We moeten daar nu ook niet hypocriet over doen. Er is een periode geweest dat we heel erg te vinden waren voor Pink Floyd. We hebben ons zelfs ooit laten binnensmokkelen in de school van onze jeugdvriend Rik, die keer toen een progressieve leraar zedenleer daar een vertoning van de film Pink Floyd in Pompeï organiseerde. Binnensmokkelen in een school: veel nerdier kan moeilijk.
Pink Floyd was -we winden er geen doekjes om- geweldig, althans tot zo ongeveer 1973. Tevoren maakten ze klassiekers als The Piper at the Gates of Dawn (1967), A Saucerful of Secrets (1968), Ummagumma (1969), Atom Heart Mother (1970) en Meddle (1971). Vanaf Dark Side of the Moon haakten we af. Een beetje melig en saai allemaal.
Maar tevoren was Pink Floyd ver uit. Zeker in de eerste periode met Syd Barret. Wat leuke filmpjes ter illustratie: See Emily Play, en Arnold Layne. Ook nog een tijdsdocument: Bike, een psychedelische creatie uit 1968 van de BRT. Heel even zie je het Atomium. Vonden bezoekende rockers altijd wel lachen.
En hiervoor slopen we binnen in de school van vriend Rik: A Saucerful of Secrets, uit Pink Floyd in Pompeï. Net zoals Careful with that Axe, Eugene en natuurlijk: One of These Days.
Wat we willen zeggen: de gasten van Pink Floyd betekenden écht wel iets als je destijds een jaar of dertien, veertien was. Daarom spelen we de filmpjes zo meteen nog een keer, speciaal voor Richard Wright die deze week overleed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten