We hebben een zwak voor anarchisten die in de praktijk bewijzen dat het anders kan. In 1844 besloot één van onze helden, Lysander Spooner , de man op de foto, dat het monopolie van de Amerikaanse overheid op het postverkeer op ethische en praktische gronden verkeerd was. Dat de overheid burgers verbood zelf een postsysteem op te zetten leek hem een onaanvaardbare inperking van de individuele vrijheid. Dat die overheid, als monopolist, bovendien ook nog eens woekertarieven hanteerde, stuitte hem helemaal tegen de borst. Spooner begon prompt een eigen bedrijfje: The American Letter Mail Company.
De Amerikaanse overheid vond het maar niets. Ze werd immers geconfronteerd met een concurrent die brieven over het hele land vervoerde voor 5 cent, terwijl de officiële post daar 12 cent meer voor nodig had. Alle wettelijke middelen werden bovengehaald om Spooner's bedrijf het leven onmogelijk te maken. In 1851 moest The American Letter Mail Company dan ook zijn deuren sluiten.
We weten niet helemaal goed wat te denken van het bericht, deze morgen op de radio, dat er dit jaar 189 Belgische postkantoren worden gesloten. De verdediging van De Post was nogal zwak: het moet van Europa. Dat is, als je het niet meer weet, altijd de laatste toevlucht. Daardoor geef je de indruk dat Europa is als het weer: je kunt het leuk vinden of niet, maar als het regent worden we nat. Flauwekul: als staten dingen echt belangrijk vinden, dan telt Europa ineens niet meer.
Zijn de argumenten van de tegenstanders van de sluiting overtuigender? Ze wijzen er vooral op dat een postkantoor meer is dan een economisch gegeven: het is één van die plekken waar mensen elkaar ontmoeten, waarrond een lokale gemeenschap vorm krijgt.
Daar is natuurlijk iets van. Maar in het buitenland constateer je vaak dat lokale postkantoren onderdak hebben gevonden in winkels of zelfs cafés. De Post laat verstaan dat ze dat hier ook van plan zijn. In dat geval lijkt alvast dat probleem van de baan.
Maar, lieten de tegenstanders verstaan, sommige mensen zijn ook bij de bank van De Post en je kan toch moeilijk verwachten dat zo'n cafébaas, tussen de pintjes door, ook nog even advies geeft over bankzaken. Klopt natuurlijk, maar dan zijn we weer bij Spooner: moet bankieren een zaak van de overheid zijn? Daar zijn we geenszins van overtuigd. Maar zoals steeds: als lezers goeie argumenten weten, graag.
(Het argument "bij de post kan je goedkoop bankieren" telt niet. Dat betekent immers dat de post, op kosten van ons allemaal, zijn specifieke klanten goedkope diensten aanbiedt. Waarom zou de overheid dat met gemeenschapsgeld moeten doen?)
Wie De Post een warm hart toedraagt, moet zich onverwijld naar de bioscoop haasten. In de uiterst vermakelijke film van Danny Boon, Bienvenue chez les ch'tis, krijgt een directeur van een lokaal postkantoor uit het warme zuiden de zwaarste straf: hij wordt verbannen naar le Nord-Pas de Calais. De film is een waanzinnig succes in Frankrijk en leidde ook tot nogal wat verbaasde artikels in de internationale pers. Waarom lopen de Fransen storm voor een film over het meest onaantrekkelijke deel van hun land, wilden ze weten. Sinds we de film hebben gezien weten we het antwoord: de Fransen van het Noorden zijn net Vlamingen. Daarom.
Maar succes maakt afgunstig. Dit weekend ontrolden de loubards van Paris Saint Germain -een voetbalclub die we sowieso al niet bijzonder sympathiek vinden- een niet zo vriendelijk spandoek uit, om de supporters van het bezoekende Noord-Franse Lens te jennen: Pédophiles, chômeurs, consanguins, bienvenue chez les Ch'tis. Misschien nog onrechtvaardiger was dat PSG de wedstrijd, om de Franse Ligabeker, met 2-1 won, als gevolg van een dubieuze strafschop in de 93ste minuut.
Dan viel het verdict voor onze jongens nog mee: 2-2, thuis tegen het eveneens nog in de degradatiezone verkerende Mariaburg. Het ziet er nog altijd niet goed uit, maar er is nog hoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten