Eergisteren gezakkenrold. Niet fijn, maar daar hebben we het niet over. Gisteren eerste deel van de lange mars doorheen de administraties: papieren vernieuwen, verloren documenten terug laten aanmaken, aangiften en verklaringen op eer ondertekenen. Maar daar hebben we het ook niet over.
Wat opvalt als je zo'n hele dag doorbrengt in politiekantoren, bureaus van de burgerlijke stand, van de mutualiteit, de openbare vervoersmaatschappij en de spoorwegen, is hoeveel mensen eigenlijk niets snappen van deze hele samenleving en die, als ze louter op eigen kracht en initiatief voortmoeten, reddeloos verloren dreigen te lopen.
Mensen die een grote hoop papier, van alle mogelijke instellingen en diensten, uitspreiden over het loket van het ziekenfonds en de bediende vragen of die hen kan uitleggen waarover het gaat en wat ze moeten doen en of hij dat dan voor hen wil doen. Mensen die aanschuiven voor een treinkaartje in het kantoor van de busmaatschappij en die, nadat ze geduldig wordt verteld dat ze op de verkeerde plaats zijn, vervolgens bekennen dat ze dat ook wel wisten, maar hoopten dat er misschien voor hen een uitzondering kon worden gemaakt, omdat ze altijd zo'n schrik hebben in het treinstation. Mensen ook waarvan je ziet dat ze, ook nadat iets ze drie keer traag en duidelijk werd uitgelegd, nog altijd helemaal niets begrijpen en dan maar doen wat de loketbediende ze suggereert.
Zo'n dag is louterend voor lapzwanzen zoals wij die een vrije jongensethiek huldigen, die er altijd de mond van vol hebben dat mensen vooral, zolang ze anderen geen last berokkenen, hun zin moeten kunnen doen en die van samenleving en overheid vooral verwachten dat ze met rust worden gelaten. Vrije jongens ontbreekt het wel eens aan empathie en barmhartigheid. Waarvoor ons welgemeend berouw.
En daarom wat stukjes muziek die variaties vormen op het thema schuld en boete. Brenda Lee met I'm Sorry (filmpje: bemerk ook de jonge hondjes in het uitstalraam, halverwege het liedje. Wie dan de ogen droog houdt heeft geen hart), Patsy Cline, met de doorleefde tranentrekker How Can I Face Tomorrow (filmpje) en, jawel, The Smiths, Bigmouth Strikes Again (filmpje). In 1986 was je voor of tegen Morrissey. Wij waren uiteraard voor.
Now I know how Joan of Arc felt
As the flames rose to her roman nose
And her hearing aid started to melt.
Inderdaad.
(Het prentje: uit Robert Bresson, Le Procès de Jeanne d'Arc, 1962)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten