Het lastige aan nieuwe vriendinnen, vertrouwde een kenner ons ooit toe, is dat je ze eerst steeds weer de hele geschiedenis van de jazz moet leren.
Vrouwen, daar is wel iets van, zijn in regel niet zo bezig met jazz. Ook al omdat het een muzieksoort betreft die appelleert aan iets dieps in jongens. Jongens houden ervan om allerlei rare weetjes te verzamelen over esoterische onderwerpen. Jazz leent zich daar uitstekend toe. Leuk lijstjes maken van wie allemaal drummer was in de verschillende bands van Miles Davis. Precies.
Maar er verandert wel wat. Vorige week stonden we in de winkel naast een hip uitziend meisje, hooguit twintig, dat uitgebreid, CD per CD, de hele Coltrane-collectie doornam. Ver uit, man.
Meteen stonden we ook voor een dilemma. Moesten we dat meisje niet enige duiding verschaffen? Coltrane, dat is niet niets. De latere opnamen zijn behoorlijk heavy. Als je nieuw bent in het genre, is dat mogelijk een behoorlijke afknapper. Maar, beseften we net op tijd, dat is een stuitend paternalistische gedachte. Misschien weet dat meisje wel veel meer af van het onderwerp dan wij. Misschien is ze wel oneindig avontuurlijker ingesteld en is de latere Coltrane net wat ze zoekt. Of nog, denkt ze: waar bemoeit die oude viespeuk zich mee.
Het probleem loste zichzelf op. Terwijl wij ons op de koopjesbakken stortten, bleek het meisje haar gading te hebben gevonden en vertrokken. Eind goed, al goed.
Wat hadden we haar aangeraden zo ze het had gevraagd? Blue Train uit 1957. Van toen Coltrane pas begon onder zijn eigen naam platen op te nemen.
De kenner uit de inleiding is inmiddels al weer een hele tijd getrouwd. Of hij nog wel eens iemand de geschiedenis van de jazz probeert bij te brengen is ons niet bekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten