Boekdelen

Er valt ongetwijfeld veel goeds te zeggen over Jane Birkin. Maar we kunnen het net zo goed ook bij een prentje houden. Dat spreekt in dit geval boekdelen. Dames en heren, jongens en meisjes: Jane Birkin!

Jane Birkin, dat weten niet zoveel mensen, is een OBE, een Officer of the Order of the British Empire. Dat is in de hiërarchie van de Britse eretitels een graadje hoger dan de Beatles, die het slechts tot MBE, Member of the Order of the British Empire, schopten. Uiteraard en zonder de minste twijfel verdient Jane die hoge titel: het prentje, schreven we hoger, spreekt boekdelen.

Het prentje: via Mig-R.

Synchroonzwemmerij

Een grote dag voor synchroonzwemmers en -zwemsters overal ter wereld: Christine Lagarde is benoemd tot directeur van het IMF. Wat de doorslag gaf toen er moest worden beslist over de job, was het gegeven dat Christine Lagarde op 15-jarige leeftijd een bronzen medaille behaalde op het Franse kampioenschap synchroonzwemmen. Daar hadden de andere kandidaten niet van terug.

De patroonheilige van de synchroonzwemmerij, Esther Williams (prentje), had trouwens ook een goede IMF-baas kunnen zijn. "Since her retirement from film in the 1960s, Williams has become a businesswoman, lending her name to a line of swimming pools and retro swimwear, instructional swimming videos for children, and serving as a commentator for synchronized swimming at the 1984 Summer Olympics in Los Angeles", aldus het alwetende wikipedia. Stuk voor stuk dingen die je van de vorige IMF-baas, Dominique Strauss-Kahn, niet kon zeggen. De gevolgen waren er dan ook naar.

Bus naar Oxford

Het allerleukste wanneer je in zo'n dubbeldekkerbus door Engeland toerde? Het is moeilijk kiezen:
1. Dat je via het platform achteraan zomaar kon op- en afstappen.
2. Dat er in de bus een koord hing die als bel diende; wou je er af, trok je er aan.
3. Dat er een meneer rondkwam met een betaalapparaat op zijn buik. Als je een bonnetje kocht, draaide hij aan een hendel en verscheen je ticket.
4. Dat als je op landwegen onder de bomen passeerde, je de takken tegen het dak hoorde rammelen.

Het prentje: de bus naar Oxford, 1965. Via Tom Burnham.

Boekverkopers

Verplicht nummer als je vroeger naar Londen ging: een bezoek aan Foyles, op Charing Cross Road. Wat bijzonder tot de verbeelding sprak was, behalve de inderdaad overweldigende, door de ordeloosheid waarmee ze waren gestapeld zelfs schier oneindig lijkende hoeveelheid boeken (zie prentje), de opmerkelijk onpraktische manier waarop de boekenwinkel werd gerund.

Boeken werden niet op auteur of genre geklasseerd, maar op uitgever en dan nog eens onderverdeeld in hardcover en paperback. Als je een boek probeerde te kopen ging je naar een eerste verkooptoog en daar maakten ze een bonnetje waarmee je naar nog een tweede toog ging om te betalen. Vervolgens werd je geld in een buizensysteem naar een hogergelegen verdiep opgezogen en enkele minuten later kwam je wisselgeld terug en mocht je je met een afgestempeld betalingsbewijs opnieuw naar de eerste verkooptoog begeven. Een boek kopen vroeg tijd. En arbeid: bij Foyles leken er wel honderden boekverkopers te werken. Die allemaal oude kostuums droegen en brillen waarvan het montuur met plakband bij elkaar werd gehouden.

(Het systeem waarbij je drie keer moest aanschuiven vooraleer je je nieuwe boek te pakken kreeg werd in 1999 afgeschaft, toen na de dood van Christina Foyle, dochter van stichter William, één of andere neef het voor het zeggen kreeg. Het is niet duidelijk wat er toen is geworden van al die boekverkopers met door plakband bij elkaar gehouden brilmonturen. Maar je vreest het ergste.)

(Maar het allerergste moet nog komen: we zijn wéér een paar dagen weg. Het is onverantwoord. En dat Europa daar niets aan doet.)

Waterbaseball

In de reeks Veelbelovende Sporten Die Het Nooit Helemaal Hebben Gemaakt, vandaag: waterbaseball.

Het was een veeg teken dat een groot deel van de afgebeelde spelers meer geïnteresseerd bleek in de fotograaf dan in het spel. Het is dan ook nooit wat geworden met deze sport. Opmerkelijk overigens hoe weinig landsporten een succesvolle nautische pendant hebben. Watervoetbal, watertennis, waterwielerkoers? Jammer, maar helaas.

De prentjes: via Library of Congress.

Orang-oetang stijl

Le Soir liet zich destijds niet inpakken door het podiumgedrag van Glenn Gould (prentje). Meeneuriën, op rare pianostoeltjes zitten, gezichten trekken? "His orang-utang style may please admirers of Elvis Presley but it irritates or leastwise fatigues a classical audience", (geciteerd in Kevin Bazzana, Wondrous Strange. The life and art of Glenn Gould, Oxford U.P., 2004.)

Coole broek overigens, Glenn. Die van Le Soir zijn gewoon jaloers.

Glenn Gould aan het werk: Bach met groot orkest en Leonard Bernstein dirigeert. In 1960 kon alles (filmpje).

Vette vingers

Nu er opnieuw meer elpees worden verkocht (De Standaard, 20.6.2011), misschien toch wat goede raad voor jonge lezers die niet helemaal vertrouwd zijn met vinyl. Wat Marilyn op de foto doet, doe je dus best niet. Nooit met je vingers aan het bespeelbare plaatgedeelte komen! Je maakt vlekken en dat trekt stof aan en dat stof zorgt voor krasgeluiden en vervelende tikken.

Verder is het niet noodzakelijk om zich, zoals Marylin, in negligé te hullen om ten volle te kunnen genieten van de stereofonische effecten van de vinylplaat. Nu, kwaad kan het ook niet.

Meer prentjes van beroemde mensen en hun elpeecollectie? Dat kan: hier.

Moeder Aarde

Een behartenswaardige les bij het begin van weer een nieuwe week: nooit Moeder Aarde onderschatten. When she's on her best behavior, don't be tempted by her favors.

En dus: The Sparks, Never Turn Your Back On Mother Earth (filmpje), uit 1974, figurerend op het vierde Sparks album, Propaganda (prentje).

Stoïcisme voor beginners

Oude westerse wijsheden! Vergeet zen, alles wat je moet weten vind je ook bij Zeno.
Op de tekening: het stoïcisme voor beginners uitgelegd. Overigens, een erg goed boek -een handboek voor het leven als het ware- is: William B. Irvine, A Guide to the Good Life: The Ancient Art of Stoic Joy.

Het prentje: via boing boing.

Zomerfestivals

Geweldig groot op de festivals deze zomer: een kat op je hoofd. Zoals hier gedemonstreerd door Morrissey. Morrissey is overigens naar zijn doen opmerkelijk breeddenkend in dit soort kwesties en blijkt net zo goed bevriend met de hond, zoals uit bijgaand filmpje blijkt: I'm Throwing My Arms Around Paris.

Hoe het nog met Morrissey gaat, vroeg de journalist van The Telegraph zich af (hier):

Obviously I’m not saying Morrissey’s happy. He would probably consider the accusation libellous. But he admits that he is, at least, “less unhappy” than ever, and that middle age suits him: he feels better able to cope with life, “to shut the world away and stop watching the television news”, to accept himself.

Patrick Leigh Fermor

Sir Patrick Leigh Fermor, reisschrijver en oorlogsheld, is niet meer. Leigh Fermor was 96, dus heel erg onverwacht kwam het bericht niet. Enkele eerbetuigingen: Robert Kaplan (hier), Christopher Hitchens (hier), Jan Morris (hier) en ook nog een mooi stuk uit The Telegraph (hier).

Leigh Fermor slaagde er tijdens de Tweede Wereldoorlog in samen met een kompaan de Duitse opperbevelhebber op Kreta te ontvoeren en uit het land, naar gevangenschap in Caïro, te smokkelen. Die dappere actie werd later verfilmd met Dirk Bogarde in de rol van Leigh Fermor (filmpje).

Het prentje: één van de mooiste boeken van Leigh Fermor, A Time of Gifts, het verslag van een voetreis door Centraal Europa in 1933/34.

In perspectief

Dat plaatst de dingen weer even in perspectief:

In 1996 there were 184 reports of people being bitten by rats in New York. In 1996 there were 1102 reports of people being bitten by other people in New York (bron: ABC-TV).

Het prentje: New York, 1962, via avaloncm.

Musée des Beaux Arts

Musée des Beaux Arts

About suffering they were never wrong,
The old Masters: how well they understood
Its human position: how it takes place
While someone else is eating or opening a window or just walking dully along;
How, when the aged are reverently, passionately waiting
For the miraculous birth, there always must be
Children who did not specially want it to happen, skating
On a pond at the edge of the wood:
They never forgot
That even the dreadful martyrdom must run its course
Anyhow in a corner, some untidy spot
Where the dogs go on with their doggy life and the torturer's horse
Scratches its innocent behind on a tree.

In Breughel's Icarus, for instance: how everything turns away
Quite leisurely from the disaster; the ploughman may
Have heard the splash, the forsaken cry,
But for him it was not an important failure; the sun shone
As it had to on the white legs disappearing into the green
Water, and the expensive delicate ship that must have seen
Something amazing, a boy falling out of the sky,
Had somewhere to get to and sailed calmly on.

W.H. Auden (1907-1973), Musée des Beaux Arts, 1938

Het prentje: Landschap met de val van Icarus, toegeschreven aan Pieter Breughel de Oudere, ca. 1560.

Achtendertigduizend

Onze Lieve Heer maakt het de mensen wel niet gemakkelijk. Volgens recente tellingen bestaan er zo'n achtendertigduizend verschillende christelijke denominaties (wikipedia). Zelfs als je dan zou aanvaarden dat er a) een god bestaat en b) de christelijke god de enig echte ware is, hoe maak je dan een keuze uit achtendertigduizend verschillende christelijke stromingen en strekkingen?

Neen, dat had Onze Lieve Heer toch beter kunnen organiseren.

Het prentje: een mogelijk criterium om de keuze te vergemakkelijken is natuurlijk of de voorganger een aardig deuntje op de trombone kan spelen. Bij de Rev. Wilson Carlile zat je wat dat betreft goed.

Toccata en Fuga

Het zit een beetje in de sfeer van een scheepje bouwen in een fles, of met lucifers je eigen Sint-Pietersbasiliek maken. Desalniettemin oogt het bewondering: ene Robert Tiso speelt Bach's Toccata en Fuga in D minor (BWV 565) op wat de glasharp wordt genoemd, maar eigenlijk gewoon een tafel vol drankrestjes blijkt te zijn (filmpje).

Het prentje: Kevin Devroede uit Alveringem brengt voor vrienden en kennissen wel eens Bach's Toccata en Fuga op luchtgitaar ten gehore. Sterk, Kevin! (via crafty dogma)

Vakblad

Niet voor niets the Grooming Industry's Favorite Trade Magazine. Hét vakblad voor de modebewuste poedelkapper. Maar ook de referentie voor wie de poedelscheerderij louter op amateurbasis beoefent: Groomer to Groomer.

Verkrijgbaar in de betere dagbladhandel.

Sandwich-gerelateerd

Enkele sandwich-gerelateerde berichten uitThe New Yorker, 23.05.2011:

1. The Eleventh Earl of Sandwich and his forty-year-old heir, Orlando William Montagu, entered the catering trade in 2001, establishing a chain of sandwich restaurants called Earl of Sandwich.
2. According to the British Sandwich Association the top three sandwiches in Britain are chicken salad, prawn mayonaise, and egg and cress.
3. The Eleventh Earl favors a salt beef and Colman's mustard sandwich.

Het prentje: John Montagu, 4th Earl of Sandwich, door Thomas Gainsborough (1727-1788), 1783. De Vierde Earl bedacht de sandwich. Hip hip voor de Vierde Earl.

One, Two, Ready, Go!

En vandaag zetten we Maurice Sendak in de bloemetjes. De bedenker van Where The Wild Things Are is jarig en wordt 83.

Maurice stelt het niet zo best, konden we recent lezen (hier). Een leuk liedje om de muizenissen te verdrijven: Karen O & The Kids, All is Love (filmpje).

One, Two, Ready, Go!

Behangpapier

Fotograaf Carl De Keyser beweert dat échte kunst pas begon rond 1900. "Voordien werd bijna alle kunst in opdracht van de rijken gemaakt, dus dat was eigenlijk gewoon duur behangpapier" (De Standaard, 28.05.2011).

Jan Van Beers (1852-1927) schilderde in 1879 "Keizer Karel als kind". Eénentwintig jaar te vroeg. Behangpapier, dus.

Hoe een kalkoen

De kans is groot dat onze lezers net als wij denken: de memoires van Georges W. Bush, die geven we a miss, die laten we voor wat ze zijn. Handig dus dat je hier en daar de spannendste passages geciteerd leest. Deze bijvoorbeeld: hoe een kalkoen de betrekkingen tussen de VS en Saoedi-Arabië redde. De setting: George W. heeft de Saoedische kroonprins op bezoek en het wil maar niet leuk worden:

"…the crown prince, flowing robes and all, was climbing into a Ford F-250 pickup….I point out the different kinds of hardwood trees, the native prairie grasses that Laura had planted, and the grazing cattle. The crown prince sat silently. I wasn’t making much headway.

Then we reached a remote part of the property. A lone hen turkey was standing in the road. I stopped the truck. The bird stayed put.

“What is that?” the crown prince asked.

I told him it was a turkey. “Benjamin Franklin loved the turkey so much he wanted it to be America’s national bird,” I said.

Suddenly I felt the crown prince’s hand grab my arm. “My brother,” he said, “it is a sign from Allah. This is a good omen.”

I’ve never fully understood the significance of the bird, but I felt the tension begin to melt…The next day, I got a call from Mother and Dad. The crown prince had stopped in Houston to visit them. Mother said he had tears in his eyes as he recounted his time in Crawford and talked about what we could achieve together. For the rest of my presidency, my relationship with the crown prince — soon to be king — was extremely close. I had never seen a hen turkey on that part of the property before, and I haven’t seen one since.

Fascinerende lectuur.

Het prentje: John James Audubon (1785-1851), Birds of America: Wild Turkey.

Wet van Coward

Weer helemaal terug. En vanaf morgen testen we de Wet van Coward:

Work is more fun than fun.

Noel Coward (prentje), 1899-1973.