We zijn er eventjes niet. In tussentijd een paar leuke muziekjes in de Parijse sfeer. Eerst Charles Trenet: een boegbeeld uit de Franse muziekgeschiedenis, hier met het uitermate aanstekelijke Boum. En nog een monument: Claude Nougaro met Le Jazz et la Java.
Wel heel bijzonder is dit filmpje met Stéphane Grappelli en, belangijker, Django Reinhardt. Merk ook hoe iedereen de hele tijd grote wolken sigarettenrook produceert. Nog één generatie en niemand kan zich daar nog iets bij voorstellen. Dan is roken iets als een hoed dragen: onze voorouders deden het, maar waarom begrijpen we niet meer helemaal.
En de finale, het sluitstuk: Miles Davis en John Coltrane in een bijzonder coole uitvoering van So What. In de jaren vijftig zochten nogal wat zwarte jazzmuzikanten hun toevlucht in Parijs. Daar werden ze als gelijken behandeld. In de VS werd je door de politie lastiggevallen als je optrok met blanke vrouwen. In Frankrijk had Miles -ondermeer- iets moois met de chansonnière Juliette Gréco.
Juliette heeft, denken we, ook vandaag nog niet helemaal door dat Miles haar destijds wellicht aan het lijntje hield. Sartre asked Miles why we weren't married. He said he loved me too much to make me unhappy. Sterk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten