Middelburg

Er zijn mensen die beweren dat er geen grenzen meer bestaan. Dat alle landen op elkaar lijken. Dat het overal eenheidsworst wordt. Die mensen dwalen.

Het volstaat de A12 te nemen richting Nederland. Tussen Zandvliet en Woensdrecht voltrekt zich het mirakel. Zolang je op Belgische bodem bent is het landschap morsig en rommelig. Overal verkeersborden, richtingaanwijzers, betonnen afsluitingen, brugpilaren en zendmasten. Het landschap werd verkaveld door dronken landmeters. Geen twee huizen lijken op elkaar.

En dan rijd je Nederland binnen. Ineens zijn er wijdse vergezichten. Plots lijken de velden eindeloos. Alle huizen zijn familie van elkaar. Meteen rijd je ook op beter asfalt. De wegen zijn perfect onderhouden en alles ademt orde en rust. Je hebt België verlaten. Je passeerde de grens.

Op weg naar Middelburg! Het Zeeuws Museum werd heropend na een grondige renovatie en dat vieren ze met een kleine, maar bijzonder mooie tentoonstelling: Terug Naar Zeeland. Topstukken die ooit bij Zeeland hoorden, maar elders terechtkwamen, werden opnieuw bijeen verzameld. Een zeer heterogene collectie, van Mesdach tot Mondriaan, van zilveren schalen tot wandtapijten. Absoluut hoogtepunt is bovenstaand schilderij van de Congolese ambassadeur Don Miguel de Castro, in 1643 geschilderd geschilderd door Jasper of Jeronimus Becx.

(Ook bijzonder, maar in een heel andere categorie is een tentoongestelde gemummificeerde kat. Die vonden ze in 1958 bij de restauratie van de Grote Kerk van Veere. Mogelijk werd de kat destijds ingemetseld bij de bouw van de kerk, om boze geesten te bezweren.)

De renovatie van het Zeeuws Museum is bijzonder goed gelukt. Erg leuk bijvoorbeeld is de zolderverdieping, waar ze enkele wonderkamers hebben ingericht. Ze brachten er de prullaria bijeen die vermoedelijk overal in de bergplaatsen van musea ligt te verstoffen: porseleinen potten, stukken ceramiek, opgezette vogeltjes, exotische schelpen, een indianenkostuum, een krokodillenembryo op sterk water. Door al die voorwerpen kris kras door elkaar te plaatsen, bereik je het effect van een zeventiende eeuws rariteitenkabinet en benader je een beetje het gevoel van betovering dat onze voorouders moet te beurt gevallen zijn bij het zien van zoveel wonderlijks en vreemds. Mooi gedaan.

Voor de rest, op de andere verdiepingen, veelal zaken die de regio betreffen. Wat opgegraven gebruiksvoorwerpen en grafstenen, de afstudeerwerken van de lokale mode-academie en, uiteraard, aangrijpende foto's en filmbeelden van de grote Watersnood van 1953.

De renovatie heeft ook de cafetaria niet onveranderd gelaten. Daar hebben ze nog altijd puike bruine broodjes met belegen Zeeuwse kaas, maar die worden nu geserveerd op een artistiek bordje met een streepje aceto balsamico en wat sierlijk gedrapeerde nootjes erbij. Dat had nu ook weer niet gehoeven.

Eten en drinken doe je in Zeeland best met inachtname van de regionale tradities. En dus sloten we, na een bezoek aan boekenwinkel De Drvkkery en nog een tussendoortje bootjes kijken in Veere, de dag af in Yerseke. Lekker mosselen eten in restaurant De Schelde.

Alwaar de hele zaak vol zat met Belgen. Van ruimtelijke ordening kennen we niets. Maar als er ergens goed te eten valt schuiven we graag als eerste onze voetjes onder tafel. Ook kunst.

(Morgen zaterdag is het in Yerseke weer de jaarlijkse Mosseldag! Ze zijn er helemaal klaar voor.)