Vandaag kan je onmogelijk het verschil zien tussen een vijftiger en zijn drieëntwintigjarige zoon: zelfde sneakers, zelfde lange-short-met-zakken-erop, zelfde trainingsjasje-met-capuchon, zelfde baseballpetje. Dat heet jeunisme: iedereen wil er vooral jong uitzien.
Logisch ook, denk je dan. Wie wil nu graag oude man zijn? Dat was vroeger, zo rond de vorige eeuwwisseling, wel anders, lees je bij Stefan Zweig:
"Iedereen die vooruit wilde komen in zijn loopbaan, moest zich op allerlei manieren proberen ouder voor te doen. De kranten adverteerden met middelen om de baardgroei te versnellen, jonge artsen van vier-of vijfentwintig jaar, die net hun studie hadden voltooid, droegen imposante baarden en zetten, ook als hun ogen het helemaal niet nodig hadden, een gouden bril op, alleen om bij hun patiënten de indruk van ervaring te wekken. Je schafte je een lange zwarte mantel aan en streefde naar een bedaarde gang en zo mogelijk een kleine embonpoint, om deze nastrevenwaardige volwassenheid te laten zien, en wie eerzuchtig was deed zijn best althans uiterlijk afstand te nemen van de in geur van onsoliditeit staande jeugdperiode."
Stefan Zweig (1881-1942), De wereld van gisteren, 1942.
Prentjes: Stefan Zweig & Co.
2 opmerkingen:
Overigens... een fantastische leestip, dat boek van Zweig.
Inderdaad: om niet geheel duidelijke redenen een goed bewaard geheim gebleven.
Een reactie posten