De mate van beschaving van een samenleving kan je aflezen van de manier waarop ze met dieren omgaat. En vanuit dat perspectief valt er ook veel goeds te zeggen over ons.
Twee generaties terug werd onze omgang met dieren nog grotendeels door utilitaire motieven bepaald. Een varken was een manier om koteletjes kweken, een paard diende om zware lasten te sjouwen. Dieren werden beoordeeld op basis van die criteria. Koteletje volgroeid? Varkentje dood. Paard oud en niet langer sterk? Van zijn geraamte maak je lijm.
Nee, dan kan je beter vandaag dier zijn. De lobbesachtige reus op bovenstaande foto blijkt een konijn te zijn. De bijbehorende meneer kweekt zulke dieren, niet voor de pot of voor het vel. Dat is een grote vooruitgang. Toen wij kind waren hing rond deze tijd van het jaar ons konijn ondersteboven aan de wasdraad onder de koepel. Van zijn pelsje ontdaan, op enkele toefjes bont rond enkels en polsgewricht na. Dag konijn.
Konijnen hoorden in donkere saus met appelmoes erbij. Dat je er een heel jaar mee had gespeeld was niet aan de orde. Dat je er extra lekker gras voor had gezocht en het smakelijke wortels had gevoerd, telde niet. En je kon beter je bord leegeten. Daar werd je groot van. Dag konijn.
We herhalen: de mate van beschaving van een samenleving kan je aflezen van de manier waarop ze met dieren omgaat. En vanuit dat perspectief valt er ook veel goeds te zeggen over ons.
(Je leest alles over bovenstaand konijn en zijn vriendjes in dit artikel in NRC van gisteren)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten