Gemengde functies en perensiroop

Het Antwerpse Centraal Station nadert zijn voltooiing en dat is uiteraard goed nieuws. Alles wat het openbaar vervoer aantrekkelijker maakt verdient onze steun. De werken aan het station hadden echter ook de bedoeling de omringende buurt aangenamer te maken. En dat lijkt veel moeilijker te lukken. Neem nu het Kievitplein.

Wie vroeger met de trein Antwerpen-Centraal binnenreed zag aan de rechterkant een troosteloze vlakte: het leegstaande Switelhotel, te midden van puin en zwerfvuil. Toen in 1996 de eerste nieuwe plannen voor het plein werden getoond kon je dan ook alleen maar blij zijn: eindelijk werd die stadskanker aangepakt. In 2000 werd het allemaal concreter toen het stadsbestuur een masterplan, opgesteld door het Rotterdamse architectenbureau MVRDV, goedkeurde. Doorheen het architectenjargon -"doorwaadbaarheid", "gemengde functies", "creatieve architectuur"- kon je glimpen opvangen van iets dat mooi beloofde te worden. Eindelijk licht in de stationsbuurt.

En toen ging het plots allemaal mis. Projectontwikkelaar Robelco kocht de Switelsite en het bedrijf Alcatel liet weten dat het weg wilde van zijn traditionele plek op het Zuid (de Belltoren aan het Francis Wellesplein). Alcatel dreigde de stad te verlaten, tenzij het op het Kievitplein zijn gang kon gaan. En zo geschiedde. In geen tijd werden de plannen hertekend, waarbij de opzet vooral leek zoveel en zo hoog mogelijke kantoortorens op een zo klein mogelijke oppervlakte in te passen. Van de nobele voornemens -"doorwaadbaarheid", "gemengde functies", "creatieve architectuur"- bleef bijzonder weinig over.

Doe de volgende keer als je in Antwerpen komt de oefening. Ga, als je het station uitkomt, naar links, de Pelikaanstraat in. Sla, na ongeveer honderd meter, links af. Loop onder de spoorwegbrug door en bekijk in al zijn mislukte protserigheid de desolaatheid van het nieuwe Kievitplein. Merk op: de kantoortorens zijn niet verhuurd. Merk ook op: in de voor de rest leegstaande gebouwen werden diensten van de Vlaamse administratie ondergebracht. Dat is meestal een veeg teken. Hoe zie je dat een groots opgezet stadsontwikkelingsproject een sof is geworden? Als de overheid over de brug moet komen en er dan maar ambtenaren worden gehuisvest.

Als je op het Kievitplein bent, ga dan naar Le Pain Quotidien. Aangelokt door de grootse plannen -"doorwaadbaarheid", "gemengde functies", "creatieve architectuur"- hebben die brave broodverkopers zich daar in een gigantisch pand gevestigd. We hopen dat de keren dat wij er passeerden niet representatief waren. Telkens konden we, zo we dat hadden gewild, makkelijk met alle aanwezigen in een klein personenwagentje en dan zaten we nog niet krap.

Koop in de Pain Quotidien zo'n fantastische chocoladen Sint in pure chocolade. Die is wonderlijk lekker. Koop een brood, koop wat croissants. Koop een zak muesli, "granola" noemen ze dat daar. Koop, koop, koop. Binnenkort is, vrezen we, die winkel daar weg, wegens niet genoeg klandizie. En dat verdienen die mensen niet en dat verdient het Kievitplein evenmin. En vergeet zeker niet zo'n lekkere pot perensiroop mee te nemen. Yummie!