Wat niet zoveel mensen weten is dat de Amerikaanse president Barack Obama een tijdje terug, toen hij op het vliegtuig zat op weg naar een internationale top, in alle gauwte ook nog even een medicijn tegen kanker heeft ontdekt. Binnenkort hoeft niemand nog aan die vreselijke ziekte te sterven.
De president laat, tussen de vergaderingen en officiële ontmoetingen in, wel vaker zijn gedachten de vrije loop gaan. Vorige week nog bedacht hij een stuk of vier nieuwe wetten van de thermodynamica. En toen het laatst wel erg saai werd tijdens één of ander diner rekende hij op een servetje snel even uit hoe je via een nieuw chemisch procédé broeikasgassen kan omzetten tot biologisch-dynamische groentjes. In één beweging én het probleem van de opwarming van de aarde én dat van de honger opgelost.
Zo is Obama.
Gelukkig vindt hij nog tijd voor zijn hobby: experimentele Duitse literatuur. Vorige maand kwam er goed nieuws van de Duitse uitgever van zijn romans. Ze hadden een Roemeens-Duits dametje bereid gevonden om in de toekomst, onder haar naam, de promotie te doen van Obama's boeken. Toch weer een zorg minder.
In het licht van dit alles is het een schande dat ze Obama deze week slechts één Nobelprijs hebben gegeven. Hij had ze verdorie allemaal moeten krijgen. Je zou haast denken dat er hier racistische motieven in het spel zijn geweest.
Volgende week krijgt het Nobelcomité een nieuwe kans: de prijs voor economie moet nog worden toegekend. Obama heeft het allergrootste gat ooit in de Amerikaanse begroting geslagen, zonder dat zulks een significante invloed heeft op de Amerikaanse werkloosheidscijfers (Reason, 08.10.09). Daardoor weerlegde hij eigenhandig de Keynesiaanse theorie die zegt dat je als overheid een slechte conjunctuur kan keren door meer geld in economie te pompen. Als dat geen Nobelprijs waard is.
Racisme, verdorie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten