Niet om mee te lachen

Het leven hangt aan elkaar van raadsels en vraagstukken. Neem nu bijvoorbeeld de zich als een strovuur op radio en TV verspreidende trend om de naam van de Luikse voetbalclub, die vorig jaar voor het eerst in lange tijd landskampioen werd en die het dit jaar Europees buiten verwachting goed doet, als Stondard uit te spreken. Waarom?

Dat kan toch zo moeilijk niet zijn? Zorgvuldig lezen voor je spreekt kan geen kwaad. Er staat Standard. Twee keer een a. Als er geen specifieke reden toe bestaat spreken we een a als a uit en niet als u of i. Om die reden zeggen we niet Stundard of Stindard. En dus ook niet, vermits er nergens een o staat, Stondard.

Man toch, alles moeten we uitleggen tegenwoordig.

Overigens, wat ook helpt is af en toe naar de RTBF kijken en goed luisteren naar hoe ze daar de namen van Waalse voetbalclubs uitspreken. Bijvoorbeeld op maandagavond op La Deux, in het, volgens ons, beste voetbalprogramma op TV, Studio 1, met Michel Lecomte, Benjamin Deceuninck en, als het mee zit, de man met de geweldige naam Rodrigo Beentjes. Ouderwets doorwrochte wedstrijdanalyses, geen pseudogepsychologiseer, geen interviews waarbij het lijkt alsof de joernalist het liefst iets moois zou beginnen met de voetballer in kwestie.

Dat soort halfuitgesproken homo-erotiek wordt natuurlijk aangewakkerd door voetballers die het veld betreden met een haarband of diadeem om, met geëpileerde wenkbrauwen en met, het allerergste, gekleurde voetbalschoenen. Sulejmani van Ajax maakte het dit weekend wel erg bont, vernamen we in de krant.

Het enige flitsende aan Sulejmani waren zijn schoenen, roze van kleur. Je vraagt je af wat Nike bezielt om een roze voetbalschoen op de markt te brengen. De enige reden kan zijn dat het allemaal steeds gekker moet in het voetbal. Het is dat het met naaldhakken moeilijk voetbalt, anders zou Nike ongetwijfeld de voetbalstiletto introduceren (Volkskrant, 8.12.08).

En hoe doen onze jongens het? Ronduit schitterend! Nu al op de tweede plaats in de rangschikking, na een 1-4 overwinning op het laatstgeklasseerde Reet.

En gelieve flauwe homo-erotische mopjes over dit laatste wapenfeit achterwege te laten. Voetbal is niet om mee te lachen.

(Het prentje: het oer-Standard. De ploeg die eind jaren zestig door iedereen terecht werd gevreesd. Rechtstaand: Julien Onclin, Nico Dewalque, Léon Jeck, Louis Pilot, Jacky Beurlet, Jean Nicolay. Zittend: Léon Semmeling, Velco Naumovic, Roger Claessen, Milan Galic, Casimir Jurkiewicz. Hier op 5 november 1967, vlak voor de wedstrijd tegen Anderlecht, die een scoreloos gelijkspel opleverde. Zoals de enigszins aangedampte lens van de fotograaf getuigt: toen regende of sneeuwde het altijd op Sclessin.)