Buddy Hollyday

Vandaag zou Buddy Holly 72 jaar jaar zijn geworden. Zou, als daar niet die fatale vliegtuigcrash van 3 februari 1959 was tussengekomen. Samen met Buddy kwamen die dag nog twee rockers om: J.P. "The Big Bopper" Richardson, bekend van de klassieker Chantilly Lace, en Ritchie Valens, de man van de oorspronkelijke La Bamba.

De drie rockers, met ook nog eens Dion & The Belmonts erbij, waren die winter samen op toernee. Het was de bedoeling dat ze in drie weken 24 steden in de Amerikaanse Midwest aandeden. De afstanden tussen de verschillende optredens waren, Amerika zijnde een groot land, meer dan behoorlijk. Hoewel alle betrokken muzikanten al flinke hits hadden gescoord, waren ze daar geen van allen veel rijker van geworden. Er werd getoerd met een oude bus, waarvan de verwarming het dan na een tijdje ook nog eens liet afweten. En het winterde niet een klein beetje in die dagen: drummer Carl Bunch, van Buddy's begeleidingsgroep The Crickets, werd halverwege de toer met bevrozen tenen naar het ziekenhuis afgevoerd.

De fatale vliegtuigcrash is omgeven met een ongelofelijke reeks toevalligheden. Eerst en vooral was het nooit de bedoeling dat Holly en zijn maats optraden in de Surf Ball Room in Clear Lake, Iowa. Pas tijdens de toer kwam dat extra optreden erbij. Bovendien was het ook nooit de bedoeling dat ze daar, na afloop, het vliegtuig zouden nemen. Maar omdat het zo vreselijk koud was in de bus en omdat Buddy Holly door zijn propere kleren zat en die dag het wassalon in Clear Lake was gesloten, besloten ze een vliegtuigje te huren, naar Hector Airport in Fargo, North Dakota, om van daaruit sneller toe te komen in Moorhead, Minnesota, de plaats van het volgende optreden.

Dion van Dion & The Belmonts vond, bij nader inzien, 36 dollar wel erg veel voor zo'n vluchtje. Zijn ouders, legde hij uit, betaalden maandelijks zoveel aan huishuur. Dan toch maar de bus voor hem. Waylon Jennings, later geweldig beroemd als countryzanger, maar op dat moment één van Holly's begeleiders, ruilde zijn zitje in het vliegtuig met The Big Bopper, die last had van een opkomend griepje. Ritchie Valens, die nog nooit had gevlogen en dat ook wel eens wou meemaken, tosste met Richard Alssup, een andere van Holly's Crickets, om diens plaatsje. Valens won.

Toen Holly hoorde dat Jennings niet mee vloog, grapte hij: "Well, I hope your ol' bus freezes up." Jennings, evenmin om een lolletje verlegen, repliceerde, ongetwijfeld gevat: "Well, I hope your ol' plane crashes." Daar had, gaat het verhaal, Jennings zijn hele latere leven spijt van.

Vijf minuten na het opstijgen stortte het vliegtuigje neer. Iedereen was op slag dood. Pas de volgende morgen werd het wrak, met de stoffelijke resten van de drie onfortuinlijke rockers en de al even ongelukkige piloot, gevonden. Hier een triest filmpje waarop het neergestorte vliegtuig is te zien.

Veel filmmateriaal waarop Buddy live aan het werk te zien is, is niet bewaard. Hier een zeldzaam televisieoptreden, Buddy, zijn Crickets en Peggy Sue. Van deze vinden we, jammer genoeg geen bewegend filmpje, maar het is wel een mooi achtergrondmuziekje bij het lezen van wat volgt. Buddy Holly, in Everyday, één van de weinige nummers in de geschiedenis van de popmuziek waarin een prominente plaats werd toebedeeld aan de celesta: een toestel dat oogt als een gewone piano, maar klinkt als tinkelende belletjes.

Wat zou er van Buddy zijn geworden als de toerbus verwarming had gehad, het wassalon van Clear Lake die dag open was geweest, hij zijn plaatsje met iemand anders had geruild of het vliegtuig die dag gewoon een rimpelloze vlucht had gemaakt? Automatisch denk je dan aan de talloze hits die Holly ongetwijfeld nog uit de mouwen van zijn cardigan had geschud.

Maar misschien was het ook allemaal veel minder geworden. In de sixties gepasseerd door de golf van Britse popgroepjes, die zich weliswaar allemaal op hem inspireerden, maar nu de hitparades aanvoerden. In de seventies meermaals gescheiden, getrouwd, gescheiden. Dik, met lang haar, een gouden bril met sterretjes op het montuur, een broek met olifantenpijpen en een nauw aansluitend glitterhemd, croonend in Las Vegas. Drank, drugs en aanhanger van één of andere vreemde goeroe.

Misschien is het maar beter zo. Buddy Holly, voor altijd drieëntwintig, jong, slank en met de mooiste bril uit de geschiedenis van de popmuziek.

Nog eentje om het af te leren. Een paar jaar terug maakten de jongens van Weezer een plaatje over Buddy Holly. Eigenlijk was het bijbehorende filmpje het leukst: in de legendarische diner uit het gezellige retro-feuilleton Happy Days, met The Fonz, afsluitend, in een glansrol.

Vanaf nu, elke zevende september: Buddy Hollyday.