Gisteren in de Volkskrant een lezersbrief van een waarlijk boos mens:
Uitstinken
Houd alstublieft op met het propageren van de barbecue en de barbecuerecepen (Servicepagina, 31 juli). Ik woon in een bovenhuis en ben bij mooi weer verplicht mijn ramen te sluiten omdat ik anders het huis uitstink. Leer de mensen behoorlijk koken en eten en niet van dat halfwilde en halfgare gedoe.
H. Dorff, Amsterdam
Zouden de benedenburen van H. Dorff ook De Volkskrant lezen?
En nu we het toch over eten en drinken hebben, in dezelfde krant kon je ook lezen dat de stad Los Angeles besliste om fast-food restaurants geen vergunning meer te geven zich te vestigen in de arme buurten. Zo wil de stad iets doen aan het gegeven dat met name arme Amerikanen veel te vet zijn.
Er is een klassiek filosofenargument dat in het jargon wel eens als the thin end of the wedge-move wordt omschreven. Het is de redeneertruc waarbij je opwerpt: ja, maar als we daar mee beginnen, waar eindigt het dan...
In dit geval moet er ons effectief een krachtig geformuleerd ja, maar als we daar mee beginnen, waar eindigt het dan... van het hart. Moeten we, zoals een tegenstander van de maatregel opwerpt, in de toekomst veiligheidsmensen verwachten aan de deur van restaurants, die zwaarlijvige mensen tegenhouden en zeggen: jij bent te dik, je mag geen cheeseburger?
En nog eentje over modern leven en eten en drinken. In het best vermakelijke Discover Your Inner Economist, van allesweter Tyler Cowen, staat een boeiend gedachtenexperiment. Mensen, weten we, presteren nog het best als er iets op het spel staat. Een uitermate effectieve manier van diëten is dan misschien wel dat je, als je gewicht wil verliezen, een contract afsluit met iemand. Haal je op de afgesproken datum je afgesproken streefgewicht niet, dan moet je die ander een flinke som geld. Zou dat werken? Iemand dat al eens uitgeprobeerd?
(Cowen raadt ten stelligste af om te proberen je geliefde tot matiging aan te zetten door per kilo gewichtsverlies een som geld in het vooruitzicht te stellen. Daar komt geheid gedonder van. In sommige gevallen vormt geld geen geschikte prikkel, leert de wetenschap.)
Ons lukt het diëten tot hiertoe overigens wonderwel. Goed tien kilo kwijt op zeven maanden. Has it ever struck you that there's a thin man inside every fat man, just as they say there's a statue inside every block of stone, schreef George Orwell. Als je goed kijkt zie je bij ons het dunne exemplaar al komen piepen.
1 opmerking:
Iemand al eens uitgeprobeerd, wat dacht je ?
De eerste die onder zijn of haar streefgewicht kwam, kreeg van de ander een ‘goeie’ foie gras. En een fles champagne natuurlijk, anders geen weddenschap. De champagne, daar is weinig op tegen. De foie gras daarentegen is goed fout. Niet erg, want daar schuilt nu net de beloning in: geen spectaculaire smak geld, maar wel een degelijke zonde. Het voordeel van dit systeem is dat het zelfregulerend werkt. Je gaat onder je streefgewicht, zondigt flink en voor je het weet kom je er vanzelf terug boven. Niks erg want het spelletje kan nu opnieuw beginnen. Nu goed, na een tijdje oscilleren rond foie gras en champagne heb je het wel gehad, dan is het tijd voor iets nieuws. Maar geen nood: kleine vervelende klusjes bij de vleet in het huishouden: strijken, de afwas, onkruid wieden, noem maar op. De kunst bestaat erin om het streefgewicht net haalbaar voor jezelf, en net niet (of moeilijk) haalbaar voor de ander af te spreken. Eens je dat onder de knie hebt wordt het heerlijk: lijnen.
En zo’n puntensysteem maakt nog meer mogelijk. Vermits vrouwen sowieso al met zo’n acht punten achterstand beginnen, hebt ik er op het einde van de dag steevast nog een paar over. Die kan ik dan ‘verkopen’ tegen te leveren diensten. Uiteindelijk vaart iedereen er wel bij. Diegene die de punten niet opsoupeert verricht minder inspanning, diegene die punten bijkoopt verbruikt ze toch tijdens het leveren van de ‘dienst’. De doelstelling van het systeem: eten in functie van het metabolisme, blijft gehandhaafd. Ik ga echt nog helemaal vallen voor de vrije markt !
Een reactie posten