Met honden wel

De mooiste liefde is de onmogelijke liefde. Die tussen baas en hond bijvoorbeeld.

Hondeneigenaars vertellen graag dat het net is alsof Fikkie alles begrijpt. Het wordt natuurlijk nooit meer dan dat net alsof. Baas heeft het er raden naar wat er in het hoofd van Fikkie omgaat. Baas denkt: wat een fijne hond, overal waar ik ga of sta volgt hij me. Fikkie denkt: die meneer geen moment uit het oog verliezen, als ie dan weer iets eetbaars uit een kast haalt krijg ik vast een stuk.

Onmogelijke liefde, maar ook mooie liefde.

Net omdat Baas en Fikkie elkaar nooit kunnen en zullen begrijpen, ontstaat er veel ruimte voor romantiek. Hondeneigenaars hebben de vrijheid de relatie tot hun hond naar eigen goedvinden in te vullen. Fikkie spreekt toch nooit tegen. En dus wordt Fikkie de ideale vriend, het altijd luisterende oor, de immer in voor liefkozingen zijnde huisgenoot.

Heel erg ontroerend is het wanneer Baas en Fikkie tijdelijk gescheiden zijn. Baas denkt: mijn beste vriend, die moet mij vast wel net zo geweldig missen als ik hem. En dus stuurt Baas vanuit zijn vakantiebestemming een kaartje naar de thuisgebleven vriend. Vindt ie vast leuk.

De Canadese pianist Glenn Gould deed dat bijvoorbeeld, wanneer hij op toernee was. In 1957 zond hij vanuit de Sovjet-Unie, waar hij een concertreeks deed, een postkaartje aan zijn trouwe vriend Mr. Banquo Gould, 32 Southwood Drive, Toronto:

Dear Banquo,
Thought you might like to know about the dogs here. One sees very few indeed. Most of them were killed in the war and since then it seems to be considered very bourgeois to keep a pet. The most prevalent variety is a sort of unclipped poodle-a few mongrels and no collies whatsoever. You would have the field all to yourself if you were here. You would have been able to break up a cat fight outside my window this morning. Clean up your dish like a good dog. GG

Je ziet het voor je. Glenn komt terug uit Moskou en Vladivostok en leest Banquo voor wat er op de kaartjes staat die zich op de schouw hebben verzameld. En Banquo kijkt hoopvol naar Glenn. Gaan we nu wandelen? Krijg ik een stukje worst? Kijk hem kijken, net alsof ie het begrijpt, denkt Glenn. Iedereen gelukkig.

Dat is liefde zoals we ze het liefste hebben: waar de partner zich netjes aan het script houdt dat wij voor ze hebben bedacht. Met mensen lukt dat nooit. Glenn Gould was dan ook niet zo'n mensenvriend.

Met honden wel. Onmogelijke liefde, maar ook mooie liefde.

Het prentje: de nog jonge Glenn, aan de piano met de toenmalige huisvriend Nick. Speciaal voor Nick en Banquo en al die andere objecten van onmogelijke liefde: een mooi stukje muziek van de Baas (filmpje). Goed luisteren jongens, de Baas zingt mee!