Verzamelaars zijn een beetje God. Waar chaos was, brengen ze orde. De wereld bestaat uit biljoenen voorwerpen, willekeurig door elkaar gegooid. Daar een paar schoenen. Ginds drie kamelen. Wat verder een oesterschelp. Daar een schilderij van een ongelukkig ogend meisje. Om radeloos van te worden, al die voorwerpen.
De verzamelaar selecteert. De verzamelaar brengt structuur en samenhang in het universum. De ene verzamelt theezakjes. De andere pre-Columbiaanse kunst. Nog één heeft een kamer vol handtekeningen van Vlaamse zangers. En daar: die heeft wel driehonderd verschillende luciferdoosjes. Om maar te zwijgen van de man die vrouwenondergoed bewaart. Alles netjes soort bij soort.
Verzamelaars maken het universum overzichtelijk en daar moeten we ze dankbaar voor zijn. Een heel bijzondere verzamelaar, kon je lezen in de New York Times, was Evan Lattimer. Lattimer was tijdens het Proces van Nuremberg dokter in de gevangenis waar nogal wat Nazi-kopstukken zaten. Daar begon het verzamelen. Lattimer bewaarde de onderbroek van Goering en de cyanidecapsule waarmee Goering zelfmoord pleegde.
En toen was er geen houden meer aan. Lattimer verzamelde de bril van Abraham Lincoln, het uitschuifbaar mes van Lincoln's moordenaar, een stuk leer van de bekleding van de auto waarin Kennedy werd doodgeschoten, een steen van het gebouw van waaruit het fatale schot kwam, brieven van de vermoedelijke moordenaar Lee Harvey Oswald aan diens oude moesje, Oswald's schriftjes van toen hij bij de marine diende, Greta Garbo's rijbewijs. De vreemdste dingen.
Het allervreemdste ding is wellicht het object in het doosje hierboven. Daarin zit Napoleon's penis. Het is nog een heel verhaal hoe die daarin is gekomen. Ene Vignali, de priester die Napoleon in zijn laatste ogenblikken bijstond, vond het wel een leuk idee om een souvenir mee te brengen van Sint-Helena. Samen met zijn knecht Ali besloot hij het stoffelijke overschot van de Keizer te ontmannen en het deel in kwestie mee naar huis te smokkelen.
In 1916 verkochten nazaten van de priester diens erfenis. Tussen de boeken vond de opkoper het inmiddels niet zo frisse edele deel. In 1924 werd het in New York, in -interessant detail- The New York Museum of French Art, tentoongesteld. Toeschouwers beschreven het deel als "a maltreated strip of buckskin shoelace", "a shriveled eel", "a shriveled sea horse", "a small shriveled finger", en "one inch long and resembling a grape."
Het object veranderde nog een paar keer van eigenaar, tot in 1977 Lattimer het in ruil voor 3000 dollar het zijne mocht noemen. Binnenkort wordt Napoleon's ding nog een keer verkocht. Lattimers dochter en erfgename weet niet zo meteen wat ze aan moet met die paar duizend voorwerpen die vaderlief mee naar huis sleepte en stelt ze nu afzonderlijk te koop. Zonde toch dat zo'n mooie verzameling uit elkaar wordt gehaald.
Er is overigens een mens die alle nieuwtjes over Napoleon's edele deel verzamelt. Op zijn website vind je links naar artikelen over het onderwerp. En als je er meer over weet of iets boeiends kan vertellen over de mannelijke delen van andere wereldleiders, mag je hem dat steeds laten weten.
Deze morgen verblijdde Hot Marijke ons met de mededeling dat een lid -woeha- van de regering Leterme wel eens bij haar over de vloer kwam om billenkoek te krijgen. 'Alles mocht, zolang ik maar geen sporen naliet. Kaarsvet en zweepslagen waren dus uit den boze. Verder liet hij het aan mijn fantasie over.'
En aan de onze dus ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten