Soms komt ongevraagd, voor korte of langere tijd, een grote zwarte hond logeren. Een redeloos dier dat dan voor de duur van dat bezoek alle aandacht opeist.
Daar kun je iets aan doen, wordt gezegd. Doen we. Hoe dan?
Je hebt grosso modo drie benaderingen, leerden we. Er zijn er die menen dat je die hond met een goed gesprek de deur uitkrijgt. Anderen suggereren pilletjes onder zijn eten draaien. En je hebt, natuurlijk, ook diegenen die veiligheidshalve voorgaande strategieën combineren.
Hoogst origineel is wat je vandaag in Scientific American kan lezen. Depressie, want zo heet dat beest, is ook ergens goed voor. Althans in theorie.
Hoe zo? Aanhangers van evolutionaire verklaringen menen dat als iets overleeft, dat komt omdat het een functie vervult. Als depressie mensen een evolutionair nadeel bezorgde, zouden depressievelingen minder nakomelingen krijgen en dus zou het depressiegen uitsterven. Wat dus niet gebeurt. Waarom? Depressie vervult een functie.
Depressed people often think intensely about their problems. These thoughts are called ruminations; they are persistent and depressed people have difficulty thinking about anything else. Numerous studies have also shown that this thinking style is often highly analytical. They dwell on a complex problem, breaking it down into smaller components, which are considered one at a time.
This analytical style of thought, of course, can be very productive. Each component is not as difficult, so the problem becomes more tractable. Indeed, when you are faced with a difficult problem, such as a math problem, feeling depressed is often a useful response that may help you analyze and solve it. For instance, in some of our research, we have found evidence that people who get more depressed while they are working on complex problems in an intelligence test tend to score higher on the test.
En nog:
Many other symptoms of depression make sense in light of the idea that analysis must be uninterrupted. The desire for social isolation, for instance, helps the depressed person avoid situations that would require thinking about other things. Similarly, the inability to derive pleasure from sex or other activities prevents the depressed person from engaging in activities that could distract him or her from the problem. Even the loss of appetite often seen in depression could be viewed as promoting analysis because chewing and other oral activity interferes with the brain’s ability to process information.
Dus:
depression is nature’s way of telling you that you’ve got complex social problems that the mind is intent on solving. Therapies should try to encourage depressive rumination rather than try to stop it, and they should focus on trying to help people solve the problems that trigger their bouts of depression.
Wat meteen ruimte laat voor een vierde benadering: als de zwarte hond komt logeren, dan heeft die daar een reden voor en dus maak je het hem beter naar zijn zin, met lekkere hapjes en fijne gezelschapsspelletjes.
Zoek de reden, Bobbie, zoek!
Het prentje: Rachel Howard, Black Dog, 2007.
3 opmerkingen:
Onze Scientific American-vrienden hebben een punt. Alleen is het niet duidelijk wat oorzaak en wat gevolg is. In hun schets van de hond lijkt het alsof het een gevolg van problemen. Soms vraag ik me af of het op een bepaalde manier benaderen van complexiteit niet de deur wijdopen zet voor Bobbie en vriendjes.
Dat is ook wel een beetje ons gedacht.
Sommige mensen zijn wat zwaarder op de hand dan andere. Sommige mensen hebben de neiging om mogelijke toestanden en situaties op voorhand al uit alle mogelijke ooghoeken te willen bekijken en alvast al proberen in te schatten wat er allemaal kan fout gaan. Dat soort mensen trekt wel een beetje Bobbie en diens vriendjes aan.
Zo'n mens zijn wij ook wel een beetje.
idd. d/
Het voorgestelde analysemodel is trouwens niets anders dan de definiëring van wat we onder "complexity" verstaan: 'the state of having different parts connected to each other in a complicated way.' De 'complicated way' wordt daarbij als het euvel aanzien dat moet overwonnen worden. Mij lijkt eerder de vooronderstelling dat in een complex geheel de delen met elkaar verbonden zouden zijn niet zo evident. Het aanmoedigen om toch de verbindingen te zoeken zal onze zwarte viervoeters als muziek in de oren klinken, ze zijn niet voor niets naar de hondenschool geweest.
De vierde weg, zoals Pst. suggereert lijkt me dan ook een slimme zet, maar om een andere reden: door het beest lekkere hapjes voor te schotelen vergeet ie dat hij zo nodig op zoek moet gaan naar verbindingen allerhande en blijft ie rustig in z'n mandje liggen.
Een reactie posten