Het prentje: De vader aller Buffalo's: Bill, aka William Frederick Cody.

Foto met eekhoorn

Ja, sorry, maar dat soort dingen vinden wij leuk. Het echtpaar Brandts was op vakantie aan het Minnewanka meer in het Banff National Park in Canada. Dit hier vonden ze wel een mooi plekje. En dus leuk samen poseren voor de foto, dachten ze. Toestel klaargezet op automatische sluiter. Allebei vrolijk lachen, niet meer bewegen en wachten tot de flits afgaat.

Maar dat was buiten deze avontuurlijke jongen gerekend. Deze eekhoorn bleek bijzonder geïnteresseerd in het wonder van de fotografie. Die wou ook wel eens dat vogeltje zien waar ze het altijd over hebben. Flits: foto met eekhoorn.

Ja, sorry, maar dat soort dingen vinden wij leuk.

(Het prentje komt van de site van National Geographic)

Kleine mensen

Kleine mensen in de grote stad: ze hebben het niet altijd makkelijk. Slinkachu is een Britse kunstenaar die zich het lot van die kleine mensen aantrekt. Hij maakt mooie foto's van hoe ze zich een weg proberen te banen in een omgeving waarin voor hen alles buitenmaats is. Vaak loopt het dan ook niet zo best af met die kleine mensen. Op het prentje bovenaan zie je links een iets uitgezakte superman-in-zakformaat en rechts een in haar ongeluk gelopen meisje, dat nu aan de kost moet komen door haar lichaampje te verkopen aan wellustige kleine mannen. Het leven in de grootstad: het is wat.

Als je zo meteen naar de foto's hieronder kijkt krijg je een idee van het werk dat Slinkachu in zijn kleine mensenproject steekt. Hij knutselt, schildert en boetseert, alvorens te fotograferen. Niet alleen kleine mensjes overigens. Hij heeft ook een al eveneens tot de verbeelding sprekend slakkenproject, waarbij de diertjes worden gevangen, met smaakvolle graffiti beschilderd en vervolgens weer losgelaten.

Stel je voor, je weet helemaal van niets, je hebt nog nooit van Slinkachu en zijn projecten gehoord. En op een dag vind je in je voortuintje zo'n met graffiti beschilderde slak.

Het leven in de grootstad: het is wat.



En wie, zoals wij, helemaal weg is van Slinkachu: er verscheen zonet een boek met alle kleine mensenfoto's. Op Slinkachu's website vind je de meeste van die foto's terug.

Eén van die redenen

"Why is life worth living? It's a very good question. Um... Well, There are certain things I guess that make it worthwhile. uh... Like what... okay... um... For me, uh... ooh... I would say... what, Groucho Marx, to name one thing... uh... um... and Wilie Mays... and um... the 2nd movement of the Jupiter Symphony... and um... Louis Armstrong, recording of Potato Head Blues... um... Swedish movies, naturally... Sentimental Education by Flaubert... uh... Marlon Brando, Frank Sinatra... um... those incredible Apples and Pears by Cezanne... uh... the crabs at Sam Wo's... uh... Tracy's face..."

Woody Allen, als Isaac Davis, in Manhattan.

Eén van die redenen, helemaal uit 1927: Louis Armstrong, Potato Head Blues (muziekje).

Het prentje: Armstrong, enigszins bedremmeld kijkend, gezeten naast de in alle opzichten indrukwekkende Ella Fitzgerald. Wie zou niet enigszins bedremmeld kijken, gezeten naast de in alle opzichten indrukwekkende Ella Fitzgerald.

Het eerste ding

"When you wake up in the morning, Pooh, said Piglet, "what's the first thing you say to yourself?"
"What's for breakfast?" said Pooh. "What do you say, Piglet?"
"I say, I wonder what's going to happen exciting today?" said Piglet.
Pooh nodded thoughtfully. "It's the same thing," he said.

A.A. Milne (1882-1956), Winnie the Pooh.

De bijen van Parijs

Trouwe lezers weten dat de zaak van de bijen ons na aan het hart ligt. Als het niet goed gaat met de bijen, gaat het vermoedelijk ook niet best met de rest van de schepping. Vandaar dat we bijzonder opgetogen zijn over een bericht in de Figaro Magazine van vorige zaterdag.

Het gaat, vernemen we, uitermate geweldig met de bijen van Parijs. De hoofdstedelijke bijen doen het beter dan hun zusters van de buiten. Die hebben het kwaad omdat boeren massaal koolzaad en zonnebloemen planten en, daarmee samenhangend, nogal overenthousiast hun velden met herbiciden te lijf gaan. In de hoofdstad is het tegenwoordig al bio wat de klok slaat. In de vele parken van Parijs wordt onkruid alleen nog op milieuvriendelijke wijze aangepakt. Het resultaat: de bijen van Parijs zijn sterker, gezonder en productiever dan de buitenbijen.

Zijn er dan bijen in Parijs? Massa's, zo blijkt. Zelfs op het dak van de Opera staan korven opgesteld, net zoals bijvoorbeeld op de daken van het Grand Palais en op het hoofdgebouw van Louis Vuitton, nabij de Pont-Neuf. Vandaag staan er in de Franse hoofdstad zo'n driehonderd korven. Niet slecht, maar veel minder dan halverwege de negentiende eeuw, toen er zo'n 1200 korven werden geteld. Toen hadden massa's Parijzenaars ook een tuintje en werden er perziken geoogst in Montmarte en asperges gestoken in Argenteuil.

Let op: ook dat komt nog terug. De toekomst is aan de stadslandbouw. En aan de bijen, natuurlijk.

Het prentje: Bhramari Devi, Godin van de Zwarte Bijen. Het hebben van een godin voor de bijen -al dan niet van zwarte kleur- strekt bijzonder tot aanbeveling. Goed punt voor onze vrienden de hindoes.

Kale en korte Karels

'k Zat, jong, graag in mijn pereboom te deinen

'K zat, jong, graag in mijn pereboom te deinen:
In de afgeknotte top had ik een plank
Getimmerd, en gevlochten, rank door rank,
Klimop tot rugleun en veil'ge gordijnen.

Mijn zomerzon zag 'k in mijn tuinen schijnen,
Zelf in groen licht op wiegelende bank;
Een open schoolraam galmde in zeur'ge klank
Van kale en korte Karels en Pepijnen.

Zo, daadloos, boven 't leven, kijk ik toe:
Mijn wereld ligt in de avondzon; 't wordt laat.
Mij zelf en and'ren heb ik ondergaan.

'K lach om wie zegt, dat ik mijn plicht niet doe;
En, wachtend, schommel ik op rijm en maat:
Nooit heb ik zo, als nu, mijn plicht gedaan.

Uit Johan Andreas der Mouw, pseudoniem Adwaita, (1863-1919), Verzameld Werk.

Pleegzuster Bloedwijn

Alleen wie de afgelopen jaren in absolute afzondering op een boorplatform doorbracht, bestelt in de hippe clubs nog een margherita of een mojito.

Echt bijdetijdse mensen laten zich tegenwoordig een glaasje Pleegzuster Bloedwijn smaken.

Al dan niet met een parasolletje er in.

Juul Kabas ontvoerd

Grote Misdaden der Mensheid: in 1972 werd volkszanger Juul Kabas (prentje) door boze Beerschotsupporters ontvoerd. Kabas had een liedje gemaakt waarin hij de spot dreef met de op dat moment niet zo geweldig presterende ploeg van het Kiel. Voetbal is, zoals die Beerschotsupporters ook vonden, een ernstige zaak.

Wat ons brengt bij het begin van een nieuw voetbalseizoen. Onze jongens werken oefenwedstrijdjes af. Donderdagavond traden ze in het veld tegen het roemruchte Schelle. De ploeg ziet er, zoals wel vaker bij het begin van het seizoen, bijzonder exotisch uit. De voorzitter trok nieuw talent aan, uit alle hoeken van de wereld. Best goede voetballers sommigen. Wel wat heetgebakerd. Tegen Schelle vloog één van de nieuwkomers er al af met een volstrekt vermijdbare rode kaart.

Noem ons sceptisch, noem ons nooit tevreden, maar voorlopig schorten we het oordeel nog even op. Pas als het weer herfst begint te worden en er getraind moet worden in de regen en het veld er weer bijligt alsof er geoefend wordt voor één of andere veldslag uit de Eerste Wereldoorlog: pas dan zullen we zien of de ploeg sterker is geworden. De voorbije jaren hielden immers nogal wat van de exotische aanwinsten het in die omstandigheden voor bekeken.

Maar los daarvan: onze jongens haalden het met 4-2 van het hoger geklasseerde Schelle. Dat, samen met de eerste helft waarin bij momenten goed werd gevoetbald, stemt uiteraard hoopvol.

En hoe liep het nog af met Juul Kabas? Na drie dagen gijzeling en pas nadat hij beloofde een nieuwe single te maken, met daarin deze keer louter fraaie dingen over Beerschot, werd Kabas vrijgelaten.

Voetbal is inderdaad niet om mee te lachen.

Inclusief karaoke-CD

Als de wiedeweerga naar de dichtsbijzijnde Lidl! Deze week kan je daar voor slechts 99,99 euro een ongetwijfeld geweldige conga-set kopen. Met bijgevoegde stemsleutel en inclusief boek en karaoke-CD, lees je in de folder.

Je buren zullen niet weten wat ze horen!

En na luttele uurtjes oefenen kan je gezellig meespelen met Carmen Miranda (prentje): South American Way (filmpje).

Nog eentje? Chica Chica Boom Chic (filmpje). Uit That Night in Rio, uit 1941. De Amerikanen wilden toen het neutrale Brazilië -waar een flinke Duitse kolonie leefde- te vriend houden. Vandaar dit Hollywood-offensief. Ook Donald Duck werd gemobiliseerd. Hier ontdekt hij de samba, in Aquarela do Brasil, een stukje uit Saludos Amigos uit 1942 (filmpje), een animatiefilm specifiek gericht op de tussen de asmogendheden en geallieerden twijfelende Latijns-Amerikaanse landen. De titel -"Hallo vrienden"- zegt genoeg.

In augustus 1942 kozen de Brazilianen de kant van de geallieerden, nadat Duitse onderzeeboten Braziliaanse schepen kelderden. In 1944 zond Brazilië, als enige Zuid-Amerikaanse land, soldaten naar Europa. De Força Expedicionária Brasileira vocht aan de zijde van de Amerikanen in Italië.

Toch weer geweldig interessant om weten allemaal!

Groot Goddelijk Plan

Van heel enge ziekten -cholera, pest, kanker- kan je je, net als van rampen en ongelukken, nog op één of andere manier voorstellen dat gelovigen ze weten in te passen in het Groot Goddelijk Plan. De Allerhoogste schudt plagen en malheuren uit zijn mouw, bijvoorbeeld om ons te straffen of om ons geloof op de proef te stellen. Dat klinkt, met wat goede wil, logisch.

Maar hoe verklaart zo'n gelovige kwalen die hooguit vervelend zijn, waar je niet van dood gaat en die je evenmin daadwerkelijk op één of andere manier hinderen of ziek maken? Hoe plaatst een gelovige hooikoorts in het Groot Goddelijk Plan of winderigheid of het feit dat je steunzolen moet dragen? Wat kan daar de kosmische of transcendentale bedoeling van zijn?

De volgende keer dat de Getuigen van Jehova aanbellen (prentje), toch eens vragen.

Slechte Meisjes, Rokend

Niet voortvertellen, jongens. Maar als je hier klikt kan je kijken naar foto's van Slechte Meisjes die Sigaretten Roken!

Sssst. Mondje toe. Je weet het niet van ons.

Let op de staart

Hoe gevaarlijk is de koe? The New York Times zocht het uit: elk jaar sterven een twintigtal Amerikanen als gevolg van koegerelateerde incidenten en accidenten.

De meeste aan de koe toe te schrijven sterfgevallen zijn evenwel ongelukken. Zo liet een boer het leven nadat "a cow knocked him down and a syringe in his pocket injected him with an antibiotic meant for the cow".

Soms verstaan koe en mens elkaar evenwel verkeerd. Mensen denken dat koeien alleen goedaardige loebassen zijn, die je zomaar kunt benaderen en naar goeddunken smakelijk gras voederen. Niet doen. Het gevaarlijkst is de moederkoe. Als die vreest dat ze haar kalfje kwaad willen doen, laat ze alle redelijkheid varen.

Handig voor stadsmensen is dit artikel, van ene Jack Allbright (The author is professor emeritus of animal science and veterinary medicine, Purdue University, West Lafayette, Ind.), overgenomen uit de Hoard's Dairyman Magazine, Why and how to read a cow or bull.

"Knowing behavior patterns, especially of bulls, may help reduce injuries and might possibly save your life. Reading behavior can also help you improve care", laat Allbright weten. Interessante prentjes ook, die kunnen helpen de nonverbale communicatie van koe en stier te ontcijferen.

Een tip? Let op de staart. "You can get clues to a cow’s mood and condition by observing the tail. When the tail is hanging straight down, the cow is relaxed, grazing, or walking, but when the tail is tucked between the cow’s legs, it means the animal is cold, sick, or frightened. During mating, threat, or investigation, the tail hangs away from the body. When galloping, the tail is held straight out, and a kink can be observed when the animal is in a bucking, playful mood."

Het prentje: The Milk Stall at the North End of the Tilt Yard, St James Park, door W.W. Morris, 1852. Noteer: de staart hangt recht naar beneden. Deze koe voelt zich goed, geen gevaar.

Maira Kalman's blog

Maira Kalman is een Amerikaanse illustratrice die regelmatig in The New Yorker publiceert.

The New Yorker -hier gaan de gedachtenstreepjes open- is vermoedelijk het leukste blad ter wereld. Het trekt zich niets aan van de regels van de tijdschriftmakerij. Het publiceert lange, op geen enkele manier aan de actualiteit gebonden artikels. Je kunt er verhalen lezen en gedichten, of een joernalistiek stuk van tien bladzijden over de zoektocht naar de heetste peper ter wereld of over hoe wiskundigen een stad beleven. Dat soort dingen.

Kenmerkend voor The New Yorker is ook de visuele stijl: de cartoons, die er steeds weer uitzien alsof ze in de jaren veertig werden getekend en die ook altijd op dezelfde mild absurde wijze grappig zijn. En, niet te vergeten, de getekende voorpagina's. En Maira Kalman -hier gaan de gedachtenstreepjes weer dicht- maakt wel eens vaker zo'n voorpagina. Op haar website vind je voorbeelden. Je vindt er trouwens ook andere mooie dingen.

En, hier komt het, sinds kort heeft Kalman ook een blog in The New York Times. De laatste vrijdag van elke maand. Een getekende blog. Vorige vrijdag over grote Amerikaanse uitvinders en uitvindingen (zie prentje: Benjamin Franklin). Mooi en daarenboven ook nog eens leerrijk.

Voortaan elke laatste vrijdag van de maand: Maira Kalman's blog. En ga zeker ook naar de eerdere inzendingen kijken.

Verheugend schouwspel

Met wat slechte wil kan je, bij het aanschouwen van al die elk individueel naar hun eigen hoogst persoonlijke ipods luisterende mensen, tot somberen vervallen. Bestaat er immers een treffender beeld dat het oprukkende individualisme en het verdwijnen van gemeenschapszin kan illustreren dan al die in zichzelf gekeerde, naast elkaar levende mensen?

En meer van dat gejeremieer.

Want wie beter kijkt ziet ook een heel verheugend schouwspel. Op de bus, op de tram, soms zelfs op het voetpad kuierend, zie je mensen die samen een ipod delen. Elk één oortje in, samen naar dezelfde muziek luisterend. Samen commentaar gevend, samen beslissend wanneer het geluidsvolume een stuk de hoogte in mag of wanneer het tijd is voor een nieuw liedje.

Waarmee we willen zeggen: het valt nogal mee met individualisme en gemeenschapszin. Mensen zijn van nature groepsdieren. Die natuur zet je niet zo gauw opzij.

Doe de Hustle

Héhé, weer helemaal terug. Zullen we dat met een dansje vieren?

Er zijn eigenlijk geen geldige redenen om zich niet af en toe aan The Hustle te wagen.

Allerhande in vreemdsoortige jaren zeventig kledij gestoken figuren geven zo meteen het voorbeeld. En dat doen ze op, the one and only Van McCoy and the Soul City Symphony 's Do The Hustle (filmpje).

Wie denkt, dat lukt mij nooit: hier The Hustle aanschouwelijk gedemonstreerd (filmpje). En als ook dat nog te hoog gegrepen is, is er altijd nog de mogelijkheid van een Hustle-kamp, op de Filipijnen (filmpje).

Doe de hustle!