Dit is Little Bit. Het arme diertje werd door een wagen gegrepen, als gevolg waarvan zijn schild verbrijzeld werd en de achterpootjes niet meer meekonden. Een vriendelijke meneer heeft met velcro en soldeerbouten Little Bit weer op gang geholpen. Het loopt, vergeef ons de flauwe woordspeling, sindsdien opnieuw op wieltjes voor deze schildpad.
Is dierenliefde links of rechts? Het vreemde is dat progressieve mensen in woorden vaak nogal geringschattend spreken over dit soort initiatieven -er is immers zoveel erger mensenleed in de wereld- maar in daden steeds weer het voortouw nemen om dierenleed uit te bannen. De Partij voor de Dieren houdt op haar website het stemgedrag inzake diervriendelijke initiatieven van de Nederlandse partijen bij. Uit de statistieken blijkt een nagenoeg perfecte correlatie tussen dierenliefde en politieke overtuiging: hoe linkser, hoe meer geneigd koe, ooievaar en platvis aan de borst te drukken.
Is daar ook een verklaring voor? We kunnen er een paar bedenken, maar geen ervan overtuigt helemaal. Zijn linkse mensen in het algemeen wat gevoeliger en sentimenteler? Hebben linkse mensen een meer romantische visie op het dier, misschien omdat ze er beroepshalve en in hun dagelijkse leven minder mee te maken hebben? Zijn linkse mensen sowieso meer geporteerd om zich het lot van de zwaksten aan te trekken?
Misschien is het allemaal ook wel een typisch Noord-Europese kwestie. In Frankrijk staat dierenliefde een beetje in een rechts daglicht, zeker nadat Brigitte Bardot -de patrones van zieke en verlaten viervoeters- zich tot de partij van Jean Marie Le Pen bekende. En ook onze Franstalige landgenoten denken bijvoorbeeld helemaal anders over dierenkwesties. Even surfen op de site van De Standaard levert dit opmerkelijke bericht op, over de gebroeders Happart, allebei nochtans PS-mandatarissen:
Dat José en Jean-Marie Happart mannen met een jagershart zijn, was al veel langer bekend. Maar de jagers zijn zelf opgejaagd wild geworden. De Happarts hebben het serieus aan de stok gehad met een hyperjaloerse echtgenoot. De man ging wel eens jagen met de Happarts en begon senator Jean-Marie ervan te verdenken te rotzooien met zijn (volgens de vakpers) bloedmooie vrouw. Dat de gebroeders, en vooral dan Jean-Marie, luidkeels na de jachtpartij hadden verkondigd "dat ze zijn vrouw wel zagen zitten", deed de onderlinge verstandhouding hoe dan ook geen goed. De echtgenoot dreigde José en Jean-Marie "op een van de volgende jachtpartijen te verwarren met een stuk wild, als de avances niet ophielden". Zijn vrouw verkocht hij een paar rake tikken. (De Standaard, 15.01.05).
Je hoort ons niet zeggen: toch wel een beetje een ander land. Maar je kunt je anderzijds toch ook weer niet zoveel Vlaamse socialisten voor de geest halen die in het weekeinde enthousiast houtsnip en fazant naar de eeuwige jachtvelden schieten. Hoe komt dat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten