De man op het prentje is Ahmad Zahir, bijgenaamd de Afghaanse Elvis. Wat niet zoveel mensen weten is dat in de jaren 1970 Afghanistan best swingend was. Niet alleen omdat nogal wat hippies die richting uittrokken, met de legendarische Magic Bus van Londen naar Kathmandu. Ook omdat Aghanistan toen een, naar de normen van de regio, vrij liberale samenleving was waar, in de steden, de vrouwen er Westers gekleed bijliepen, studeerden en uit werken gingen.
En die Afghanen luisterden toen uiteraard ook naar popmuziek. Het allergrootste popidool was Ahmad Zahir, die in de jaren zeventig zo'n twintigtal elpees opnam die geweldig verkochten en op duizenden en duizenden cassettebandjes werden verder gekopieerd en zo het hele land rondgingen. (Voor wie meer wil horen van Ahmad Zahir: de officiële website, met daarop veel muziekjes.)
Zahir kwam in 1979 in duistere omstandigheden om het leven. Bij een auto-ongeval. Waarbij hij echter ook wel een schotwonde in het hoofd opliep. Naar verluid had Zahir iets met de dochter van de president en dat werd hem fataal. Maar in de geesten van de Afghanen leeft Zahir voort.
In die zin dat Afghanen die opgroeiden in de jaren tachtig en negentig, toen door de opeenvolgende oorlogen Afghanistan van de rest van de wereld was afgesneden en tijdens het bewind van de Taliban zelfs alle muziek verboden was, vandaag in elk riedeltje dat ze horen, spontaan Ahmad Zahir menen te herkennen. Zo'n impact heeft zelfs de Amerikaanse Elvis nooit gehad.
Maar waarover het hier gaat. Eigenlijk gebruiken we de Afghaanse Elvis enigszins als voorprogramma om onze lezers warm te maken voor wat wij een aandoenlijk filmpje vinden (hier klikken): een man met zijn accordeon in Afghanistan. Gregory Warner wil de Afghaanse mens leren kennen en gebruikt daarvoor zijn accordeon. En botst daarbij steeds weer op het fenomeen Ahmad Zahir. Vooral mooi is de slotscène waar Warner een concertje geeft en de Afghanen meekrijgt met zijn accordeonistische versie van Ring of Fire van Johnny Cash (hier Johnny Cash hemzelve: filmpje).
Waarmee we maar willen zeggen: sommige dingen zijn gewoon universeel. De accordeon, bijvoorbeeld. En Johnny Cash.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten