Marokkanen zijn zelden zo populair dan wanneer ze een aardig potje kunnen zaalvoetballen. Kempense badkamerinstallateurs, die in hun bedrijf eerder een getrainde aap zouden aannemen dan een Turk of Marokkaan, halen met plezier hun portemonnee boven om zo'n Mourad of Najib in te lijven in het zaalvoetbalteam waarvan ze hoofdsponsor zijn.
Dit gezegd zijnde: het is ook haast een demografisch wonder. Ongeveer alle goede zaalvoetballers komen uit Borgerhout. Als een club uit Lier, Malle of Zonhoven op bezoek komt bij het in Borgerhout gevestigde MCS Antwerpen (prentje), dan speelt ongeveer iedereen een thuismatch. Goed voor die jongens, natuurlijk. En hopelijk laten ze zich dik betalen door de in laminaatsystemen of schuifdaken handelende voorzitters van de clubs waarbij ze in loondienst zijn.
Vermoedelijk valt dat nog wel tegen, dat loon. Van het entreegeld moeten ze het alleszins niet hebben. Als je zaalvoetbal gaat kijken betaal je zes euro voor een wedstrijd van een eersteklasseclub. Dat is nauwelijks één euro duurder dan een thuiswedstrijd van onze jongens, die op het veld in derde provinciale uitkomen. Nog ter vergelijking: als je naar het eersteklasseveldvoetbal gaat, betaal je vier tot vijf keer meer. En je hebt in verhouding vier tot vijf keer minder voetbalplezier.
Zaalvoetbal komt nog het dichtst bij het soort voetbal dat we ooit allemaal zelf hebben gespeeld, op de speelplaats, op weg naar school, op het pleintje in de straat. Er wordt de hele tijd gedribbeld, gepingeld en gebald. Terwijl veldvoetbal vaak niet om aan te zien is -saai en brutaal- staat het spel in de zaal geen seconde stil en is hard fysiek contact vrijwel afwezig.
We zakken dit seizoen vaker af naar Borgerhout. Zeker weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten