Deze week verrees Led Zeppelin uit de doden. Zelf waren we nooit zo wild van die mensen, net zoals ook de latere hardrock altijd enigszins aan ons is voorbijgegaan. Maar wat Led Zeppelin wel siert is dat ze hun optreden opdroegen aan Ahmet Ertegun, die precies een jaar geleden overleed, en dat de opbrengsten van dit éénmalige reunieconcert gingen naar het Ahmet Ertegun Education Fund, dat beurzen geeft aan studenten muziek.
Ahmet Ertegun begon in 1947, vanuit een kamer in een enigszins vervallen hotelletje in de West 56th Street in Manhattan, het platenlabel Atlantic Records, met -wil de overlevering- geld geleend van zijn tandarts. Ertegun, zoon van een Turkse diplomatenfamilie, was, net als zijn oudere broer Nesuhi, van jongsaf behoorlijk wild van zwarte muziek, van jazz en R&B. (Voor de eventuele jongere lezers: enige cultuurhistorische duiding. Wat vandaag voor R&B doorgaat verhoudt zich tot het echte werk uit die dagen als de poedel tot de wolf: ze zijn vermoedelijk verre familie, maar verder houdt elke gelijkenis op.)
Ertegun gaf een platencontract aan mensen zoals Ray Charles, die al groot waren in het R&B-circuit, maar die vrijwel nooit platen konden opnemen en dan zeker niet in moderne studios. In de jaren vijftig nam Ertegun ook fantastische jazz-muzikanten onder zijn hoede: John Coltrane, Charles Mingus, the Modern Jazz Quartet en Ornette Coleman. Ertegun maakte er een erezaak van dat ze in de beste omstandigheden konden opnemen: dat was zijn manier om eer te bewijzen aan de zwarte muziek.
In de jaren zestig brachten de geweldigste soulmuzikanten hun beste platen uit op Atlantic: Aretha Franklin, Otis Redding en Wilson Pickett. In 1967 verkochten de broers Ertegun Atlantic aan Warner Brothers. Met het geld daarvan -dat vinden we zelf wel bijzonder- begonnen ze de legendarische Amerikaanse voetbalclub New York Cosmos waar ondermeer Pele, Beckenbauer, Neeskens, Carlos Alberto en onze eigen Swat Van Der Elst (vandaag uitbater van een snookerclub leert enig gegoogle) nog hebben gespeeld.
Ahmet Ertegun bleef actief in de muziek: naast Led Zeppelin had hij bijvoorbeeld ook nog Crosby, Stills, Nash & Young onder contract. Het was overigens Ertegun die Neil Young ertoe bewoog zich aan te sluiten bij het voornoemde trio. Zelf vinden we dat niet zo'n bijster interessante muzikale periode (en worden we bijzonder zenuwachtig van het geneuzel van N. Young). Nee, geef ons maar de periode 1965-1969. De beste jaren van de soul en wellicht van de zwarte muziek.
Uiteraard moet u ons niet geloven. Laat de feiten spreken. Vorig jaar bracht Warner Atlantic R&B 1947-1974: The Platinum Collection uit: acht cd's met daarop het beste wat ooit op het label verscheen. Absolute hoogtepunten zijn de volumes 6 en 7, die respectievelijk de jaren 1965-1967 en 1967-1969 beslaan. En wat wil het toeval? Die Platinum-collectie, die op zich al niet formidabel duur was, ligt nu verder afgeprijsd in de uitverkoopbakken. Let er op als je gaat kerstshoppen: veel cadeau voor weinig geld.
Vooral als je neefjes en nichtjes hebt die van hedendaagse R&B houden: verras ze met the real stuff. Later zullen die kleine schavuiten je er ongetwijfeld dankbaar voor zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten