De Dreyfus-affaire verscheurde families, dreef vrienden uit elkaar en maakte mensen tot vijanden voor het leven.
De romanschrijver Emile Zola (1840-1902) trok zich de zaak aan van de ten onrechte, op basis van antisemitische ressentimenten, voor spionage veroordeelde kapitein. Dat maakte Zola tot de favoriete schietschijf van rechts. Omdat Zola vreesde dat hij wel eens letterlijk schietschijf zou kunnen worden, vluchtte hij naar Groot-Brittannië. In 1899 keerde hij naar Frankrijk terug. Vier jaar later stierf Emile Zola in zijn eigen huis door koolstofmonoxidevergiftiging, als gevolg van een slecht trekkende kachel. Een banaal ongeluk.
Maar, leert recent onderzoek, misschien was het wel moord. "Verscheidene jaren later zou een dakwerker bekennen dat hij op het dak van de buren had gewerkt en een stuk hout over Zola's schoorsteen had aangebracht om de schrijver te doden uit wraak voor diens verdediging van de joodse kapitein."
Dat soort dingen lees je in Philipp Blom's Vertigo Years (in het Nederlands: De Duizelingwekkende jaren. Europa 1900-1914"). Geweldig onderhoudend allemaal. Geen "groots boek", zoals ze op de flap de recensent van The Guardian laten galmen. Maar dat hoeft ook niet.
Geweldig onderhoudend is al erg mooi.
Het prentje: Edouard Manet (1832-1883), Portrait d'Emile Zola, 1868.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten