Feest in het dorp

Vorige week op Canvas, Lomax the Songhunter, een Nederlandse documentaire over Alan Lomax, de man die zijn hele leven lang liedjes verzamelde.

Samen met zijn vader, John Lomax, nam hij, op het allereerste model bandrecorder ooit, Leadbelly en andere oude blueszangers op. Later trok hij in een gammel Volkswagenbusje door Amerika om stratenmakers, vissers en huisvrouwen liedjes te ontfutselen. Toen er in de States niets meer te verzamelen leek, reisde hij de randen van Europa af -de Schotse eilanden, Galicië, Sicilië- om daar folksongs vast te leggen. Tegen een razend tempo, omdat het grote uitsterven van de volkscultuur niet meer te stoppen was, oordeelde Lomax.

Heel mooie documentaire: hier vind je er meer over.

Maar eigenlijk, moet je vaststellen, zag Lomax het een beetje te somber. De Nederlandse documentairemakers zochten de mensen op die in de jaren 1950 voor Lomax zongen. Ontroering natuurlijk, wanneer zo'n inmiddels oud besje zichzelf hoort op de meegebrachte bandopnamen. Voor je het weet komen alle leeftijdsgenoten meeluisteren: moet je horen, dat is Carmela en daar, dat moet Pedro zijn. Dat liedje zongen we als we terug kwamen van de oogst. En dan deden we er dat dansje bij.

En in geen tijd wordt er vrolijk gezongen. En dan komt ook de jongere generatie erbij. De ene haalt zijn accordeon, de andere een tamboerijn. Daar komt op zijn brommer een derde af, een doedelzak onder de arm. En dan is het alsof er niet zo verschikkelijk veel veranderd is sinds Alan Lomax in 1950 passeerde. Feest in het dorp. En iedereen kent de oude liedjes nog en zingt ze mee.

Mooi.

Een ietsiepietsie stukje uit de documentaire: de jongere Lomax vertelt over gevangenisliederen die ze in de jaren 1930 opnamen (filmpje).

Met Poolse ondertiteling. Nous sommes quand même tous des Européens.