Aardappelautomaat

Vandaag lezen we in de krant dat jonge West-Vlaminkjes opmerkelijk meer dan hun leeftijdgenootjes uit andere provincies aan de ADHD-pillen zitten (De Standaard, 3.03.09):

"Van alle ADHD-medicatie Rilatine en Concerta in ons land werd in 2007 83,5 procent in Vlaanderen voorgeschreven én geslikt, zo leren nieuwe RIZIV-gegevens. Grootverbruiker is West-Vlaanderen. In de kustprovincie alleen slikken de kinderen tussen 0 en 19 jaar één vierde van alle pillen die op voorschrift afgeleverd worden."

Dat is een nogal onthutsend bericht. Het weerlegt, respectievelijk bevestigt, twee gemeenplaatsen over West-Vlamingen. Eén, dat het heel erg rustig en bijgevolg goed leven is nabij de kust (niet waar dus) en, twee, dat West-Vlamingen nooit stil zitten (heel erg waar, dus). Dat nooit stilzitten begint blijkbaar al bijzonder jong, wat bijna doet vermoeden dat het iets met de specifieke West-Vlaamse genenpool heeft te maken.

West-Vlamingen, we schreven er al eerder over, ontwikkelen soms wel eens een dadendrang waartegen we ze bij momenten in bescherming moeten nemen. Denk aan de Man van de Achthonderdduizend Voorkeurstemmen en hoe het daar mee afliep.

West-Vlamingen: dat werkt maar en dat werkt maar. Waarom er zo hard moet worden gewerkt is een vraag die men zich in die streken niet stelt. Alleen platbroeken en luiaarden uit het binnenland denken daar over na. In de tijd dat je nadenkt had je net zo goed kunnen werken.

Maar, dat moeten wij binnenlanders dan ook toegeven, de rest van ons vaart vaak wel bij die dadendrang. Een attente lezer maakte bovenstaande foto van wat vermoedelijk één van de meest oorspronkelijke West-Vlaamse uitvindingen ooit moet zijn: de aardappelautomaat. Als je in de buurt van Ieper bent en plots verlegen zit om een zakje aardappelen: één adres.