Kan je ook boeiend over eten schrijven? Ja, hoor. Op dit moment lezen we een geweldig boek: The Fortune Cookie Chronicles, van Jennifer 8. Lee. (Het tussenvoegsel "acht" als middelste naam is blijkbaar een Chinees gebruik: "acht" verwijst naar voorspoed.)
Jennifer Lee, zelf Chinees-Amerikaanse en journalist bij de New York Times, schreef een kleine sociologie en geschiedenis van de Chinese restaurants. Zoals we al eerder op deze bladzijden schreven: je vindt in Amerika meer Chinese restaurants dan hamburgertenten. Chinees eten is all American: de Amerikaanse troepen in Irak gaan, als ze heel erg veel heimwee hebben, naar de Chinees. Home away from home.
We hebben al veel geleerd en we zitten nog maar halfweg het boek. Waarom de Chinese immigranten in de VS massaal restaurants en wassalons begonnen, bijvoorbeeld. In elk ander beroep kwamen ze in concurrentie met Amerikaanse mannen, wat leidde tot beroepsverboden en relletjes. Koken en wassen waren vrouwenjobs: dan was het blijkbaar minder erg als er concurrentie kwam van buitenlanders.
De meest populaire Chinees-Amerikaanse gerechten zijn, dat had je kunnen verwachten, helemaal niet gekend in China. Chop soy -met flitten of lijst?- werd uitgevonden om de Amerikanen iets te kunnen voorschotelen waar ze geen schrik van hebben. Gefrituurde kip in zoetzure saus -Chicken General Tsao in Amerika- werd door een Chinees-Amerikaanse chef uitgevonden na het bezoek van Nixon aan Mao, toen Chinees eten erg populair werd.
De Chinese fortune cookies (zie het prentje bovenaan) die je na de maaltijd krijgt -niet echt om op te eten, maar leuk omdat er een briefje in zit met daarop een Echte Oosterse Wijsheid- zijn dan weer een Japans-Amerikaanse uitvinding. Maar toen de Japanners tijdens de oorlog werden opgesloten, gingen de Chinees-Amerikanen er mee lopen. En Chinees eten is blijkbaar van alle etnische groepen het populairst bij de joodse Amerikanen. Hoe komt dat? Eén, het is makkelijk te verzoenen met de kosher-voedselregels en, twee, Chinezen waren niet op de hoogte van het antisemitisme. In alle andere restaurants werden joden buitengekeken of zelfs niet binnengelaten. Wisten die Chinezen veel: al die Amerikanen leken op elkaar.
Zo, en nu gaan we voortlezen. Wie de schrijfster bijzonder enthousiast over haar boek wil horen en zien vertellen kan naar dit filmpje kijken. Het duurt wel bijna veertig minuten, maar je verveelt je niet. Veel leuke foto's ook en fijne anekdotes. Net deze site.
Vanavond Chinees? Wij even niet, we staan op dieet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten